สวัสดีค่ะทุกคน ตอนนี้เราอายุได้21แล้ว ถือว่ายังเด็กสำหรับใครหลายๆคน หามีอะไรที่พี่ๆพอจะสอนหนูได้ หนูยินดีรับคำสอนค่ะ
คือ ตอนนี้ หนูได้กลับบ้านมาจากสมุทรปราการที่นั่นเป็นบ้านของแฟน ที่เรากลับมาที่นี่เพราะสู้ค่าครองชีพที่นั่นไม่ไหว เลยอยากจะกลับมาที่บ้านเพื่อตั้งตัว ช่วงแรกที่กลับมา เราทำงานอยู่กับแม่ ใครจ้างไปทำงาน เราก็ไป ส่วนแฟน ลุงของเราช่วยคุยกับเจ้านายเก่าของเขาและให้แฟนไปทำงานด้วย พอทำไปได้สักพักที่ทำงานของแฟนมีปัญหา เนื่องจาก เจ้านายไม่จ่ายค่าแรง จ่ายบ้างไม่จ่ายบ้าง ทำก่อสร้างค่าแรง300ไม่พอทำอะไรเลยแม่เราเลยบังคับให้ออก ไปช่วยแม่ทำงาน ส่วนเรา พอเราเรียนกศน.จบ วันแรกเราก็เข้าไปหางานในเมืองทำ ที่แรกที่ได้ทำ คือบริษัทขายเครื่องใช้ไฟฟ้าแห่งนึงที่เราทำที่นั่น เพียงเพราะเราต้องการหาเงินหมุนไปก่อนไม่อยากอยู่บ้านแบบเปล่าประโยชน์ เราทำได้แค่3เดือนเราโดนให้เขียนใบลาออกเนื่องจากทำยอดการขายไม่ถึงตามเกณฑ์ พอเราออกได้มาสัก3วันเราก็ได้งานที่ใหม่ เป็นคลังคัดแยกสินค้า เราไปทำกับแฟนรอบนี้ ในช่วงที่ยังทำอยู่ ตอนนั้นเป็นช่วงที่อยู่มากๆ เงินไม่มีติดตัวเลยสักบาท ต้องคอยหาเงินเจิมน้ำมันไปทำงานวันละ50บาททุกวัน พอเริ่มหาเงินไม่ได้ ก็ขอหยิบยืมคนในครอบครัว และบอกว่าจะคืนให้ทุกสิ้นเดือน พอไปทำงานได้สักพัก ปัญหาที่เคยมีมานานแล้วก็เริ่มกลับมา พ่อเล่นยา แม่เล่นยา เรากลายเป็นที่รองรับอารมณ์ ของขาดไม่มีเงินซื้อ เราทั้งโดนหาเรื่องด่าโดนทั้งวันและทุกวัน เราเริ่มเครียด เพราะเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ต่อมาเป็นน้องสาวน้องสาวมีแฟนเป็นผู้หญิงซึ่งเราไม่ค่อยโอเครเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่ามีแฟนเป็นผู้หญิง แต่เพราะงี่เง่าสุดๆเราเลิกงานมาเหนื่อยๆหาเรื่องทะเลาะกันแล้ว กว่าจะได้นอนเกือบตี2ทุกวัน พอทะเลาะกันหาที่ลงไม่ได้ น้องสาวก็จะมาคุยกับเรา มาคุยแบบหาเรื่องพอเราไม่ชอบ ก็ด่าๆๆๆเป็นแบบนี้เกือบทุกวันอละในระหว่างนั่นเราก็โดนพ่อแม่ด่าเราเสริมไปด้วย ต่อมาเป็นที่แฟนของเรา เราคบกันมาได้1ปี ซึ่งไม่ได้นานมากนัก เขาเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่เราไว้ใจและอยากอยู่ด้วยตลอด เรากับแฟนคบกันได้ด้วยปัญหา พอคบกันก็จึงมีแต่ปัญหาไม่จบไม่สิ้น เวลาเราร้องไห้จากคนรอบครัวมาเรายอมรับเลยนะว่าเราอยากได้การกอดเขามากที่สุด เรารักเขามากทุกครั้งที่ร้องไห้แฟนจะบอกว่าจะร้องไห้เพื่อ หรือว่าเป็นอะไรอีกอ้วนหรือว่าถ้าจะร้องไห้ออกไปข้างนอกนะพี่จะเล่นเกม เข่จะตอบแบบนี้ทุกครั้ง เราเสียใจมากนะ เราไม่เคยรักใครเลย เขาเป็นคนแรกของเราทุกอย่าง พอทะเลาะกันเขาเป็นคนเริ่มทุกครั้ง ทะเลาะกันเราก็ร้องไห้ทุกครั้ง ซึ่งไม่เคยได้คำขอโทษจากปากเขาเลย พอมีอารมณ์ทีนึงถึงจะมากอดทีนึง พอทำเสร็จของเราฉีกไม่เคยห่วงหรืออะไรเลย ไม่ว่าจะหงุดหงิดอะไรก็จะมาลงที่เราตลอดทุกครั้ง
ตอนนี้สภาพจิตใจจากที่หายจากโรคซึมเศร้าไปพักนึงตอนนี้เริ่มกลับมาหนักอีกรอบแล้ว ทั้งเครียดสะสม ทั้งขี้โมโห ดิ่งเศร้าตลอดเวลาร้องไห้ได้ทั้งวันที่หนักที่สุดบางทีขับ รถชอบเหม่อจะขับไปให้รถชนเกือบทุกวัน ระบายกับใครก็ไม่ได้ เพราะไม่มีเพื่อนตอนนี้รู้สึกเหมือนชีวิตว่างเปล่า ไม่มีอะไรผลักดันให้มีชีวตอยู่ต่อคือจะอยู่ก็ได้แต่จะไปก็ดี บางทีก็คิดนะว่าเรานี่เกิดมาทำไม เกิดมาเป็นที่ระบายอารมณ์ของคนอื่นฟรอ หรือเกิดมาเพื่อเขอเรื่องแย่ๆแบบนี้ 😞
เกิมมากลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของคนในครอบครัว
คือ ตอนนี้ หนูได้กลับบ้านมาจากสมุทรปราการที่นั่นเป็นบ้านของแฟน ที่เรากลับมาที่นี่เพราะสู้ค่าครองชีพที่นั่นไม่ไหว เลยอยากจะกลับมาที่บ้านเพื่อตั้งตัว ช่วงแรกที่กลับมา เราทำงานอยู่กับแม่ ใครจ้างไปทำงาน เราก็ไป ส่วนแฟน ลุงของเราช่วยคุยกับเจ้านายเก่าของเขาและให้แฟนไปทำงานด้วย พอทำไปได้สักพักที่ทำงานของแฟนมีปัญหา เนื่องจาก เจ้านายไม่จ่ายค่าแรง จ่ายบ้างไม่จ่ายบ้าง ทำก่อสร้างค่าแรง300ไม่พอทำอะไรเลยแม่เราเลยบังคับให้ออก ไปช่วยแม่ทำงาน ส่วนเรา พอเราเรียนกศน.จบ วันแรกเราก็เข้าไปหางานในเมืองทำ ที่แรกที่ได้ทำ คือบริษัทขายเครื่องใช้ไฟฟ้าแห่งนึงที่เราทำที่นั่น เพียงเพราะเราต้องการหาเงินหมุนไปก่อนไม่อยากอยู่บ้านแบบเปล่าประโยชน์ เราทำได้แค่3เดือนเราโดนให้เขียนใบลาออกเนื่องจากทำยอดการขายไม่ถึงตามเกณฑ์ พอเราออกได้มาสัก3วันเราก็ได้งานที่ใหม่ เป็นคลังคัดแยกสินค้า เราไปทำกับแฟนรอบนี้ ในช่วงที่ยังทำอยู่ ตอนนั้นเป็นช่วงที่อยู่มากๆ เงินไม่มีติดตัวเลยสักบาท ต้องคอยหาเงินเจิมน้ำมันไปทำงานวันละ50บาททุกวัน พอเริ่มหาเงินไม่ได้ ก็ขอหยิบยืมคนในครอบครัว และบอกว่าจะคืนให้ทุกสิ้นเดือน พอไปทำงานได้สักพัก ปัญหาที่เคยมีมานานแล้วก็เริ่มกลับมา พ่อเล่นยา แม่เล่นยา เรากลายเป็นที่รองรับอารมณ์ ของขาดไม่มีเงินซื้อ เราทั้งโดนหาเรื่องด่าโดนทั้งวันและทุกวัน เราเริ่มเครียด เพราะเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ต่อมาเป็นน้องสาวน้องสาวมีแฟนเป็นผู้หญิงซึ่งเราไม่ค่อยโอเครเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่ามีแฟนเป็นผู้หญิง แต่เพราะงี่เง่าสุดๆเราเลิกงานมาเหนื่อยๆหาเรื่องทะเลาะกันแล้ว กว่าจะได้นอนเกือบตี2ทุกวัน พอทะเลาะกันหาที่ลงไม่ได้ น้องสาวก็จะมาคุยกับเรา มาคุยแบบหาเรื่องพอเราไม่ชอบ ก็ด่าๆๆๆเป็นแบบนี้เกือบทุกวันอละในระหว่างนั่นเราก็โดนพ่อแม่ด่าเราเสริมไปด้วย ต่อมาเป็นที่แฟนของเรา เราคบกันมาได้1ปี ซึ่งไม่ได้นานมากนัก เขาเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่เราไว้ใจและอยากอยู่ด้วยตลอด เรากับแฟนคบกันได้ด้วยปัญหา พอคบกันก็จึงมีแต่ปัญหาไม่จบไม่สิ้น เวลาเราร้องไห้จากคนรอบครัวมาเรายอมรับเลยนะว่าเราอยากได้การกอดเขามากที่สุด เรารักเขามากทุกครั้งที่ร้องไห้แฟนจะบอกว่าจะร้องไห้เพื่อ หรือว่าเป็นอะไรอีกอ้วนหรือว่าถ้าจะร้องไห้ออกไปข้างนอกนะพี่จะเล่นเกม เข่จะตอบแบบนี้ทุกครั้ง เราเสียใจมากนะ เราไม่เคยรักใครเลย เขาเป็นคนแรกของเราทุกอย่าง พอทะเลาะกันเขาเป็นคนเริ่มทุกครั้ง ทะเลาะกันเราก็ร้องไห้ทุกครั้ง ซึ่งไม่เคยได้คำขอโทษจากปากเขาเลย พอมีอารมณ์ทีนึงถึงจะมากอดทีนึง พอทำเสร็จของเราฉีกไม่เคยห่วงหรืออะไรเลย ไม่ว่าจะหงุดหงิดอะไรก็จะมาลงที่เราตลอดทุกครั้ง
ตอนนี้สภาพจิตใจจากที่หายจากโรคซึมเศร้าไปพักนึงตอนนี้เริ่มกลับมาหนักอีกรอบแล้ว ทั้งเครียดสะสม ทั้งขี้โมโห ดิ่งเศร้าตลอดเวลาร้องไห้ได้ทั้งวันที่หนักที่สุดบางทีขับ รถชอบเหม่อจะขับไปให้รถชนเกือบทุกวัน ระบายกับใครก็ไม่ได้ เพราะไม่มีเพื่อนตอนนี้รู้สึกเหมือนชีวิตว่างเปล่า ไม่มีอะไรผลักดันให้มีชีวตอยู่ต่อคือจะอยู่ก็ได้แต่จะไปก็ดี บางทีก็คิดนะว่าเรานี่เกิดมาทำไม เกิดมาเป็นที่ระบายอารมณ์ของคนอื่นฟรอ หรือเกิดมาเพื่อเขอเรื่องแย่ๆแบบนี้ 😞