กวีในดงดาบ : สังคมดราม่า

ผมแอบมองเห็นว่า เธอตาเศร้า
  ก้มหน้าลงหงอยเหงา และมองเหม่อ
  อยู่ในรถไฟฟ้า มาหานะเธอ
  สถานีที่พบเจอ คือหมอชิต

     ก้มหน้าก้มตากด โทรศัพท์
  มือหนึ่งจับมือหนึ่งพิมพ์ จิ้มติดๆ
  ถอนหายใจบางเวลา หลับตาคิด
  ผมมองพิจารณา อย่างสนใจ

      วงหน้าเธอสวยซึ้ง กำลังสาว
  ผมตรงราวกะว่า เลยบ่าไหล่
  ไม่สวมเครื่องประดับ มีค่าใด
  เสื้อกระโปรงที่สวมใส่ ก็ธรรมดา

      ผิวขาวเนียนมีนวล ไม่หยาบด้าน
  บุคลิกไม่กร้าน ดูสง่า
  ไม่แต่งเครื่องสำอาง แต้มหน้าตา
  ดูมีการศึกษา มาอย่างดี

      คนในรถมากมาย คล้ายว่างเปล่า
  ก้มหน้าเงียบกันยาว หมดโบกี้
  ต่างสนใจในมือถือ ที่ตนมี
  และไม่มีผู้คน สนใจใคร

      อย่างช้าๆเห็นน้ำตา เธอเอ่อล้น
  อัลสุชลเปียกชื้น แวววาวใส
  เธอปวดร้าวขื่นขม อารมณ์ใด
  หรือเธอคิดถึงใคร  ใครบางคน

     เธอจ่อมจมก้มหน้า เวลานี้
  ความคิดที่หมกหมุ่นกับ ความสับสน
  หลงลืมหาความหมาย ชีวิตคน
  ตกอยู่ในวังวน อวยไปมา

    ผมมองเห็นว่าเธอ นั้นร้องไห้
  จึงเข้าไปเลียบเคียง ถึงปัญหา
  มีความหมายมากมาย จากสายตา
  เธอเหนื่อยล้า เธอดราม่า ทุกค่ำคืน


  

    ................................

อาร์ต