โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้จริงๆแล้วเกิดขึ้นมาเมื่อเดือนที่แล้วนี้เอง ความจริงก็เคยคิดจะโทรไปเล่ากับเดอะช็อคอยู่เหมือนกันแต่ก็ติดอะไรหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องเวลาและก็กลัวว่าจะเล่าไม่ได้อรรถรสเนื่องจากเป็นคนเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง วันนี้มีเวลาเลยอยากมาบรรยายเป็นตัวหนังสือให้เพื่อนๆได้อ่านกัน
ต้องเกริ่นก่อนว่าผมนั้นมีแม่เป็นคนไทยแต่มีพ่อเป็นคนไต้หวัน เมื่อ 30 ปีที่แล้วสมัยที่ทัวร์ไต้หวันกำลังบูม พ่อผมและเพื่อนกลุ่มหนึ่งได้เข้ามาทำงานเป็นมัคคุเทศก์(ผิดกฎหมาย) และลงทุนในเมืองไทย ปัจจุบันพ่อผมนั้นล้มละลายจากเหตุการณ์วิกฤตทางเศรษกิจฟองสบู่แตกและย้ายกลับไปอยู่ที่ไต้หวัน แต่ยังคงมีเพื่อนๆในวงการอยู่มากมายหลายคน ทำให้ผมได้มีโอกาสเข้ามาทำงานในวงการนี้โดยมีเพื่อนๆของพ่อผมเป็นคนสนับสนุนและคอยส่งงาน สอนงาน สอนภาษา ทำให้ผมเป็นงานเร็วยิ่งขึ้น
เริ่มเรื่องเลยนะครับ เมื่อเดือนที่แล้วผมได้รับงานมาเป็นทัวร์จีนหกวันห้าคืน ใช้ไกด์สองคนคือผมและอาแปะ (อาแปะก็คือเพื่อนของพ่อผมนะครับ) มีโปรแกรมพานักท่องเที่ยวไปพัทยาสองคืน (เรื่องที่ กทม. ผมขอข้ามไปเลยนะครับเพราะเหตุเกิดที่พัทยา) ซึ่งวันที่สามนี้เองผมต้องพา นทท. ไปที่พัทยา กว่าพวกเราจะทานข้าวเที่ยงเสร็จก็เกือบบ่ายโมงออกเดินทางไปยังชลบุรีและเดินโปรแกรมตามที่ได้รับมาจนกระทั่งประมาณสามทุ่มกว่าคณะทัวร์เราก็มาถึงโรมแรม โรงแรมนี้ตั้งอยู่ในซอยบนถนนใหญ่ประมาณ 6-8 เลน มีป้ายชื่อโรงแรมเห็นได้ชัดที่ปากซอย ภายในโรงแรมจะแบ่งเป็นสองตึกเป็นตึกใหม่ตั้งอยู่ก่อนและตึกเก่าตั้งอยู่ถัดไป Lobby ของโรงแรมนี้จะตั้งอยู่ที่ตึกใหม่ ทำเป็นบันไดขึ้นมา (ถ้านับเป็นชั้นเทียบกับตึกเก่าแล้วจะอยู่ที่ชั้น4)
รอบนี้ผมได้ห้องพักเป็นตึกเก่าทั้งหมดหลังจากที่ผมเช็คอินเสร็จผมก็แจกกุญแจห้องให้กับ นทท. ถ้าจำไม่ผิดครั้งนี้ นทท. จะพักอยู่ที่ชั้นสาม ชั้นสี่ และชั้นห้า ส่วนตัวผมเองได้ชั้น1 ห้อง103. หลังจากที่ นทท. แยกย้ายกันกลับห้องไปหมดแล้วผมและอาแปะก็นั่งอยู่ที่ล็อบบี้กันประมาณสิบนาทีเพื่อรอเวลาตามขึ้นไปเช็คห้องของ นทท. ว่าภายในห้องโอเคไหม ขาดเหลืออะไรไหม เราแยกย้ายกันไปเช็คความเรียบร้อยคนละชั้นแล้วค่อยกลับมาเจอกันที่ห้อง และก็เป็นผมที่กลับมาถึงห้องก่อน
***เดี๋ยวมาต่อครับทำงานก่อน***
"ห้องไกด์" เจอดีที่โรงแรมในพัทยา-จอมเทียน
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้จริงๆแล้วเกิดขึ้นมาเมื่อเดือนที่แล้วนี้เอง ความจริงก็เคยคิดจะโทรไปเล่ากับเดอะช็อคอยู่เหมือนกันแต่ก็ติดอะไรหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องเวลาและก็กลัวว่าจะเล่าไม่ได้อรรถรสเนื่องจากเป็นคนเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง วันนี้มีเวลาเลยอยากมาบรรยายเป็นตัวหนังสือให้เพื่อนๆได้อ่านกัน
ต้องเกริ่นก่อนว่าผมนั้นมีแม่เป็นคนไทยแต่มีพ่อเป็นคนไต้หวัน เมื่อ 30 ปีที่แล้วสมัยที่ทัวร์ไต้หวันกำลังบูม พ่อผมและเพื่อนกลุ่มหนึ่งได้เข้ามาทำงานเป็นมัคคุเทศก์(ผิดกฎหมาย) และลงทุนในเมืองไทย ปัจจุบันพ่อผมนั้นล้มละลายจากเหตุการณ์วิกฤตทางเศรษกิจฟองสบู่แตกและย้ายกลับไปอยู่ที่ไต้หวัน แต่ยังคงมีเพื่อนๆในวงการอยู่มากมายหลายคน ทำให้ผมได้มีโอกาสเข้ามาทำงานในวงการนี้โดยมีเพื่อนๆของพ่อผมเป็นคนสนับสนุนและคอยส่งงาน สอนงาน สอนภาษา ทำให้ผมเป็นงานเร็วยิ่งขึ้น
เริ่มเรื่องเลยนะครับ เมื่อเดือนที่แล้วผมได้รับงานมาเป็นทัวร์จีนหกวันห้าคืน ใช้ไกด์สองคนคือผมและอาแปะ (อาแปะก็คือเพื่อนของพ่อผมนะครับ) มีโปรแกรมพานักท่องเที่ยวไปพัทยาสองคืน (เรื่องที่ กทม. ผมขอข้ามไปเลยนะครับเพราะเหตุเกิดที่พัทยา) ซึ่งวันที่สามนี้เองผมต้องพา นทท. ไปที่พัทยา กว่าพวกเราจะทานข้าวเที่ยงเสร็จก็เกือบบ่ายโมงออกเดินทางไปยังชลบุรีและเดินโปรแกรมตามที่ได้รับมาจนกระทั่งประมาณสามทุ่มกว่าคณะทัวร์เราก็มาถึงโรมแรม โรงแรมนี้ตั้งอยู่ในซอยบนถนนใหญ่ประมาณ 6-8 เลน มีป้ายชื่อโรงแรมเห็นได้ชัดที่ปากซอย ภายในโรงแรมจะแบ่งเป็นสองตึกเป็นตึกใหม่ตั้งอยู่ก่อนและตึกเก่าตั้งอยู่ถัดไป Lobby ของโรงแรมนี้จะตั้งอยู่ที่ตึกใหม่ ทำเป็นบันไดขึ้นมา (ถ้านับเป็นชั้นเทียบกับตึกเก่าแล้วจะอยู่ที่ชั้น4)
รอบนี้ผมได้ห้องพักเป็นตึกเก่าทั้งหมดหลังจากที่ผมเช็คอินเสร็จผมก็แจกกุญแจห้องให้กับ นทท. ถ้าจำไม่ผิดครั้งนี้ นทท. จะพักอยู่ที่ชั้นสาม ชั้นสี่ และชั้นห้า ส่วนตัวผมเองได้ชั้น1 ห้อง103. หลังจากที่ นทท. แยกย้ายกันกลับห้องไปหมดแล้วผมและอาแปะก็นั่งอยู่ที่ล็อบบี้กันประมาณสิบนาทีเพื่อรอเวลาตามขึ้นไปเช็คห้องของ นทท. ว่าภายในห้องโอเคไหม ขาดเหลืออะไรไหม เราแยกย้ายกันไปเช็คความเรียบร้อยคนละชั้นแล้วค่อยกลับมาเจอกันที่ห้อง และก็เป็นผมที่กลับมาถึงห้องก่อน
***เดี๋ยวมาต่อครับทำงานก่อน***