คบมา 10 ปี แต่มองไม่เห็นอนาคต

เราคบกับแฟนปีนี้จะเป็นปีที่10 แล้วคะ คบกันมาตั้งแต่มัธยม เราอายุเท่ากัน ปีหน้าก็จะเลขสามแล้ว เคยวางแผนอนาคตด้วยกันจะเก็บเงิน แต่งงาน ซื้อบ้านมีลูก แต่จนแล้วจนรอดป่านนี้ก็ยังไม่ได้แต่ง และไม่รู้ว่าจะได้แต่งรึเปล่า

เราทำงานประจำคะ เงินเดือนประมาณ 40k บ้านอยู่ตจว. ทำงานในกรุงเทพ  อยู่หอ ไม่มีรถ ต้องส่งเงินให้ที่บ้านทุกเดือน มีหนี้บัตรเครดิตต้องผ่อน  ส่วนแฟนเราเคยทำงานประจำแต่ตอนนี้ลาออกมาทำฟรีแลนซ์รายได้ไม่แน่นอน ผ่อนรถ จ่ายค่าเช่าหอ  ค่าเดินทาง หนี้บัตรเครดิตเกือบแสน ไม่ต้องส่งให้ที่บ้านแต่เงินไม่เคยพอใช้ ชักหน้าไม่ถึงหลัง บางทีก็ติดค่ารถ ค่าหอ เดือนสองเดือนไม่เคยมีไม่มีเงินเก็บ

เรารักกันมากคะ คบสิบปีไม่เคยมีเรื่องมือที่สาม ทะเลาะกันบ้างตามประสา เจอปัญหาอะไรก็พยายามผ่านมันไปด้วยกันให้ได้  แต่เขาเคยบอกเลิกเรานะ เขาบอกว่าไม่อยากให้เราลำบากและเขาไม่รู้ว่าเขาจะประสบความสำเร็จเมื่อไหร่ ไม่รู้จะต้องให้เรารออีกนานแค่ไหน แต่เราก็ไม่เลิก เราเชื่อว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นถ้าเราขยันและพยายาม เขาเองก็สัญญาว่าจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้น

แต่ตอนนี้เราเริ่มกังวลแล้วคะ เขาบอกเราแบบนั้นก็จริงแต่เขาก็ยังทำตัวเหมือนเดิม เขาทำงานหนักคะแต่ไม่เคยวางแผนการใช้เงิน เวลามีเงินเขาอยากได้อะไรก็จะซื้อทันที บางทีไม่มีเงินสดก็รูดบัตร ไม่เคยคำนวณว่ารายได้จะพอกับรายจ่ายไหม พอเกิดปัญหาก็เครียดหมุนเงินไม่ทัน เอ่ยปากยืมเราบ้างนิดหน่อยแต่เราก็ช่วยได้เท่าที่ไหว เวลาเงินไม่พอก็อารมณ์ร้ายโมโหเหวี่ยงใส่เราก็มี พอรุ้สึกตัวก็ขอโทษขอปรับตัวใหม่ เราไม่ถือสาแต่ลึกๆในใจก็แอบกังวลว่าเขาจะดูแลเราได้ไหม แล้วเมื่อไหร่เขาจะสร้างเนื้อสร้างตัวได้

เขาเป็นคนดีนะ กิน เที่ยว เล็กน้อยตามโอกาสกับเพื่อนๆแล้วเขาก็รักและดีกับเรามากกด้วย แม้จะไม่ไช่คนโรแมนติกแต่เขาก็ดูแลเราดีมาตลอด เป็นห่วงเป็นใยเสมอ  แต่พอคบกันนานๆและเรารับได้ทุกอย่าง กลายเป็นเขาเหมือนไม่กระตือรือร้นที่จะสร้างอนาคตกับเราเท่าไหร่  เหมือนว่ายังงี้เราก็อยู่ได้ มีแต่รอๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จริงๆเรามีพ่อแม่ที่ต้องดูแล เขาก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล แต่ตอนนี้แค่เขาดูแลตัวเองยังไม่ได้เลย บางเดือนต้องให้ที่บ้านมาช่วยแก้ปัญหา แล้วนับประสาอะไรกับการต้องมาดูแลอีกสองครอบครัว เราไม่หวังให้เขาดูแลเราทั้งหมดหรอกนะ  แต่ถ้าจะสร้างครอบครัวด้วยกันมันก็ต้องเจอกันครึ่งทางและต้องช่วยกัน แต่ตอนนี้เราแทบมองไม่เห็นความหวัง แค่ลุ้นให้เขารอดแต่ละเดือนๆก็เหนื่อยแล้ว เคยพยายามจะคุย และช่วยคิดหาทางช่วยเขา แต่เหมือนเราไปกดดันและทำให้เขาโมโหหนักกว่าเดิม เหมือนเขามีแพลนของเขาอยุ่แล้ว สุดท้ายเขาเลือกทางเดินที่เขาตัดสินใจเองอยู่ดี

จริงๆงานของเขามันอาจจะกำลังเริ่มต้น ปัญหาเขาอาจจะเยอะในตอนนี้ แต่เขาอาจะประสบความสำเร็จในอีก 5-10 ปีข้างหน้า เอาจริงๆในวัยสามสิบปลายๆสำหรับผู้ชายการเพิ่งเริ่มต้นสร้างครอบครัว แต่งงาน มีลูกก็ยังไม่สาย แต่สำหรับผู้หญิงอย่างเราล่ะ ในวัยที่จะสามสิบแล้วแต่ยังมองไม่เห็นอนาคตเลย เราควรทำยังไงดี ฉันไม่อยากจบที่การบอกลาอย่างผู้หญิงเห็นแก่ตัวแต่ก็ไม่รู้จะรอได้อีกนานแค่ไหน

เพื่อนๆมีคำแนะนำยังไงบ้างคะ เครียดจัง!

****เพิ่มเติมค่ะ*****

ไม่คิดว่ากระทู้จะได้รับความสนใจขนาดนี้ ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำค่ะ ได้ไอเดียดีดีเยอะมาก และขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจที่มอบให้คะ แค่คุณอ่านจบจนและพยายามแนะนำ พยายามให้ความเห็น แค่นี้เราก็ดีใจแล้วคะ

ขอชื่นชมคนที่เคยเจอเหตุการณ์แบบเดียวกันแล้วคุณผ่านมันไปได้ คุณเก่งมากๆคะ

เราไม่ได้โทษผู้ชายนะคะที่เขาไม่ได้มีอะไรให้เรามากมายต่างคนต่างก็มีภาระ  มีเป้าหมายของตัวเอง แค่เข้าใจและรับผิดชอบตัวเองให้ได้ ถ้าทำแบบนั้นได้ทั้งสองคน เราเชื่อว่าอนาคตก็ร่วมกันสร้างได้ ที่ผ่านมาอยากได้อะไรเราก็หาเอง ไม่เคยต้องให้เขามาเดือดร้อนด้วย ไม่ได้ตั้งความหวังหรือคาดคั้นให้เขาต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ ไม่งั้นคงไม่คบมาเป็นสิบปี แต่พอมันเริ่มอายุเยอะขึ้นไม่คาดหวังก็เหมือนคาดหวัง ยังไงผู้หญิงเราก็ต้องการผู้นำในชีวิต ต่อให้เก่งหรือดูแลตัวเองได้ ลึกๆในใจก็อยากให้มีใครที่ดูแลเราดูแลลูกเราอยู่ดี จากที่แค่เป็นห่วงเรื่องพฤติกรรมของเขาก็กลายเป็นกังวลว่าเขาจะรับผิดชอบเรา รับผิดชอบลูกเราไหวไหม หรือเรากันแน่ที่ต้องมารับผิดชอบเขาเพิ่มอีกคน

บางคนอาจจะคิดว่ารู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นแบบนี้หรือเมื่อก่อนยังรับได้ที่เขาเป็นแบบนี้ทำไมเพิ่งมาเครียดเอาป่านนี้ คือ...เรารักใครเราก็อยากให้โอกาสเขา เหมือนกับที่เราอยากได้โอกาสจากเขาในการพิสุจน์ตัวเองนั่นแหละคะ แม้จะรับได้แต่ลึกๆในใจก็อยากให้เขาเปลี่ยนแปลงตัวเอง พัฒนาตัวเอง จริงๆก็เพื่อตัวเขานั่นแหละ เราไม่เก่งขนาดจะจัดการลูกผัวเองทั้งหมดได้คะ 5555+ ตอนนี้ยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน ยังไม่ได้แต่งงาน ก็ต้องวางแผนหาทางหนีทีไล่อ่ะคะ ถ้าสุดท้ายจะต้องได้อยู่คนเดียวจริงๆก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เพราะเราทำดีที่สุดแล้ว

ขอตอบคำถามหลายท่าน...สงสัยว่าเงินเดือนตั้งสี่หมื่น ทำไมมีหนี้บัตร คือ มันก็ไม่ได้สตาร์ทที่สี่หมื่นอ่ะเนาะ 🙂 กว่าจะมาถึงตรงนี้ก็พยายามมามากพอสมควรคะ ก่อนหน้านี้เคยหลงไปทำธุรกิจขายตรง  แต่มันไม่สำเร็จก็ต้องยอม หนี้ก็เกิดจากเอาเงินมาลงทุนพวกนี้แหละคะ จริงๆมันเยอะกว่านี้มากคะ ที่เหลือหลักแสนนี่คือใช้หนี้มาเยอะแล้วคะ แฟนเรารับได้เรื่องหนี้ แต่เราหาเงินใช้หนี้เองนะ ไม่ได้เดือดร้อนเขา ไม่มีรถส่วนตัวแต่ผ่อนรถให้พ่อกับแม่ใช้  เรียนป.โทส่งตัวเองคะ  และต้องส่งเงินให้ที่บ้านด้วย เป็นลูกคนเดียวต่อไปจะเรียกว่าเป็นเสาหลักของบ้านก็คงไม่ผิด พื้นฐานครอบครัวแต่ล่ะคนมาไม่เท่ากัน ตอนนี้ก็ยังคงต้องพยายามต่อ ไม่มีใครไม่อยากสบายคะ ลำพังดูแลตัวเองกับครอบครัวตอนนี้เราเขื่อว่าเราทำได้ แต่อย่าว่าเราเลยค่ะถ้าเราจะคาดหวังอนาคตที่มันสุขสบายกว่านี้ อย่างน้อยถ้าเรามีลูกเราก็ไม่อยากให้ลูกเราต้องลำบาก จริงไหมคะ

ขอบคุณสำหรับทุกๆความเห็นอีกครั้งนะคะ ขอให้ทุกท่านมีชีวิตครอบครัวที่สุข สมบูรณ์และเข้าใจกัน สุขสันต์วันสงกรานต์คะ