เล่ห์รัก (กับดัก) จอมเผด็จการ ตอนที่ 3

ย้อนไปอ่าน
- บทนำ  https://pantip.com/topic/36171766
- ตอนที่ 1 https://pantip.com/topic/36183366
- ตอนที่ 2 https://pantip.com/topic/36188232


ตอน ผู้ใต้บังคับบัญชา


เวลาผ่านไปจนเย็นเอ็นริเก้จึงได้กลับไปที่ทำงานของตนเอง ซึ่งก็พบว่ามีแฟ้มเอกสารวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาอยู่แล้ว เปิดมามีรูปของผู้หญิงตัวเล็ก หน้าใส ที่ภาพใบหน้าและการกระทำของเธอยังตราตรึงอยู่ในใจของเขา 'ผู้หญิงอะไร ขนาดเศร้าอยู่แต่ก็ยังสามารถทำให้คนอื่นยิ้มได้ แล้วถ้าตอนที่เธออารมณ์ดี เธอจะสามารถทำให้คนรอบข้างรู้สึกดีได้ขนาดไหนนะ' เมื่อนึกได้ถึงตอนนี้รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว นึกชมเชยคนสนิทของตัวเอง ที่ทำงานได้รวดเร็วไม่เคยทำให้ผิดหวัง

            ชายหนุ่มนั่งอ่านประวัติของคนตัวเล็ก แล้วก็มาสะดุดตาอยู่ที่ประวัติการทำงาน "นี่เธอเป็นพนักงานในบริษัทอย่างนั้นเหรอ" มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างมีแผนการ ไวทันความคิด มือจึงยกหูโทรศัพท์เรียกผู้จัดการฝ่ายบุคคลเข้ามาพบทันที ระหว่างรอภาพของหญิงสาวที่น้ำตาอาบแก้มก็เข้ามาในหัวของชายหนุ่มอีกแล้ว 'เป็นอะไรของเธอนะ มีเรื่องอะไรให้ต้องเสียใจถึงกับต้องร้องไห้มากมายขนาดนั้น' คิดแล้วก็ให้รู้สึกหงุดหงิด ไม่อยากเห็นแก้วใสบอบบางของเขาต้องร้องไห้แบบนั้นอีกจริง ๆ

      

            "สวัสดีครับ คุณเอนร์ ผมก็คิดว่ารอบนี้จะไม่ได้มีโอกาสพบคุณซะแล้ว คุณจะอยู่เมืองไทยแค่ 2 วันใช่ไหมครับ คุณออมบอกว่าคิวงานคุณเต็มตลอด แต่เอ...กำหนดคุณจะเข้าบริษัทพรุ่งนี้บ่ายไม่ใช่หรือครับ?" คุณมานพ  ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเอ่ยทักทายชายหนุ่มทันทีที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาภายในห้อง เพราะก่อนหน้านี้เขาเพิ่งได้รับคำบอกเล่ามาจากพิมพ์พิกา หรือออม เลขาของผู้อำนวยการว่าท่านประธานคนที่ 1 คุณเอ็นริเก้ ริเควซ่า จะเดินทางมาไทยเพื่อเข้าร่วมการเปิดตัวเครื่องประดับที่จะจัดขึ้นในคืนวันพรุ่งนี้ ตามกำหนดในบัตรเชิญที่ส่งไปให้ แต่ก่อนหน้านั้นจะเข้ามาตรวจงานในบริษัทก่อนในช่วงบ่าย และจะอยู่ในไทยอีก 1 วันเพื่อพบปะกับบรรดานักธุรกิจที่ทำการนัดหมายไว้

            "สวัสดีครับคุณมานพ สบายดีมั้ยครับ" ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ยทักทายผู้ที่สูงอายุกว่าด้วยความสุภาพ ใช่แล้ว เอ็นริเก้วางตัวเหมาะสมเสมอจึงเป็นที่เคารพและเกรงใจของลูกน้องของเขาทุกคน ไม่ว่าจะอายุน้อยหรือมากกว่า เพราะเมื่อถึงเวลาที่เขาจะต้องเด็ดขาด เขาก็ทำได้จนถึงขั้นที่คนอยู่ในสถานการณ์ขนลุกไปตาม ๆ กัน

            "ครับ สบายดีครับ"

            "ผมอยากรู้ข้อมูลของ จีรภรณ์ ม่านสิริ ทั้งหมดโดยละเอียด ช่วยเล่าให้ผมฟังด้วยครับ" ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามใด ๆ ของผู้สูงอายุกว่าที่ถามมาก่อนหน้านั้น แต่เลือกที่จะยิงคำถามตรงประเด็นตามความต้องการของตนใส่คนตรงหน้าทันที



โรงพยาบาล:

            "พี่บิ๊ก ไอ้บุ้ง จ๋ายขอบคุณจริง ๆ นะคะ ถ้าไม่ได้ทั้งสองคน จ๋ายก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไงบ้าง ป่านนี้คงนั่งเอ๋ออยู่หน้าห้องไอซียูอยู่มั้งคะ" จีรภรณ์พยายามสร้างอารมณ์ขัน แต่ก็ฝืนความรู้สึกของตนเองไม่ไหวจริง ๆ จึงได้แต่ยิ้มเจื่อน รู้สึกขอบคุณคนทั้งสองด้วยใจจริง

            "ไม่ต้องคิดมาก หรือถือเป็นบุญคุณอะไรเลยจ๋าย เรามันก็น้องพี่อีกคน แล้วนี่จะไม่ใช้บริการซ้อนท้ายบิ๊กไบค์ของพีจริง ๆ เหรอ"

            "จริงค่ะพี่บิ๊ก ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวจ๋ายจะแวะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อน เราไปเจอกันที่วัดเลยดีกว่า จ๋ายจะแวะไปดูย่าก่อนด้วยค่ะ"

            "งั้นก็ตามใจ ให้ไอ้บุ้งมันอยู่เป็นเพื่อนแล้วกันนะ ให้มันขับรถให้ มันเอารถมานี่ เดี๋ยวพี่ไปดูความเรียบร้อยที่วัดให้ก่อน" อาชาพูดพร้อมยกมือขึ้นขยี้ผมของเพื่อนน้องสาวเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่ใช่น้องก็เหมือนน้อง ยิ่งมาเกิดเรื่องร้ายหลายเรื่องพร้อมกันอย่างนี้กับสาวน้อย เขายิ่งนึกสงสารขึ้นมาจับใจ

            พอคล้อยหลังพี่ชายทั้งสองสาวก็ตรงไปยังหน้าห้องไอซียูอีกครั้ง เพื่อสอบถามถึงอาการและฝากฝังคุณย่าเธอกับพยาบาลอีกครั้ง ก่อนจะลงมาเกาะกระจกห้องเด็กอ่อนดูเด็กน้อยไร้เดียงสาที่ยังคงนอนนิ่งอยู่ในตู้อบ คุณหมอบอกว่ายังต้องอยู่ในนั้นอีกประมาณ 7 วัน 'เด็กน้อยผู้น่าสงสารจะรู้ตัวไหมนะ ว่าไม่มีโอกาสจะได้อยู่ในอ้อมกอดแม่ที่แท้จริงของตัวเองเสียแล้ว แต่ไม่เป็นไรนะลูก น้าจ๋ายคนนี้จะเป็นแม่ให้หนูเอง' คิดอยู่ในใจ แต่น้ำตากลับไหลออกมาข้างนอกเสียแล้ว เดือดร้อนเพื่อนรักต้องเข้ามายืนโอบไหล่ตบบ่าเพื่อนเบา ๆ เพื่อเป็นการให้กำลังใจและปลอบโยน แต่น้ำตาตัวเองก็พาลจะไหลตามเพื่อนไปอีกคน ก่อนที่จะปล่อยให้อารมณ์เศร้าภายในดันน้ำตาให้มาออกท่วมพื้นโรงพยาบาลเสียก่อน อารดาตัดสินใจบอกเพื่อนให้ไปกันได้แล้ว

            "ไปเถอะแก" อารดาเรียกสติเพื่อนรัก และโอบไหล่เพื่อนเดินออกไปขึ้นรถของตนเอง