สวัสดีชาว pantip ทุกคนนะคะ วันนี้มีเรื่องมาระบายค่ะ เริ่มเรื่องเลยตามหัวข้อกระทู้ที่ตั้ง คือเนื่องจากพ่อกับแม่เราทะเลาะกันทุกวัน ย้ำเลยว่าทุกวัน วันไหนไม่ทะเลาะนี่คือไม่ปกติของบ้านหลังนี้ วันนี้ก็เหมือนเดิมค่ะ เราก็เลยมีความคิดที่ว่า พ่อแม่หย่ากันเห้อะะะ ทะเลาะทุกวันขนาดนี้ไม่ปวดหัวกันบ้างหรอ เราก็เข้าไปคุยกับพ่อเลยค่ะ
เรา : พ่อหย่ากับแม่ได้มั้ย?
พ่อ : จะไปหย่ากับมันทำไม เดี๋ยวมันก็แก่ตาย ปากมันขนาดนั้น เอาตัวก็ยังไม่รอด
เรา : หนูไม่อยากอยู่แบบนี้ หนูอึดอัด ขอร้องนะพ่อนะ
พ่อ : เอ้ะ! ยังจะมาพูดไม่รู้เรื่องอีกคน ไม่หย่า เข้าใจมั้ย
เรา : โอเคไม่หย่ากันก็ได้ งั้นหนูขอไปอยู่นอกบ้านแทนได้มั้ย ให้หนูแยกเถอะ
พ่อ : อดทนหน่อย พ่อเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว พ่อคนเดียวต้องแบกรับอะไรหลายๆอย่างมันเหนื่อยนะ พ่อเหนื่อยๆๆๆๆ
เรา : เหนื่อยก็พอเหอะพ่อ หนูอยู่ได้ถ้าพ่อแม่หย่ากัน
พ่อ : พอ! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น มีหน้าที่อะไรก็ไปทำ อย่าก้าวก่ายหน้าที่คนอื่น
เราก็เลยเดินออกมา
คหสต.เรานะคะ คืออยากให้พ่อแม่หย่ากันมากๆ เพราะสุขภาพจิตแต่ละคนในครอบครัวทุกวันนี้ก็แย่กันมามาก เราอยากให้มันจบให้มันหยุด อ๋อยังมีอีกอย่างคือพ่อเราเป็นคนใจอ่อน แม่เราพูดดีให้นิดๆหน่อยๆก็ลืมหมดละค่ะ แหม่เราก็เลยลองแซวๆพ่อไปว่า เป็นหนูไม่ใจอ่อนให้หรอกนะ แต่เอาจริงๆก็อคติกับแม่นะคะ ยอมรับกันตรงๆเลย แม่เราเป็นคนค่อนข้างหยาบคายและพูดไม่ค่อยมีเหตุมีผลแต่เฉพาะกับเรา แต่เวลาเจอคนอื่นน่พูดจาดีนะคะ เคยมีวันหนึ่งแม่ใช้ให้ขับรถไปตลาดเป็นเพื่อนแม่ เราก็โอเคไปสตาร์ทรถรอ สักพักแม่ขึ้นมา หงุดหงิดโวยวายบนรถ และความปากไวของเราก็เลยดั้นพูดไปว่า
เรา : แม่ใจเย็นลงก่อน แล้วเราค่อยไปกัน
แม่ : อะไรของ! หุบปากไปเลย
เรา : ถ้ายังพูดไม่ดีหนูว่าเราไม่ไปกันดีกว่ามั้ยแม่ มันจะไม่สนุกเอานะ
แม่ : สันดานนี่นะ ถ้าไม่อยากไปส่งกูที่ตลาดก็ไม่เป็นไร ต่อไปนี้ห้ามมาพึ่งกูนะ
แล้วก็ลงรถ พร้อมกับกระทืบเท้าเข้าบ้าน
ตามนนั้นละค่ะ ก็มีส่วนที่เราผิดนะคะ แต่สาบานได้ว่าเสียงเราไม่ได้แข็ง พูดแบบหวานที่สุดเท่าที่จะทำให้แม่เราไม่อารมณ์เสีย อันที่จริงก็รู้อยู่แล้วละค่ะว่าผลมันไม่ได้แตกต่างอะไรจากที่ตอนพ่อแม่ทะเลาะกัน พอทะเลาะกันสองคนไม่พอ เรานี่แหละค่ะตัวลงชั้นดีเลย ทั้งด่าทั้งปาของใส่ ทั้งโดนกระทืบเท้าใส่ หนักหน่อยก็โดนตะคอกด่าว่าอีกระกรี่ โอ้โห้ ปากร้ายกันนะเนี้ยบ้านนี้
ไม่อยากแฉครอบครัวตัวเองนะคะ แต่ไม่ทันแล้วค่ะ เก็บไว้มานานจนตอนนี้มันระเบิดแล้วค่ะ แต่พอมาถึงจุดนี้ก็สบายใจนะคะที่ได้บอกในสิ่งที่บอกไม่ได้ ความคิดอีกอันนึงนะคะคือเราคิดว่าจะเก็บเงินซื้อบ้านอีกหลังแต่ไม่บอกให้พ่อแม่รู้คือไม่อยากรบกวนท่านอ่ะค่ะ กะว่าถ้าซื้อบ้านใหม่ก็ย้ายไปอยู่ แล้วก็ส่งเงินให้ท่านใช้ทุกเดือน แต่ก็คงไม่กลับไปหาท่านอีกแล้ว คือมันมีรายละเอียดที่เยอะกว่านี้แต่มันลงลึกไม่ได้ ค่อนข้างเป็นเรื่องร้ายแรงเกี่ยวกับสภาพจิตใจเรา ที่มีความคิดว่าพ่อแม่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกเรา หลายๆสิ่งเหมือนเราโดนทอดทิ้งให้อยู่ลำพัง แต่ดีหน่อยนะคะที่ไม่เคยโดนทำร้ายร่างกาย ส่วนมากบ้านนี้ใช้วาจาทำร้ายกันมากกว่า แต่ละวันก็ช่างหาคำใหม่ๆมาด่า มาปะทะกันตลอด เรียกว่าถ้าเป็นมวยนี่คงแซ่บทุกสนามเวทีที่ไปขึ้นเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะที่อ่านกันมาจนถึงตอนนี้ อาจมีบางตอนที่เล่างงๆหน่อย ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ ทุกคนฟังคหสต.เราไปแล้ว ตอนนี้เราอยากจะได้ฟังคหสต.ทุกคนว่าคิดยังไงกับเรื่องเรา
ปล.ถ้าอยากแนะนำหรือตักเตือนเราเรื่องไหนก็พูดได้นะคะ (หากเราปรับได้ก็จะพยายามปรับ)
อยากให้พ่อแม่หย่ากัน ไม่งั้นก็ให้เราแยกกับพ่อแม่
เรา : พ่อหย่ากับแม่ได้มั้ย?
พ่อ : จะไปหย่ากับมันทำไม เดี๋ยวมันก็แก่ตาย ปากมันขนาดนั้น เอาตัวก็ยังไม่รอด
เรา : หนูไม่อยากอยู่แบบนี้ หนูอึดอัด ขอร้องนะพ่อนะ
พ่อ : เอ้ะ! ยังจะมาพูดไม่รู้เรื่องอีกคน ไม่หย่า เข้าใจมั้ย
เรา : โอเคไม่หย่ากันก็ได้ งั้นหนูขอไปอยู่นอกบ้านแทนได้มั้ย ให้หนูแยกเถอะ
พ่อ : อดทนหน่อย พ่อเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว พ่อคนเดียวต้องแบกรับอะไรหลายๆอย่างมันเหนื่อยนะ พ่อเหนื่อยๆๆๆๆ
เรา : เหนื่อยก็พอเหอะพ่อ หนูอยู่ได้ถ้าพ่อแม่หย่ากัน
พ่อ : พอ! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น มีหน้าที่อะไรก็ไปทำ อย่าก้าวก่ายหน้าที่คนอื่น
เราก็เลยเดินออกมา
คหสต.เรานะคะ คืออยากให้พ่อแม่หย่ากันมากๆ เพราะสุขภาพจิตแต่ละคนในครอบครัวทุกวันนี้ก็แย่กันมามาก เราอยากให้มันจบให้มันหยุด อ๋อยังมีอีกอย่างคือพ่อเราเป็นคนใจอ่อน แม่เราพูดดีให้นิดๆหน่อยๆก็ลืมหมดละค่ะ แหม่เราก็เลยลองแซวๆพ่อไปว่า เป็นหนูไม่ใจอ่อนให้หรอกนะ แต่เอาจริงๆก็อคติกับแม่นะคะ ยอมรับกันตรงๆเลย แม่เราเป็นคนค่อนข้างหยาบคายและพูดไม่ค่อยมีเหตุมีผลแต่เฉพาะกับเรา แต่เวลาเจอคนอื่นน่พูดจาดีนะคะ เคยมีวันหนึ่งแม่ใช้ให้ขับรถไปตลาดเป็นเพื่อนแม่ เราก็โอเคไปสตาร์ทรถรอ สักพักแม่ขึ้นมา หงุดหงิดโวยวายบนรถ และความปากไวของเราก็เลยดั้นพูดไปว่า
เรา : แม่ใจเย็นลงก่อน แล้วเราค่อยไปกัน
แม่ : อะไรของ! หุบปากไปเลย
เรา : ถ้ายังพูดไม่ดีหนูว่าเราไม่ไปกันดีกว่ามั้ยแม่ มันจะไม่สนุกเอานะ
แม่ : สันดานนี่นะ ถ้าไม่อยากไปส่งกูที่ตลาดก็ไม่เป็นไร ต่อไปนี้ห้ามมาพึ่งกูนะ
แล้วก็ลงรถ พร้อมกับกระทืบเท้าเข้าบ้าน
ตามนนั้นละค่ะ ก็มีส่วนที่เราผิดนะคะ แต่สาบานได้ว่าเสียงเราไม่ได้แข็ง พูดแบบหวานที่สุดเท่าที่จะทำให้แม่เราไม่อารมณ์เสีย อันที่จริงก็รู้อยู่แล้วละค่ะว่าผลมันไม่ได้แตกต่างอะไรจากที่ตอนพ่อแม่ทะเลาะกัน พอทะเลาะกันสองคนไม่พอ เรานี่แหละค่ะตัวลงชั้นดีเลย ทั้งด่าทั้งปาของใส่ ทั้งโดนกระทืบเท้าใส่ หนักหน่อยก็โดนตะคอกด่าว่าอีกระกรี่ โอ้โห้ ปากร้ายกันนะเนี้ยบ้านนี้
ไม่อยากแฉครอบครัวตัวเองนะคะ แต่ไม่ทันแล้วค่ะ เก็บไว้มานานจนตอนนี้มันระเบิดแล้วค่ะ แต่พอมาถึงจุดนี้ก็สบายใจนะคะที่ได้บอกในสิ่งที่บอกไม่ได้ ความคิดอีกอันนึงนะคะคือเราคิดว่าจะเก็บเงินซื้อบ้านอีกหลังแต่ไม่บอกให้พ่อแม่รู้คือไม่อยากรบกวนท่านอ่ะค่ะ กะว่าถ้าซื้อบ้านใหม่ก็ย้ายไปอยู่ แล้วก็ส่งเงินให้ท่านใช้ทุกเดือน แต่ก็คงไม่กลับไปหาท่านอีกแล้ว คือมันมีรายละเอียดที่เยอะกว่านี้แต่มันลงลึกไม่ได้ ค่อนข้างเป็นเรื่องร้ายแรงเกี่ยวกับสภาพจิตใจเรา ที่มีความคิดว่าพ่อแม่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกเรา หลายๆสิ่งเหมือนเราโดนทอดทิ้งให้อยู่ลำพัง แต่ดีหน่อยนะคะที่ไม่เคยโดนทำร้ายร่างกาย ส่วนมากบ้านนี้ใช้วาจาทำร้ายกันมากกว่า แต่ละวันก็ช่างหาคำใหม่ๆมาด่า มาปะทะกันตลอด เรียกว่าถ้าเป็นมวยนี่คงแซ่บทุกสนามเวทีที่ไปขึ้นเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะที่อ่านกันมาจนถึงตอนนี้ อาจมีบางตอนที่เล่างงๆหน่อย ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ ทุกคนฟังคหสต.เราไปแล้ว ตอนนี้เราอยากจะได้ฟังคหสต.ทุกคนว่าคิดยังไงกับเรื่องเรา
ปล.ถ้าอยากแนะนำหรือตักเตือนเราเรื่องไหนก็พูดได้นะคะ (หากเราปรับได้ก็จะพยายามปรับ)