สวัสดีคะ วันนี้ มีเรื่องราวที่อยากให้ชาวพันทิป ช่วยกันแชร์ความคิดเห็น ในเรื่องการงาน
เข้าเรื่องเลยนะคะ ....
เป็นนักศึกษาจบใหม่ ที่มีร้านขายของที่เป็นธุรกิจส่วนตัวของครอบครัวเล็กๆ แต่ก็พอมีรายได้ ช่วงเทศกาลนี่รายได้ยิ่งมากคะ พ่อเคยมีร้านซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ค่ะ ตั้งแต่เราเกิด แต่มีกิจาการค้าขายมาตั้งแต่เรา 6-7 ขวบ อยู่กับการค้าขายมาตลอดชีวิต เห็นเงินทุกวัน แต่ตอนนี้ออกมาทำงานกินเงินเดือนอยู่คะ เริ่มทำงานมาได้ สองเดือนแล้วที่ออกจากบ้าน แต่ช่วงแรกที่คิดออกมาเป็นมนุษย์เงินเดือน เพราะไฟใหม่ในตัว อยากออกมาหาเงินเอง เดือนแรกผ่านไป เงินเดือนที่ได้ หักส่งให้ทางบ้าน (ความคิดหลักที่คิดไว้ตอนมีเงินเดือน เป็นของตัวเอง) หักจากรายได้ออกไป 4000 คะ เหลือเอาตรงๆคือไม่พอใช้คะ ต้องเอาทองที่ติดตัวมาไปฝากร้าน เพื่อความอยู่รอด 555+ เอาตรงๆคือ เหมือนชีวิตนักศึกษาที่ย้ายเข้ามหาลัยใหม่ ค่าใช้จ่าย มีค่ากินค่าอยู่ ค่าน้ำมันรถไปทำงาน (เพราะการเดินทางค่อนข้างลำบาก เข้ากะเช้าต้องออกตั้งแต่ตี 5 เข้ากะบ่ายเลิกที 5 ทุ่ม ต้องอาศัยยืมรถพ่อแม่มาใช้ก่อน) ค่าเครื่องสำอางค์เพราะทำงานที่ต้องใช้หน้าตา และตั้งแต่ที่ออกมาทำงานทคือที่ร้านต้องทำร้านใหม่คะ ถูกเวนคืนที่ดินเพื่อพัฒนาเส้นทาง ถือได้ว่า พ่อแม่ลำบากและเหนื่อยเพิ่มขึ้นมากกว่าที่นั่งขายของอย่างที่เห็นทุกวันก่อนปลีกตัวออกมา น้องที่กำลังเรียนอยู่ก็แทนที่จะได้เรียนอย่างเต็มที่ ก็ต้องคอยกลับมาช่วยทางบ้าน อันนี้รู้สึกและรับทราบมาตลอดเวลา ทำให้ไม่ค่อยอยากโทรกลับหาบ้าน แล้วรับรู้ว่าแกต้องเหนื่อย เพาะมีหลายวันที่ได้ยินแล้วอยากจะกลับบ้านทันที วันก่อนๆก็ไม่ได้มีความคิดที่อยากกลับบ้านอยู่ในหัวมากนัก พอเมื่อคืนเท่านั้นแหล่ะที่แม่โทรหา นอนคิดทั้งคืนว่าปล่อยให้พ่อแม่เหนื่อยทำไม ออกมาก็มาเป็นได้แค้ลูกจ้างเขาที่ยากต่อการเจริญก้าวหน้า เงินเดือนที่ได้ทั้งหมดจากสิ้นเดือนนี้ไป พอหักลบออก คงเหลือเดือนละ ไม่ถึง 5000 ถ้ากลับไปช่วยงานทางบ้าน แล้วหาอาชีพเสริม ทางการค้าขายเป็นของตัวเองด้วย พอมีกำไรเล็กน้อยพออยู่ แต่ถึงแม้ว่าจะไม่มีรายได้เป็นของตัวเอง กลับไปอยู่ก็ได้ดูแลพ่อแม่ น้องก็ไปเรียนอย่างเต็มที่ ไม่มีค่าเดินทาง ค่าที่พัก ค่าน้ำค่าไฟ พออะไรๆเริ่มอยู่ตัว หากิจการเล็กๆเป็นของตัวเอง ได้เป็นนายตัวเอง อยากพักวันไหนก็ได้พัก วันไหนไม่หาก็ไม่มีรายได้ แต่แลกกับการได้พักผ่อนตามใจเรา แทนการที่ต้องนั่งทำงานทุกวันเพื่อผลกำไรขององค์กร แต่ไม่ใช่ว่าเข้าไม่ตอบแทน ที่นี่มีเป็นงานโรงแรง มีค่าเซอร์วิสชาร์จ ให้พนักงานทุกคน ทุกเดือน เท่าเทียมกัน ช่วง Hi Season เห็นพนักงานเก่าเข้าได้เป็นหมื่นๆ ช่วง Low Season อย่างน้อยๆก็ได้ที่ 2000 พอเพิ่มกับเงินที่ได้ทุกเดือน แต่เรื่องวันหยุด 1 เดือน ที่นี่หยุดได้แค้ 4 วัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ไม่ค่อยได้หยุดถ้าไม่จำเป็น และทีนี่มีแขกต่างชาติเยอะ เราต้องใช้ภาษาซึ่งเราเอง แทบไม่รู้เรื่อง เจอบางทีก็เฟล ก็ท้อไปเลย ที่เข้ามาทำงานแบบนี้ แต่ประสิทธิภาพทางภาษาไม่มี วันนี้ ตอนนี้เลย มีความคิด สองทาง เล่าความคิดตอนนี้จบแล้วคะ อยากจะให้คนที่เข้ามาอ่าน มารับรู้เรื่องราว มาช่วยแชร์ ความคิดเห็น เผื่อมีคอมเม้นท์ที่สกิดความคิดตอนนี้ไปในแต่ล่ะทาง
ต้องเลือก ระหว่างอยู่ทำงานประจำ และกลับไปช่วยกิจการทางบ้าน
เข้าเรื่องเลยนะคะ ....
เป็นนักศึกษาจบใหม่ ที่มีร้านขายของที่เป็นธุรกิจส่วนตัวของครอบครัวเล็กๆ แต่ก็พอมีรายได้ ช่วงเทศกาลนี่รายได้ยิ่งมากคะ พ่อเคยมีร้านซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ค่ะ ตั้งแต่เราเกิด แต่มีกิจาการค้าขายมาตั้งแต่เรา 6-7 ขวบ อยู่กับการค้าขายมาตลอดชีวิต เห็นเงินทุกวัน แต่ตอนนี้ออกมาทำงานกินเงินเดือนอยู่คะ เริ่มทำงานมาได้ สองเดือนแล้วที่ออกจากบ้าน แต่ช่วงแรกที่คิดออกมาเป็นมนุษย์เงินเดือน เพราะไฟใหม่ในตัว อยากออกมาหาเงินเอง เดือนแรกผ่านไป เงินเดือนที่ได้ หักส่งให้ทางบ้าน (ความคิดหลักที่คิดไว้ตอนมีเงินเดือน เป็นของตัวเอง) หักจากรายได้ออกไป 4000 คะ เหลือเอาตรงๆคือไม่พอใช้คะ ต้องเอาทองที่ติดตัวมาไปฝากร้าน เพื่อความอยู่รอด 555+ เอาตรงๆคือ เหมือนชีวิตนักศึกษาที่ย้ายเข้ามหาลัยใหม่ ค่าใช้จ่าย มีค่ากินค่าอยู่ ค่าน้ำมันรถไปทำงาน (เพราะการเดินทางค่อนข้างลำบาก เข้ากะเช้าต้องออกตั้งแต่ตี 5 เข้ากะบ่ายเลิกที 5 ทุ่ม ต้องอาศัยยืมรถพ่อแม่มาใช้ก่อน) ค่าเครื่องสำอางค์เพราะทำงานที่ต้องใช้หน้าตา และตั้งแต่ที่ออกมาทำงานทคือที่ร้านต้องทำร้านใหม่คะ ถูกเวนคืนที่ดินเพื่อพัฒนาเส้นทาง ถือได้ว่า พ่อแม่ลำบากและเหนื่อยเพิ่มขึ้นมากกว่าที่นั่งขายของอย่างที่เห็นทุกวันก่อนปลีกตัวออกมา น้องที่กำลังเรียนอยู่ก็แทนที่จะได้เรียนอย่างเต็มที่ ก็ต้องคอยกลับมาช่วยทางบ้าน อันนี้รู้สึกและรับทราบมาตลอดเวลา ทำให้ไม่ค่อยอยากโทรกลับหาบ้าน แล้วรับรู้ว่าแกต้องเหนื่อย เพาะมีหลายวันที่ได้ยินแล้วอยากจะกลับบ้านทันที วันก่อนๆก็ไม่ได้มีความคิดที่อยากกลับบ้านอยู่ในหัวมากนัก พอเมื่อคืนเท่านั้นแหล่ะที่แม่โทรหา นอนคิดทั้งคืนว่าปล่อยให้พ่อแม่เหนื่อยทำไม ออกมาก็มาเป็นได้แค้ลูกจ้างเขาที่ยากต่อการเจริญก้าวหน้า เงินเดือนที่ได้ทั้งหมดจากสิ้นเดือนนี้ไป พอหักลบออก คงเหลือเดือนละ ไม่ถึง 5000 ถ้ากลับไปช่วยงานทางบ้าน แล้วหาอาชีพเสริม ทางการค้าขายเป็นของตัวเองด้วย พอมีกำไรเล็กน้อยพออยู่ แต่ถึงแม้ว่าจะไม่มีรายได้เป็นของตัวเอง กลับไปอยู่ก็ได้ดูแลพ่อแม่ น้องก็ไปเรียนอย่างเต็มที่ ไม่มีค่าเดินทาง ค่าที่พัก ค่าน้ำค่าไฟ พออะไรๆเริ่มอยู่ตัว หากิจการเล็กๆเป็นของตัวเอง ได้เป็นนายตัวเอง อยากพักวันไหนก็ได้พัก วันไหนไม่หาก็ไม่มีรายได้ แต่แลกกับการได้พักผ่อนตามใจเรา แทนการที่ต้องนั่งทำงานทุกวันเพื่อผลกำไรขององค์กร แต่ไม่ใช่ว่าเข้าไม่ตอบแทน ที่นี่มีเป็นงานโรงแรง มีค่าเซอร์วิสชาร์จ ให้พนักงานทุกคน ทุกเดือน เท่าเทียมกัน ช่วง Hi Season เห็นพนักงานเก่าเข้าได้เป็นหมื่นๆ ช่วง Low Season อย่างน้อยๆก็ได้ที่ 2000 พอเพิ่มกับเงินที่ได้ทุกเดือน แต่เรื่องวันหยุด 1 เดือน ที่นี่หยุดได้แค้ 4 วัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ไม่ค่อยได้หยุดถ้าไม่จำเป็น และทีนี่มีแขกต่างชาติเยอะ เราต้องใช้ภาษาซึ่งเราเอง แทบไม่รู้เรื่อง เจอบางทีก็เฟล ก็ท้อไปเลย ที่เข้ามาทำงานแบบนี้ แต่ประสิทธิภาพทางภาษาไม่มี วันนี้ ตอนนี้เลย มีความคิด สองทาง เล่าความคิดตอนนี้จบแล้วคะ อยากจะให้คนที่เข้ามาอ่าน มารับรู้เรื่องราว มาช่วยแชร์ ความคิดเห็น เผื่อมีคอมเม้นท์ที่สกิดความคิดตอนนี้ไปในแต่ล่ะทาง