ทำไมเราไร้ค่าในครอยครัวตัวเอง

คือออ.... ทำไมไม่มีใครจะเอาเราเลยอ่ะ แม่ก้อบอกไม่เอา ไปไหนก้อไป ต่อไปก้อทำอะไรๆเองให้หมด ไม่เอาเราแล้ว พอมาที่พ่อ พ่อก้อไม่เอา ใกล้จะซื้อเสื้อ นร. ก้อบอก สนใจไรอ่า ไปซื้อเองดิ แม่ก้อไม่พาไป ตอนนั้นเค้าก้อเถียงกันเรื่องของเรา พูดผ่านๆลอยๆ น้ำตาก้อไหลออกมาแบบร้องไห้เงียบๆ ในใจก้อคิดว่า "เรามันไร้ค่าสิน่ะ" แม่ก้อชื่นชมแต่น้องว่าทำดีมากๆ ใช้อะไรก้อทำหมด ทั้งๆที่เราก้อทำได้ ส่วนพ่อ ก่อมาด่าทั้งวันว่าวันๆทำอะไรบ้าง อยู่เฉยๆไม่เคยคิดช่วยพ่อแม่เลยหรอ คือเราก้อช่วยป่าวว่ะ ทำไมมองข้ามวันๆทำเป็น 10 แล้วบอก "ทำไรบ้างยังวันๆหนึ่ง" แล้วแบบน้องอ่าทำนิดๆหน่อยๆ ก้อชื่นชมแบบหมั่นไส้ แต่ก้อคิดน่ะ พี่น้องจะอิจฉากันทำไม แต่มันก้อหยุดคิดไม่ได้ เราก้อร้องไห้ เสียใจมากๆ เราก้อคิดกลับ กับพ่อ ทำไมพ่อไม่ทำบ้าง เอาแต่ใช้ๆๆๆ พอไม่ทำก้อด่าจนเค้าเบื่อ ไม่อยากด่า เราก้อโกธรมาก ที่ด่า ด่าาทำไม ก้อไม่พูดกัน แต่ก้อหายกันแล้ว ส่วนแม่ก้อด่าอ้อมๆ ชื่นชมน้องมากขึ้นให้เราแบบอายน้อง แต่ก้อไม่คุยกันเลย ทั้งสองคนนี้คือ ไม่ให้ความสำคัญเราแล้ว บ้างครั้งที่พวกเค้าเป็นอย่างเนี้ย ก้อมีความคิดแว๊บๆมา ว่า เรามันไร้ประโยชน์ในครอบครัว มันไร้ค่า อยากฆ่าตัวตาย จะได้เห็นคุณค่าซะบ้างเวลาตายไป ดูซิใครจะช่วยงาน แต่อีกใจก้อบอกว่า ตายไปจะได้เห้นหรอว่าเค้าเป้นยังไง ตายแล้ววิญญาณจะไปไหน ตกลงนรก หรือไปสวรรค์ หรือมืดดับไม่เห้นแสงสว่างตลอดกาล อีกใจก้อบอก ให้หนีออกจากบ้าน จะได้ให้เค้าเห้นคุณค่า เห้นว่าเราไม่ได้ไร้ประโยชน์ เราก้ออ่านเรื่องไร้ประโยชน์ในครอยครัวมาหลายเรื่อง แต่ก้อไม่ค่อนตรงกับเราสักเท่าไหร่ เช่นเรื่อง อายุ วัย เราก้อกำลังขึ้น ม.4 ในกระทู้ หลายๆกระทู้ ก้อพยายามให้เราตั้งสติ แต่เรื่องแบบนี่ เหมือนไม่มีใครรักเรา เราเหมือนยุตัวคนเดียว ไม่มีใครสนใจ เสียใจมากๆๆๆ ทำไมเค้าต้องทำแบบนี้ พ่อยังบอกอีกว่า เรียนเก่งซะเปล่า สมองไม่เคยคิดถึงพ่อแม่ เคยมีช่วง ป.6 เค้าไล่ออกจากบ้าน เราทำได้แค่ร้องไห้ และคิดไปว่า นี่ครอบครัวเราอบอุ่นหรอเนี้ย ทำไมเราไม่เหมือนครอบครัวนี้บ้าง ทำไมพ่อไม่เป้นแบบนี้บ้าง เราควรทำไง ขนาดเพื่อน เราแบบหักหลัง ทำไมเราถึงไร้ค่าอย่างเนี้ย