เราเป็นโรคทางจิตอยู่ 3 โรคค่ะ (พอรู้ตัวเลยเช็คจากในเน็ต) คือโรคซึมเศร้า เป็นมาประมาณ 7 ปี และโรคหวาดกลัวการเข้าสังคมกับโรคแพนิค ซึ่งพึ่งเป็นได้ปีเดียวเพราะตอนนั้นโรคซึมเศร้าเราอาการทรุดค่ะ เลยได้สองโรคนี้เพิ่มมา เมื่อก่อนเราไม่ต้องการรักษา แต่ตอนนี้เรารู้สึกอยากคุยกับจิตแพทย์แล้วค่ะ แต่ก็ยังออกไปไหนมาไหนเองไม่ได้ บอกคนในครอบครัวก็ไม่ได้ พวกเขาเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ค่ะ อีกอย่างเราเห็นคนในบ้านทานยาลดความเครียดกัน (เหมือนจะเป็นกับลูกคนโตทุกรุ่นในครอบครัวเราค่ะ ส่วนหนึ่งคงมาจากพันธุกรรม) เราว่าถ้าตัวเองบอกน่าจะหนักกว่าเดิมค่ะ
ปัญหาล่าสุดซึ่งทำเราเครียดมาหลายปีคือการบังคับค่ะ ยิ่งโตขึ้นทุกวันเรายิ่งโดนบังคับ บังคับให้เรียนในสิ่งที่เขาเลือกให้ ให้เราเรียนโดยที่เราไม่อยากเรียนเลย เรามีสิ่งที่ชอบและทำได้อยู่แล้ว แต่เขาไม่ยอมรับค่ะ พอพูดเรื่องนี้เขาจะดักคอเราทุกทางให้พูดถึงอาชีพอื่นไม่ได้ เราต้องเรียนสิ่งที่เขาเลือกเท่านั้น แล้วนี่อีกไม่กี่ปีก็ถึงเวลาต้องเลือกเรียน เราไม่อยากโดนแบบนี้เลยค่ะ เราเข้าใจว่าเขาอยากให้เราทำงานดีๆ แต่งานดีๆที่เขาเลือกให้ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขค่ะ เราไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่เลี้ยงเราให้มีความสุขแทนที่จะเลี้ยงแบบนี้ เราลองคิดหลายรอบแล้วว่าถ้าเลือกตามที่เขาต้องการเราจะเป็นยังไงในอนาคต ซึ่งไม่โอเคมากๆเลยค่ะ เรียนไปเสียความรู้สึกไป ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นค่ะ โดยเฉพาะแม่เรา เขาเป็นหนักกว่าเราค่ะ เป็นหนักยังไงไม่รู้ ที่รู้ๆเลยคือเขาคือคนแรกที่ทำเราซึมเศร้า เขาเป็นคนโมโหร้าย ต้องทำตามคำสั่งเขาทุกอย่าง บางครั้งเขาก็ทำลายของในบ้าน เราร้องไห้ก็ไม่ได้ค่ะ เขาจะโกรธหนักกว่าเดิมแล้วพูดน่ากลัวๆเหมือนจะเข้ามาทำร้ายเราถ้าร้องไห้ให้ให้เขาได้ยิน บางวันเขาหงุดหงิดขู่จะฆ่าเราด้วยซ้ำค่ะ
อีกสาเหตุมาจากที่โรงเรียน เข้ากับสังคมใหม่ไม่ได้ โดนแกล้ง โดนว่าจนสะสม เพื่อนสนิทที่คบกันหลายปีก็ทิ้งไปหาเพื่อนใหม่ทั้งๆที่เราก็เหมือนเดิม ไม่ได้แสดงอาการผิดปกติอะไรเลย บวกกับปีที่แล้วลองคิดย้อนกลับ คิดไปคิดมาทุกอย่างมันรวมๆกันจนได้โรคหวาดกลัวการเข้าสังคมกับแพนิคเพิ่มนี่แหละค่ะ
ทั้งหมดที่ว่ามาส่งผลกระทบกับตัวเราทั้งการเรียนกับสุขภาพ เมื่อก่อนเราเป็นคนแข็งแรกมากค่ะ นานๆทีป่วย ถ้าป่วยหมอไม่ต้อง นอนพักวันเดียวหาย แต่ถ้าเทียบกับตอนนี้สุขภาพแย่ลงเยอะ น้ำหนักเท่าเดิมมา 5 ปี ทั้งๆที่ตัวเองก็ทานข้าวเยอะขึ้นเพราะเจริญอาหารตามวัย เราเคยคิดฆ่าตัวตายค่ะ เคยเอามีดคมๆกรีดแขนตัวเอง (เราผิวบาง) แต่กรีดไม่เข้าสักนิด (?) เลยหยุดเพราะกลัวแขนเป็นรอย ทุกวันนี้เรามักจินตนาการว่ามีคนทำร้ายตัวเองบ่อยๆ นั่งอยู่เฉยๆก็คิดเป็นเรื่องเป็นราว (สถานที่ที่คิดขึ้นเอง ใครก็ไม่รู้มาทำร้าย เหมือนมีคนพูดย้ำให้เราอาการทรุด << รู้ตัวว่าคิดไปเองทั้งหมด กลัวได้โรคเพิ่มค่ะ) แต่ภายนอกปกติไม่แสดงออกอะไร เราเขียนระบายในไดอารี่บ่อยๆเวลาเจอเรื่องแย่ๆ อัดเสียงแม่ตอนขู่ทำร้ายเราเก็บไว้เป็นหลักฐานเผื่อฉุกเฉิน เราอยากออกจากบ้านมากค่ะแต่ถ้าออกตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ ทุกอย่างที่เราจะทำเราจะวางแผนอย่างดีเท่าที่คิดได้ พยายามวางแผนซ้อนคนในครอบครัวที่บังคับเราหลายๆเรื่องไม่ให้ตัวเองต้องทำ แต่บางเรื่องก็เกินกวาเราจะช่วยเหลือตัวเองได้จริงๆค่ะ ช่วงนี้เราเข้ากูเกิลอ่านเรื่องยาลดความเครียด เรารู้สึกต้องการมันมาก ถึงอย่างงั้นก็ไม่ได้ไปหยิบของคนในบ้านกิน อยากให้แพทย์ตัดสินใจมากกว่า ยาพวกนี้ผลกระทบเยอะ ไม่อยากเสี่ยง แต่อย่างที่บอกข้างบน ยังไม่สามารถไปไหนมาไหนคนเดียวได้ค่ะ เราอยากพบจิตแพทย์ตัวต่อตัว ไม่อยากให้คนในบ้านรู้ ยิ่งช่วงนี้เขามีเรื่องให้เครียดอีกแล้ว เราพอพยุงอาการตัวเองไหวอยู่ค่ะ เครียดบางเวลาแค่ตอนพวกเขาพูดทำร้ายจิตใจ เวลาอื่นเราดูหนังทำนู่นทำนี่ ไม่ก็เฉยๆเหมือนชินจนชา
ระบายหลายๆเรื่องและอยากได้คำแนะนำค่ะ
ปัญหาล่าสุดซึ่งทำเราเครียดมาหลายปีคือการบังคับค่ะ ยิ่งโตขึ้นทุกวันเรายิ่งโดนบังคับ บังคับให้เรียนในสิ่งที่เขาเลือกให้ ให้เราเรียนโดยที่เราไม่อยากเรียนเลย เรามีสิ่งที่ชอบและทำได้อยู่แล้ว แต่เขาไม่ยอมรับค่ะ พอพูดเรื่องนี้เขาจะดักคอเราทุกทางให้พูดถึงอาชีพอื่นไม่ได้ เราต้องเรียนสิ่งที่เขาเลือกเท่านั้น แล้วนี่อีกไม่กี่ปีก็ถึงเวลาต้องเลือกเรียน เราไม่อยากโดนแบบนี้เลยค่ะ เราเข้าใจว่าเขาอยากให้เราทำงานดีๆ แต่งานดีๆที่เขาเลือกให้ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขค่ะ เราไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่เลี้ยงเราให้มีความสุขแทนที่จะเลี้ยงแบบนี้ เราลองคิดหลายรอบแล้วว่าถ้าเลือกตามที่เขาต้องการเราจะเป็นยังไงในอนาคต ซึ่งไม่โอเคมากๆเลยค่ะ เรียนไปเสียความรู้สึกไป ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นค่ะ โดยเฉพาะแม่เรา เขาเป็นหนักกว่าเราค่ะ เป็นหนักยังไงไม่รู้ ที่รู้ๆเลยคือเขาคือคนแรกที่ทำเราซึมเศร้า เขาเป็นคนโมโหร้าย ต้องทำตามคำสั่งเขาทุกอย่าง บางครั้งเขาก็ทำลายของในบ้าน เราร้องไห้ก็ไม่ได้ค่ะ เขาจะโกรธหนักกว่าเดิมแล้วพูดน่ากลัวๆเหมือนจะเข้ามาทำร้ายเราถ้าร้องไห้ให้ให้เขาได้ยิน บางวันเขาหงุดหงิดขู่จะฆ่าเราด้วยซ้ำค่ะ
อีกสาเหตุมาจากที่โรงเรียน เข้ากับสังคมใหม่ไม่ได้ โดนแกล้ง โดนว่าจนสะสม เพื่อนสนิทที่คบกันหลายปีก็ทิ้งไปหาเพื่อนใหม่ทั้งๆที่เราก็เหมือนเดิม ไม่ได้แสดงอาการผิดปกติอะไรเลย บวกกับปีที่แล้วลองคิดย้อนกลับ คิดไปคิดมาทุกอย่างมันรวมๆกันจนได้โรคหวาดกลัวการเข้าสังคมกับแพนิคเพิ่มนี่แหละค่ะ
ทั้งหมดที่ว่ามาส่งผลกระทบกับตัวเราทั้งการเรียนกับสุขภาพ เมื่อก่อนเราเป็นคนแข็งแรกมากค่ะ นานๆทีป่วย ถ้าป่วยหมอไม่ต้อง นอนพักวันเดียวหาย แต่ถ้าเทียบกับตอนนี้สุขภาพแย่ลงเยอะ น้ำหนักเท่าเดิมมา 5 ปี ทั้งๆที่ตัวเองก็ทานข้าวเยอะขึ้นเพราะเจริญอาหารตามวัย เราเคยคิดฆ่าตัวตายค่ะ เคยเอามีดคมๆกรีดแขนตัวเอง (เราผิวบาง) แต่กรีดไม่เข้าสักนิด (?) เลยหยุดเพราะกลัวแขนเป็นรอย ทุกวันนี้เรามักจินตนาการว่ามีคนทำร้ายตัวเองบ่อยๆ นั่งอยู่เฉยๆก็คิดเป็นเรื่องเป็นราว (สถานที่ที่คิดขึ้นเอง ใครก็ไม่รู้มาทำร้าย เหมือนมีคนพูดย้ำให้เราอาการทรุด << รู้ตัวว่าคิดไปเองทั้งหมด กลัวได้โรคเพิ่มค่ะ) แต่ภายนอกปกติไม่แสดงออกอะไร เราเขียนระบายในไดอารี่บ่อยๆเวลาเจอเรื่องแย่ๆ อัดเสียงแม่ตอนขู่ทำร้ายเราเก็บไว้เป็นหลักฐานเผื่อฉุกเฉิน เราอยากออกจากบ้านมากค่ะแต่ถ้าออกตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ ทุกอย่างที่เราจะทำเราจะวางแผนอย่างดีเท่าที่คิดได้ พยายามวางแผนซ้อนคนในครอบครัวที่บังคับเราหลายๆเรื่องไม่ให้ตัวเองต้องทำ แต่บางเรื่องก็เกินกวาเราจะช่วยเหลือตัวเองได้จริงๆค่ะ ช่วงนี้เราเข้ากูเกิลอ่านเรื่องยาลดความเครียด เรารู้สึกต้องการมันมาก ถึงอย่างงั้นก็ไม่ได้ไปหยิบของคนในบ้านกิน อยากให้แพทย์ตัดสินใจมากกว่า ยาพวกนี้ผลกระทบเยอะ ไม่อยากเสี่ยง แต่อย่างที่บอกข้างบน ยังไม่สามารถไปไหนมาไหนคนเดียวได้ค่ะ เราอยากพบจิตแพทย์ตัวต่อตัว ไม่อยากให้คนในบ้านรู้ ยิ่งช่วงนี้เขามีเรื่องให้เครียดอีกแล้ว เราพอพยุงอาการตัวเองไหวอยู่ค่ะ เครียดบางเวลาแค่ตอนพวกเขาพูดทำร้ายจิตใจ เวลาอื่นเราดูหนังทำนู่นทำนี่ ไม่ก็เฉยๆเหมือนชินจนชา