รู้ว่ามีอยู่ก็สายไป

เราคบกับแฟนมาเกือบ 6 ปี ต้องเลิกเพราะว่ารัก...

  เราเจอผู้ชายคนหนึงที่อายุต่างกัน 11-12 ปี คุยกันตั้งตอนเราอยู่ม.1 เข้าใจเราทุกอย่างคอยช่วยเหลือดูแลตลอด แต่ความรักของเราเริ่มต้นด้วยความโกหก เราโกหกเขาว่าเราเป็นอีกคนหนึงซึ่งคนนั้นดูดีมาก ต่างกับเราที่ไม่มีอะไรดีเลย... ความรู้สึกดีที่ไม่เคยได้รับทำให้เราหลอกตัวเองหลอกเขามาตลอด เขาเข้ามาเติมเต็มทุกอย่างทำให้มันเกิดความผูกพัน เขาไม่เคยรู้เลยว่าตัวจริงเราเป็นยังไงตลดเวลาที่คบกัน เข้าปีที่3 ที่คบกันเป็นงานรับปริญญาตรีของเขาเราก็ไป แต่ไปในฐานะน้องสาวเขา และพยายามดูแลเขาทุกเท่าที่เราจะทำได้ และตั้งใจที่จะบอกความจริงหลังวันรับปริญญาว่าเราเป็นคนเดียวกับที่คอยดูแลเขาวันนั้น แต่ด้วยความกล้วบวกกับยอมกับความจริงไม่ได้ที่จะขาดเขาไปเลยไม่กล้าพูดความจริง พอดีกับที่บ้านเขาอยากให้เขาเรียนต่อปริญญาโท เราเลยช่วยพูดและสัญญาว่าเรียนจบปริญญาโทแล้วเราจะได้เจอกัน เขาก็ทนเรียนเพื่อรอเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันเราร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงความจริงที่จะมาถึงเตรียมใจมาตลอดเคยแกล้งถามเขาว่า "ถ้าวันนึงหนูไม่ใช่หนูพี่จะรับได้ไหม" เขาก็บอกเป็นอะไร อย่าถามแบบนี้อีก เราก็ร้องไห้ตลอดกลัวความจริงเปิดเผย เราก็คุยเหลือกันมาตลอดมีปัญหาอะไรก็เล่าให้กันฟังได้ทุกเรื่อง คอยช่วยแก้ปัญหา คอยแนะนำทุกอย่างแม้กระทั่งที่เรียน คอยเป็นกำลังใจให้กัน คอยดูแลกันเวลาเป็นไม่สบาย แต่ก็ทำได้แค่ในโทรศัพท์อะไรที่ต้องไปเองก็ต้องไปทำในฐานะน้องสาว พาไปหาหมอ ไปทำกับข้าวให้กิน ไปเล่นด้วย พอเข้าปี 2 ของการเรียนปริญญาโท เราก็เตรียมใจที่จะพูด นอนร้องไห้ทุกครั้งที่รู่ว่าวันหนึ่งความจริงมันจะเปิดเผยออกมา พยายามหาโอกาสที่จะพูดและถามเขาอีกครั้งก่อนจะบอกความจริง เราถามเขาว่า "ถ้าวันหนึ่งเราเลิกกันพี่จะอยุ่ได้ไหม" เราเงียบแล้วบอก พี่คงไม่เรียนต่อเลย เราก็เลยไม่กล้าพูดและปล่อยมันไปเรื่อยๆ ช่วงนั้นเขาไม่สบายทำให้เรื่องมันผ่านไปอีกปี จนเราเรียนจบม.6 และกำลังจะต่อปริญญาตรี เป็นช่วงเวลาที่เรายิ่งทำใจไม่ได้เลย กลัวความจริง เพราะเขากลายเป็นคนสำคัญของเราไปแล้ว หลายคร้งยิ่งคิดว่าเรารักเขาทำไมเราต้องแบบนี้ เราทำแบบนี้กับเขาได้ยังไง และก็บอกตัวเองมาตลอดว่าถ้ารักเขาเราต้องบอกความจริงกับเขาก่อนช่วงรับปริญญาโท มีปัญหามากมาย จนทำให้เขาท้อไม่อยากเรียนต่อเราเลยบอกว่า อีกนิดเดียวเองทำให้หนูได้ไหม เขาก็ทำและผ่านมันไปได้ วันรับปริญญาเป็นวันที่เราเจอกันเป็นครั้งสุดท้าย เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดเราพยายามทำทุกอย่างให้เต็มที่ ใช้เวลาดูแลทุกอย่างทำหน้าที่แฟนอย่างเต็มที่ตั้งแต่เช้ายันเย็น ส่งเขากับบ้านกับที่บ้านและโบกมือลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่หลังจากรับปริญญาโทประมาณ 10 วัน เรามีปัญหากับที่บ้านและรู้สึกกดดันกับทุกเรื่อง ทำให้เราตัดสินใจและพูดความจริงสุดท้ายเขาก็รับไม่ได้  เราร้องไห้และตัดสินใจกินยาฆ่าตัวตาย แม่เข้าเห็นและแม่ก็ร้องไห้บอกทำไมทำแบบนี้และพาไปหาหมอพอรู้สึกตัวเราก็เอาแต่ร้องไห้เหมือนคนบ้า เกือบเดือนที่เป็นแบบนี้ พยายามโทรทักเข้าไปขอโทด เขาอ่านแต่ไม่ตอบ เราพยายามขอคืนดี ขอร้อง ไม่ว่าจะให้ทำยังไงก็ได้เรายอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมา แต่มันก็ล้มเหลว จนผ่านไป 6 เดือนกว่าที่เลิกกันเราไปหาเขาและบอกเขาอีกครั้งว่ารัก เขาบอกถ้ารักคงไม่ทำแบบนี้ เราพยายามอธิบายทุกอย่างแต่มันก็เป็นไปไม่ได้   เพรา่ะเค้เป็นไม่เคยโกรธใคร ที่ก็เกือบ 9 เดือนแล้วที่เราเลิกกับเค้า เรายังพยายามไปง้อเค้าตลอดจนกระทั่งวันนี่ วันที่เราขอโอกาส ขอโทษเค้าอีกครั้ง แต่เค้าก็บอกโิอกาสเดียวคือ คนคนนั้นต้องมีตัวตน เราเลยบอกกับเค้าว่า  ถ้าเป็นไปได้เราคงไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้ ขอโทดที่วันนั้นเป็นเพราะความเห็นแก่ตัว ก็หนูไม่เห็นแก่ตัว คงไม่ทำให้พี่เสียใจมากขนาดนี้ และเราก็ไม่ต้องทิ้งกันไปแบบนี้ แล้วเค้าก็ชี้หน้าไล่เราให้กลับไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก เราแทบจะใจสลาย ทำอะไรไม่ถูกเรา เสียใจมากที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้
     ทำใจอยากนะ ที่จะตัดใจจากใครสักคนที่กลายเป็นชีวิตประจำวันเราไปแล้ว ยอมรับว่ายังทำใจไม่ได้และยังไม่พร้อมจะเริ่มใหม่ เพราะคงไม่มีใครดีเท่าเขาอีกแล้ว
     ทุกอย่างคงคอยย้ำเตือนเราไม่ให้เราไปทำอีก และเป็นบทเรื่องที่สำคัญที่เสียคนดีๆอย่างเขาไป หาอยากนะคนที่พร้อมจะเข้าใจเราทุกเรื่อง พยายามปรับทุกอย่างเพื่อเข้ากับเรา คนที่ทะเลาะกันแล้วหายโกรธเอง คนที่คอยเตือนคอยว่า คอยดูแล คงไม่มีอีกแล้ว
ความรักที่มีอยู่ พอรู้ว่ามีนดีแค่ไหนก็ตอนที่สายไป หันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
#อย่าเริ่มต้นความรักด้วยการหลอก เพราะคนที่เจ็บที่สุดอาจจะเป็นเราก็ได้
#ไม่มีอะไรเจ็บเท่าความผูกพันแล้วที่มันเป็๋น แผลที่ไม่มีวันหาย

    ได้แต่หวังลมๆแร้งๆว่าเขาจะกลับมา



                                                              #ได้แต่เก็บทุกอย่าไว้เป็นบทเรียน