สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เนื้อหานี้เราจะแชร์ประสบการณ์ที่เจอมาตั้งแต่สมัยประถมนะคะ มีหลายเรื่องมากที่เราคิดว่าเป็นปัจจัยที่ทำให้โตมาเราเป็นคนคิดมากและเครียดง่ายมากค่ะ ถือว่าเป็นการระบายความรู้สึกก็ได้ค่ะ ขอยกมา1เรื่องนะคะเพราะคิดถึงเรื่องนี้ นอนไม่หลับทั้งคืน
.
.
ย้อนไปตอน ป. 3 เราอายุ 8 ขวบ ในช่วงฤดูหนาวเรานั่งเรียนภาษาอังกฤษกับครูชาวต่างชาติ อย่างสนุกสนาน ประตูห้องปิดหมด เพราะลมแรงหนาวมาก อยู่ดีๆมีเสียงจากประตูเปิดเป็นครูผู้หญิงมาถามว่าใครชื่อ ....(ชื่อเรา) เราก็งง ลุกขึ้นครูบอกมาเคลียร์กันข้างนอก หน้าจริงจังมาก เพื่อนก็มองตามออกไปเราเห็นเพื่อน 3-4 คน ครูอีกจำนวนหนึ่ง เด็กยืนเรียงหน้ากระดาน ครูถามคนนี้เหรอชื่อ... เพื่อนบอกใช่ค่ะ ครูยกเสื้อกันหนาวผ้ายีนส์ตัวหนึ่งขึ้นมา ที่เสื้อมีรอยถูกกรรไกรตัดขาด ครูพูดกับเราว่า เธอเป็นคนสั่งเพื่อนให้ตัดเสื้อใช่ไหม ทำไปทำไม? เรางงตาแตกมาก เราจำเสื้อตัวนี้ได้และรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ที่กล่าวหาเราไม่ได้ทำ เพราะเสื้อตัวนี้....
.
.
.
ประมาณเดือนกว่าจำไม่ได้ว่านานเท่าไหน แต่น่าจะเป็นฤดูหนาว โรงเรียนเรามักจะจัดงาน big cleaning day เป็นประจำ วันนั้นก็เช่นกัน หลายคนเตรียมผ้ามาเช็ด ไม้ขนไก่ การทำความสะอาดผ่านไปช่วงบ่ายๆ เพื่อนของเราที่ใส่เสื้อยีนส์ พูดขึ้นมาว่า ไม่มีผ้าขี้ริ้วเช็ดทำความสะอาดตัดเสื้อดีไหม? เราตกใจบอกว่าตัดทำไม ไม่ต้องตัดหรอกเสื้อดายตัดแล้วเสื้อพังไม่ได้ใส่อีกนะ แม่จะไม่ว่าเหรอ เพื่อนลังเล เพื่อนบางคนก็ยุยงส่งเสริม อีกคนถือกรรไกรรอ บางคนเฉยๆ นานกว่าเพื่อนเจ้าของเสื้อจะตัดสินใจ และก็พูดว่าจะตัด เราก็บอก บอกแล้วนะระวังโดนว่าเสืยดายของด้วย เพื่อนอีกคนเป็นคนตัดให้ เราจำได้ว่าเรายังนั่งส่ายหัวและบ่นว่า ไม่น่าเลยเสียดายของ เหตุการณ์ผ่านไปจนเราเกือบจะลืมวันนี้ไปแล้ว
.
.
.
กลับมาที่น่าห้องเรียนเมื่อต้นกระทู้เรา งง มาก แววตาที่ครูมองเราดูรังเกียจเรามาก เราอธิบายคำพูดที่เราพูดนับครั้งไม่ถ้วนคือ หนูไม่ได้สั่ง หนูไม่ได้สั่ง แต่ครูไม่เชื่อเลย ถามเพื่อนอีกรอบ เพื่อนที่นั่งใกล้เคียงก็พูด งงๆ เจ้าของเสื้อทำหน้าหงอย ถามเด็กๆหลายรอบ ตอบวกไปวนมา ตอนนั้นในใจเราเจ็บปวดมาก มีครูอวุโสเดินผ่านถามว่าเกิดอะไรขึ้นมีอะไรกันเหรอ ครูคนที่ซักเราก็บอกว่าเนี้ยคนเนี้ย ไปสั่งเพื่อนตัดเสื้อดูสิแม่เค้าเอาเสื้อมาให้ดูบอกว่าลูกซ่อนไว้เนี่ย ทำไปทำไมไม่รู้ พร้อมมองค้อนเรา ครูอวุโสเดินมาจับแขนเสื้อเรา พูดว่า ทำไมทำแบบนั้น ถ้าครูตัดเสื้อหนูบ้าง จะเป็นไง พร้อมมองด้วยสายตาผิดหวัง ตำหนิ ไม่ชอบเรา เรายิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เสียงในห้องเรียนคือเพื่อนกำลังหัวเราะ มีความสุข นอกห้องคือเราที่น้ำตาไหล เราเสียใจมาก เพราะรู้สึกเหมือนไม่มีใครยอมฟังหรือเชื่อเราเลย สรุป ครูก็บอกแม่เพื่อนว่าเราสั่งให้เค้าทำ เรื่องก็จบไป พอกลับเข้าห้องเรียนเราถามเพื่อนว่า ใครบอกครูว่าเราสั่งทำไมพูดแบบนั้น เราห้ามไม่ใช่เหรอ เพื่อนเงียบ บางคนบอกใช่เราห้าม แต่ต่อหน้าครูไม่มีใครกล้าพูดเลย อันนี้เราไม่โกรธเพื่อน อาจเพราะความเป็นเด็กกลัวความผิดเป็นธรรมดา แต่ที่เราคาใจมากคือ ผู้ใหญ่สรุปความได้ทำร้ายจิตใจเรามาก เราไม่ยอมรับผิดทั้งนั้น เราไม่ได้ทำ เราตอบอย่างหนักแน่นว่า หนูไม่ได้สั่ง ถึงแม้ว่าจะโดนมองตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ตาม
.
.
.
อยากฝากถึงทุกท่าน ความรู้สึกเด็กเป็นเรื่องสำคัญบางคนคิดว่าเด็กอาจจะไม่คิดอะไรเดี๋ยวก็ลืม แต่เราฝังใจมาก เริ่มมาตั้งแต่อนุบาลเลยค่ะ จำได้หมดใครทำอะไร ส่งผลให้โตมาเราเป็นคนคิดมาก กลัวว่าจะทำให้ใครไม่พอใจ เครียดง่าย เซนซิทีฟมาก และใครมีวิธิแนะนำดีๆบ้างคะที่จะลดนิสัยคิดมาก เครียดง่ายที่เราเป็น เราคิดทุกอย่างหลายครั้งนอนไม่หลับเลยค่ะ ใครมีประสบการณ์สามารถแชร์ได้นะคะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ
ตอนเด็กเคยโดนผู้ใหญ่ทำอะไรที่คิดว่าไม่ยุติธรรมกับเราบ้าง
.
.
ย้อนไปตอน ป. 3 เราอายุ 8 ขวบ ในช่วงฤดูหนาวเรานั่งเรียนภาษาอังกฤษกับครูชาวต่างชาติ อย่างสนุกสนาน ประตูห้องปิดหมด เพราะลมแรงหนาวมาก อยู่ดีๆมีเสียงจากประตูเปิดเป็นครูผู้หญิงมาถามว่าใครชื่อ ....(ชื่อเรา) เราก็งง ลุกขึ้นครูบอกมาเคลียร์กันข้างนอก หน้าจริงจังมาก เพื่อนก็มองตามออกไปเราเห็นเพื่อน 3-4 คน ครูอีกจำนวนหนึ่ง เด็กยืนเรียงหน้ากระดาน ครูถามคนนี้เหรอชื่อ... เพื่อนบอกใช่ค่ะ ครูยกเสื้อกันหนาวผ้ายีนส์ตัวหนึ่งขึ้นมา ที่เสื้อมีรอยถูกกรรไกรตัดขาด ครูพูดกับเราว่า เธอเป็นคนสั่งเพื่อนให้ตัดเสื้อใช่ไหม ทำไปทำไม? เรางงตาแตกมาก เราจำเสื้อตัวนี้ได้และรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ที่กล่าวหาเราไม่ได้ทำ เพราะเสื้อตัวนี้....
.
.
.
ประมาณเดือนกว่าจำไม่ได้ว่านานเท่าไหน แต่น่าจะเป็นฤดูหนาว โรงเรียนเรามักจะจัดงาน big cleaning day เป็นประจำ วันนั้นก็เช่นกัน หลายคนเตรียมผ้ามาเช็ด ไม้ขนไก่ การทำความสะอาดผ่านไปช่วงบ่ายๆ เพื่อนของเราที่ใส่เสื้อยีนส์ พูดขึ้นมาว่า ไม่มีผ้าขี้ริ้วเช็ดทำความสะอาดตัดเสื้อดีไหม? เราตกใจบอกว่าตัดทำไม ไม่ต้องตัดหรอกเสื้อดายตัดแล้วเสื้อพังไม่ได้ใส่อีกนะ แม่จะไม่ว่าเหรอ เพื่อนลังเล เพื่อนบางคนก็ยุยงส่งเสริม อีกคนถือกรรไกรรอ บางคนเฉยๆ นานกว่าเพื่อนเจ้าของเสื้อจะตัดสินใจ และก็พูดว่าจะตัด เราก็บอก บอกแล้วนะระวังโดนว่าเสืยดายของด้วย เพื่อนอีกคนเป็นคนตัดให้ เราจำได้ว่าเรายังนั่งส่ายหัวและบ่นว่า ไม่น่าเลยเสียดายของ เหตุการณ์ผ่านไปจนเราเกือบจะลืมวันนี้ไปแล้ว
.
.
.
กลับมาที่น่าห้องเรียนเมื่อต้นกระทู้เรา งง มาก แววตาที่ครูมองเราดูรังเกียจเรามาก เราอธิบายคำพูดที่เราพูดนับครั้งไม่ถ้วนคือ หนูไม่ได้สั่ง หนูไม่ได้สั่ง แต่ครูไม่เชื่อเลย ถามเพื่อนอีกรอบ เพื่อนที่นั่งใกล้เคียงก็พูด งงๆ เจ้าของเสื้อทำหน้าหงอย ถามเด็กๆหลายรอบ ตอบวกไปวนมา ตอนนั้นในใจเราเจ็บปวดมาก มีครูอวุโสเดินผ่านถามว่าเกิดอะไรขึ้นมีอะไรกันเหรอ ครูคนที่ซักเราก็บอกว่าเนี้ยคนเนี้ย ไปสั่งเพื่อนตัดเสื้อดูสิแม่เค้าเอาเสื้อมาให้ดูบอกว่าลูกซ่อนไว้เนี่ย ทำไปทำไมไม่รู้ พร้อมมองค้อนเรา ครูอวุโสเดินมาจับแขนเสื้อเรา พูดว่า ทำไมทำแบบนั้น ถ้าครูตัดเสื้อหนูบ้าง จะเป็นไง พร้อมมองด้วยสายตาผิดหวัง ตำหนิ ไม่ชอบเรา เรายิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เสียงในห้องเรียนคือเพื่อนกำลังหัวเราะ มีความสุข นอกห้องคือเราที่น้ำตาไหล เราเสียใจมาก เพราะรู้สึกเหมือนไม่มีใครยอมฟังหรือเชื่อเราเลย สรุป ครูก็บอกแม่เพื่อนว่าเราสั่งให้เค้าทำ เรื่องก็จบไป พอกลับเข้าห้องเรียนเราถามเพื่อนว่า ใครบอกครูว่าเราสั่งทำไมพูดแบบนั้น เราห้ามไม่ใช่เหรอ เพื่อนเงียบ บางคนบอกใช่เราห้าม แต่ต่อหน้าครูไม่มีใครกล้าพูดเลย อันนี้เราไม่โกรธเพื่อน อาจเพราะความเป็นเด็กกลัวความผิดเป็นธรรมดา แต่ที่เราคาใจมากคือ ผู้ใหญ่สรุปความได้ทำร้ายจิตใจเรามาก เราไม่ยอมรับผิดทั้งนั้น เราไม่ได้ทำ เราตอบอย่างหนักแน่นว่า หนูไม่ได้สั่ง ถึงแม้ว่าจะโดนมองตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ตาม
.
.
.
อยากฝากถึงทุกท่าน ความรู้สึกเด็กเป็นเรื่องสำคัญบางคนคิดว่าเด็กอาจจะไม่คิดอะไรเดี๋ยวก็ลืม แต่เราฝังใจมาก เริ่มมาตั้งแต่อนุบาลเลยค่ะ จำได้หมดใครทำอะไร ส่งผลให้โตมาเราเป็นคนคิดมาก กลัวว่าจะทำให้ใครไม่พอใจ เครียดง่าย เซนซิทีฟมาก และใครมีวิธิแนะนำดีๆบ้างคะที่จะลดนิสัยคิดมาก เครียดง่ายที่เราเป็น เราคิดทุกอย่างหลายครั้งนอนไม่หลับเลยค่ะ ใครมีประสบการณ์สามารถแชร์ได้นะคะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ