SOTUS the series (กึ่งแต่งเรื่อง) : Mini SP ..... Flashlight

Mini Short SP : " Now and Forever "

ฟู่วว

อะไรมันจะร้อนขนาดนี้ ชายหนุ่มร่างสูงติดจะผอมหน่อยคิดในใจ เดินจากที่จอดรถในร่มขึ้นมาห้องทำงานตัวเอง เหงื่อไหลยังกะไปวิ่งรอบสนามมา

ยังดีที่ห้องทำงานเย็นเฉียบด้วยแรงลมจากเครื่องปรับอากาศ

เขากะว่าจะเดินเอาร่างไปตากแอร์ซะหน่อยให้สบายเนื้อสบายตัว แต่

" เย้ย "

อะไรของมันนั่งอยู่ในซอกยังกะผีจูออน

" เป็นไรของเอ็งวะ นายช่างอาทิตย์ "

เสียงของ บิตุรงค์ เฮียบอสของน้อง ๆ นชบ.(นายช่างบอส)ของคนงาน และ หนบ. (หัวหน้าบอส)ของเหล่าลูกน้อง เอ่ยถามแบบติดประชดหน่อย ๆ

ห่าน ... นั่งท่านี้นึกว่าผีหลอกกลางวันแสก ๆ

ในฐานะหัวหน้า อ่อ รุ่นพี่ด้วย ควรต้องถามไถ่หน่อยไหม นี่ก็เที่ยงไง ใครต่อใครไปกินข้าว ไอ้นี่มานั่งซอกโต๊ะ เพื่อออ

" อย่าบอกนะว่าเรื่องนั้น "

เงียบ ...

ใช่แหงแก๋ เป็นหัวหน้าคนนี่มันไม่ง่ายจริง ๆ นอกจากเรื่องงานแล้วเรื่องส่วนตัวก็ยังต้องเป็นศิราณี ที่นับวันปัญหายิ่งซับซ้อนขึ้นทุกที ชายหญิง หญิงชาย ชายชาย หญิงหญิง สารพัดสารพันจะมี

" อยากไปส่งก็ไปสิเอ๊อ "

" คิดอะไรเยอะแยะวะ "

" โธ่ เฮีย ผมยังกล้า ๆ กลัว ๆ เรื่องพ่อแม่เขานี่ครับ "

คนที่นั่งอยู่ซอกโต๊ะอุทธรณ์ เวลาที่ต้องการใช้ความคิดหรืออยู่คนเดียวก็มักจะมานั่งซอกโต๊ะซอกตู้แบบนี้ทุกที

" เรื่องที่ม่อนแจ่มมันก็ตั้งปีมะโว้มะแว้ "

" ปาเข้าไปจะครึ่งปีแล้ว จริง ๆ แกควรจะไปหาพ่อหาแม่เขาด้วยซ้ำมะ "

" น่ารำคาญ วู้ววว "

ตอนที่ได้ยินเรื่องจากไอ้ตั้ม นี่ก็งงในงง ตัวเขาเองบอกตรง ๆ ไม่ใช่คนสายกิจกรรม แถมทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตตั้งแต่เรียนล่ะ ไม่ว้ากได้แว้กกับใครเขา พอจบแล้วก็จบกัน งานบายเนียร์ รับน้อง ชิงเกียร์ ฯลฯ ไม่เคยได้ร่วมซักครั้ง แถมบวกด้วยนิสัยขี้รำคาญและรักสันโดษทำให้นอกจากเวลาเรียนแล้วไม่ค่อยเห็นหน้า ชีวิตนักศึกษาของเขาก็อยู่ในห้องเรียนกับห้องอาจารย์นั่นแหละ โดนเรียกใช้งานช่วยโปรเจคเป็นประจำ

น้องบางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีตัวตนอยู่ในคณะด้วย จนกระทั่งวันรับปริญญาที่ติดโบว์เกียรติหนึ่งน้องยังสงสัยว่าพี่คนนี้ใครไม่เคยเห็นหน้า  แต่คนอย่างเขาดันมีเพื่อนสนิทเป็นเจ้าพ่อกิจกรรมตัวยงอย่างตั้ม ที่โทรมาฝากฝังรุ่นน้องอย่างดี และ ... แน่นอน บอกล่าวเล่าเรื่องราวชีวิตรักโลดโผนของหลานรหัสสุดที่รักแบบออกรส ก่อนจะทิ้งท้ายว่า ยังไงก็ปราณีมันหน่อยนะเว้ย ถือซะว่าสงสารลูกนกลูกกา

ใครจะไปนึกว่าคนรักสันโดษไม่นิยมโลดโผนโจนทะยานจะต้องกลายมาเป็นผจก.โรงงานดีลกับคนหลายร้อยต่างนิสัยต่างที่มาต่างการศึกษา และ ต่างกันในอีกหลาย ๆ มิติได้ บ่นเรื่องนี้ทีไร ไอ้ตั้มก็สวนมาทันที่ว่า " กรรมตามสนอง " ไม่ช่วยกุทำกิจกรรม

เกี่ยวไม่เกี่ยวไม่รู้ รู้แต่ต้องมาสาระแนเรื่องชาวบ้านจนเป็นส่วนหนึ่งของงานละ ตั้งแต่แย่งผัว แย่งเมีย ตบกิ๊ก ทะเลาะกับแฟน จนกระทั่งยืมตังค์ไม่คืน

เคสนี้ก็เหมือนกัน ไอ้คนที่นั่งอยู่ในหลืบเกิดกลัวไม่กล้าไปส่งแฟนที่สนามบิน

" คิดไปก็เท่านั้นแหละ "

" คิดไปคิดมาปวดหัวเปล่า "

หน้ายุ่งเป็นยุงตีกันแบบนั้น เดี๋ยวลงไลน์ผลิตก็เหม่อไปอีก

" กินข้าวไป "

" เดี๋ยวเลี้ยง "

มุกนี้ใช้ได้เสมอนั่นแหละ กินอิ่มเดี๋ยวสมองก็แล่นไปเอง

" คิดเองข้างเดียว ตัดสินใจไปเองจะยิ่งยุ่ง "

" ต้องห่างกันเป็นปีนะ คิดไว้ด้วย ผิดใจกันตอนนี้ เกิดเขาน้อยใจที่ไม่ไปส่ง เคลียร์ยังไงให้จบ"

หากปากก็ให้คำแนะนำอย่างคนทีชินกับการแก้ไขปัญหาคาใจจนติดเป็นนิสัย

" แทนที่จะมานั่งซุกตัวมุมโต๊ะ "

" กลับไปคุยกับแฟนซะไป "

" ง่ายกว่ากันเยอะ "

ก็จริงอย่างที่พี่บอสบอกน่ะแหละ แต่ความไม่มั่นใจก็ยังคงอยู่ ....  ถึงจะก้าวมาไกลจากวันนั้นที่ถูกซักฟอกที่ม่อนแจ่มบ้างแล้วก็เถอะ แต่พอนึกว่าจะต้องเจอครอบครัวก้องภพอีก ความลังเลก็ผุดขึ้นมาเฉย ๆ ทั้งที่ก็บอกกับตัวเองอยู่หลายรอบว่าไม่มีอะไรต้องกลัวเสียหน่อย ยิ่งไม่มั่นใจก็ยิ่งดูเด็กไปอีก

" แล้วแต่พี่เลยครับ "

แต่ตัวต้นเรื่องกลับบอกไปอีกแบบเสียอีก

" เอาที่พี่อาทิตย์สบายใจดีกว่า "

" ยิ่งฝืนมันก็ยิ่งประดักประเดิดนะ "

คนเป็นน้องให้ความเห็น

" ถึงจะเสียใจหน่อย แต่ก็ดีกว่าอิหลักอิเหลื่อกันไปทุกฝ่าย "

หากแทนที่จะสบายใจอย่างคนพูดว่า กลับกดดันเข้าไปอีกเมื่อได้ยินคำว่าเสียใจ ก็รู้ ๆ กัน คำนี่เอ่ยออกมาง่ายเสียที่ไหนสำหรับก้องภพ ไม่สะเทือนใจบ้างก็ให้มันรู้ไป แต่อีกใจนึงก็คิด ... คนเจ้าเล่ห์แบบนั้น ไว้ใจไม่ได้อยู่ดี

" แกล้งพูดให้ผมเขวรึเปล่าเนี่ย "

คนฟังบ่นงุบงิบ

" ไม่รู้สิครับพี่ "

ก้องภพเงียบไปหน่อย ถึง .... จะถูกหัดมาให้ตัดสินใจอย่างมั่นคงในทุกเรื่องที่ทำ แต่การออกไปต่างบ้านต่างเมืองนาน ๆ ครั้งแรก มันก็มี ... มีความหวั่นไหวบ้างเหมือนกัน อะไร ๆ ที่จัดการไว้อย่างเรียบร้อยตามแบบแผนทุกอย่าง ใครจะการันตีว่ามันจะเป็นไปตามแผน การอยู่ในกรอบและทำอะไรหลาย ๆ อย่างตามขั้นตอนที่กำหนดมาตลอด ทำให้เขาปรับตัวไม่เก่งนัก และ ลำบากยากเข็ญทุกครั้งเมื่ออะไร ๆ ไม่เป็นไปตามที่คิด

แต่การที่มีพี่อาทิตย์อยู่ด้วย .... มันก็สร้างพลังใจได้เยอะอยู่ ถ้าจะต้องห่างกันนาน ๆ แบบนั้น อยู่ตัวคนเดียว การก้าวข้ามผ่านอุปสรรคมันก็คงยากไม่น้อย สามสี่ปีที่ผ่านมา ฝืนใจมาได้ทุกเรื่องเพราะมีเป้าหมายคือพี่อาทิตย์ ถึงตอนนี้คิดว่าต้องไปใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง หากก็รู้สึกโหวงเหวงในใจพอควร ยิ่งไม่ได้เจอหน้ากันแบบนั้นด้วยแล้ว

อาทิตย์นิ่งมองคนที่เงียบไปอยู่พักนึงก่อนจะกระจ่างด้วยความเข้าใจ

" พรุ่งนี้จะเป็นยังไงนะ "

" คิดแบบนี้ใช่รึเปล่าล่ะ "

อาทิตย์มองใบหน้าค่อนข้างกังวลของคนข้างตัวด้วยสายตาลุแก่โทษ
บางทีเขาก็นึกถึงความรู้สึกของตัวเองจนลืมว่าก้องภพก็คนธรรมดาคนหนึ่งเหมือนกัน

" เอาล่ะ ผมจะไป  "

เจ้าตัวบอกด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น

" ไม่เป็นไรนะครับ อย่างที่บอกนั่นแหละ "

" ถ้าเครียดมาก หรือ คิดว่าทำตัวไม่ถูกก็อย่าเพิ่งไปก็ได้ครับ "

" ติดต่อกันได้ตั้งหลายทาง ไม่ใช่ยุคที่ต้องขึ้นเรือไททานิคข้ามทวีปเสียหน่อย "

มือเรียวแข็งแรงเอื้อมไปบีบมือของอีกฝ่ายเบา ๆ

" คุณเคยบอกใช่ไหมว่าผมเป็นดวงตะวันของคุณ "

" ตอนนี้ผมคงยังเป็นดวงตะวันให้คุณไม่ได้ "

ทั้งคุณวุฒิวัยวุฒิ และ คุณสมบัติต่าง ๆ ยังไม่มีอะไรที่เรียกได้ว่าดีพร้อม

" แต่ถึงจะส่องแสงแบบดวงตะวันไม่ได้ "

" ก็ขอเป็นไฟฉายนำทางให้คุณแล้วกัน "

" ถึงมันจะดูราคาถูกไปหน่อย แสงก็ไม่ได้สว่างอะไรมากนัก "

" แต่เชื่อเถอะ  ผมจะพยายาม "

" ผมจะดีกว่านี้เพื่อคุณ เพื่อเราสองคน และ ผมจะอยู่ตรงนี้เสมอ "

ถึงแสงมันจะหรี่ไปบ้างเมื่อไม่นานมานี้ แต่เขาก็รู้ รู้ถึงการฝืนทนหลาย ๆ อย่างของก้องภพ ไม่นานมานี้ เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองมีความสำคัญขนาดไหนกับคนที่อยู่ตรงหน้า และในทางกลับกัน .... คนตรงหน้ามีความสำคัญมากขนาดไหนสำหรับเขา

คำว่าที่พึ่งมันไม่ใช่แค่เรื่องทางกาย ....

" คุณไปทำอะไรอย่างที่คุณอยากเถอะ "

" ผม ... จะเป็นหลักทางใจให้คุณเอง "

คนเป็นพี่รวบตัวคนเป็นน้องเข้ามาไว้ในอ้อมกอด กลิ่นหอมสดชื่นแบบนี้ อีกนานเลยสินะกว่าจะได้เจอกัน
วงแขนอีกฝ่ายที่บีบรัดแน่นเข้า ทำให้เขารู้สึกเข้มแข็งมากขึ้น .... ที่ผ่านมาคิดอะไรอยู่นะ ถึงได้ทำตัวน่ารำคาญแบบนั้นไป ไม่น่าเลย

พรุ่งนี้ ... พรุ่งนี้เขาจะไปส่งก้องภพแน่นอน ตัดสินใจแล้วละนะ ถึงจะยังเป็นดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงเจิดจ้าไม่ได้

" ตลอดไปเลยนะครับ "

เสียงกระซิบแว่วมาจากคนที่ก้มหน้าซบไหล่

" เป็นไฟฉายให้ผมแบบนี้ตลอดไปนะครับพี่อาทิตย์ "





ป.ล. ภายใต้ความว่าง .... ร่ำลาไปต่างเมืองเสียแล้ววววว