ใครก็ได้ ช่วยหนูหน่อยค่ะ หนูอยากรู้ว่า หนูควรทำอย่างไร ไปหาหมอดีมั้ย? หรือ แค่เครียดธรรมดาคะ
ตอน ม.1 หนูเป็นเด็กเรียนดีค่ะ เวลาสอบคะแนนจะมาเป็นที่1ของห้องตลอด ประมาณว่าทิ้งห่างคนอื่นเลยค่ะ (หนูไม่ได้อยากอวดนะคะ) แล้วก็มีเพื่อนคนหนึ่ง เค้าคอยแต่จะแซะ แขวะ พูดกระทบกระทั่ง ปล่อยข่าวว่าหนูได้คะแนนดีเพราะขี้ประจบ ทั้งๆที่เราก็สอบห้องเดียวกัน ข้อสอบชุดเดียวกัน นินทา ว่าร้ายลับหลังหนูตลอด หนูทนค่ะ ประกอบกับ หนูเป็นคนจริงจังกับงาน หนูมักทำงานกลุ่มคนเดียว เพราะคนอื่นไม่ค่อยช่วยงานเลยค่ะ หนูกดดันค่ะ ค่อยๆกลายเป็นคนเงียบๆ เพื่อนๆเคยบอกว่าเรามีหน้าเดียว หนูตัดสินใจอ่านหนังสือ ทำการบ้าน หนูไม่อยากได้ยินคำพูดของคนอื่น หนูอยากอยู่กับตัวเอง วันหนึ่งหนูไม่คุยกับใครเลยถ้าคนอื่นไม่มาคุยกับหนูก่อน นั่งหน้าห้องก้มหน้าก้มตาเรียนอ่านทำงานเงียบๆ เจอหน้าเพื่อนคนนั้นที่คอยว่าหนูทีไรหนูร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุค่ะ เหมือนสงครามเย็น
เหตุการณ์เป็นแบบนี้มาตลอดจนถึงมอ3 หนูเริ่มทำร้ายตัวเองค่ะ ด้วยความเครียดเพราะการสอบเรียนต่อด้วย หนูเลยโฟกัสแต่อ่านหนังสือ หนูเริ่มทำร้ายตัวเองค่ะ คิดว่ามันทำให้มีสมาธิจดจ่อกับหนังสือมากขึ้น จากตีแขนตัวเอง เป็นเอาไม้บรรทัดตี หยิก หนังยางรัดข้อมือแล้วดีด
ขึ้นมอปลาย หนูรู้ตัวว่าเราเริ่มแย่แล้ว ทำร้ายตัวเอง หนูเลยเปลี่ยนมาคลายเครียดค่ะ เริ่มดูซีรี่ย์
-ที่โรงเรียนหนูเป็นคนสดใสร่าเริง(มาก) หัวเราะเกินปกติ หลายคนก็บอกค่ะว่าผิดปกติไป
-อยู่บ้าน หนูดูซีรี่ย์ คิดว่าโลกในนั้นช่างสวยงามไม่เหมือนโลกความจริง อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ บางครั้งซึมเศร้า เหนื่อยหน่ายชีวิต(ไม่ถึงคิดฆ่าตัวตายค่ะ) ซึมๆเหม่อๆ
จนมอ5 เริ่มติดซีรี่ย์มากขึ้น ตอนแรกคิดว่าเรานี่ขี้เกียจสุดๆ แต่มาสังเกตุตัวเองค่ะ อยู่โรงเรียนพูดน้อยลง ซึมๆ อยู่บ้านเอาแต่ดูซีรี่ย์ หนูคิดว่าหนูไม่อยากอยู่ในโลกความเป็นจริง อาการซึมเหม่อร้องไห้คนเดียวอยากอยู่คนเดียวเหนื่อยหน่ายชีวิต ชีวิตมันมีอะไรหนอมันไม่มีอะไรเลยมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ บางครั้งคิดฆ่าตัวตาย แค่แปปเดียว เพราะมันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา
หลังจากนั้น อาการแบบนี้ก็ดีขึ้นเล็กน้อย
แต่ตอนนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมละค่ะ หนูควรทำยังไงดีคะ?
เพิ่มเติม
-หนูเป็นคนไม่ไว้ใจใคร ไม่เชื่อใจใคร ไม่คิดว่าใครเข้าใจเรานอกจากเรา
ไม่เคยเล่าเรื่องราวหรือความทุกข์ใจให้ใครฟังเพราะไม่คิดว่าจะมีคนเข้าใจ (เพื่อนชายที่เป็นเกย์เคยถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า และเวลาเค้าถามเพื่อนในกลุ่ม เราว่าหลังเลิกเรียนเราไปไหน ไม่มีใครรู้ค่ะ เราไม่ชอบให้ใครรู้เรื่องชีวิตเรา ไม่มีใครเข้าใจ จริงใจกับเราค่ะ เราคิดแบบนี้)
-หนูเป็นไมเกรนด้วยค่ะ
-เรารักษาเกรดดีมาตลอดค่ะ เลยไม่คิดว่าอาการมีผลต่อการเรียนเลยไม่ได้ใส่ใจ
-มีช่วงหนึ่ง หนูถามแม่บ่อยมากว่ารักหนูมั้ย หนูคิดว่าใครๆก็ไม่รักเรา ไม่เข้าใจเราเลย (ครอบครัวหนูอบอุ่นมากค่ะ สมบูรณ์)
ได้โปรด ช่วยหนูหน่อยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
หนูเครียด หรือเป็นโรคอะไรคะ?
ตอน ม.1 หนูเป็นเด็กเรียนดีค่ะ เวลาสอบคะแนนจะมาเป็นที่1ของห้องตลอด ประมาณว่าทิ้งห่างคนอื่นเลยค่ะ (หนูไม่ได้อยากอวดนะคะ) แล้วก็มีเพื่อนคนหนึ่ง เค้าคอยแต่จะแซะ แขวะ พูดกระทบกระทั่ง ปล่อยข่าวว่าหนูได้คะแนนดีเพราะขี้ประจบ ทั้งๆที่เราก็สอบห้องเดียวกัน ข้อสอบชุดเดียวกัน นินทา ว่าร้ายลับหลังหนูตลอด หนูทนค่ะ ประกอบกับ หนูเป็นคนจริงจังกับงาน หนูมักทำงานกลุ่มคนเดียว เพราะคนอื่นไม่ค่อยช่วยงานเลยค่ะ หนูกดดันค่ะ ค่อยๆกลายเป็นคนเงียบๆ เพื่อนๆเคยบอกว่าเรามีหน้าเดียว หนูตัดสินใจอ่านหนังสือ ทำการบ้าน หนูไม่อยากได้ยินคำพูดของคนอื่น หนูอยากอยู่กับตัวเอง วันหนึ่งหนูไม่คุยกับใครเลยถ้าคนอื่นไม่มาคุยกับหนูก่อน นั่งหน้าห้องก้มหน้าก้มตาเรียนอ่านทำงานเงียบๆ เจอหน้าเพื่อนคนนั้นที่คอยว่าหนูทีไรหนูร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุค่ะ เหมือนสงครามเย็น
เหตุการณ์เป็นแบบนี้มาตลอดจนถึงมอ3 หนูเริ่มทำร้ายตัวเองค่ะ ด้วยความเครียดเพราะการสอบเรียนต่อด้วย หนูเลยโฟกัสแต่อ่านหนังสือ หนูเริ่มทำร้ายตัวเองค่ะ คิดว่ามันทำให้มีสมาธิจดจ่อกับหนังสือมากขึ้น จากตีแขนตัวเอง เป็นเอาไม้บรรทัดตี หยิก หนังยางรัดข้อมือแล้วดีด
ขึ้นมอปลาย หนูรู้ตัวว่าเราเริ่มแย่แล้ว ทำร้ายตัวเอง หนูเลยเปลี่ยนมาคลายเครียดค่ะ เริ่มดูซีรี่ย์
-ที่โรงเรียนหนูเป็นคนสดใสร่าเริง(มาก) หัวเราะเกินปกติ หลายคนก็บอกค่ะว่าผิดปกติไป
-อยู่บ้าน หนูดูซีรี่ย์ คิดว่าโลกในนั้นช่างสวยงามไม่เหมือนโลกความจริง อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ บางครั้งซึมเศร้า เหนื่อยหน่ายชีวิต(ไม่ถึงคิดฆ่าตัวตายค่ะ) ซึมๆเหม่อๆ
จนมอ5 เริ่มติดซีรี่ย์มากขึ้น ตอนแรกคิดว่าเรานี่ขี้เกียจสุดๆ แต่มาสังเกตุตัวเองค่ะ อยู่โรงเรียนพูดน้อยลง ซึมๆ อยู่บ้านเอาแต่ดูซีรี่ย์ หนูคิดว่าหนูไม่อยากอยู่ในโลกความเป็นจริง อาการซึมเหม่อร้องไห้คนเดียวอยากอยู่คนเดียวเหนื่อยหน่ายชีวิต ชีวิตมันมีอะไรหนอมันไม่มีอะไรเลยมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ บางครั้งคิดฆ่าตัวตาย แค่แปปเดียว เพราะมันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา
หลังจากนั้น อาการแบบนี้ก็ดีขึ้นเล็กน้อย
แต่ตอนนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมละค่ะ หนูควรทำยังไงดีคะ?
เพิ่มเติม
-หนูเป็นคนไม่ไว้ใจใคร ไม่เชื่อใจใคร ไม่คิดว่าใครเข้าใจเรานอกจากเรา
ไม่เคยเล่าเรื่องราวหรือความทุกข์ใจให้ใครฟังเพราะไม่คิดว่าจะมีคนเข้าใจ (เพื่อนชายที่เป็นเกย์เคยถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า และเวลาเค้าถามเพื่อนในกลุ่ม เราว่าหลังเลิกเรียนเราไปไหน ไม่มีใครรู้ค่ะ เราไม่ชอบให้ใครรู้เรื่องชีวิตเรา ไม่มีใครเข้าใจ จริงใจกับเราค่ะ เราคิดแบบนี้)
-หนูเป็นไมเกรนด้วยค่ะ
-เรารักษาเกรดดีมาตลอดค่ะ เลยไม่คิดว่าอาการมีผลต่อการเรียนเลยไม่ได้ใส่ใจ
-มีช่วงหนึ่ง หนูถามแม่บ่อยมากว่ารักหนูมั้ย หนูคิดว่าใครๆก็ไม่รักเรา ไม่เข้าใจเราเลย (ครอบครัวหนูอบอุ่นมากค่ะ สมบูรณ์)
ได้โปรด ช่วยหนูหน่อยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ