อนิจจัง...
ในคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้ง 84,000พระธรรมขันธ์...อนิจจังเป็นคำสอนที่น่าจะง่ายสุดและพื้นฐานที่สุดคือเป็นคำแรกในไตรลักษณ์อันเป็นคำสอนที่บอกถึงสรรพสิ่งในโลกคือ..อนิจจัง..ทุกขัง..อนัตตา..
คนไทยที่เป็นชาวพุทธอย่างน้อยๆก็ต้องผ่านคำๆนี้รู้ว่าคำว่าอนิจจังหมายถึง"ความไม่แน่"แต่สิ่งที่ประหลาดที่สุดคิอคำๆนี้แม้จะสั้นเข้าใจง่ายแต่กลับเป็นคำที่ชาวพุทธอีกมากหลงลืมไม่นำมาใช้เตือนสติเวลาเกิดความพลัดพราก,เกิดการเปลี่ยนแปลง,หรือสิ่งรักที่เคยได้เคยมีสูญเสียไป..ก็ล้วนแต่เป็นไปตามกฎข้อนี้ทั้งสิ้นคือ"ไม่แน่"...
วันหนึ่งเรารวยล้นฟ้ามีอำนาจล้นแผ่นดินแต่ต้องไม่ลืมว่ามันไม่แน่สิ่งที่เรามีอยู่ไม่เราจากมันไปมันก็ต้องจากเรา...
ดังนั้นเข้าใจในการเปลี่ยนแปลงของสรรพสิ่งว่าทุกสิ่งเป็นอนิจจังคือมีความไม่แน่นอนจึงทำให้เรามีสติไม่มีความประมาทลดความยึดมั่นถือมั่นในตัวกูของกูลงได้เมื่อเกิดความเปลี่ยนแปลงก็จะมีสติไม่เกิดความทุกข์จนเกินไปเพราะทุกอย่างล้วนเป็นไปตามธรรมชาติทั้งสิ้น...
เพราะปัญหาที่เกิดขึ้นโดยส่วนใหญ่เพราะคนหลงลืมคำว่าไม่แน่นี่เอง..ทุกข์ที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่จึงมักเกิดจาก การพลัดพรากจากคนรัก,การสูญเสียของรักของหวง ทั้งสิ้น..บางคนอยู่ในอำนาจจนลืมตัวไปว่าอำนาจนั้นไม่ยั่งยืนวันหนึ่งเราก็หมดอำนาจได้...ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าหรอกครับ...
มีเรื่องเล่ากันมาว่าในยุคจักรพรรดิ์จีนองค์หนึ่ง
อยากมีอายุยืนจึงสั่งให้ขุนนางออกไปค้นหายาอายุวัฒนะที่กินแล้วไม่ตาย
หากหาไม่ได้ไม่ต้องกลับมา..ขุนนางที่ถูกสั่งไปจึงขนลูกเมียสัตว์เลี้ยงไปอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้วกลายเป็นคนญี่ปุ่นจนถึงวันนี้...
เรื่องนี้ผมก็ฟังเค้าเล่ากันมา...
แต่จะสะท้อนว่าคนมีอำนาตมีเงินทองมากๆมักรักตัวกลัวตายจะพยายามหายามากินเพื่อให้อายุยืนมากๆ แต่จนถึงปัจจุบัน 2500ปีมาแล้วก็ยังหาคนที่มีอายุยืนเกิน120ปีหาได้ไม่...
ดังนั้นก็อยากคำว่า""ม่แน่"ให้ทุกท่านไปไตร่ตรองเพื่อลดความทุกข์ในใจลงบ้าง...
คนอุบล
แก้ไขคำผิด
อนิจจัง.../คนอุบล
ในคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้ง 84,000พระธรรมขันธ์...อนิจจังเป็นคำสอนที่น่าจะง่ายสุดและพื้นฐานที่สุดคือเป็นคำแรกในไตรลักษณ์อันเป็นคำสอนที่บอกถึงสรรพสิ่งในโลกคือ..อนิจจัง..ทุกขัง..อนัตตา..
คนไทยที่เป็นชาวพุทธอย่างน้อยๆก็ต้องผ่านคำๆนี้รู้ว่าคำว่าอนิจจังหมายถึง"ความไม่แน่"แต่สิ่งที่ประหลาดที่สุดคิอคำๆนี้แม้จะสั้นเข้าใจง่ายแต่กลับเป็นคำที่ชาวพุทธอีกมากหลงลืมไม่นำมาใช้เตือนสติเวลาเกิดความพลัดพราก,เกิดการเปลี่ยนแปลง,หรือสิ่งรักที่เคยได้เคยมีสูญเสียไป..ก็ล้วนแต่เป็นไปตามกฎข้อนี้ทั้งสิ้นคือ"ไม่แน่"...
วันหนึ่งเรารวยล้นฟ้ามีอำนาจล้นแผ่นดินแต่ต้องไม่ลืมว่ามันไม่แน่สิ่งที่เรามีอยู่ไม่เราจากมันไปมันก็ต้องจากเรา...
ดังนั้นเข้าใจในการเปลี่ยนแปลงของสรรพสิ่งว่าทุกสิ่งเป็นอนิจจังคือมีความไม่แน่นอนจึงทำให้เรามีสติไม่มีความประมาทลดความยึดมั่นถือมั่นในตัวกูของกูลงได้เมื่อเกิดความเปลี่ยนแปลงก็จะมีสติไม่เกิดความทุกข์จนเกินไปเพราะทุกอย่างล้วนเป็นไปตามธรรมชาติทั้งสิ้น...
เพราะปัญหาที่เกิดขึ้นโดยส่วนใหญ่เพราะคนหลงลืมคำว่าไม่แน่นี่เอง..ทุกข์ที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่จึงมักเกิดจาก การพลัดพรากจากคนรัก,การสูญเสียของรักของหวง ทั้งสิ้น..บางคนอยู่ในอำนาจจนลืมตัวไปว่าอำนาจนั้นไม่ยั่งยืนวันหนึ่งเราก็หมดอำนาจได้...ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าหรอกครับ...
มีเรื่องเล่ากันมาว่าในยุคจักรพรรดิ์จีนองค์หนึ่ง
อยากมีอายุยืนจึงสั่งให้ขุนนางออกไปค้นหายาอายุวัฒนะที่กินแล้วไม่ตาย
หากหาไม่ได้ไม่ต้องกลับมา..ขุนนางที่ถูกสั่งไปจึงขนลูกเมียสัตว์เลี้ยงไปอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้วกลายเป็นคนญี่ปุ่นจนถึงวันนี้...
เรื่องนี้ผมก็ฟังเค้าเล่ากันมา...
แต่จะสะท้อนว่าคนมีอำนาตมีเงินทองมากๆมักรักตัวกลัวตายจะพยายามหายามากินเพื่อให้อายุยืนมากๆ แต่จนถึงปัจจุบัน 2500ปีมาแล้วก็ยังหาคนที่มีอายุยืนเกิน120ปีหาได้ไม่...
ดังนั้นก็อยากคำว่า""ม่แน่"ให้ทุกท่านไปไตร่ตรองเพื่อลดความทุกข์ในใจลงบ้าง...
คนอุบล
แก้ไขคำผิด