เราโลกส่วนตัวสูงหรือว่าเราแปลกหรือขวางโลกหรือเป็นนิสัยของเด็ก

เราไม่ได้ติสอะไรนะเราเป็นอย่างนี้ม่ตั่งนานแล้วเราแค่อยากเล่าให้คนอื่นฟังว่าคนอื่นเป็นอย่างเราหรือป่าวถ้าใครไม่ชอบก็ขอโทษด้วย
ก่อนอื่นเราอายุ18แล้ว เราก็ไม่รู้จะบอกยังไงแต่เราขอเล่าเรื่องนิสัยของตัวเองแล้วกันอย่างรู้ว่าเราโลกส่วนตัวสูงหรือแปลกหรือขวางโลกแล้วก็อยากรู้ว่าคนอื่นมีนิสัยเหมือนเราหรือป่าวคิดเหมือนเราไม?
เราคิดว่าเราไม่เหมือนคนอื่นตอนเรียนเราก็มีเพื่อนน่ะเราก็เล่นกับเพื่อนเหมือนเด็กๆและแต่เราชอบสังเกตคนอื่นๆว่าเขาพอใจกับอะไรไม่พอใจกับอะไร ตอนที่เราเรียนแล้วตอนที่เข้าพักเที่ยงรอครูมาสอนปกติเด็กเข้าก็ต้องไปคุยไปนักเล่นกับเพื่อนแต่เราไม่ใช้เราชอบนั่งอยู่หลังห้องคนเดียวเราก็อยากคุยนะแต่เราไม่รู้จะคุยอะไรกับเพื่อนเราเรารู้สึกเบื่อแล้วไม่อยากไปเรียนแต่เราไม่ได้มีปัญหากับเพื่อนน่ะ เพื่อนก็คุยกับเราปกติ เรารู้สึกเบื่อเราไม่ชอบคนเยอะๆคุยกันเสียงดังแต่เราก็ไม่ได้ชอบอยู่คนเดียวน่ะเราอยากรู้กันกับคนอื่นเราก็อยากคุยแต่ไม่รู้จะคุยยังไง
  ผมไม่ใช้คนที่เพื่อนไม่อยากคุยด้วยแต่ผมไม่อยากคุยกับเพื่อนหรือไม่มีอะไรจะคุยเหมือนกับคนอื่นๆอ่ะ
เรามีเพื่อนอยู่คนหนึ่งรู้สักกันได้หน้าจะ1ปีล่ะเราได้รู้จักกันตอนไปสอบเราก็คุยเรื่องสอบกันถ่ามไปถ่ามมาเรากลับบ้านเส้นเดียวกันเขาก็มาส่งเราแต่ก็ไม่ได้สนิดอ่ะไร แล้วก็มาเจอกันอีกตอนรับใบจบเรียน เราก็คุยกันว่าเรียนต่อใหนอ่ะไรแล้วก็แลกเบอร์กัน  เราก็รู้จักกันนานที่เจอกันเราก็ชวนกันไปดูหนัง เราคิดว่านานๆที่เราก็ไปเที่ยวกับเพื่อนก็สนุกดีแต่ถ้าให้บางครั้งเพื่อนก็โทรมาถ่ามว่าจะไปดูหนัง เราก็ตอนไปว่าไม่ว่างบ้างไม่อยู่บ้านบ้าง เราแค่อยากอยู่บ้านเฉยๆไม่อย่างออกไปที่คนเยอะๆ นานๆที่ไปดูหนังเพราะเราเป็นคนชอบดูหนังมันเหมือนเราไม่ต้องยุ่งกับอะไร เรามีสมาธิดูหนังเงียบๆ
อยางตอนเราไปทำบุญจะมีญาติมารวมตัวกันพี่ป้าน้าอามาเข้าก็จะนั่งถ่ายรูปกันหยอกล้ากันถ่ายรูปกันแต้เรานั่งอยู่ห่างๆเพราะเราไม่ชอบเราไม่ได้อยากไปทำอย่างนั้น เราชินกับการอยู่คนเดียวก็มีคนถ่ามน่ะว่าเป็นอะไรเราก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรแต่จริงเราแค่เบื่ออยากอยู่คนเดียวอย่างตอนสงกรานเนี้ยเราก็ไม่ได้อะไรเป็นพิเศษเราเฉยๆ
หรือมันจะเกี่ยวกันกับแม่เราแม่เราเป็นคนที่ห่วงเรามากๆเข้าไม่ชอบปล่อยเราดังแต่เด็กๆล่ะพอจะออกไปเล่นเข้าก็บอกให้เล่นแถวบ้านได้แต่ห้ามไปไกลๆ  แต่เพื่อนเราจะไปเล่นไกลๆกันเราก็ไม่ได้ไปเราก็อยู่คนเดียวแต่กันก็ไม่ได้ทำให้เราเสียใจเราก็ดูหนังดูโทรทัศน์อยู่บ้านได้ เราชินกับการอยู่คนเดียวมากกว่าคนมากๆ คนเยอะคุยเสียงดังบางที่ด็ทำให้เราอารมเสียจนปวดหัวได้เลยอ่ะ
ผมลืมบอกไปว่าผมพอออกมาตอนที่ยังไม่จบ ม.3 ผมก็หันมาเรียน ก.ศ.น ก็แปลกๆไม่คิดว่าจะได้เรียนที่  ก.ศ.น แต่เหมือนว่าผมไม่ได้เขาสังคมกับเขาหรอกน่ะ มันเหมือนกับว่าผมแค่ไปเรียนแล้วก็กลับใช้เวลาเรียนไม่นานผมไปเรียนตอน 10โมงเลิกก็ประมาณเที่ยงตรง ไม่ค่อยได้ทำอะไรครูเขาจะให้กระดาษมาแล้วก็จะให้หัวข้อมาหาแล้วให้สรุปหัวข้อที่ครูให้มามันก็ไม่ได้ยากอะไรเลยนะเพราะหัวข้อที่เราหามันอยู่ในหนังสือแค่หาแล้วเขียนมาหนึ่งหน้ามันง่ายมากสำหรับผม แต่ก็มีบางคนเขาเขียนเต็มหนึ่งหน้านะแต่ที่ว่าเต็มคือเขียนแค่ไม่กี่บรรทัดก็เต็มล่ะเขาจะเว้นไว้ปลูกข้าวของเขามั่งเว้นไว้เยอะเลย ก็ไม่เข้าใจสามัญสำนึกของคนอื่นหรอกน่ะว่าทำไม่ต้องทำอย่างนั้นคือผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าต้องไม่สนใจกับเรื่องของคนอื่นว่าจะเขียนมากแค่ไหน แต่ก็ไม่เข้าใจเขาว่าทำไมไม่เขียนให้มันเต็มหน้าเพราะครูเข้าไม่ได้ให้หัวข้อที่อย่างแล้วก็หาข้อมูลได้ที่หนังสือแค่เปิดดูก็เห็นแล้วมีเวลาตั้งสามชั่วโมงทำแค่นี้ทำไม่ได้ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม่ต้องสนใจ แต่ก็โชคดีของผมที่ได้เรียน ก.ศ.น ไม่ถึงปี เพราะผมได้เรียน ม.3 มาครึ่งเทอมแล้วเลยแค่มาเรียนอีกนิดเดียวก็จบก็รู้สึกดีเหมือนกันที่จบ ม.3 มาได้แต่เราก็จบแค่ ก.ศ.น มา ก็อันนี้ก็ช่วยไม่ได้เหมือนกันเพราะเราเป็นคนเลือกเอง

แล้วก็คิดว่าการได้อยู่กับตัวเองช่างสงบ และมีความสุขเหลือเกิน
เราได้เข้าไปเจอกับเว็บหนึ่งแล้วเขาบอกว่า 13 ภาพการ์ตูนน่ารักๆ ที่คน “โลกส่วนตัวสูง” จะเข้าใจเป็นอย่างดี แล้วเราเข้าไปดูเราคิดว่าเราเข้าใจรูปพวกนั้น https://daily.rabbit.co.th/%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%9E-%E0%B8%84%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B9%82%E0%B8%A5%E0%B8%81%E0%B8%AA%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%87