ตั้งเป็นกระทู้คำถาม เพราะตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้ค่ะ
ขอแทนตัวเองว่าเรานะคะ ตอนนี้เราจบแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองหลุดพ้นจากขุมนรก TT____TT
ขอบอกแค่เป็นมหาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่งละกันนะคะ
เริ่มเลยะนะคะ
คือเราเป็นคนมีเพื่อนเยอะมากสมัยมัธยม มีเพื่อนทั้งกลุ่มในห้อง นอกห้อง
คงเพราะด้วยความที่เราพูดมาก แคร์ความรู้สึกคนมากๆ จนลืมคิดถึงความรู้สึกตัวเองในบางครั้ง
จนทำให้กลายเป็นคนที่คิดมากเช่นกัน ถึงขั้นแม่เคยเปรยๆว่าอยากให้ไปคุยกับจิตแพทย์ ซึ่งเราก็อยากไปนะ แต่สุดท้ายก็ไม่เคยได้ไป
เรามีเพื่อนคนนึงสนิทมากกกกก รักมากกกกกก คบกันมาเป็น10ปี
จนตัดสินใจเข้ามหาลัย คณะเดียวกันกับที่เพื่อนอยากเข้า และเรา2คนก็สอบติดที่เดียวกัน พอเข้ามหาลัยช่วงแรกก็เป็นการรับน้องก่อนเปิดเรียน
ด้วยความที่บ้านเราอยู่ไกล หน้าบ้านไม่มีรถสาธารณะใดๆผ่าน
และบางทีที่บ้านก็ไม่มีใครสะดวกไปส่งที่รฟฟ ทำให้บางวันเราก็ไม่ได้ไปรับน้อง
แต่วันที่เราไป เรากะเพื่อนสนิทเราก็ได้หาเพื่อนใหม่ จนจับกลุ่มกันได้ประมาณ10คน
ตอนแรกทุกคนเป็นคนฮามาก จนเรารู้สึกชอบเพื่อนทุกคนมากๆ
แต่แล้วจุดแตกหักก็เริ่มขึ้นเมื่อรุ่นพี่พูดขึ้นว่า
"ทำไมพวกน้องกลุ่มนี้ไม่ลองคุยกับเพื่อนคนอื่นบ้าง คนอื่นก็อยากคุยกับพวกน้องนะ"
ทีนี้ปฏิกิริยาของเพื่อนในกลุ่มก็มีหลายแบบ มีทั้งเริ่มคุยกับคนอื่น
แต่ก็มีบางคนที่ไม่อยากพูดคุยกับคนนอกกลุ่ม และพูดว่า
"เคยลองคุยแล้ว ไม่ชอบ นิสัยไม่ดี"
ตอนนั้นเราก็งงนะ พึ่งรู้จักแป๊ปเดียว บอกว่าคนอื่นนิสัยไม่ดีซะละ แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรไป
ต่อจากนั้นทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม เพื่อนในกลุ่มเริ่มไม่พอใจกัน คนนี้ทะเลาะกับคนนั้น
คนนี้เข้าข้างคนนั้น กลายเป็นแตกหักแบ่งพรรคแบ่งพวก จนกลายเป็นกลุ่มแตกในที่สุด
ซึ่งตอนนั้นระหว่างที่เรื่องเกิด เรากะคนในกลุ่มบางคนก็ยังจับกลุ่มกันต่อไป
แต่บทสนทนาทำให้เราอึดอัดมาก เมื่อเพื่อนเริ่มพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น และนินทาคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
ซึ่งเราก็ไม่ได้พูดอะไรไป จนเพื่อนถามความคิดเห็นเรา เราก็เลยพูดไปว่า"เราไม่อยาดตัดสินใคร
พึ่งรู้จักกันไม่นานเอง"
สิ่งที่เพื่อนพูดตอบกลับมาคือ "มุงนี่คนดีเนอะ ไม่นินทาคนอื่น"
เราก็ไม่แน่ใจว่าเพื่อนหมายถึงอย่างงั้นจริงๆหรือประชด แต่ก็แค่หัวเราะๆไป
พอเริ่มเรียนกลายเป็นเราโดนแยกเอกกับเพื่อนในกลุ่ม ทำให้เหลือแค่เรากะเพื่อนอีกคนที่อยู่เอกเดียวกัน
ตอนนั้นเราก็ยังไม่คิดอะไรมาก มีเพื่อนสนิทคนเดียวก็อุ่นใจละ
ตอนนั้นก็ไปไหนมาไหนกับเพื่อนคนนี้แค่2คน เพราะมีเหตุการณ์นึงทำให้เราไม่กล้าคบเพื่อนกลุ่มอื่น
ตอนนั้นแยกเอกแรกๆ เพื่อนในเอกก็ชวนเรากับเพื่อนเราไปทานข้าวด้วยกันตอนเที่ยง
เราก็ดีใจรีบบอกไปๆ แต่เพื่อนเรากลับดึงมือเราออกมาแล้วกระซิบว่า
"เราไม่อยากไปกะพวกมันอะ มีกัน2คนก็พอแล้ว"
เราก็ด้วยความรักเพื่อน ก็เลยโอเคๆ เพราะถ้าเราดึงดันจะไปกับคนอื่น เพื่อนคนนี้ก็ต้องอยู่คนเดียว
(ซึ่งมาคิดตอนหลังว่า ไม่น่าเลยตูววววววววว พลาดมากชีวิต)
หลังจากนั้นเราก็ไปไหนมาไหนกะเพื่อนคนนี้ตลอด
แต่เพื่อนคนนี้ไม่ค่อยยอมมาเรียน(อยู่หอในกันนะคะปี1) เพราะตอนนั้นเพื่อนโดนผชทิ้งนางเลยชอบนอนร้องไห้อยู่ที่หอ ออกมาเรียนต้องพกทิชชู่เป็นโหลๆมานั่งร้องไห้ในคาบ จนเราก็เริ่มเหงา มาเรียนคนเดียว ขนาดข้าวเพื่อนยังไม่ลงมากินจนเราต้องซื้อไปให้ถึงห้อง
เอาการบ้านมาให้ เวลาจับกลุ่มก็ต้องไปขอคนอื่นอยู่และขอให้เพื่อนคนนี้อยู่ด้วย
เราอยากหาเพื่อนใหม่ เลยไปคุยกะเพื่อนสนิทที่เรียนคนละเอกว่าทำยังไงดี
เพื่อนสนิทเราก็เลยบอกให้เราหาเพื่อนคนอื่นด้วย
ซึ่งสำหรับเราตอนนั้นมันไม่ง่ายเลย เพราะทุกคนมีกลุ่มของตัวเองกันหมดแล้ว
แต่โชคยังดีที่ยังมีเพื่อนชวนเราไปเที่ยวอยู่ด้วย แต่เที่ยวที่ว่าคือ เที่ยวกลางคืน
เพื่อนชวนเราไปดื่มเหล้าหลังเลิกเรียน และกลับก่อนหอปิด ทำแบบนี้บ่อยๆ
เราเริ่มรู้สึกมันไม่ใช่เรา เราไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ไม่ชอบดื่มเหล้า คือดื่มได้ แต่ไม่ทุกวัน
แต่เพื่อนเอกเราเกือบทุกคนชอบเที่ยวกลางคืนมาก ทำให้เรารู้สึกเราเข้ากับพวกเค้าไม่ได้
โดยเฉพาะ คำพูดของเพื่อนผู้หญิงในเอก เวลาผชเดินผ่าน
เพื่อนพูดว่า "มุง กุอยากเย_ผชคนนี้อะ" ละคนอื่นก็หัวเราะกันครืน แบบมันขำมาก
แต่เราฟังละยิ่งรู้สึกแบบมันไม่ใช่ คือเราก็พูดคำหยาบนะ กุ มุง แต่ไม่เคยพูดจาแบบหยาบขนาดนี้
เราก็ปรึกษาเพื่อนสนิทคนเดิมอีกว่าทำยังไงดี เราไม่ค่อยโอเคกับเพื่อนในเอกเลย
พอเค้าคุยกะเรา แล้วเราไม่หยาบ เค้าหาว่าเรากระแดะ ทำตัวคุณหนู T T
รู้มั้ยคะ ว่าเพื่อนสนิทเราตอบว่า มุงต้องรู้จักปรับเปลี่ยนตัวเองให้เข้ากับคนอื่นให้ได้
เราก็อึ้งไปแป๊ปนึง ทำไมมันยากจังการจะมีเพื่อนมหาลัยที ตอนมัธยมไม่เคยต้องมานั่งคิดอะไรแบบนี้เลย
จนเราได้มารู้ว่าเพื่อนสนิทเราคนนี้ก็กลายเป็นคนเที่ยวกลางคืน ดื่มเหล้าเมาบ่อยมาก
ที่สำคัญคือกลายเป็นคนสูบบุหรี่ จากที่เคยไม่ชอบบุหรี่มากๆ
เราเลยตัดสินใจเด็ดขาดละว่า เราขออยู่คนเดียวดีกว่า ถ้าเราต้องทำตัวแย่ลงเพื่อเข้ากับคนอื่น มันไม่ใช่อะ
แต่ถามว่าตอนใช้ชีวิตช่วงนั้นทรมาณมั้ย ทรมาณมาก เพราะว่าเพื่อนคนเดียวของเราก็หักหลังเราไป
นางไปหาเพื่อนกลุ่มอื่นเข้าเฉย แล้วเอาเราไปนินทาแบบที่ไม่ใช่ความจริง
ใส่ร้ายจนเพื่อนเริ่มไม่ชอบเรา ทั้งที่ก่อนหน้านี้เจอยังทัก ยังคุย
กลายเป็นเดินเจอกัน เพื่อนไม่ทัก ไม่คุยกับเรา
ซึ่งตรงนี้เรามารู้ทีหลังว่าเพราะไปเพื่อนคนนี้แหละไปเป่าหูคนอื่นเรื่องเรา
หาว่าเราไม่เอาไหน ไม่ไปเรียน นางคอยตามงานให้(เดี๋ยวๆ นั่นมันเรามั้ย)
ปากต่อปาก เรากลายเป็นคนไม่มีคนคบ
ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก จนเพื่อนอดีตร่วมกลุ่มลากเรากะเพื่อนคนนั้นมาคุย
แรากฏว่านางโกหกออกมาหน้าตาเฉย เราก้เลยพูดความจริงกลับไป
นางก็เลยเริ่มร้องไห้จ้า พอเรายิ่งพูดความจริง นางก็ทำทีเริ่มชัก เอาเข้าไปจ้า
เพื่อนคนอื่นเบยปรามเราให้หยุดพูด คือเราโมโหและเสียใจมาก
ไม่มีใครฟังเราเลย เราเลยเดินออกมาจากตรงนั้นมานั่งร้องไห้ ก็มีเพื่อนอีกคนตามเข้ามา
ปลอบเราว่า "เพื่อนมหาลัย อย่าไปจริงจังด้วย อย่าไปให้ใจ ตอนนี้เราเองก็ไม่ให้ใจใครแล้ว
คบแค่ผ่านๆพอ เชื่อเรา เราก็เจ็บมาเยอะ" (เพื่อนคนนี้เคยอยู่กลุ่มเดียวกะเรา นิสัยดี)
เราเลยจำคำเพื่อนคนนี้มา ละเริ่มทำใจกับชีวิตมหาลัย
เราเลยปรึกษาแฟน(เก่า) ว่าเราควรทำยังไงดี
แฟนเราถาม ละในเอกไม่มีใครอีกแล้วหรอที่เราจะอยู่ด้วยได้
เราก็มาลองนึกๆดู เออ พอมี2-3คนนี่หว่า
เราเลยโทรไปหาเพื่อน1ในนั้นเลย เพื่อนคนนี้นิสัยดี ใจดี เรียบร้อย เรียนเก่ง
พอเพื่อนคนนี้รับสาย เราก็พูดตรงๆเลยว่า ขออยู่กลุ่มด้วยได้มั้ย
เรามีปัญหาแบบนี้ๆ เราก็เล่าไป เพื่อนก็ใจเย็น ฟังเราเล่าไปร้องไห้ไปจนจบ
เพื่อนก็ตอบกลับมาว่า ได้สิ! ตอนนั้นเรามองเพื่อนคนนี้เป็นนางฟ้าไปเลย
พอเริ่มไปเรียน เราก็ไปอยู่กลุ่มกะเพื่อนคนนี้ เพื่อนคนอื่นในกลุ่มก็นิสัยดีมาก เรียนเก่งด้วย
คือเรามีความสุขมากๆ เราก็เล่าให้ทุกคนในกลุ่มฟังอีกรอบ ละก็ขอเข้ากลุ่มแบบเป็นทางการ 55555
เพื่อนทุกคนบอกได้เลย คือเรารู้สึกบินได้ ยิ้มได้ตลอด
ตอนนั้นเรามีความสุขมาก จนกระทั่ง.. ปี4
ต้องทำงานกลุ่มจบ ซึ่งต้องคละเอก เรากลายเป็นหมาหัวเน่าอีกแล้ว เพราะไม่มีเพื่อนนอกเอก
เพื่อนสนิทเราคนนั้นก็ห่างหายจนไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน
ตอนนั้นทุกคนจับกลุ่มได้หมดแล้ว เหลือเราคนเดียว กลุ่มบางกลุ่มจะรับคนเพิ่มก็ได้ ไม่รับก็ได้
คือเรานอนร้องไห้ที่บ้านหนักมาก ตอนนั้นคืออยากฆ่าตัวตายเลย
แบบทำไมเราโดนรังเกียจได้ขนาดนี้ เกลียดตัวเองมาก ไม่อยากไปมหาลัยแล้ว
ในใจคิดแค่ว่าไม่จบก็ช่าง ตายดีกว่า
แต่แล้วก็มีเพื่อนเราคนนึง นางนิสัยดีมากไปคุยกับเพื่อนกลุ่มนึงให้รับเราเข้า
ซึ่งเพื่อนกลุ่มนั้นก็โอเคที่จะรับเราเข้า เรารู้สึกขอบคุณมากกกกกก
แต่งานจบมันก็ไม่ง่ายเนอะ มีเรื่องทะเลาะ ไม่เข้าใจกันบ้าง
ท้อแล้วท้ออีก แต่ก็ผ่านมาได้ในที่สุด
ส่วนบทสรุปของเพื่อนที่เคยตัวติดกะเรา2คนละหักหลังเราไปหาคนอื่น เอาเราไปนินทา
จุดจบของเพื่อนคนนั้นเหมือนกรรมตามสนอง
เพราะเพื่อนกลุ่มใหม่ที่นางไปเกาะ เค้าก็รู้นิสัยนางหมด
นางชอบนินทาเพื่อนในกลุ่ม จนเพื่อนในกลุ่มนั้นทะเลาะกัน
จนมาจับได้ว่านางนี่เองคือตัวยุ จับได้ถึงขนาดนางมีแอคเคาท์โซเชียลอันหนึ่ง 3แอคเคาท์เท่าที่เพื่อนรู
อันแรกเอาไว้แอดเพื่อนครูบาอาจารย์ นางก็จะโพสอะไรเบาๆ อันที่สองนี่ด่าเพื่อนทุกคน ด่าครูอาจารย์
อันที่3เราจำไม่ได้ น่าจะเอาไว้บ่นเรื่องผช เอ้ย เรื่องความรัก
จนเพื่อนกลุ่มนี้ทนไม่ไหว เลยไล่นางออกจากกลุ่ม แล้วก็เลยมาคุยกับเราเรื่องนาง
ว่าตอนนั้นระหว่างเรากับนางเกิดอะไรขึ้น เราเลยเล่าความจริงไปหมดทุกอย่าง
รวมไปถึงความลับที่เราไม่เคยบอกใครแม้ว่านางจะทำกับเราหนักขนาดไหน
แต่วันนั้นยิ่งเราฟังเพื่อนว่านางใส่ไฟ ป้ายสีเราเยอะแค่ไหน เราก็เลยทนไม่ไหว
บอกทุกอย่างให้ทุกคนรู้ จนเพื่อนกลุ่มนี้ถึงกับขอโทษที่เคยมองเราผิดไป
เราก็เลยบอกไม่เป็นไร อย่างน้อยตอนนี้ก็มีคนเข้าใจเรา และรู้ธาตุแท้ของนาง
หลังจากนั้นนางคนนี้ก็ผลัดเปลี่ยนเกาะทุกกลุ่มจนเกือบครบ ที่นางต้องย้ายเรื่อยๆเพราะว่า
ทุกกลุ่มที่นางไปอยู่ค่อยๆรู้นิสัยนางหมด จนสุดท้ายเพื่อนทุกคนก็มารู้นิสัยนางทีหลังกันนี่แหละค่า
ที่พีคคือ นางสอบวิชานึงดีมากจนผิดสังเกต สรุปทั้งเอกมารู้ทีหลังว่า
ครูให้เก็งข้อสอบนางมาแจกเพื่อนทุกคน แต่นางเก็บไว้คนเดียวจ้า
ปล.ถึงจะไม่ได้โดนเกลียดช่วงท้ายๆแต่เพราะไม่มีเพื่อนนอกเอกเลย เลยไม่รู้จะจับกลุ่มงานจบกับใคร
ข้อคิด: คบเพื่อนผิด คิดจนตัวตาย T T
สำหรับคนขี้เกียจอ่าน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เข้ามหาลัยกับเพื่อนสนิท มีกลุ่มเพื่อน กลุ่มแตก เลยอยู่กับเพื่อนอีกคน
เพราะอยู่คนละเอกกับเพื่อนสนิท เพื่อนคนนี้ไม่ค่อยไปเรียน แต่ก็ไม่ยอมให้เราคบคนอื่น
สุดท้ายนางหักหลังเราไปหากลุ่มใหม่ แล้วป้ายสีเราให้เพื่อนคนอื่นฟัง
แต่สุดท้ายทุกคนก็ค่อยๆจับได้ว่านางเป็นคนยังไง เราก็เลยดีกับเพื่อนคนอื่น
แต่มันก็ได้ทำให้เรากลายเป็นคนไม่มีเพื่อนนอกเอกไปแล้ว เพราะคนที่เข้าใจคือแค่คนในเอก
ทำให้ไม่มีกลุ่มทำงานจบ เลยเครียด เกลียดตัวเอง อยากตาย แต่ก็ผ่านมาได้
เพราะมีเพื่อนคนนึงไปคุยขอให้เข้ากลุ่มให้ จบ เย้
สุดท้ายนี้เหตุการณ์นั้นทำให้เรากลายเป็นคนกลัวที่จะหาเพื่อนใหม่
กลัวการเข้าสังคมใหม่ๆมาก จริงๆช่วงนั้นที่ชีวิตเราแย่ขนาดนั้น
ส่วนนึงก็เพราะแฟนเก่า(คนละคนกับที่คอยให้คำปรึกษา)ด้วย
เพราะแฟนเก่าคนนั้นออกแนวโรคจิตๆ ไซโคๆ มาดักรอหน้าห้องเรียน
หน้ามหาลัย หาเรื่องทะเลาะกับเพื่อนในคณะเรามั่ง
นี่ก็คงเป็นส่วนนึงที่เราโดนเกลียดด้วย ส่วนนึงก็ผิดที่ตัวเราไม่กล้าคุยกับใครก่อนด้วย
อยากเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่ประสบเหตุการณ์คล้ายๆกันนี้ ผ่านมันไปได้แบบเรา
ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอค่ะ ตอนนี้เรามีความสุขกะชีวิต ถึงแม้จะยังเป็นคนขี้คิดมากก็เถอะ สู้ต่อไปนะคะต้องมีวันของคุณอยู่แน่ๆ ขอแค่อย่ายอมแพ้ก่อน มีอะไรก็มาระบายคุยกันในนี้ก็ได้ค่ะ ^___^
มีใครเคยผ่านมรสุมมหาลัย/รร.จนถึงกับอยากตายมาบ้างคะ แชร์ประสบการณ์กัน
ขอแทนตัวเองว่าเรานะคะ ตอนนี้เราจบแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองหลุดพ้นจากขุมนรก TT____TT
ขอบอกแค่เป็นมหาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่งละกันนะคะ
เริ่มเลยะนะคะ
คือเราเป็นคนมีเพื่อนเยอะมากสมัยมัธยม มีเพื่อนทั้งกลุ่มในห้อง นอกห้อง
คงเพราะด้วยความที่เราพูดมาก แคร์ความรู้สึกคนมากๆ จนลืมคิดถึงความรู้สึกตัวเองในบางครั้ง
จนทำให้กลายเป็นคนที่คิดมากเช่นกัน ถึงขั้นแม่เคยเปรยๆว่าอยากให้ไปคุยกับจิตแพทย์ ซึ่งเราก็อยากไปนะ แต่สุดท้ายก็ไม่เคยได้ไป
เรามีเพื่อนคนนึงสนิทมากกกกก รักมากกกกกก คบกันมาเป็น10ปี
จนตัดสินใจเข้ามหาลัย คณะเดียวกันกับที่เพื่อนอยากเข้า และเรา2คนก็สอบติดที่เดียวกัน พอเข้ามหาลัยช่วงแรกก็เป็นการรับน้องก่อนเปิดเรียน
ด้วยความที่บ้านเราอยู่ไกล หน้าบ้านไม่มีรถสาธารณะใดๆผ่าน
และบางทีที่บ้านก็ไม่มีใครสะดวกไปส่งที่รฟฟ ทำให้บางวันเราก็ไม่ได้ไปรับน้อง
แต่วันที่เราไป เรากะเพื่อนสนิทเราก็ได้หาเพื่อนใหม่ จนจับกลุ่มกันได้ประมาณ10คน
ตอนแรกทุกคนเป็นคนฮามาก จนเรารู้สึกชอบเพื่อนทุกคนมากๆ
แต่แล้วจุดแตกหักก็เริ่มขึ้นเมื่อรุ่นพี่พูดขึ้นว่า
"ทำไมพวกน้องกลุ่มนี้ไม่ลองคุยกับเพื่อนคนอื่นบ้าง คนอื่นก็อยากคุยกับพวกน้องนะ"
ทีนี้ปฏิกิริยาของเพื่อนในกลุ่มก็มีหลายแบบ มีทั้งเริ่มคุยกับคนอื่น
แต่ก็มีบางคนที่ไม่อยากพูดคุยกับคนนอกกลุ่ม และพูดว่า
"เคยลองคุยแล้ว ไม่ชอบ นิสัยไม่ดี"
ตอนนั้นเราก็งงนะ พึ่งรู้จักแป๊ปเดียว บอกว่าคนอื่นนิสัยไม่ดีซะละ แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรไป
ต่อจากนั้นทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม เพื่อนในกลุ่มเริ่มไม่พอใจกัน คนนี้ทะเลาะกับคนนั้น
คนนี้เข้าข้างคนนั้น กลายเป็นแตกหักแบ่งพรรคแบ่งพวก จนกลายเป็นกลุ่มแตกในที่สุด
ซึ่งตอนนั้นระหว่างที่เรื่องเกิด เรากะคนในกลุ่มบางคนก็ยังจับกลุ่มกันต่อไป
แต่บทสนทนาทำให้เราอึดอัดมาก เมื่อเพื่อนเริ่มพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น และนินทาคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
ซึ่งเราก็ไม่ได้พูดอะไรไป จนเพื่อนถามความคิดเห็นเรา เราก็เลยพูดไปว่า"เราไม่อยาดตัดสินใคร
พึ่งรู้จักกันไม่นานเอง"
สิ่งที่เพื่อนพูดตอบกลับมาคือ "มุงนี่คนดีเนอะ ไม่นินทาคนอื่น"
เราก็ไม่แน่ใจว่าเพื่อนหมายถึงอย่างงั้นจริงๆหรือประชด แต่ก็แค่หัวเราะๆไป
พอเริ่มเรียนกลายเป็นเราโดนแยกเอกกับเพื่อนในกลุ่ม ทำให้เหลือแค่เรากะเพื่อนอีกคนที่อยู่เอกเดียวกัน
ตอนนั้นเราก็ยังไม่คิดอะไรมาก มีเพื่อนสนิทคนเดียวก็อุ่นใจละ
ตอนนั้นก็ไปไหนมาไหนกับเพื่อนคนนี้แค่2คน เพราะมีเหตุการณ์นึงทำให้เราไม่กล้าคบเพื่อนกลุ่มอื่น
ตอนนั้นแยกเอกแรกๆ เพื่อนในเอกก็ชวนเรากับเพื่อนเราไปทานข้าวด้วยกันตอนเที่ยง
เราก็ดีใจรีบบอกไปๆ แต่เพื่อนเรากลับดึงมือเราออกมาแล้วกระซิบว่า
"เราไม่อยากไปกะพวกมันอะ มีกัน2คนก็พอแล้ว"
เราก็ด้วยความรักเพื่อน ก็เลยโอเคๆ เพราะถ้าเราดึงดันจะไปกับคนอื่น เพื่อนคนนี้ก็ต้องอยู่คนเดียว
(ซึ่งมาคิดตอนหลังว่า ไม่น่าเลยตูววววววววว พลาดมากชีวิต)
หลังจากนั้นเราก็ไปไหนมาไหนกะเพื่อนคนนี้ตลอด
แต่เพื่อนคนนี้ไม่ค่อยยอมมาเรียน(อยู่หอในกันนะคะปี1) เพราะตอนนั้นเพื่อนโดนผชทิ้งนางเลยชอบนอนร้องไห้อยู่ที่หอ ออกมาเรียนต้องพกทิชชู่เป็นโหลๆมานั่งร้องไห้ในคาบ จนเราก็เริ่มเหงา มาเรียนคนเดียว ขนาดข้าวเพื่อนยังไม่ลงมากินจนเราต้องซื้อไปให้ถึงห้อง
เอาการบ้านมาให้ เวลาจับกลุ่มก็ต้องไปขอคนอื่นอยู่และขอให้เพื่อนคนนี้อยู่ด้วย
เราอยากหาเพื่อนใหม่ เลยไปคุยกะเพื่อนสนิทที่เรียนคนละเอกว่าทำยังไงดี
เพื่อนสนิทเราก็เลยบอกให้เราหาเพื่อนคนอื่นด้วย
ซึ่งสำหรับเราตอนนั้นมันไม่ง่ายเลย เพราะทุกคนมีกลุ่มของตัวเองกันหมดแล้ว
แต่โชคยังดีที่ยังมีเพื่อนชวนเราไปเที่ยวอยู่ด้วย แต่เที่ยวที่ว่าคือ เที่ยวกลางคืน
เพื่อนชวนเราไปดื่มเหล้าหลังเลิกเรียน และกลับก่อนหอปิด ทำแบบนี้บ่อยๆ
เราเริ่มรู้สึกมันไม่ใช่เรา เราไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ไม่ชอบดื่มเหล้า คือดื่มได้ แต่ไม่ทุกวัน
แต่เพื่อนเอกเราเกือบทุกคนชอบเที่ยวกลางคืนมาก ทำให้เรารู้สึกเราเข้ากับพวกเค้าไม่ได้
โดยเฉพาะ คำพูดของเพื่อนผู้หญิงในเอก เวลาผชเดินผ่าน
เพื่อนพูดว่า "มุง กุอยากเย_ผชคนนี้อะ" ละคนอื่นก็หัวเราะกันครืน แบบมันขำมาก
แต่เราฟังละยิ่งรู้สึกแบบมันไม่ใช่ คือเราก็พูดคำหยาบนะ กุ มุง แต่ไม่เคยพูดจาแบบหยาบขนาดนี้
เราก็ปรึกษาเพื่อนสนิทคนเดิมอีกว่าทำยังไงดี เราไม่ค่อยโอเคกับเพื่อนในเอกเลย
พอเค้าคุยกะเรา แล้วเราไม่หยาบ เค้าหาว่าเรากระแดะ ทำตัวคุณหนู T T
รู้มั้ยคะ ว่าเพื่อนสนิทเราตอบว่า มุงต้องรู้จักปรับเปลี่ยนตัวเองให้เข้ากับคนอื่นให้ได้
เราก็อึ้งไปแป๊ปนึง ทำไมมันยากจังการจะมีเพื่อนมหาลัยที ตอนมัธยมไม่เคยต้องมานั่งคิดอะไรแบบนี้เลย
จนเราได้มารู้ว่าเพื่อนสนิทเราคนนี้ก็กลายเป็นคนเที่ยวกลางคืน ดื่มเหล้าเมาบ่อยมาก
ที่สำคัญคือกลายเป็นคนสูบบุหรี่ จากที่เคยไม่ชอบบุหรี่มากๆ
เราเลยตัดสินใจเด็ดขาดละว่า เราขออยู่คนเดียวดีกว่า ถ้าเราต้องทำตัวแย่ลงเพื่อเข้ากับคนอื่น มันไม่ใช่อะ
แต่ถามว่าตอนใช้ชีวิตช่วงนั้นทรมาณมั้ย ทรมาณมาก เพราะว่าเพื่อนคนเดียวของเราก็หักหลังเราไป
นางไปหาเพื่อนกลุ่มอื่นเข้าเฉย แล้วเอาเราไปนินทาแบบที่ไม่ใช่ความจริง
ใส่ร้ายจนเพื่อนเริ่มไม่ชอบเรา ทั้งที่ก่อนหน้านี้เจอยังทัก ยังคุย
กลายเป็นเดินเจอกัน เพื่อนไม่ทัก ไม่คุยกับเรา
ซึ่งตรงนี้เรามารู้ทีหลังว่าเพราะไปเพื่อนคนนี้แหละไปเป่าหูคนอื่นเรื่องเรา
หาว่าเราไม่เอาไหน ไม่ไปเรียน นางคอยตามงานให้(เดี๋ยวๆ นั่นมันเรามั้ย)
ปากต่อปาก เรากลายเป็นคนไม่มีคนคบ
ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก จนเพื่อนอดีตร่วมกลุ่มลากเรากะเพื่อนคนนั้นมาคุย
แรากฏว่านางโกหกออกมาหน้าตาเฉย เราก้เลยพูดความจริงกลับไป
นางก็เลยเริ่มร้องไห้จ้า พอเรายิ่งพูดความจริง นางก็ทำทีเริ่มชัก เอาเข้าไปจ้า
เพื่อนคนอื่นเบยปรามเราให้หยุดพูด คือเราโมโหและเสียใจมาก
ไม่มีใครฟังเราเลย เราเลยเดินออกมาจากตรงนั้นมานั่งร้องไห้ ก็มีเพื่อนอีกคนตามเข้ามา
ปลอบเราว่า "เพื่อนมหาลัย อย่าไปจริงจังด้วย อย่าไปให้ใจ ตอนนี้เราเองก็ไม่ให้ใจใครแล้ว
คบแค่ผ่านๆพอ เชื่อเรา เราก็เจ็บมาเยอะ" (เพื่อนคนนี้เคยอยู่กลุ่มเดียวกะเรา นิสัยดี)
เราเลยจำคำเพื่อนคนนี้มา ละเริ่มทำใจกับชีวิตมหาลัย
เราเลยปรึกษาแฟน(เก่า) ว่าเราควรทำยังไงดี
แฟนเราถาม ละในเอกไม่มีใครอีกแล้วหรอที่เราจะอยู่ด้วยได้
เราก็มาลองนึกๆดู เออ พอมี2-3คนนี่หว่า
เราเลยโทรไปหาเพื่อน1ในนั้นเลย เพื่อนคนนี้นิสัยดี ใจดี เรียบร้อย เรียนเก่ง
พอเพื่อนคนนี้รับสาย เราก็พูดตรงๆเลยว่า ขออยู่กลุ่มด้วยได้มั้ย
เรามีปัญหาแบบนี้ๆ เราก็เล่าไป เพื่อนก็ใจเย็น ฟังเราเล่าไปร้องไห้ไปจนจบ
เพื่อนก็ตอบกลับมาว่า ได้สิ! ตอนนั้นเรามองเพื่อนคนนี้เป็นนางฟ้าไปเลย
พอเริ่มไปเรียน เราก็ไปอยู่กลุ่มกะเพื่อนคนนี้ เพื่อนคนอื่นในกลุ่มก็นิสัยดีมาก เรียนเก่งด้วย
คือเรามีความสุขมากๆ เราก็เล่าให้ทุกคนในกลุ่มฟังอีกรอบ ละก็ขอเข้ากลุ่มแบบเป็นทางการ 55555
เพื่อนทุกคนบอกได้เลย คือเรารู้สึกบินได้ ยิ้มได้ตลอด
ตอนนั้นเรามีความสุขมาก จนกระทั่ง.. ปี4
ต้องทำงานกลุ่มจบ ซึ่งต้องคละเอก เรากลายเป็นหมาหัวเน่าอีกแล้ว เพราะไม่มีเพื่อนนอกเอก
เพื่อนสนิทเราคนนั้นก็ห่างหายจนไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน
ตอนนั้นทุกคนจับกลุ่มได้หมดแล้ว เหลือเราคนเดียว กลุ่มบางกลุ่มจะรับคนเพิ่มก็ได้ ไม่รับก็ได้
คือเรานอนร้องไห้ที่บ้านหนักมาก ตอนนั้นคืออยากฆ่าตัวตายเลย
แบบทำไมเราโดนรังเกียจได้ขนาดนี้ เกลียดตัวเองมาก ไม่อยากไปมหาลัยแล้ว
ในใจคิดแค่ว่าไม่จบก็ช่าง ตายดีกว่า
แต่แล้วก็มีเพื่อนเราคนนึง นางนิสัยดีมากไปคุยกับเพื่อนกลุ่มนึงให้รับเราเข้า
ซึ่งเพื่อนกลุ่มนั้นก็โอเคที่จะรับเราเข้า เรารู้สึกขอบคุณมากกกกกก
แต่งานจบมันก็ไม่ง่ายเนอะ มีเรื่องทะเลาะ ไม่เข้าใจกันบ้าง
ท้อแล้วท้ออีก แต่ก็ผ่านมาได้ในที่สุด
ส่วนบทสรุปของเพื่อนที่เคยตัวติดกะเรา2คนละหักหลังเราไปหาคนอื่น เอาเราไปนินทา
จุดจบของเพื่อนคนนั้นเหมือนกรรมตามสนอง
เพราะเพื่อนกลุ่มใหม่ที่นางไปเกาะ เค้าก็รู้นิสัยนางหมด
นางชอบนินทาเพื่อนในกลุ่ม จนเพื่อนในกลุ่มนั้นทะเลาะกัน
จนมาจับได้ว่านางนี่เองคือตัวยุ จับได้ถึงขนาดนางมีแอคเคาท์โซเชียลอันหนึ่ง 3แอคเคาท์เท่าที่เพื่อนรู
อันแรกเอาไว้แอดเพื่อนครูบาอาจารย์ นางก็จะโพสอะไรเบาๆ อันที่สองนี่ด่าเพื่อนทุกคน ด่าครูอาจารย์
อันที่3เราจำไม่ได้ น่าจะเอาไว้บ่นเรื่องผช เอ้ย เรื่องความรัก
จนเพื่อนกลุ่มนี้ทนไม่ไหว เลยไล่นางออกจากกลุ่ม แล้วก็เลยมาคุยกับเราเรื่องนาง
ว่าตอนนั้นระหว่างเรากับนางเกิดอะไรขึ้น เราเลยเล่าความจริงไปหมดทุกอย่าง
รวมไปถึงความลับที่เราไม่เคยบอกใครแม้ว่านางจะทำกับเราหนักขนาดไหน
แต่วันนั้นยิ่งเราฟังเพื่อนว่านางใส่ไฟ ป้ายสีเราเยอะแค่ไหน เราก็เลยทนไม่ไหว
บอกทุกอย่างให้ทุกคนรู้ จนเพื่อนกลุ่มนี้ถึงกับขอโทษที่เคยมองเราผิดไป
เราก็เลยบอกไม่เป็นไร อย่างน้อยตอนนี้ก็มีคนเข้าใจเรา และรู้ธาตุแท้ของนาง
หลังจากนั้นนางคนนี้ก็ผลัดเปลี่ยนเกาะทุกกลุ่มจนเกือบครบ ที่นางต้องย้ายเรื่อยๆเพราะว่า
ทุกกลุ่มที่นางไปอยู่ค่อยๆรู้นิสัยนางหมด จนสุดท้ายเพื่อนทุกคนก็มารู้นิสัยนางทีหลังกันนี่แหละค่า
ที่พีคคือ นางสอบวิชานึงดีมากจนผิดสังเกต สรุปทั้งเอกมารู้ทีหลังว่า
ครูให้เก็งข้อสอบนางมาแจกเพื่อนทุกคน แต่นางเก็บไว้คนเดียวจ้า
ปล.ถึงจะไม่ได้โดนเกลียดช่วงท้ายๆแต่เพราะไม่มีเพื่อนนอกเอกเลย เลยไม่รู้จะจับกลุ่มงานจบกับใคร
ข้อคิด: คบเพื่อนผิด คิดจนตัวตาย T T
สำหรับคนขี้เกียจอ่าน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สุดท้ายนี้เหตุการณ์นั้นทำให้เรากลายเป็นคนกลัวที่จะหาเพื่อนใหม่
กลัวการเข้าสังคมใหม่ๆมาก จริงๆช่วงนั้นที่ชีวิตเราแย่ขนาดนั้น
ส่วนนึงก็เพราะแฟนเก่า(คนละคนกับที่คอยให้คำปรึกษา)ด้วย
เพราะแฟนเก่าคนนั้นออกแนวโรคจิตๆ ไซโคๆ มาดักรอหน้าห้องเรียน
หน้ามหาลัย หาเรื่องทะเลาะกับเพื่อนในคณะเรามั่ง
นี่ก็คงเป็นส่วนนึงที่เราโดนเกลียดด้วย ส่วนนึงก็ผิดที่ตัวเราไม่กล้าคุยกับใครก่อนด้วย
อยากเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่ประสบเหตุการณ์คล้ายๆกันนี้ ผ่านมันไปได้แบบเรา
ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอค่ะ ตอนนี้เรามีความสุขกะชีวิต ถึงแม้จะยังเป็นคนขี้คิดมากก็เถอะ สู้ต่อไปนะคะต้องมีวันของคุณอยู่แน่ๆ ขอแค่อย่ายอมแพ้ก่อน มีอะไรก็มาระบายคุยกันในนี้ก็ได้ค่ะ ^___^