สวัสดีค่ะทุกคน เรามีเรื่องเล่าจากชีวิตจริงที่เราเจอมา เราไม่รู้ว่าเราคิดมากไปเองรีป่าว ทุกๆคนส่วนใหญ่จะคิดว่าพ่อแม่ รักน้อง มากกว่าพี่ แต่ส่วนตัว จขกท ไม่ใช่ค่ะ จขกท เป็นน้อง แต่ทำไมเรารุ้สึกว่าท่านลำเอียง(?) เรื่องจากชีวิตจริงมีอยู่ว่า เราเป็นน้องค่ะ มีพี่สาวห่างกัน 5 ปี พี่ทั้งเรียนเก่ง เป็นความภาคภูมิใจของท่าน ผิดกับเรา ท่านชอบเอาเราไปเปรียบเทียบ ว่าทำไมเราไม่เก่งเหมือนพี่ หัดทำตัวเหมือนพี่บ้าง แต่เราก็เรียนไม่แย่ ไม่เคยต่ำกว่า 3 แต่พี่เรา 4 ทุกปีเลยเรายอมรับ ว่าพี่เรียนเก่งจริงๆค่ะ แต่เวลาเราทะเลาะกับพี่ พ่อแม่จะว่าเรา ว่าทำไมเราไม่เชื่อฟังพี่ พ่อกับแม่ชอบบอกกับเราว่า เกลียดอะไรเจอแบบนั้น ดันมาเป็นลูกตัวเอง เวลาท่านโมโหจะชอบพูดว่าเราว่า บ้ามั่ง บางทีก็น่าจะบีบคอตายตั้งแต่เกิด เราเคยเห็นแชทที่แม่คุยกับพ่อค่ะ เป็นสิ่งที่เราเสียใจมาก แม่พิมพ์ไปหาพ่อว่า "ไม่น่าเชื่อว่าพี่ไม่อยากมีเรา" เรารู้สึกเสียใจมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำให้ดีที่สุดเรารู้ตัวว่าบางทีเรามีดื้อบ้าง บางครั้งพ่อด่าว่าเราเล่นโทรศัพท์อยู่ได้ ด่าตอนดูทีวี หรือรออาหารมา ทั้งๆที่พี่เราก็เล่นแต่ท่านไม่ด่า แม่บอกว่าเราอ่อนต่อการตีของพ่อกว่าพี่เยอะ เราก็เข้าใจเราจะโดนพ่อแม่พี่ บ่นๆด่าๆทุกวันบางที เราก็เก็บมาร้องไห้ เรายังคิดเลยว่า ถ้าเราเป็นอะไรไป ท่านจะเสียใจรึป่าว พ่อเราชอบตีเราหยิก บางทีเป็นรอยเล็บเลย เราก็เจ็บ และพยายามไม่ร้องไห้ต่อหน้า กลั้นน้ำตาเอาไว้ มันเลยทำให้เราเป็นหน้านิ่งๆ พ่อเลยบอกว่าเราลิยหน้าลอยตา เราโดนด่าเยอะมาก เราก้ยังรักท่านอยู่ คิกถึงสิ่งที่ท่านทำให้ คิดในแง่ดี เราเลยอยากรุ้ว่าท่านรักเรารึป่าว? แต่เราว่าท่านต้องรักพี่มากๆแน่ๆเลย
สอบถามคุณพ่อคุณแม่ค่ะ รักลูกเท่ากันไหมคะ?