บางคนที่ไม่เคยเจอ อาจจะคิดว่าเราเลวที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา แต่เราทนไม่ไหวจริงๆ
คือเราอยู่กับแม่มาตั้งแต่เล็กๆ แยกทางกับพ่อแต่พ่อยังส่งเสียให้ตลอด แม่เขามีปมในใจเรื่องนี้นิดหน่อยบวกกับเรื่องเงิน เพราะเราไม่ได้อยู่กับพ่อ พอเราเจอพ่อก็จะพูดค่ะ สุภาพขึ้น เขามาด่าเราว่าเห็นแก่เงิน มันก็คงจริง แต่เราดีกับเขาไม่ลงอ่ะ ฝืนไม่ไหว ตั้งแต่ช่วงนึงที่คนเริ้มติดโทรศัพท์ แม่เราก็ติด เหมือนเขามีโลกของเขาอีกใบกับเพื่อนของเขา เหมือนเขาไม่ทีเราก็ได้ งานบ้านทำไปด่าไป หลังๆไม่ทำ นอนกระดิกเท้ากดโทรศัพท์ ปากด่าๆ บ่นๆๆ ถามก็ไม่ตอบ คือไม่ฟังไม่ได้ยินไรเลย บางทีก็ตวาดว่สใช้สมาธิอยู่ และชอบไปเที่ยวมาก ไปบ่อยกว่าเราอีก เรา 18 ยังไม่ไปเลย กลัวพ่อเหนื่อย เพราะเลี้ยงคนเยอะ พ่อเขาใจดี บ่นบ้าง แต่ก็หามาให้ตลอด ชอบพูดให้เราสู้ ทั้งเรื่องเรียนเรื่องชีวิต แต่แม่คือตรงข้าม งานก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขาอายุ 53 แล้ว ไม่มีความใจเย็น หรือเป็นแม่ที่น่าภูมิใจอะไรเลย ขอคำปรึกษาก็เป็นไม่ได้หรอก หวังสูงไป คือเราจะมหาลัยละอ่ะ นั้นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ดี คือท้อมาก โครตปมในใจ อย่างที่บอกเขาชอบเที่ยวละกลับมาท้อใจ ทำไมไม่สวย ทำไมไม่มีอย่างเขา คือเราคิดว่าที่ใช้กินอยู่ทุกวันนี่ก็สบายเกินกว่าที่ควรจะได้รับ ควรจะภูมิใจมากกว่า และเราจับได้ว่าเขาหาแฟนอยู่ เห้ออ เขาเป็นคนโมโหแรง โวยวาย คิดมาก หยาบเวลาโมโห ชอบคาดหวัง พอเราเฉยๆก็แบบโมโหด่าทอ หลังๆอาการเขาหนักมาก วิตกกังวล ที่กล่างมาคือแทบจะสามเท่าตัว จนเราจะบ้าตามเขา อยู่ด้วยแล้วอยากตาย อย่าบอกว่าให้พาเขาไปหาหมอ เพราพถ้าพูดนะ คงกรี้ดแตก เราเป็นคนไม่ยอมใครไม่ฟังใครด้วย พอเขาแรงมาเราเลยเถียงกลับ จะให้นั่งหงอ ร้องไห้ก็ไม่ใช่เรื่อง พูดดีๆก็แล้ว นิ่งใส่ก็แล้ว เป็นบ้าบอคอแตกทุกวี่ทุกวัน โมโหจนร้องไห้ ไม่ใช่อะไรนะ แต่เบื่อนิสัยเขาอ่ะ ไม่รู้จะทำไงให้หาย ชอบบงการชีวิต พอเราไม่ทำก็โมโห ละโมโหได้คนเดียว เรากลับมาจาก รร บางทีเครียดอ่ะ ปัญญาต่างๆ เหนื่อยด้วย ไหนจะเรื่องอนาคต เขาก็จะสรรหามาด่า เราเคยลองเดินไปพูดเรื่องอนาคตปรึกษา แบบจับเขาคุย ก็เหม่อ คิดเรื่องในโทรศัพท์ ขำเล็กๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คือนั่งเล่าต่อหน้าเลยนะ ยังหลุดไปคิดได้อีก อยากโทรหาพ่อแต่กลัวร้อง อยากขอกำลังใจ อยากให้มีคนรอดูความสำเร็จ เราก็ไม่ได้เเย่นะ มีเรื่องเดียวคือเรียนไม่เก่ง พอไหลๆไป แต่เรื่องยาบุหรี่ แฟน ไม่มีเลย ทั้งๆที่ในใจอยากจะเลวให้สุดๆ ให้พังให้สุดๆ แต่ยังมีพ่อที่คอยบอกให้สู้ ให้ตั้งใจเรียน คือเขาไม่รู้ว่าเราเครียดไร แต่จะให้กำลังใจ บอกเราอย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆ ถ้าเรียนจบไปเราคงทิ้งแม่แน่ๆเลย ไม่ใช่หายหัวนะ คงหาบ้านดีๆให้ เลี้ยงดู แต่คงไม่อยู่ด้วย ให้เงินเขาไปทำในสิ่งที่อยากทำ อยากไปเที่ยวไป อยากหาคู่ชีวิตไป วัดๆไปเลยว่าอยู่ตรงนี้กับไปทำที่ฝันไหนมีความสุขกว่ากัน ขอบคุณที่รับฟัง หรือใครมีวิธีจัดการกับความเครียดนี้ช่วยแนะนำที เพราะถ้าให้แก้ที่เขาคงยาก
แม่เราเป็นโรคประสาทรึป่าว ขอระบาย
คือเราอยู่กับแม่มาตั้งแต่เล็กๆ แยกทางกับพ่อแต่พ่อยังส่งเสียให้ตลอด แม่เขามีปมในใจเรื่องนี้นิดหน่อยบวกกับเรื่องเงิน เพราะเราไม่ได้อยู่กับพ่อ พอเราเจอพ่อก็จะพูดค่ะ สุภาพขึ้น เขามาด่าเราว่าเห็นแก่เงิน มันก็คงจริง แต่เราดีกับเขาไม่ลงอ่ะ ฝืนไม่ไหว ตั้งแต่ช่วงนึงที่คนเริ้มติดโทรศัพท์ แม่เราก็ติด เหมือนเขามีโลกของเขาอีกใบกับเพื่อนของเขา เหมือนเขาไม่ทีเราก็ได้ งานบ้านทำไปด่าไป หลังๆไม่ทำ นอนกระดิกเท้ากดโทรศัพท์ ปากด่าๆ บ่นๆๆ ถามก็ไม่ตอบ คือไม่ฟังไม่ได้ยินไรเลย บางทีก็ตวาดว่สใช้สมาธิอยู่ และชอบไปเที่ยวมาก ไปบ่อยกว่าเราอีก เรา 18 ยังไม่ไปเลย กลัวพ่อเหนื่อย เพราะเลี้ยงคนเยอะ พ่อเขาใจดี บ่นบ้าง แต่ก็หามาให้ตลอด ชอบพูดให้เราสู้ ทั้งเรื่องเรียนเรื่องชีวิต แต่แม่คือตรงข้าม งานก็ไม่ต้องทำ ตอนนี้เขาอายุ 53 แล้ว ไม่มีความใจเย็น หรือเป็นแม่ที่น่าภูมิใจอะไรเลย ขอคำปรึกษาก็เป็นไม่ได้หรอก หวังสูงไป คือเราจะมหาลัยละอ่ะ นั้นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ดี คือท้อมาก โครตปมในใจ อย่างที่บอกเขาชอบเที่ยวละกลับมาท้อใจ ทำไมไม่สวย ทำไมไม่มีอย่างเขา คือเราคิดว่าที่ใช้กินอยู่ทุกวันนี่ก็สบายเกินกว่าที่ควรจะได้รับ ควรจะภูมิใจมากกว่า และเราจับได้ว่าเขาหาแฟนอยู่ เห้ออ เขาเป็นคนโมโหแรง โวยวาย คิดมาก หยาบเวลาโมโห ชอบคาดหวัง พอเราเฉยๆก็แบบโมโหด่าทอ หลังๆอาการเขาหนักมาก วิตกกังวล ที่กล่างมาคือแทบจะสามเท่าตัว จนเราจะบ้าตามเขา อยู่ด้วยแล้วอยากตาย อย่าบอกว่าให้พาเขาไปหาหมอ เพราพถ้าพูดนะ คงกรี้ดแตก เราเป็นคนไม่ยอมใครไม่ฟังใครด้วย พอเขาแรงมาเราเลยเถียงกลับ จะให้นั่งหงอ ร้องไห้ก็ไม่ใช่เรื่อง พูดดีๆก็แล้ว นิ่งใส่ก็แล้ว เป็นบ้าบอคอแตกทุกวี่ทุกวัน โมโหจนร้องไห้ ไม่ใช่อะไรนะ แต่เบื่อนิสัยเขาอ่ะ ไม่รู้จะทำไงให้หาย ชอบบงการชีวิต พอเราไม่ทำก็โมโห ละโมโหได้คนเดียว เรากลับมาจาก รร บางทีเครียดอ่ะ ปัญญาต่างๆ เหนื่อยด้วย ไหนจะเรื่องอนาคต เขาก็จะสรรหามาด่า เราเคยลองเดินไปพูดเรื่องอนาคตปรึกษา แบบจับเขาคุย ก็เหม่อ คิดเรื่องในโทรศัพท์ ขำเล็กๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คือนั่งเล่าต่อหน้าเลยนะ ยังหลุดไปคิดได้อีก อยากโทรหาพ่อแต่กลัวร้อง อยากขอกำลังใจ อยากให้มีคนรอดูความสำเร็จ เราก็ไม่ได้เเย่นะ มีเรื่องเดียวคือเรียนไม่เก่ง พอไหลๆไป แต่เรื่องยาบุหรี่ แฟน ไม่มีเลย ทั้งๆที่ในใจอยากจะเลวให้สุดๆ ให้พังให้สุดๆ แต่ยังมีพ่อที่คอยบอกให้สู้ ให้ตั้งใจเรียน คือเขาไม่รู้ว่าเราเครียดไร แต่จะให้กำลังใจ บอกเราอย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆ ถ้าเรียนจบไปเราคงทิ้งแม่แน่ๆเลย ไม่ใช่หายหัวนะ คงหาบ้านดีๆให้ เลี้ยงดู แต่คงไม่อยู่ด้วย ให้เงินเขาไปทำในสิ่งที่อยากทำ อยากไปเที่ยวไป อยากหาคู่ชีวิตไป วัดๆไปเลยว่าอยู่ตรงนี้กับไปทำที่ฝันไหนมีความสุขกว่ากัน ขอบคุณที่รับฟัง หรือใครมีวิธีจัดการกับความเครียดนี้ช่วยแนะนำที เพราะถ้าให้แก้ที่เขาคงยาก