ตอนที่ 3: แอบตามใจกลางแดด
บ่ายวันศุกร์ แดดแรงจนพื้นปูนหน้าอาคารดนตรีแทบลุกเป็นไฟ แต่
วิน ก็ยังยืนพิงต้นไม้แถวๆ นั้น เหงื่อซึมที่ขมับไม่ได้มาจากการซ้อมบอล…แต่มาจากการพยายาม “บังเอิญ” เดินผ่านอาคารนี้เป็นวันที่สามในรอบสัปดาห์
เขาเห็น
แป้ง กำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่ข้างหน้าต่างกระจกบานใหญ่ของห้องซ้อม นิ้วเรียวยาวของเธอเคลื่อนไปตามแป้นเปียโนอย่างอ่อนโยน แสงแดดยามบ่ายที่ลอดผ่านต้นไม้ข้างนอกสาดลงบนผมของเธอจนดูเหมือนมีออร่า
วินยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานเกินไป จนไม่ทันรู้ตัวว่า มีคนหนึ่งกำลังยืนมองเขาอยู่จากมุมเงาตึกข้างๆ
“เอ้า! นายยืนแช่แดดทำไมไม่ไปหาเธอล่ะ?” เสียงคุ้นๆ ดังขึ้นพร้อมขวดน้ำเย็นที่ยื่นมาตรงหน้า
วินสะดุ้ง “มายด์! มาตั้งแต่เมื่อไหร่…”
“ตั้งแต่นายยืนเหม่อจนแดดเกือบเผากระเป๋าเป้แล้วนั่นแหละ” เธอวางขวดน้ำใส่มือเขา “นี่น้ำล้างหน้า หายเหม่อได้แล้ว”
“เราก็แค่…บังเอิญเดินผ่านน่ะ” เขาพูดพลางเบือนหน้าหลบสายตาเธอ
มายด์หัวเราะ “บังเอิญเดินผ่านทุกวันเวลาเดิม แถมยืนที่เดิมเป๊ะ ช่างเป็นความบังเอิญที่สมจริงมาก”
วินยิ้มเขิน ไม่เถียงต่อ “ก็ไม่รู้จะเข้าไปคุยยังไงน่ะ เราไม่เคยคุยกับคนแบบนั้นมาก่อน”
“คนแบบนั้นคือแบบไหน? สวย เป๊ะ ปานเทพธิดา?” มายด์เลิกคิ้ว
“ก็… ประมาณนั้นแหละ” เขาเกาหัว “เรากลัวไปยุ่งแล้วจะดูตลกอะ”
มายด์เงียบไปครู่หนึ่ง เธอหันไปมองแป้งที่ยังคงเล่นเปียโนในห้อง ก่อนจะหันกลับมายิ้มเจื่อนๆ แล้วพูดเบาๆ
“แต่นายไม่ได้ดูตลกหรอก… แค่ซื่อไปหน่อย” เธอพูดพลางเดินนำหน้าไปยังหอพัก
วินมองตามหลังเธอด้วยความงุนงง
เธอยื่นน้ำให้เขา...เหมือนจะกวน แต่ก็เหมือนจะห่วง เธอแซะเขา...เหมือนจะแกล้ง แต่ก็เหมือนจะรู้จักเขาดีเกินไป
วินถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะก้มมองขวดน้ำในมือ ข้างขวดมีสติกเกอร์เล็กๆ แปะไว้ เป็นลายการ์ตูนปลาวาฬตัวกลมที่มายด์ชอบวาด
“นี่น้ำล้างหน้า หายเหม่อได้แล้ว”
เขายิ้มเล็กๆ โดยไม่รู้ตัว
แดดร้อนอาจทำให้ใจละลาย แต่น้ำเย็นจากใครบางคน…ก็ทำให้หัวใจที่ลอยอยู่กลับมามีจังหวะอีกครั้ง แม้จะยังไม่รู้ตัวว่ามันกำลังเต้นให้ใครกันแน่
"เส้นบางๆ ระหว่างหัวใจ" ตอนที่ 1: เสียงเปียโนในวันแรกพบ
"เส้นบางๆ ระหว่างหัวใจ" ตอนที่ 2: เพื่อนร่วมห้องสายกวน
https://www.readawrite.com/a/85281ecc4731d47cce7a62f626c0d77d
https://www.joylada.com/story/687070eb9159e53f2d1e0815
"เส้นบางๆ ระหว่างหัวใจ" ตอนที่ 3: แอบตามใจกลางแดด
บ่ายวันศุกร์ แดดแรงจนพื้นปูนหน้าอาคารดนตรีแทบลุกเป็นไฟ แต่ วิน ก็ยังยืนพิงต้นไม้แถวๆ นั้น เหงื่อซึมที่ขมับไม่ได้มาจากการซ้อมบอล…แต่มาจากการพยายาม “บังเอิญ” เดินผ่านอาคารนี้เป็นวันที่สามในรอบสัปดาห์
เขาเห็น แป้ง กำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่ข้างหน้าต่างกระจกบานใหญ่ของห้องซ้อม นิ้วเรียวยาวของเธอเคลื่อนไปตามแป้นเปียโนอย่างอ่อนโยน แสงแดดยามบ่ายที่ลอดผ่านต้นไม้ข้างนอกสาดลงบนผมของเธอจนดูเหมือนมีออร่า
วินยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานเกินไป จนไม่ทันรู้ตัวว่า มีคนหนึ่งกำลังยืนมองเขาอยู่จากมุมเงาตึกข้างๆ
“เอ้า! นายยืนแช่แดดทำไมไม่ไปหาเธอล่ะ?” เสียงคุ้นๆ ดังขึ้นพร้อมขวดน้ำเย็นที่ยื่นมาตรงหน้า
วินสะดุ้ง “มายด์! มาตั้งแต่เมื่อไหร่…”
“ตั้งแต่นายยืนเหม่อจนแดดเกือบเผากระเป๋าเป้แล้วนั่นแหละ” เธอวางขวดน้ำใส่มือเขา “นี่น้ำล้างหน้า หายเหม่อได้แล้ว”
“เราก็แค่…บังเอิญเดินผ่านน่ะ” เขาพูดพลางเบือนหน้าหลบสายตาเธอ
มายด์หัวเราะ “บังเอิญเดินผ่านทุกวันเวลาเดิม แถมยืนที่เดิมเป๊ะ ช่างเป็นความบังเอิญที่สมจริงมาก”
วินยิ้มเขิน ไม่เถียงต่อ “ก็ไม่รู้จะเข้าไปคุยยังไงน่ะ เราไม่เคยคุยกับคนแบบนั้นมาก่อน”
“คนแบบนั้นคือแบบไหน? สวย เป๊ะ ปานเทพธิดา?” มายด์เลิกคิ้ว
“ก็… ประมาณนั้นแหละ” เขาเกาหัว “เรากลัวไปยุ่งแล้วจะดูตลกอะ”
มายด์เงียบไปครู่หนึ่ง เธอหันไปมองแป้งที่ยังคงเล่นเปียโนในห้อง ก่อนจะหันกลับมายิ้มเจื่อนๆ แล้วพูดเบาๆ
“แต่นายไม่ได้ดูตลกหรอก… แค่ซื่อไปหน่อย” เธอพูดพลางเดินนำหน้าไปยังหอพัก
วินมองตามหลังเธอด้วยความงุนงง
เธอยื่นน้ำให้เขา...เหมือนจะกวน แต่ก็เหมือนจะห่วง เธอแซะเขา...เหมือนจะแกล้ง แต่ก็เหมือนจะรู้จักเขาดีเกินไป
วินถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะก้มมองขวดน้ำในมือ ข้างขวดมีสติกเกอร์เล็กๆ แปะไว้ เป็นลายการ์ตูนปลาวาฬตัวกลมที่มายด์ชอบวาด
“นี่น้ำล้างหน้า หายเหม่อได้แล้ว”
เขายิ้มเล็กๆ โดยไม่รู้ตัว
แดดร้อนอาจทำให้ใจละลาย แต่น้ำเย็นจากใครบางคน…ก็ทำให้หัวใจที่ลอยอยู่กลับมามีจังหวะอีกครั้ง แม้จะยังไม่รู้ตัวว่ามันกำลังเต้นให้ใครกันแน่
"เส้นบางๆ ระหว่างหัวใจ" ตอนที่ 1: เสียงเปียโนในวันแรกพบ
"เส้นบางๆ ระหว่างหัวใจ" ตอนที่ 2: เพื่อนร่วมห้องสายกวน
https://www.readawrite.com/a/85281ecc4731d47cce7a62f626c0d77d
https://www.joylada.com/story/687070eb9159e53f2d1e0815