สรรพสิ่งมีเกิดดับตลอดเวลา.../คนอุบล
วันก่อนผมเขียนเรื่องความคิดนอกจากกระทู้ปลิวภายในนาทียังถูกยึดอมยิ้มไปด้วย...
ยังดีว่ามีหลานสาวที่น่ารักบอกว่านู๋มีเยอะคุณลุงถูกยึดบอกนู๋เลย...
ชีวิตผมในห้อง รดน.จึงเกิดดับเกิดดับหลายๆครั้ง...
พันทิพทำเช่นนี้นี้เพื่อไม่ให้มีกระทู้ที่ผิดศีลธรรมอันดีและผิดกฏหมาย..5555...
จริงๆการเกิดดับนั้นเรามีตลอดเวลาเช่นในทางการค้า ผมก็มีการเกิดดับหลายครั้ง...
ผมผ่านสภาพนั้นมานับไม่ถ้วน ทำพลาดขาดทุนแล้วเลิกแล้วทำใหม่...
กว่าธุรกิจจะแช็งแรงเติบโตต้องผ่านการล้มแล้วลุกไม่รู้กี่ครั้ง...
ในทางศาสนาพุทธ ท่านอาจารย์สอนเสมอว่าทุกลมหายใจเรามีการเกิดดับตลอดเวลาเช่นกัน...
ท่านสอนว่าเราต้องรำลึกเสมอว่าสรรพสิ่งไม่เที่ยงไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน...เกิดแล้วตายไปมีแล้วหายไป...
ท่านสอนไม่ให้มีความยึดมั่นถือมั่นหากเรายึดมั่นถือมั่นสิ่งใดก็ตามเราจะเกิดความทุกข์กับสิ่งนั้น...
ดังเช่นเมื่อผมถูกยึดอมยิ้มล๊อคอิน"คนอุบล"ที่ใช้ในพะนทิพร่วม20ปีแล้วไม่ได้คืน
ก็รู้สึกเกิดความทุกข์ความเสียดายความไม่พอใจ แต่ต่อมาก็คิดได้ว่า"ช่างมัน"ชื่อหายไปแต่ตัวยังอยู่...
เบื่อก็เลิกไปสักพัก อยากเขียนเมื่อไรก็เข้ามา...
คิดได้เช่นนี้ก็สบายใจ..
ชีวิตในพันทิพจึงช่างเหมือนคำสอนของพระศาสดาว่า..มันไม่เที่ยง...
นอกจากว่าวันหนึ่งเมื่อเราหายไปนานๆไม่กลับมาอีกก็แสดงว่าตัวตนคนอุบลได้จากโลกนี้ไปแล้ว...
ซึ่งเป็นธรรมดาของทุกๆคนในโลกนี้...
จริงไม๊ครับ...
สรรพสิ่งมีการเกิดดับตลอดเวลา.../คนอุบล
วันก่อนผมเขียนเรื่องความคิดนอกจากกระทู้ปลิวภายในนาทียังถูกยึดอมยิ้มไปด้วย...
ยังดีว่ามีหลานสาวที่น่ารักบอกว่านู๋มีเยอะคุณลุงถูกยึดบอกนู๋เลย...
ชีวิตผมในห้อง รดน.จึงเกิดดับเกิดดับหลายๆครั้ง...
พันทิพทำเช่นนี้นี้เพื่อไม่ให้มีกระทู้ที่ผิดศีลธรรมอันดีและผิดกฏหมาย..5555...
จริงๆการเกิดดับนั้นเรามีตลอดเวลาเช่นในทางการค้า ผมก็มีการเกิดดับหลายครั้ง...
ผมผ่านสภาพนั้นมานับไม่ถ้วน ทำพลาดขาดทุนแล้วเลิกแล้วทำใหม่...
กว่าธุรกิจจะแช็งแรงเติบโตต้องผ่านการล้มแล้วลุกไม่รู้กี่ครั้ง...
ในทางศาสนาพุทธ ท่านอาจารย์สอนเสมอว่าทุกลมหายใจเรามีการเกิดดับตลอดเวลาเช่นกัน...
ท่านสอนว่าเราต้องรำลึกเสมอว่าสรรพสิ่งไม่เที่ยงไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน...เกิดแล้วตายไปมีแล้วหายไป...
ท่านสอนไม่ให้มีความยึดมั่นถือมั่นหากเรายึดมั่นถือมั่นสิ่งใดก็ตามเราจะเกิดความทุกข์กับสิ่งนั้น...
ดังเช่นเมื่อผมถูกยึดอมยิ้มล๊อคอิน"คนอุบล"ที่ใช้ในพะนทิพร่วม20ปีแล้วไม่ได้คืน
ก็รู้สึกเกิดความทุกข์ความเสียดายความไม่พอใจ แต่ต่อมาก็คิดได้ว่า"ช่างมัน"ชื่อหายไปแต่ตัวยังอยู่...
เบื่อก็เลิกไปสักพัก อยากเขียนเมื่อไรก็เข้ามา...
คิดได้เช่นนี้ก็สบายใจ..
ชีวิตในพันทิพจึงช่างเหมือนคำสอนของพระศาสดาว่า..มันไม่เที่ยง...
นอกจากว่าวันหนึ่งเมื่อเราหายไปนานๆไม่กลับมาอีกก็แสดงว่าตัวตนคนอุบลได้จากโลกนี้ไปแล้ว...
ซึ่งเป็นธรรมดาของทุกๆคนในโลกนี้...
จริงไม๊ครับ...