สวัสดีค่ะนี้เป็นกระทู้ที่สองของเรากระทู้แรกผ่านมาหลายปีแล้วเป็นเรื่องราวชีวิตเรานี้แหละที่อยากระบายตอนนั้นท้อมากๆ
https://m.pantip.com/topic/33855027? กระทู้นี้เราจะเล่าชีวิตเราหลังจากนั้นค่ะ
เริ่มเลยนะค่ะเราอยู่กับคุณตาสองคนพ่อกับแม่แยกไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่สองขวบแล้วเรามีพี่สาวแท้ๆ1คนแต่แม่เอาไปอยู่ด้วยพอจะส่งเงินให้เราเดือนละ1500-2000 ทุกเดือน แต่แม่เราจะนานๆทีส่งมาให้คุณตาเรามีลูก12คนซึ่งไม่ค่อยมีใครมาหาสามสี่เดือนจะมาคนนึงบ้านที่เราอยู่คือบ้านที่ไม่ต้องเสียค่าเช่าลูกคุณตาเป็นป้าเราซื้อไว้ให้เราต้องหาของมาขายในห้องเรียนตั้งแต่อยู่ประถมจนเราเรียนปวช.ก็ยังหาช่วยค่าขนมเวลาไปเรียนเวลาคุณตาไม่มีเงินคุณตาเรามีเงินบำนาญค่ะเดือนละประมาณ7-8พันแต่ค่าเทมอค่าเสื้อผ้าค่าน้ำค่าไฟค่ารถเราไปเรียนไม่พอค่ะแต่เราช่วยกันเราทำงานทุกอย่างขอยืมรถข้างบ้านมาขับวินรับคนในหมู่บ้านไปตามสั่งก็ทำรับพับกล่องนี้ไม่ขาดเลยค่ะ แต่เราไม่เคยยุ่งเงินคุณตานะค่ะ ถือว่าเค้าทำงานลำบากมาคือเงินเค้าเราก้ต้องส่งเงินให้แม่เราบ้างแม่เราก็ไม่มีเหมือนกัน คุณตาเงินออกลูกแกก้จะโทรมาขอบ้างค่ะ คุณตาเราจะมีเงินไม่ถึงกลางเดือนหลอกนะค่ะ หลังจากนั้นเราก้ต้องให้เงินคุณตาก่อนจะไปเรียนไว้ซื้อข้าวค่ะ เราบอกตรงๆว่ามันตึงมากนะค่ะการใช้เงินของเราฟุ้มเฟือยไม่ได้เลย เราเรียนปวช.นะค่ะค่าเทมอแพงเราไม่ได้กู้กยศ.ตอนคุณตายังอยู่สามปีที่เรียนมาเราไม่เคยซื้อชุดใหม่เลยจริงๆใส่ไปไม่อายนะค่ะดีกว่าไม่มีกิน เรามีเลี้ยงเด็กวันเสาร์อาทิตได้เงินรายวันก็ต้องคิดแล้วค่ะว่าจะใช้ยังไงให้ถึงอาทิตหน้าต้องให้คุณตาทุกวันที่ให้เพราะเรารักเค้าจริงๆนะค่ะเค้าแก่แล้วไม่อยากให้เค้าเครียดเค้าอดไม่อยากให้เค้าคิดว่าเราลำบากเราไม่มีบางวันมีเงิน100บาทเราให้เค้า60เราไปเรียน40พอแค่ค่ารถไปกลับก็ยอมนะค่ะไม่กินข้าวสองสามวันนี้ชิวๆมากกรอกน้ำที่บ้านไปกินได้ เคยไม่ไปเรียนเพราะไม่มีเงินนี้บ่อยมากบอกตาว่าที่โรงเรียนมีงานหยุดได้ตลอด รอรถก๋วยเตี๋ยวมาก็ซื้อให้ตากินเค้าเรารู้ว่าเค้าชอบตังเรามีพอซื้อกินด้วยนะแต่ถ้าเราซื้อถ้าเราเอาไปเรียนพน.ตุณตาจะกินอะไรละค่ะ เราก็ป้อนเค้านั่งคุยกับเค้าบางครั้งเค้ากินไม่หมดเราก้กินต่อเย็นก็หุ้งข้าวกินกับน้ำก๋วยเตี๋ยวนี้แหละอร่อยดี ตอนเย็นตาเราจะมีกับข้าวจากคุณป้าข้างบ้านมาฝากค่ะแต่ก้ไม่ได้มีทุกวันบ้านเราจึงมีไข่ติดตู้ไว้ตลอดมันต้องคิดจริงๆค่ะว่าถ้าวันนี้เรากินพน.จะมีไหมมะรืนจะมีไหม แต่ก็อยู่กันมาได้ค่ะ จนถึงวันที่ทำให้เราอยากตาย จริงๆค่ะอยากตายจริงๆคุณตาเราป่วยประมาณ3เดือนนอนโรงพยาบาลรักษาฟรีค่ะ เราเป็นคนไปเฝ้าหลังเลิกเรียนจนหมดเวลาเยี่ยมทุกวันจนวันที่เราใจสะลาย คนเดียวในชีวิตเราที่เรารักเค้ายิ่งกว่าชีวิตเราเองหายไปคุณตาเราจากไปอย่างสงบหลับไปเฉยๆ วันนั้นเป็นวันที่เรียนวันสุดท้ายแล้วจะหยุดยาวปีใหม่เราเหมือนคนบ้าพูดอะไรก็จำไม่ได้ใครพูดด้วยก็สามสี่วิลืมไปเลย เราอยู่งานศพดูแต่รูปดูแต่โล่งร้องไห้ทุกวันงานเสร็จกลับมาบ้านไม่คุยกับใครเลยช่วงนั้นคุยไม่รู้เรื่องเข้าห้องกอดเสื้อคุณตาหลับตื่นก้หาซื้อข้าวกับกาแฟไปเปิดศาลาเคาะโล่งทุกวันแล้วก็นั่งอยู่อย่างนั้นหวังแค่เค้าจะมาหาซึ่งตอนนั่นเราก็ไม่มีเงินจริงๆแต่เราก็ขอใครสักคนไว้เพื่อตอนเช้าต้องมาซื้อของให้คุณตา เราไม่เคยรับซองเลยถึงใครจะเอามาให้เราเราก็ให้ลูกๆเค้านะค่ะ เราไม่อยากมีปัญหากับลุงๆป้าๆ เข้าใจเลยว่าใจสะลายเป็นยังไงหลังจากวันเผาเสร็จแล้วลูกๆเค้าก็มาขนของในบ้านเราเหลือแค่ตั่งไม้ที่ปูนอนหมอนสองใบพัดลมหิ้งพระตู้เย็นเตาแก๊สจานชามพอไว้ใช้ราวตากผ้าสองอันเครื่องซักผ้ามีแค่นี้แหละค่ะพอเอาไว้ใช้ชีวิตได้ เราใช้ชีวิตได้นะค่ะ คือหลังจากงานศพแม่ก้ไม่ได้ให้เราไปอยู่ด้วยหรืออะไรเราก็ไม่พูดค่ะเราอยู่ได้ ประมานเดือนมีนาเรามีปัญหาเข้ามาแล้วค่ะคุณตาเราเซ็นมอบเงินไว้ให้แสนสองแต่คุณตามีหนี้ถ้าหักแล้วจะเหลือแปดหมื่นมันเยอะนะค่ะแต่เราไม่ดีใจเลยเรากลับอยากได้ชีวิตเค้าคืนมามากกว่าเงินนี้ก็มีปัญหาอีกตรงที่ลูกๆเค้าไม่เหนด้วยตอนนั่นเรา17เองเราก้ไม่อยากมีปัญหาอยู่แล้วเราก็ขอเงินไว้จ่ายค่าเทมอจนเรียนจบแค่นั้นและเราก็ได้เท่านั้นจริงๆ ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเราที่บ้านนี้อีกเลยแม่เรามาทีนึงไม่ถึง24ชม.เลยน้อยใจนะจิงๆอ่ะ แต่เราเป็นคนที่ถ้าพูดแล้วไม่มีอะไรดีขึ้นก็จะไม่พูดจะเราขึ้นปี2เทมอ2เราไม่ไหวต้องกู้กยศ.ช่วยค่ากินค่าน้ำค่าไฟด้วยความที่ยังไม่18จึงทำงานห้างไม่ได้ ก็ต้องรับจ่างไปเลื่อยบางทีเรานี้ท้อจนอยากขายตัวเองด้วยซ้ำแต่เรายังมีความรักดีอยุ่คิดว่ามันไม่คุ้มกับที่ตายายเลี้ยงมาก็ตัดใจทุกครั้ง จนปัจจุบันนี้เราพึ่งเรียนจบปวช.ไปเดือนเมษา ด้วยความจนเรา18แล้วทำงานสิค่ะ ด้วยความทำบุญมาน้อยอีกเราเกิดอุบัติเหตุทำให้กระดูกอ่อนที่หลังเคลื่อนทำให้ต้องออกจากงานตั้งแต่ขาขวาจนถึงไหล่จะปวดชาเป็นช่วงอยู่ๆก้ลุกไม่ได้เดินอยู่ก้ชาล่วงลงไปเลยแต่ตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้วเราไม่มีงานทำเงินก็รับจ้างทุกอย่างพอมีไปวันๆชีวิตเราเคว้งคว้างมากเราไม่รู้จะไปทางไหนนอนไม่หลับเครียดร้องไห้คิดถึงแค่คนที่จากไปแล้วทุกวันนี้เราอยู่บ้านนี้ก็กลัวเค้าจะไม่ให้อยู่จะแย่แล้วตอนนี้มีเงิน5บาทเราอยู่ได้ค่ะป้าข้างบ้านเอาข้าวมาให้กินเราได้กินมื้อเย็นนะรอป้าเค้ากลับมาเค้าจะเอามาให้เราด้วยเราลำบากจิงๆตอนนี้มีแค่ไวไฟข้างบ้านเป็นเพื่อนจะหางานก็ยาก ท้อมากๆท้อจนขอมาระบายในพันทิพ เราก็ไม่ได้สวยที่จะมารับรีวิวครีมได้คนทำงานเคยขับวินอะค่ะไม่ได้มีเงินจะซื้อครีมมาบำรุงอะไร อยากทำให้ตัวเองดีขึ้นโดยที่ไม่เดือดร้อนคนอื่นเราโดนทวงบุญคุณมาเยอะเรารู้ว่ามันเป็นยังไงจึงยากหาทางลุกด้วยตัวเองแต่มันช้ำใจค่ะเวลามองตัวเองตาเสียไปสองปีเราอยู่โดยเงียบๆบ้านเงียบๆไม่มีทีวีวิทยุเลยด้วยซ้ำวันๆทำงานไม่ซื้อเสื้อผ้าหรอกนะค่ะไม่ไปเที่ยวเลยด้วยซ้ำเหล้าไม่กินไม่ไปเลยมีแต่ชุดนักเรียนกับฟรอมทำงานแต่ก้ดันมามีอุบัติเหตุอีกตัวเองตอนนี้กับเงิน5บาทก็ตามชื่อกระทู้แหละค่ะรู้สึกมีค่าแค่ลมหายใจ ขอรับรองเลยนะค่ะว่านี้ชีวิตจริงๆผ่านมาจริงๆ อยากระบายค่ะแล้วก็อยากให้คนที่อ่านเตือนตัวเองไว้ว่าชีวิตไม่แน่นอนจริงๆชีวิตมันหยุดไว้แค่นี้ไม่ได้มันต้องไปต่อ อยากได้กำลังใจอย่างเดียวเลยค่ะ ขอบคุณที่อ่านจบนะค่ะ เราสัญญาว่าเราจะสู้จนสุดทางของเรา
เคยรู้สึกชีวิตมีค่าแค่ลมหายใจไหม...?
เริ่มเลยนะค่ะเราอยู่กับคุณตาสองคนพ่อกับแม่แยกไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่สองขวบแล้วเรามีพี่สาวแท้ๆ1คนแต่แม่เอาไปอยู่ด้วยพอจะส่งเงินให้เราเดือนละ1500-2000 ทุกเดือน แต่แม่เราจะนานๆทีส่งมาให้คุณตาเรามีลูก12คนซึ่งไม่ค่อยมีใครมาหาสามสี่เดือนจะมาคนนึงบ้านที่เราอยู่คือบ้านที่ไม่ต้องเสียค่าเช่าลูกคุณตาเป็นป้าเราซื้อไว้ให้เราต้องหาของมาขายในห้องเรียนตั้งแต่อยู่ประถมจนเราเรียนปวช.ก็ยังหาช่วยค่าขนมเวลาไปเรียนเวลาคุณตาไม่มีเงินคุณตาเรามีเงินบำนาญค่ะเดือนละประมาณ7-8พันแต่ค่าเทมอค่าเสื้อผ้าค่าน้ำค่าไฟค่ารถเราไปเรียนไม่พอค่ะแต่เราช่วยกันเราทำงานทุกอย่างขอยืมรถข้างบ้านมาขับวินรับคนในหมู่บ้านไปตามสั่งก็ทำรับพับกล่องนี้ไม่ขาดเลยค่ะ แต่เราไม่เคยยุ่งเงินคุณตานะค่ะ ถือว่าเค้าทำงานลำบากมาคือเงินเค้าเราก้ต้องส่งเงินให้แม่เราบ้างแม่เราก็ไม่มีเหมือนกัน คุณตาเงินออกลูกแกก้จะโทรมาขอบ้างค่ะ คุณตาเราจะมีเงินไม่ถึงกลางเดือนหลอกนะค่ะ หลังจากนั้นเราก้ต้องให้เงินคุณตาก่อนจะไปเรียนไว้ซื้อข้าวค่ะ เราบอกตรงๆว่ามันตึงมากนะค่ะการใช้เงินของเราฟุ้มเฟือยไม่ได้เลย เราเรียนปวช.นะค่ะค่าเทมอแพงเราไม่ได้กู้กยศ.ตอนคุณตายังอยู่สามปีที่เรียนมาเราไม่เคยซื้อชุดใหม่เลยจริงๆใส่ไปไม่อายนะค่ะดีกว่าไม่มีกิน เรามีเลี้ยงเด็กวันเสาร์อาทิตได้เงินรายวันก็ต้องคิดแล้วค่ะว่าจะใช้ยังไงให้ถึงอาทิตหน้าต้องให้คุณตาทุกวันที่ให้เพราะเรารักเค้าจริงๆนะค่ะเค้าแก่แล้วไม่อยากให้เค้าเครียดเค้าอดไม่อยากให้เค้าคิดว่าเราลำบากเราไม่มีบางวันมีเงิน100บาทเราให้เค้า60เราไปเรียน40พอแค่ค่ารถไปกลับก็ยอมนะค่ะไม่กินข้าวสองสามวันนี้ชิวๆมากกรอกน้ำที่บ้านไปกินได้ เคยไม่ไปเรียนเพราะไม่มีเงินนี้บ่อยมากบอกตาว่าที่โรงเรียนมีงานหยุดได้ตลอด รอรถก๋วยเตี๋ยวมาก็ซื้อให้ตากินเค้าเรารู้ว่าเค้าชอบตังเรามีพอซื้อกินด้วยนะแต่ถ้าเราซื้อถ้าเราเอาไปเรียนพน.ตุณตาจะกินอะไรละค่ะ เราก็ป้อนเค้านั่งคุยกับเค้าบางครั้งเค้ากินไม่หมดเราก้กินต่อเย็นก็หุ้งข้าวกินกับน้ำก๋วยเตี๋ยวนี้แหละอร่อยดี ตอนเย็นตาเราจะมีกับข้าวจากคุณป้าข้างบ้านมาฝากค่ะแต่ก้ไม่ได้มีทุกวันบ้านเราจึงมีไข่ติดตู้ไว้ตลอดมันต้องคิดจริงๆค่ะว่าถ้าวันนี้เรากินพน.จะมีไหมมะรืนจะมีไหม แต่ก็อยู่กันมาได้ค่ะ จนถึงวันที่ทำให้เราอยากตาย จริงๆค่ะอยากตายจริงๆคุณตาเราป่วยประมาณ3เดือนนอนโรงพยาบาลรักษาฟรีค่ะ เราเป็นคนไปเฝ้าหลังเลิกเรียนจนหมดเวลาเยี่ยมทุกวันจนวันที่เราใจสะลาย คนเดียวในชีวิตเราที่เรารักเค้ายิ่งกว่าชีวิตเราเองหายไปคุณตาเราจากไปอย่างสงบหลับไปเฉยๆ วันนั้นเป็นวันที่เรียนวันสุดท้ายแล้วจะหยุดยาวปีใหม่เราเหมือนคนบ้าพูดอะไรก็จำไม่ได้ใครพูดด้วยก็สามสี่วิลืมไปเลย เราอยู่งานศพดูแต่รูปดูแต่โล่งร้องไห้ทุกวันงานเสร็จกลับมาบ้านไม่คุยกับใครเลยช่วงนั้นคุยไม่รู้เรื่องเข้าห้องกอดเสื้อคุณตาหลับตื่นก้หาซื้อข้าวกับกาแฟไปเปิดศาลาเคาะโล่งทุกวันแล้วก็นั่งอยู่อย่างนั้นหวังแค่เค้าจะมาหาซึ่งตอนนั่นเราก็ไม่มีเงินจริงๆแต่เราก็ขอใครสักคนไว้เพื่อตอนเช้าต้องมาซื้อของให้คุณตา เราไม่เคยรับซองเลยถึงใครจะเอามาให้เราเราก็ให้ลูกๆเค้านะค่ะ เราไม่อยากมีปัญหากับลุงๆป้าๆ เข้าใจเลยว่าใจสะลายเป็นยังไงหลังจากวันเผาเสร็จแล้วลูกๆเค้าก็มาขนของในบ้านเราเหลือแค่ตั่งไม้ที่ปูนอนหมอนสองใบพัดลมหิ้งพระตู้เย็นเตาแก๊สจานชามพอไว้ใช้ราวตากผ้าสองอันเครื่องซักผ้ามีแค่นี้แหละค่ะพอเอาไว้ใช้ชีวิตได้ เราใช้ชีวิตได้นะค่ะ คือหลังจากงานศพแม่ก้ไม่ได้ให้เราไปอยู่ด้วยหรืออะไรเราก็ไม่พูดค่ะเราอยู่ได้ ประมานเดือนมีนาเรามีปัญหาเข้ามาแล้วค่ะคุณตาเราเซ็นมอบเงินไว้ให้แสนสองแต่คุณตามีหนี้ถ้าหักแล้วจะเหลือแปดหมื่นมันเยอะนะค่ะแต่เราไม่ดีใจเลยเรากลับอยากได้ชีวิตเค้าคืนมามากกว่าเงินนี้ก็มีปัญหาอีกตรงที่ลูกๆเค้าไม่เหนด้วยตอนนั่นเรา17เองเราก้ไม่อยากมีปัญหาอยู่แล้วเราก็ขอเงินไว้จ่ายค่าเทมอจนเรียนจบแค่นั้นและเราก็ได้เท่านั้นจริงๆ ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเราที่บ้านนี้อีกเลยแม่เรามาทีนึงไม่ถึง24ชม.เลยน้อยใจนะจิงๆอ่ะ แต่เราเป็นคนที่ถ้าพูดแล้วไม่มีอะไรดีขึ้นก็จะไม่พูดจะเราขึ้นปี2เทมอ2เราไม่ไหวต้องกู้กยศ.ช่วยค่ากินค่าน้ำค่าไฟด้วยความที่ยังไม่18จึงทำงานห้างไม่ได้ ก็ต้องรับจ่างไปเลื่อยบางทีเรานี้ท้อจนอยากขายตัวเองด้วยซ้ำแต่เรายังมีความรักดีอยุ่คิดว่ามันไม่คุ้มกับที่ตายายเลี้ยงมาก็ตัดใจทุกครั้ง จนปัจจุบันนี้เราพึ่งเรียนจบปวช.ไปเดือนเมษา ด้วยความจนเรา18แล้วทำงานสิค่ะ ด้วยความทำบุญมาน้อยอีกเราเกิดอุบัติเหตุทำให้กระดูกอ่อนที่หลังเคลื่อนทำให้ต้องออกจากงานตั้งแต่ขาขวาจนถึงไหล่จะปวดชาเป็นช่วงอยู่ๆก้ลุกไม่ได้เดินอยู่ก้ชาล่วงลงไปเลยแต่ตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้วเราไม่มีงานทำเงินก็รับจ้างทุกอย่างพอมีไปวันๆชีวิตเราเคว้งคว้างมากเราไม่รู้จะไปทางไหนนอนไม่หลับเครียดร้องไห้คิดถึงแค่คนที่จากไปแล้วทุกวันนี้เราอยู่บ้านนี้ก็กลัวเค้าจะไม่ให้อยู่จะแย่แล้วตอนนี้มีเงิน5บาทเราอยู่ได้ค่ะป้าข้างบ้านเอาข้าวมาให้กินเราได้กินมื้อเย็นนะรอป้าเค้ากลับมาเค้าจะเอามาให้เราด้วยเราลำบากจิงๆตอนนี้มีแค่ไวไฟข้างบ้านเป็นเพื่อนจะหางานก็ยาก ท้อมากๆท้อจนขอมาระบายในพันทิพ เราก็ไม่ได้สวยที่จะมารับรีวิวครีมได้คนทำงานเคยขับวินอะค่ะไม่ได้มีเงินจะซื้อครีมมาบำรุงอะไร อยากทำให้ตัวเองดีขึ้นโดยที่ไม่เดือดร้อนคนอื่นเราโดนทวงบุญคุณมาเยอะเรารู้ว่ามันเป็นยังไงจึงยากหาทางลุกด้วยตัวเองแต่มันช้ำใจค่ะเวลามองตัวเองตาเสียไปสองปีเราอยู่โดยเงียบๆบ้านเงียบๆไม่มีทีวีวิทยุเลยด้วยซ้ำวันๆทำงานไม่ซื้อเสื้อผ้าหรอกนะค่ะไม่ไปเที่ยวเลยด้วยซ้ำเหล้าไม่กินไม่ไปเลยมีแต่ชุดนักเรียนกับฟรอมทำงานแต่ก้ดันมามีอุบัติเหตุอีกตัวเองตอนนี้กับเงิน5บาทก็ตามชื่อกระทู้แหละค่ะรู้สึกมีค่าแค่ลมหายใจ ขอรับรองเลยนะค่ะว่านี้ชีวิตจริงๆผ่านมาจริงๆ อยากระบายค่ะแล้วก็อยากให้คนที่อ่านเตือนตัวเองไว้ว่าชีวิตไม่แน่นอนจริงๆชีวิตมันหยุดไว้แค่นี้ไม่ได้มันต้องไปต่อ อยากได้กำลังใจอย่างเดียวเลยค่ะ ขอบคุณที่อ่านจบนะค่ะ เราสัญญาว่าเราจะสู้จนสุดทางของเรา