ต้องการทางออกให้แม่ค่ะ ไม่อยากให้แม่อยู่กับพ่อ และอายุ 40 ปีขึ้นไปสามารถทำงานอะไรได้บ้าง

คือแม่เราอายุ 40 ปี แม่เราไม่เคยไปทำงานที่อื่นเลยนอกจากงานบ้าน แล้วก็ขายของช่วยพ่อนิดหน่อย(ที่บ้านเปิดร้านโทรศัพท์) เราไม่อยากให้แม่เราอยู่กับพ่อเราแล้ว คือแบบเหมือนไม่ใช่เมียอ่ะ เหมือนทำงานบ้านแลกข้าวกินไปวันๆ พ่อกับแม่เราอยู่กินด้วยกันมานานแล้ว แต่พ่อเราเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก เราสงสารแม่มาก เราไม่อยากให้แม่มาอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว แม่เล่าให้ฟังว่าแต่ก่อนพ่อเป็นคนจน แม่ก็ไม่ได้รวยหรอกฐานะปานกลาง พ่อกับแม่ไม่ถูกกันในตอนวัยรุ่น เพราะพ่อเกลียดคนรวย เกลียดคนที่มีทุกอย่างที่ตัวเองไม่มี พ่อเคยเล่าให้ฟังไม่ใช่เล่าหรอกพ่อบ่นเรื่องของตัวเองในวัยเด็กว่า กูเกลียดคนรวย มันเอาแต่ดูถูกกูกับแม่กู มันดูถูกครอบครัวกู (ย่าเป็นคนเวียดนามที่เข้ามาอยู่ในไทยนานมากจนได้ขึ้นทะเบียนเป็นคนไทย) แต่ไม่รู้ทำไมพ่อกับแม่ถึงมารักกันได้ พ่อเป็นคนที่เวลามีเงินแล้วจะเปลี่ยนเป็นคนละคน นิสัยจะเอาแต่ใจมาก นิดๆหน่อยๆก็โมโห เวลาซ่อมโทรศัพท์ไม่ได้ก็ใช้อารมณ์จนเกินเหตุ แล้วก็ด่าโทรศัพท์ ฟาดทิ้งก็มีลูกค้าก็กลัว จนได้ย้ายบ้านบ่อยๆ ไปอยู่ไหนได้ไม่นานเพราะนิสัยของพ่อเราเอง แต่พ่อชอบโทษว่าเป็นเพราะแม่ ทั้งที่เปิดร้านครั้งแรก แม่ไปกู้เงินธนาคารมาให้พ่อเปิด ตอนนั้นพ่อใจดีมาก พอเริ่มมีเงินพ่อก็เปลี่ยนโทรศัพท์ทุกๆเดือน แอบซ่อนเงินด้วย แม่ก็เริ่มกลุ้มใจเพราะกำไรไม่มีเงินทุนก็หาย พ่อก็ไม่สนใจเลย เอาแต่ใจมากๆ ตอนเปิดร้านแรกๆพ่อตื่นมาเปิดร้านทุกวัน แต่ว่ากลายเป็นเรากับแม่ที่มาเปิดร้านก่อนตลอด บางวันเราก็ปั่นจักรยานมาเปิดรอแม่ ให้แม่ทำงานบ้านก่อนค่อยตามมา (ตอนนั้นอยู่ป.2) แม่บอกว่าดีที่เราช่วยลดภาระเพราะเราไม่เคยงอแงเหมือนน้อง น้องเป็นคนที่เอาแต่ใจมาก ถ้าไม่ได้ดั่งใจก็จะชี้หน้าด่าเลยขี้นกูกับแม่ด้วย เราไม่พอใจมากเลยด่าน้อง แล้วพ่อก็มาด่าเราว่าเป็นพี่ที่ไม่ดีไม่เป็นตัวอย่างให้น้อง บางครั้งเราก็น้อยใจจนแอบไปร้องไห้คนเดียว แต่แม่ก็ชอบแอบมาเห็น แม่ก็จะบอกว่าไม่เป็นไรนะ พอประมาณ ป.5 พ่อกับแม่หย่ากัน เพราะพ่อตีแม่หนักมาก คืนนั้นจำได้ว่าเราโทรหายายให้มา เพราะเรากลัวมาก พ่อปิดประตูไว้ไม่ยอมให้แม่ออกจากบ้าน พอแม่จะวิ่งไปประตูพ่อก็ขวางแล้วตีแม่ต่อหน้าเรากับน้องเลย เรากับน้องวิ่งไปห้ามพ่อก็ผลักหัวออก เรากับน้องร้องไห้หนักมาก พอยายมาถึงตาก็พังประตูเข้ามาเลย แล้วยายก็ถามว่าทำไมทำแบบนี้ ตาก็มาผลักพ่อพอก็ผลักตาคืน ตาล้มลงใส่ราวตากผ้าจนนิ้วหักไปนิ้วนึง(เราสังเกตุเห็นในตอนเช้า)ยายก็เลยรีบพาเรากับน้องกับแม่กลับบ้านยาย (พ่อตีแม่บ่อยมาก ยายเล่าให้ฟังว่าขนาดแม่ท้องเราพ่อก็ตี แล้วก็หายไป วันคลอดเราพ่อก็ไม่มาดู ตาเป็นคนไปรับเราออกจากโรงพยาบาล พ่อเราเป็นโรคประสาทเคยรักษาอยู่โรงบาลจิตเวชไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ เพิ่มเติมพ่อเราเป็นลูกคนเล็กของย่ากับปู่ แล้วพ่อกูเป็นเหมือนเราในตอนเด็กคือเห็นปู่ตีย่าตั้งแต่จำความได้ ตีเสร็จให้ย่าคลานมารินเบียร์ให้กิน) หลังจากพ่อกับแม่ตกลงหย่ากัน เรากับน้องมาอยู่กับแม่ โดยทุกอย่างยกให้แม่ทั้งร้านทั้งรถและหนี้สินทั้งหมด เรากับแม่ก็พยายามช่วยกันมาก แม่ก็เดามั่วๆ ซ่อมไม่เป็น เพราะพ่อไม่เคยสอน และแม่เป็นคนที่ไม่ค่อยยุ่งกับเทคโนโลยีเท่าไหร่เลยไม่รู้จักมาก แต่ดีที่แม่เรียนรู้ไวเลยจำได้ว่าบางอย่างพ่อทำยังไงเพราะแม่ไปยืนดู แต่สุดท้ายก็ไปไม่รอด เป็นช่วงที่เศรษฐกิจไม่ดีด้วย แม่ก็เลยตัดสินใจขายทั้งหมดไปใช้หนี้ แต่ก็ใช้ได้แค่ดอก เรากับน้องก็อยู่บ้านยาย แม่จะฝากเงินไว้ให้กับยายให้ไปโรงเรียนวันละ 70 บาท ช่วงนั้นเรากับน้องจะไม่ค่อยเจอแม่เลย แม่ไปทำงานอะไรก็ไม่รู้ แต่แม่จะชอบมาเคาะกระจกห้องตอนกลางคืน แล้วก็ซื้อขนมมาให้เพราะน้องเราชอบกินมาก แล้วแม่ก็จะหายไปในตอนเช้า เราก็ไปเจอพ่อบ้างบางครั้ง ไปกินข้าว ไปเที่ยวถ้ำน้ำตก(พ่อชอบธรรมชาติ) พ่อก็จะบอกเรากับน้องว่าแม่น่ะไม่ดี พ่อออกมาพ่อไม่มีอะไรเลยติดตัว หนูต้องเห็นใจพ่อนะ อยากได้อะไรพ่อจะหาให้ เราก็สื่อๆเราก็ตอบพ่อว่า แม่ก็มีหนี้เยอะเหมือนกัน พ่อไม่มีอะไร แต่แม่มีหนี้ พ่อโมโหมากวันนั้นพ่อด่าเรา ไปอยู่กับแม่เลย ตัวอย่างเลวๆ เราตกใจมาก เรากินข้าวทั้งน้ำตาแบบโคตรกลืนลำบากแต่ละคำ แล้วหลังจากนั้นสักพักพ่อก็มาตื้อแม่ แต่แม่ไม่ยอมกลับไปสักที พ่อก็เลยมาทุบรถ แล้วก็ไปบอกคนอื่นว่าแม่มีชู้ ทั้งที่ตั้งแต่เลิกกับพ่อมาแม่ไม่เคยมีแฟนเลย แต่พ่อมีแฟนแล้วให้เราเรียกคนนั้นว่าแม่ด้วย เราก็เรียกน้า พอแม่ซ่อมรถเสร็จแม่ก็ขายรถแล้วเอาเงินไปใช้หนี้ทั้งหมด แล้วพ่อก็กลับมาตื้อแม่ แบบตอนนั้นพ่อดีมาก พ่อไม่ด่าเราเลย พ่อซื้อขนมซื้อของเล่นมาให้เรากับน้องเยอะมาก แล้วบอกแม่ว่าจะเลี้ยงดูอย่างดี แม่ก็เลยกลับไป เราก็อยู่บ้านยายไปเรียนตามปกติ พอถึงวันศุกร์ก็ขึ้นรถบัสไปหาพ่อกับแม่ตลอด เช้าวันอาทิตย์ก็ขึ้นรถบัสกลับไปซักผ้าเตรียมตัวไปโรงเรียน ก็ใช้ชีวิตตามปกติเหมือนกำลังจะดี แต่พอพ่อเริ่มมีเงินพ่อก็เปลี่ยนเป็นคนละคน พ่อเริ่มเอาแต่ใจ ด่าแม่ว่ามาเกาะพ่อกิน แล้วก็เป็นแบบเดิม อยู่ดีๆพ่อก็ย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่นทิ้งแม่ไว้คนเดียวทั้งที่แม่เอาเงินกับยายมาลงทุนด้วยตั้งหลายบาท แม่ก็เลยกลับไปอยู่บ้านสักพัก แล้วพ่อก็มาง้ออีกแม่ก็มาอยู่กับพ่ออีกเหมือนเดิมตอนนั้นเราอยู่ม.2ละเริ่มเกเร ก้าวร้าวแล้วก็ไม่เข้าใจแม่ด้วยว่าทำไมต้องกลับไป เราก็เลยตามเพื่อนที่เกเรจนเราเกเรสุด ด้วยตอนเข้าม.1ใหม่ๆเราโดนรุ่นพี่หาเรื่องทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรให้ ไม่เคยรู้จักด้วย ส่วนมากมาหาเรื่องเพราะว่าเรากวนตีน ทำทรงผมกวนตีนไรก็ไม่รู้ เราก็งง ยายเป็นคนพาไปตัด แต่ดีที่มีพี่ชายอยู่ในโรงเรียนแล้วเราก็ห้าวๆเหมือนทอมด้วยก็เลยสนิทกับพี่ผู้ชายเยอะ แต่ไม่ลามปามนะ พี่ก็เลยมาเคลียให้ ขึ้นม.2มามีความรักก็โดนเพื่อนรุ่นเดียวกันหาเรื่องทั้งที่ผชคนนั้นมาจีบเรา เกิดการทะเลาะวิวาทจนได้ย้ายโรงเรียน แม่เป็นคนมาเคลียให้แม่บอกว่าไม่เป็นไรนะ ไปอยู่กับแม่ แต่พ่อไม่พูดด้วยเลย พ่อบอกว่าทำให้พ่อเสียหน้า (เวลาพ่อย้ายบ้านไปไหนพ่อจะเป็นเพื่อนบ้านที่ดีมากๆ) เราก็ย้ายมาอยู่กับพ่อกับแม่ เรียนโรงเรียนใกล้ๆบ้าน เป็นโรงเรียนที่ออกบ้านนอกหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับชนบทอะไรขนาดนั้น แต่จะเป็นแบบรู้เรื่องเทรนต่างๆช้ากว่าโรงเรียนอื่น เข้าไปเรียนวันแรก เราใส่ชุดนักเรียนไปเพื่อนทั้งห้องใส่พละ พักเที่ยงพี่ที่รู้จักกับแม่เราก็เลยพาไปเปลี่ยนชุดที่บ้าน ไปกินข้าวด้วย (พี่เป็นครูเป็นหลานรองผอ.เป็นคนที่เข้าใจเราสุด แนะนำหลายๆอย่างให้เพราะบางทีเราก็ไม่เข้าใจที่พวกเด็กบ้านๆทำกัน) ไปเรียนอาทิตย์แรกไม่มีเพื่อนเลย โดนผู้ชายเกือบหมดโรงเรียนแซว แม้กระทั่งห้องเดียวกัน แล้วก็โดนผู้หญิงเกือบโรงเรียนเกลียดด้วย มีข่าวลือว่าเราไปฉีดผิด ฉีดหน้าอก แล้วก็ทำจมูกด้วย เราก็เลยหัวเราะแล้วเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็เลยบอกว่าอย่าไปสนใจ คนพวกนั้นมันแค่อิจฉา เราก็พยายามไม่สนใจ แต่ว่าไม่มีเพื่อนเล่นด้วยเลยสักคนเราเหงาจนแอบร้องไห้ แล้วก็มีเพื่อนในห้องเดียวกันมาทักแถมบ้านใกล้กันด้วยหลังจากนั้นเราก็เล่นกับคนนั้นมาตลอด และเรียนรู้อะไรหลายอย่างมาก เป็นการย้ายโรงเรียนที่เปลี่ยนชีวิตสุดเพราะรู้สึกเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแบบมากสุดๆเลย เราเริ่มเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียว จากที่แต่ก่อนเคยอยู่เป็นแก็ง พออยู่ได้สักพัก เราขึ้นม.3 น้องเราเข้า ม.1 เราได้ย้ายห้องเพราะเกรดจากโรงเรียนเก่าห่วยมากไม่ถึง 2 แต่อยู่นี่ตั้งใจเรียนมากขึ้นได้ 3 เกือบ 3.5 (เพราะไม่มีเพื่อนเล่นด้วยมั้ง) ตอนแรกเราก็กังวลว่าจะมีเพื่อนรึป่าว เช่นเคย เราไม่มีเพื่อนเล่น แต่กลับมีคนหนึ่งที่เข้าหาเราเป็นคนแรงๆ เกเรสุดๆ แต่พอรู้จักจริงๆเป็นบุคลิกภายนอก เพราะจริงๆแล้วเป็นคนที่ใจดีมากไม่ค่อยโกรธคนเลย ไม่เคยเห็นโกรธใครแบบจริงจังอ่ะ แล้วก็เป็นคนตรงๆไม่เสแสร้งเหมือนคนอื่น เราเล่นด้วยกัน 2 คนจนจบ ม.3 เราขอไปเรียนต่างจังหวัด แต่พ่อไม่ให้ไปเพราะเป็นห่วงเรา แล้วก็ค่าใช้จ่ายเยอะด้วย อีกอย่างคิดว่าเราไม่น่าติดด้วย พ่อก็เลยให้กลับไปเรียนที่เดิม เราสอบได้ที่ 19 ห้องคิงสายภาษา แต่พ่อไม่เคยชมเลย เราก็ไม่ได้สนใจหรอกเพราะเริ่มชินแล้ว ยิ่งตอนที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันเรากับน้องชินมาก แต่ดีที่ย้ายครั้งนี้พ่อไม่ตีแม่เลย คงเพราะรักษาภาพลักษณ์เอาไว้ ซึ่งเรากับน้องเอือมมากแต่ก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ตอนอยู่กับคนอื่นเราขอเงินพ่อจะให้ทีละหลายร้อย แต่พออยู่บ้านพ่อจะไม่ให้เลยมากสุด 50 แค่ซื้อข้าวกิน โทรศัพท์ของเรากับน้องกับแม่ก็ได้ใช้มือสองทั้งที่เปิดร้านโทรศัพท์แต่ของพ่อใหม่ตลอดพอใช้เบื่อก็จะเอาให้เราไม่ก็น้องใช้ เราอยากได้เครื่องคก็เลยขอพ่ออีกอย่างเครื่องเก่าพังมากแล้วไม่รู้ว่าใครใช้มาบ้าง พ่อบอกว่าจะซื้อไอโฟน5ให้ เราก็ดีใจ แม่ก็พูดช่วยว่าโทรศัพท์เรามันพังมากแล้ว พอตอนซื้อมาแล้ว พ่อมาเก็บเงินกับเราด้วยบางส่วน เงินเก็บของเราที่เก็บจากไปโรงเรียน บางวันไม่กินข้าวลดน้ำหนักไปด้วย เราแบบสตั้นมาก แม่ก็พูดไม่ออกแล้วบอกว่าให้เป็นของขวัญวันเกิดด้วย เราถึงกับแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ ผ่านไปสักพักพ่อซื้อรถมอไซด์ใหม่ ทั้งที่ซื้อให้เราเป็นรถมือสอง เราขี่ไปชนท้ายรถกระบะคันนึงคือรถคันนั้นเบรกกระทันหันเราก็เลยชนเต็มๆเราแบบมึนมากทำไรไม่ถูก เจ้าของรถก็ขับหนีไปเลยไม่ลงมาดูเราหรือท้ายรถสักนิด เพื่อนเราขับตามมาพอดีเลยไปส่งบ้าน เจ็บแขนมากปัจจุบันเป็นรอยแผลเป็นที่ศอก พ่อไม่ก่วงเราเลย พ่อห่วงรถมาก แถมด่าเราเละด้วย ทั้งที่วันแรกเราลุกไม่ได้จนพี่เอายามาให้กิน เราก็เลยเริ่มชินกับเหตุการณ์สถานการณ์แบบนี้ แต่เราสงสารแม่มากเพราะพ่อเริ่มเอาแต่ใจมากขึ้น แม่ไม่มีรายได้อะไรเลย พ่อก็ไม่ยอมให้เงินใช้ด้วย ปัจจุบันเราอยู่ม.5 เรารู้ว่าที่แม่ฝืนอยู่กับพ่อเพราะรอเรากับน้องเรียนจบแต่เราว่ามันไม่โอเคเลย เราบอกให้แม่ไปหาผัวใหม่ แต่น้องเราไม่เห็นด้วย (น้องกับเราไม่ถูกกันเลย น้องเป็นคนฉลาดแต่ขี้โกงมากๆ ส่วนเราไม่ฉลาดแต่คิดเยอะ) แม่บอกว่าไม่อยากมีผัวใหม่อยู่คนเดียวสบายใจกว่า เราก็คิดแบบนั้นแต่ถ้าแม่ไม่มีคนใหม่แม่ก็จะกลับไปหาพ่ออยู่ดี มันเป็นแบบนี้หลายครั้งแล้ว แม่บอกว่าขี้เกียจนอนกับคนอื่น แค่สำหรับเราคือแม่จะได้ทีคนดูแลด้วย แล้วก็เป็นจุดดึงแม่ไว้ไม่ให้กลับไปหาพ่อ เพราะล่าสุดแม่ไปกู้เงินมาแสนนึงมาลงทุนตามพ่อบอก พอได้เงินแล้วพ่อไม่สนใจแม่เลย แม่ไม่มีรายได้อะไรเลย ทำงานบ้านดูร้านรับงานทำทุกอย่างแต่พ่อเอาเงินไปเที่ยวเล่นแล้วบอกเรากับแม่กับน้องว่าไม่มีเงิน ขายของก็ไม่ค่อยได้ ทั้งที่ทุกอย่างเราเห็นหมดแล้ว เราไม่อยากให้แม่มาทนทุกข์แบบนี้ อย่างน้อยให้แม่สบายกว่านี้ ไม่ใช่มาลำบากทั้ง 3 คน ไม่ใช่ว่าเราไม่รักพ่อนะ เราเกิดมาได้ก็เพราะเค้า แต่ถ้าให้เลือกเราก็เลือกแม่อยู่แล้วแหละ และอยากรู้ว่างานอะไรบ้างที่จะรับคนอายุ 40 ปีขึ้นไปเข้าทำงาน แม่เราจบปวส. ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ สงสารแม่มาก