=พ่อครับ...ผมขอโทษ=
**แก้ว นพเก้า**
ผมก้มลงกราบแทบเท้าผู้ชายคนที่ยืนผงาดอยู่เบื้องหน้าพลางเงยหน้าขึ้นมองท่าน น้ำตาผมไหลเมื่อท่านไม่ยอมมองมาที่ผมหรือมองไปยังผู้หญิงซึ่งเป็นภรรยาที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ด้านหลังผม แต่สายตาเจ็บช้ำในดวงตาคู่แดงก่ำภายใต้ขอบตาดำคล้ำอย่างคนอดนอนมานาน กลับมองเขม็งไปที่หน้าประตูห้องนอนซึ่งปิดสนิท
"ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้จนได้ วันที่ฉันเสียใจอย่างที่สุด"
แว่วเสียงห้าวเข้มทว่าสั่นเครือดังออกมาจากปากท่าน แน่นอน ตอนนี้พ่อคงกำลังผิดหวังและเสียใจ เจ็บปวดอย่างที่สุดกับพฤติกรรมของลูกชายเพียงคนเดียว ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ท่านทุ่มเทความรักความเมตตาให้ พ่อรักผมมาก ตั้งแต่เล็กจนโตไม่ว่าผมอยากได้อะไรยกเว้นดาวกับเดือน พ่อเป็นต้องเสาะแสวงหา และนำมันมาให้ผมจนได้
"ฉันเลี้ยงดูแกไม่ดีหรือยังไง แกถึงเป็นคนแบบนี้"
"เปล่าครับพ่อ...."
ผมตอบท่านด้วยเสียงสั่นเครือไม่แพ้กัน ด้วยเพราะสำนึกเสียใจในสิ่งที่ได้กระทำลงไป ผมเสียใจเหลือเกินแต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว ชั่ววินาทีเดียวที่ตัดสินใจผิดพลาด มันหมายถึงผมได้ทำลายชีวิตของตัวเอง มิหนำซ้ำยังทำลายความฝันความหวังทั้งมวล อีกทั้งทำร้ายจิตใจของพ่อกับแม่ลงไปพร้อมกัน ความผิดพลาดนี้ใหญ่หลวงนักและไม่น่าให้อภัย
"พ่อเป็นพ่อที่ประเสริฐที่สุดครับ พ่อรักผม รักแม่ เลี้ยงดูส่งเสียผมอย่างดี แต่ผมมันเลวเอง.....พ่อครับผมขอโทษ"
รำพันออกมาด้วยความช้ำใจ รู้ดีว่าคำขอโทษมันไร้ความหมาย ผมขอโทษช้าไปแต่ผมก็ยังอยากขอโทษ ทำไมนะ ทำไมผมถึงคิดไม่ได้เร็วกว่านี้ มาคิดได้เอาในตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้ว
"ฉันเป็นตำรวจ.....เป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์"
"ครับ....ผมภูมิใจในตัวพ่อ....พ่อเป็นตำรวจที่ซื่อสัตย์ปฏิบัติหน้าที่ไม่มีบกพร่อง ไม่เคยใช้อำนาจที่มีข่มเหงรังแกคนอื่น พ่อสอนผมเสมอให้เป็นคนดี"
"แต่แกก็ยังทำ...."
ร่างสูงวัยแต่องอาจผึ่งผายของพ่อบัดนี้ดูล้าโรย ไหล่สองข้างตกลู่ลง มือข้างหนึ่งกำหมัดแน่น ผมเหลือบดูอาวุธร้ายแรงประจำตัวในมืออีกข้างของท่านแล้วอ้อนวอนทั้งน้ำตา
"เก็บปืนไว้เถอะครับ ผมยอมรับโทษทุกอย่าง จะขอชดใช้ความผิดที่ทำลงไปเอง พ่อไม่ต้องเหนื่อยยากปกป้องผมอีกต่อไปแล้ว"
ก้มกราบท่านอีกครั้งก่อนกอดเท้าข้างหนึ่งของพ่อเอาไว้ ขอร้องซ้ำๆ พร้อมกับเกลือกกลิ้งใบหน้าเปื้อนน้ำตาลงกับเท้าท่าน
"เก็บปืนไว้เถอะครับ ทำเพื่อผมอีกสักครั้ง"
"ฉันตัดสินใจแล้ว...."
ท่านพูดพึมพำขึ้นมาอีก ตายังจ้องเป๋งไปหน้าประตูที่เริ่มมีเสียงโหวกเหวกของบรรดาผู้คน ซึ่งคงประสบกับเหตุร้ายข้างนอกเข้าแล้วดังลอดเข้ามา มันทำให้ท่าทางของพ่อเคร่งเครียดมากยิ่งขึ้น
"ขอปืนให้ฉันเถอะค่ะพี่"
แม่ซึ่งยืนร้องไห้กระซิกพูดขอร้องออกมาทันที ท่านสืบเท้าเข้าใกล้พลางยื่นมือขออาวุธสีดำในมือของคนเป็นสามี แต่ร่างของพ่อก้าวถอยออกห่าง ปืนพกสั้นในมือถูกกระชับมั่นอยู่ในอุ้งมือแล้วถูกยกขึ้นเหมือนเตรียมพร้อมจะทำเรื่องไม่คาดฝัน ท่าทีแบบนั้นทำให้ผมตัดสินใจผุดลุกขึ้นผวาเข้าหาท่านพร้อมกันกับแม่
"อย่าครับพ่อ...."
"พี่ อย่าทำ...."
"ฉันเสียใจที่เลี้ยงลูกไม่ดีปล่อยให้เป็นภัยต่อครอบครัวตัวเองและต่อสังคม เมื่อลูกชั่ว คนเป็นพ่อเป็นแม่จึงต้องมารับโทษไปด้วยแบบนี้ ฉันขอโทษทุกๆคน อโหสิกรรมให้ฉันด้วย"
เมื่อนึกรู้ว่าพ่อจะทำอะไร ทั้งแม่และผมพากันถลันเข้าหา เราสองคนพยายามคว้ามือข้างที่ถือปืนของพ่อเอาไว้....แต่พวกผมคว้าวืด....มือของเราสองคนผ่านร่างพ่อไปโดยไม่สัมผัสกับร่างกายของท่านเลยแม้แต่น้อย คล้ายร่างท่านเป็นเพียงภาพมายาไม่มีตัวตน มือเราจึงทะลุร่างนั้นไปในอากาศแล้วถลำผ่านไปง่านดาย
....หรือบางทีอาจเป็นผมกับแม่ก็ได้ที่ไร้ตัวตน.....
เปรี้ยง.....
เสียงกัมปนาทของปืนดังขึ้น ร่างใหญ่ของพ่อล้มโครมลงพร้อมกับประตูห้องนอนที่ถูกกระแทกเปิดผางออกอย่างแรง
"หมวดก้อง...."
เสียงร้องอย่างแตกตื่นของผู้คนที่กรูกันเข้ามายังข้างในห้องร้องเรียกชื่อพ่อดังขึ้นสับสน ใครบางคนถลันเข้าไปประคองร่างไร้วิญญาณของพ่อขึ้นดู
"เฮ้ย...หมวดตายแล้ว กระสุนเจาะเข้าขมับขวา" เขาเงยหน้าขึ้นตะโกนบอกคนรายล้อมอยู่รอบข้าง
"เวรกรรมแท้ๆ มาช่วยหมวดแกไม่ทันเวลา....ข้างนอกนั่นอีกสองศพ แม่กับลูกชาย สงสัยเจ้าเก่งมันคงคลั่งยาอีกตามเคย คงใช้มีดเชือดคอแม่ เห็นมีดยังคาในมืออยู่เลย ส่วนหมวดแกคงยิงลูกตัวเองตายแล้วหนีเข้ามาอยู่ในห้อง หมวดไม่มีวันให้ถูกจับเข้าคุกหรอก"
"เอาล่ะ วางศพลง สองศพข้างนอกนั่นอย่าพึ่งแตะต้องอะไรทั้งนั้น รอพิสูจน์หลักฐานมาเก็บหลักฐานก่อน ใครโทรฯเรียกรถพยาบาลหรือยัง"
บัดนี้....ท่ามกลางบรรยากาศเย็นยะเยือกและขมุกขมัวลง เราสามคนยืนมองเจ้าหน้าที่ตำรวจจัดการกับซากร่างทั้งสามของเราเงียบๆ ภาพเบื้องหน้าทำให้ผมร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง เสียใจเหลือเกินกับชีวิตบัดซบเลวทรามของตัวเองที่ติดเพื่อนเลวๆ แล้วต่อมาก็ตามพวกมันไปติดยาจนกระทั่งแม่ต้องมารับเคราะห์กรรม ผมได้ทำมาตุฆาตขึ้นในวันนี้...
บาปกรรมฆ่าบุพการีสาหัสที่สุดในบาปทั้งหมดและรู้ตัวดีว่าคงต้องตกนรกขุมที่ลึกที่สุด แต่นั่นยังไม่เสียใจเท่ากับได้ทำให้พ่อต้องมาฆ่าตัวตายเพราะอับอายที่มีลูกชั่ว...ชั่วเสียจนพ่อต้องลงมือฆ่าลูกด้วยมือตัวเอง
แต่ถึงกระนั้นผมก็รับรู้ว่าพ่อกับแม่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้แล้วโอบกอดผมไว้ในอ้อมแขน ต่อให้ลูกเลวแค่ไหนสุดท้ายแล้วท่านก็ยังรักและให้อภัยเสมอ....ผมกอดท่านทั้งสองร้องไห้
เรากอดกันแน่นก่อนที่ยมทูตจะปรากฏตัวขึ้น แล้วมาพาเราไปจากที่ตรงนั้น....
จบ
==========================================
เรื่องสั้นเรื่องนี้ได้รับการขัดเกลาจากคุณลิ ลายลิขิต ต้องขอขอบคุณที่ช่วยแนะนำแก้ไขจนผมสามารถวางเรื่องสั้นได้เสียที
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้และขอโทษกับทุกอย่างที่ทำให้เกิดความรู้สึกที่ไม่ดีโดยไม่ได้ตั้งใจครับ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่าน ช่วยแนะนำติชมด้วยนะครับ ผมเป็นแค่นักหัดเขียนคนหนึ่ง ยินดีรับฟังทุกคำชี้แนะครับ
เรื่องสั้นนี้เพื่อขอโทษ
**แก้ว นพเก้า**
ผมก้มลงกราบแทบเท้าผู้ชายคนที่ยืนผงาดอยู่เบื้องหน้าพลางเงยหน้าขึ้นมองท่าน น้ำตาผมไหลเมื่อท่านไม่ยอมมองมาที่ผมหรือมองไปยังผู้หญิงซึ่งเป็นภรรยาที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ด้านหลังผม แต่สายตาเจ็บช้ำในดวงตาคู่แดงก่ำภายใต้ขอบตาดำคล้ำอย่างคนอดนอนมานาน กลับมองเขม็งไปที่หน้าประตูห้องนอนซึ่งปิดสนิท
"ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้จนได้ วันที่ฉันเสียใจอย่างที่สุด"
แว่วเสียงห้าวเข้มทว่าสั่นเครือดังออกมาจากปากท่าน แน่นอน ตอนนี้พ่อคงกำลังผิดหวังและเสียใจ เจ็บปวดอย่างที่สุดกับพฤติกรรมของลูกชายเพียงคนเดียว ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ท่านทุ่มเทความรักความเมตตาให้ พ่อรักผมมาก ตั้งแต่เล็กจนโตไม่ว่าผมอยากได้อะไรยกเว้นดาวกับเดือน พ่อเป็นต้องเสาะแสวงหา และนำมันมาให้ผมจนได้
"ฉันเลี้ยงดูแกไม่ดีหรือยังไง แกถึงเป็นคนแบบนี้"
"เปล่าครับพ่อ...."
ผมตอบท่านด้วยเสียงสั่นเครือไม่แพ้กัน ด้วยเพราะสำนึกเสียใจในสิ่งที่ได้กระทำลงไป ผมเสียใจเหลือเกินแต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว ชั่ววินาทีเดียวที่ตัดสินใจผิดพลาด มันหมายถึงผมได้ทำลายชีวิตของตัวเอง มิหนำซ้ำยังทำลายความฝันความหวังทั้งมวล อีกทั้งทำร้ายจิตใจของพ่อกับแม่ลงไปพร้อมกัน ความผิดพลาดนี้ใหญ่หลวงนักและไม่น่าให้อภัย
"พ่อเป็นพ่อที่ประเสริฐที่สุดครับ พ่อรักผม รักแม่ เลี้ยงดูส่งเสียผมอย่างดี แต่ผมมันเลวเอง.....พ่อครับผมขอโทษ"
รำพันออกมาด้วยความช้ำใจ รู้ดีว่าคำขอโทษมันไร้ความหมาย ผมขอโทษช้าไปแต่ผมก็ยังอยากขอโทษ ทำไมนะ ทำไมผมถึงคิดไม่ได้เร็วกว่านี้ มาคิดได้เอาในตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้ว
"ฉันเป็นตำรวจ.....เป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์"
"ครับ....ผมภูมิใจในตัวพ่อ....พ่อเป็นตำรวจที่ซื่อสัตย์ปฏิบัติหน้าที่ไม่มีบกพร่อง ไม่เคยใช้อำนาจที่มีข่มเหงรังแกคนอื่น พ่อสอนผมเสมอให้เป็นคนดี"
"แต่แกก็ยังทำ...."
ร่างสูงวัยแต่องอาจผึ่งผายของพ่อบัดนี้ดูล้าโรย ไหล่สองข้างตกลู่ลง มือข้างหนึ่งกำหมัดแน่น ผมเหลือบดูอาวุธร้ายแรงประจำตัวในมืออีกข้างของท่านแล้วอ้อนวอนทั้งน้ำตา
"เก็บปืนไว้เถอะครับ ผมยอมรับโทษทุกอย่าง จะขอชดใช้ความผิดที่ทำลงไปเอง พ่อไม่ต้องเหนื่อยยากปกป้องผมอีกต่อไปแล้ว"
ก้มกราบท่านอีกครั้งก่อนกอดเท้าข้างหนึ่งของพ่อเอาไว้ ขอร้องซ้ำๆ พร้อมกับเกลือกกลิ้งใบหน้าเปื้อนน้ำตาลงกับเท้าท่าน
"เก็บปืนไว้เถอะครับ ทำเพื่อผมอีกสักครั้ง"
"ฉันตัดสินใจแล้ว...."
ท่านพูดพึมพำขึ้นมาอีก ตายังจ้องเป๋งไปหน้าประตูที่เริ่มมีเสียงโหวกเหวกของบรรดาผู้คน ซึ่งคงประสบกับเหตุร้ายข้างนอกเข้าแล้วดังลอดเข้ามา มันทำให้ท่าทางของพ่อเคร่งเครียดมากยิ่งขึ้น
"ขอปืนให้ฉันเถอะค่ะพี่"
แม่ซึ่งยืนร้องไห้กระซิกพูดขอร้องออกมาทันที ท่านสืบเท้าเข้าใกล้พลางยื่นมือขออาวุธสีดำในมือของคนเป็นสามี แต่ร่างของพ่อก้าวถอยออกห่าง ปืนพกสั้นในมือถูกกระชับมั่นอยู่ในอุ้งมือแล้วถูกยกขึ้นเหมือนเตรียมพร้อมจะทำเรื่องไม่คาดฝัน ท่าทีแบบนั้นทำให้ผมตัดสินใจผุดลุกขึ้นผวาเข้าหาท่านพร้อมกันกับแม่
"อย่าครับพ่อ...."
"พี่ อย่าทำ...."
"ฉันเสียใจที่เลี้ยงลูกไม่ดีปล่อยให้เป็นภัยต่อครอบครัวตัวเองและต่อสังคม เมื่อลูกชั่ว คนเป็นพ่อเป็นแม่จึงต้องมารับโทษไปด้วยแบบนี้ ฉันขอโทษทุกๆคน อโหสิกรรมให้ฉันด้วย"
เมื่อนึกรู้ว่าพ่อจะทำอะไร ทั้งแม่และผมพากันถลันเข้าหา เราสองคนพยายามคว้ามือข้างที่ถือปืนของพ่อเอาไว้....แต่พวกผมคว้าวืด....มือของเราสองคนผ่านร่างพ่อไปโดยไม่สัมผัสกับร่างกายของท่านเลยแม้แต่น้อย คล้ายร่างท่านเป็นเพียงภาพมายาไม่มีตัวตน มือเราจึงทะลุร่างนั้นไปในอากาศแล้วถลำผ่านไปง่านดาย
....หรือบางทีอาจเป็นผมกับแม่ก็ได้ที่ไร้ตัวตน.....
เปรี้ยง.....
เสียงกัมปนาทของปืนดังขึ้น ร่างใหญ่ของพ่อล้มโครมลงพร้อมกับประตูห้องนอนที่ถูกกระแทกเปิดผางออกอย่างแรง
"หมวดก้อง...."
เสียงร้องอย่างแตกตื่นของผู้คนที่กรูกันเข้ามายังข้างในห้องร้องเรียกชื่อพ่อดังขึ้นสับสน ใครบางคนถลันเข้าไปประคองร่างไร้วิญญาณของพ่อขึ้นดู
"เฮ้ย...หมวดตายแล้ว กระสุนเจาะเข้าขมับขวา" เขาเงยหน้าขึ้นตะโกนบอกคนรายล้อมอยู่รอบข้าง
"เวรกรรมแท้ๆ มาช่วยหมวดแกไม่ทันเวลา....ข้างนอกนั่นอีกสองศพ แม่กับลูกชาย สงสัยเจ้าเก่งมันคงคลั่งยาอีกตามเคย คงใช้มีดเชือดคอแม่ เห็นมีดยังคาในมืออยู่เลย ส่วนหมวดแกคงยิงลูกตัวเองตายแล้วหนีเข้ามาอยู่ในห้อง หมวดไม่มีวันให้ถูกจับเข้าคุกหรอก"
"เอาล่ะ วางศพลง สองศพข้างนอกนั่นอย่าพึ่งแตะต้องอะไรทั้งนั้น รอพิสูจน์หลักฐานมาเก็บหลักฐานก่อน ใครโทรฯเรียกรถพยาบาลหรือยัง"
บัดนี้....ท่ามกลางบรรยากาศเย็นยะเยือกและขมุกขมัวลง เราสามคนยืนมองเจ้าหน้าที่ตำรวจจัดการกับซากร่างทั้งสามของเราเงียบๆ ภาพเบื้องหน้าทำให้ผมร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง เสียใจเหลือเกินกับชีวิตบัดซบเลวทรามของตัวเองที่ติดเพื่อนเลวๆ แล้วต่อมาก็ตามพวกมันไปติดยาจนกระทั่งแม่ต้องมารับเคราะห์กรรม ผมได้ทำมาตุฆาตขึ้นในวันนี้...
บาปกรรมฆ่าบุพการีสาหัสที่สุดในบาปทั้งหมดและรู้ตัวดีว่าคงต้องตกนรกขุมที่ลึกที่สุด แต่นั่นยังไม่เสียใจเท่ากับได้ทำให้พ่อต้องมาฆ่าตัวตายเพราะอับอายที่มีลูกชั่ว...ชั่วเสียจนพ่อต้องลงมือฆ่าลูกด้วยมือตัวเอง
แต่ถึงกระนั้นผมก็รับรู้ว่าพ่อกับแม่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้แล้วโอบกอดผมไว้ในอ้อมแขน ต่อให้ลูกเลวแค่ไหนสุดท้ายแล้วท่านก็ยังรักและให้อภัยเสมอ....ผมกอดท่านทั้งสองร้องไห้
เรากอดกันแน่นก่อนที่ยมทูตจะปรากฏตัวขึ้น แล้วมาพาเราไปจากที่ตรงนั้น....
เรื่องสั้นเรื่องนี้ได้รับการขัดเกลาจากคุณลิ ลายลิขิต ต้องขอขอบคุณที่ช่วยแนะนำแก้ไขจนผมสามารถวางเรื่องสั้นได้เสียที
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่าน ช่วยแนะนำติชมด้วยนะครับ ผมเป็นแค่นักหัดเขียนคนหนึ่ง ยินดีรับฟังทุกคำชี้แนะครับ