คือเรารู้สึกกดดันตัวเองมากๆ เวลาอ่านนิยายของนักเขียนบางท่าน.. หรือการอ่านการ์ตูนมังงะต่างๆ ที่ชอบ บางครั้งอยู่ๆก็เอามาทำให้ตัวเองเครียดซะงั้น
บางทีเวลาจะอ่านนิยายเรื่องหนึ่งที่เราชอบ.. เราใช้เวลานานมาในการจะ'หยิบ'มันขึ้นมาอ่าน ลังเลว่าจะอ่านดีมั้ย.. เราจะกดดันตัวเองอีกหรือเปล่า..
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อตอนช่วง มิ.ย. 2016 ปีที่แล้วที่เรามีโอกาสได้แต่นิยายอยู่สักพักหนึ่ง จนถึงเมื่อประมาณ ก.ย. 2016... หลังจากนั้นมีเหตุผลหลายๆอย่างทำให้เราต้องหยุดเขียน มันเริ่มขึ้นเมื่อเราหยุดที่จะเขียนมัน.. เราไม่เคยหยุดคิด.. ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ก็ยังคงคิดพล็อตนิยายอยู่เรื่อยๆ จนบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป ทำให้เรากลัว.. กลัวการที่จะเขียนมันออกมาได้ดีหรือเปล่า คุณเชื่อมั้ยว่า แม้แต่เนื้อเรื่องที่เคยแต่งไว้เรายังไม่กล้ากลับไปอ่านมันเลย มันทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีอะไรดี ทำให้กลายเป็นเหตุที่ว่าไม่กล้าแม้แต่จะอ่านนิยายของคนอื่น
มีหลายๆครั้งที่มีแรงบันดาลใจและกำลังใจ.. สุดท้ายมันก็แห้งเหือดหายไปหมด จนกลายเป็นท้อและกดดันตัวเองไปในที่สุดว่า ทำไมเราทำแบบเขาไม่ได้.. ทำไมเราใช้ภาษาไม่ดีพอ ไม่สวย แลดูไม่เข้าใจ..
เราถามตัวเองว่า อยากแต่งต่อจริงๆหรือเปล่า.. เราตอบตัวเองว่า 'อยาก' และอยากแต่งอีกหลายๆเรื่องเลยด้วย แต่พอจะเริ่มทำจริงๆแรงบันดาลใจทุกอยากหายไปเกือบหมด เรื่องแต่เพียงความคิดที่ว่าจะออกมาดีหรือเปล่า? จะบรรยายดีมั้ย.. จนไม่กล้าแม้แต่จะทำอะไรเลย เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เห็นนักเขียนท่านนึงอัพนิยายแล้วเราเข้าไปอ่าน คือมันทำให้เราร้องไห้.. ณ เวลานั้น ทุกๆอย่างคือสุดๆแล้วจริงๆ มันเป็นอะไรที่แย่มากนะ มันแย่ไปหมด จนแบบเก็บเอามาคิดเอามาเครียด แทบไม่ได้นอนไม่ได้กินเลยช่วงนั้น พอผ่านช่วงนั้นมาสักพัก.. คือจากนอนน้อยๆกลายเป็นนอนมาขึ้น จาก 6-8 ชั่วโมงที่เคยนอนเกือบปกติกลายเป็น 10-12 ชั่วโมงต่อวันที่เราต้องการจะนอน.. เราพยายามเก็บทุกอย่างเอาไว้จริงๆ พยายามเก็ยให้มันลึกที่สุดและไม่คิดที่จะขุดมันขึ้นมาอีก สุดท้ายก็ทำไม่ได้...เราชอบหนังสือ เราอ่านหนังสือตลอดตั้งแต่ พ.ค. 2016.. จนถึงตอนนี้เราก็ยังอ่าน ถึงแม้จะไม่ได้มากกว่าเมื่อก่อนก็ตาม นับว่าเป็นเวลาไม่ถึงปี แต่สำหรับเรา เราว่ามันนานมากนะ โดยส่วนตัวเราจะเป็นที่เบื่ออะไรง่ายมาก.. ไม่ถึงอาทิตย์ก็เบื่อแล้ว
เราว่าหนังสือมันก็สนุกดี เหมือนได้อยู่กับเพื่อน.. แต่ก็ใช่ว่ามันจะสื่อสารกับเราได้ หลายๆครั้งที่พยายามโกหกตัวเองว่า.. เราไม่เคยแต่งนิยายมาก่อน พยายามลืมเรื่องที่เคยแต่ง สุดท้ายก็ทำไม่ได้ แต่ก็กลับไปแต่งไม่ได้อีกเช่นกัน.. มันเป็นความรู้สึกที่แย่จริงๆค่ะแย่มากๆ พยายามจะอ่านนิยายให้เมื่อปกติ..ที่สุด แล้วเราก็เอามากดตัวเอง.. ทำไมไม่แต่งนิยายต่อหล่ะ.. เนี้ยพวกการบรรยายฉากไง.. อ่านสิ..แล้วเอามาปรับแต่งว่าฉากนี้ควรบรรยายแบบไหน.. มันก็จบลงที่ว่าเราไม่กล้าแม้แต่จะอ่านมัน.. ไม่กล้าคิดว่าเราจะแต่งนิยายไม่ได้ มันเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่เราทำได้อยู่ตอนนี้ เราไม่เข้าใจเหมือนกันว่าวันข้างเราจะทำอะไร.. เราอยากทำงานอะไร? เราจะใช้ชีวิตแบบไหน? ทุกๆอย่างเรามีคำตอบให้มัน.. แต่เหมือนมันจะเป็นเรื่องเพ้อฝันของเราซะมากกว่าที่จะเป็นเรื่องจริงได้
หลังๆจากช่วงนั้นมา ไม่รู้ว่าความจำตัวเองแย่ลงหรือเปล่า.. จากที่แก้ปัญหาได้เกือบดี ก็กลายเป็นว่าทำไม่ได้.. ลืมเกือบทุกอย่าง ถึงแม้ว่า จะมีคนมาถามว่า 'วันนี้คุณทานอะไรมาบ้าง..' เราก็จะนึกอยู่นานมาก..บางครั้งก็จำได้ บางครั้งก็จำไม่ได้ เราเลยยิ่งกดตัวเองลงไปอีกเรื่อยๆ
ยอมรับเลยว่าด้วยเหตุการณ์หลายๆอย่างทำให้เรากลายเป็นคนคิดลบแบบนี้...
เราควรทำไงให้เลิกคิดแบบนี้..มันอดคิดไม่ได้จริงๆค่ะ ทุกๆครั้งที่พยายามจะเผชิญหน้ากับมัน...เรากลับถอยห่าง
เราต้องทำอย่างไรให้กลับไปแต่งนิยายต่อได้โดยไม่คิดอะไรแบบนี้และภูมิใจไปกับมัน...
อนึ่ง.. เราเขียนกระทู้นี้โดยยังไม่ได้แก้ไขหรือตรวจทานดูคำผิดใดๆทั้งสิน ดังนั้นอาจจะมีคำผิดบ้าง ด้วยความที่พิมพ์จากโทรศัทพ์ และอาจจะมีเล่าวกไปวนมาตามภาษาเรา.. ทั้งหมดคือออกมาจากใจแล้วจริงๆ เก็บไว้ไม่ไหวแล้ว
ทำไมเราถึงกดดันตัวเอง? มีวิธีให้เราหายจากการกดดันตัวเองมั้ยคะ?
บางทีเวลาจะอ่านนิยายเรื่องหนึ่งที่เราชอบ.. เราใช้เวลานานมาในการจะ'หยิบ'มันขึ้นมาอ่าน ลังเลว่าจะอ่านดีมั้ย.. เราจะกดดันตัวเองอีกหรือเปล่า..
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อตอนช่วง มิ.ย. 2016 ปีที่แล้วที่เรามีโอกาสได้แต่นิยายอยู่สักพักหนึ่ง จนถึงเมื่อประมาณ ก.ย. 2016... หลังจากนั้นมีเหตุผลหลายๆอย่างทำให้เราต้องหยุดเขียน มันเริ่มขึ้นเมื่อเราหยุดที่จะเขียนมัน.. เราไม่เคยหยุดคิด.. ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ก็ยังคงคิดพล็อตนิยายอยู่เรื่อยๆ จนบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป ทำให้เรากลัว.. กลัวการที่จะเขียนมันออกมาได้ดีหรือเปล่า คุณเชื่อมั้ยว่า แม้แต่เนื้อเรื่องที่เคยแต่งไว้เรายังไม่กล้ากลับไปอ่านมันเลย มันทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีอะไรดี ทำให้กลายเป็นเหตุที่ว่าไม่กล้าแม้แต่จะอ่านนิยายของคนอื่น
มีหลายๆครั้งที่มีแรงบันดาลใจและกำลังใจ.. สุดท้ายมันก็แห้งเหือดหายไปหมด จนกลายเป็นท้อและกดดันตัวเองไปในที่สุดว่า ทำไมเราทำแบบเขาไม่ได้.. ทำไมเราใช้ภาษาไม่ดีพอ ไม่สวย แลดูไม่เข้าใจ..
เราถามตัวเองว่า อยากแต่งต่อจริงๆหรือเปล่า.. เราตอบตัวเองว่า 'อยาก' และอยากแต่งอีกหลายๆเรื่องเลยด้วย แต่พอจะเริ่มทำจริงๆแรงบันดาลใจทุกอยากหายไปเกือบหมด เรื่องแต่เพียงความคิดที่ว่าจะออกมาดีหรือเปล่า? จะบรรยายดีมั้ย.. จนไม่กล้าแม้แต่จะทำอะไรเลย เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เห็นนักเขียนท่านนึงอัพนิยายแล้วเราเข้าไปอ่าน คือมันทำให้เราร้องไห้.. ณ เวลานั้น ทุกๆอย่างคือสุดๆแล้วจริงๆ มันเป็นอะไรที่แย่มากนะ มันแย่ไปหมด จนแบบเก็บเอามาคิดเอามาเครียด แทบไม่ได้นอนไม่ได้กินเลยช่วงนั้น พอผ่านช่วงนั้นมาสักพัก.. คือจากนอนน้อยๆกลายเป็นนอนมาขึ้น จาก 6-8 ชั่วโมงที่เคยนอนเกือบปกติกลายเป็น 10-12 ชั่วโมงต่อวันที่เราต้องการจะนอน.. เราพยายามเก็บทุกอย่างเอาไว้จริงๆ พยายามเก็ยให้มันลึกที่สุดและไม่คิดที่จะขุดมันขึ้นมาอีก สุดท้ายก็ทำไม่ได้...เราชอบหนังสือ เราอ่านหนังสือตลอดตั้งแต่ พ.ค. 2016.. จนถึงตอนนี้เราก็ยังอ่าน ถึงแม้จะไม่ได้มากกว่าเมื่อก่อนก็ตาม นับว่าเป็นเวลาไม่ถึงปี แต่สำหรับเรา เราว่ามันนานมากนะ โดยส่วนตัวเราจะเป็นที่เบื่ออะไรง่ายมาก.. ไม่ถึงอาทิตย์ก็เบื่อแล้ว
เราว่าหนังสือมันก็สนุกดี เหมือนได้อยู่กับเพื่อน.. แต่ก็ใช่ว่ามันจะสื่อสารกับเราได้ หลายๆครั้งที่พยายามโกหกตัวเองว่า.. เราไม่เคยแต่งนิยายมาก่อน พยายามลืมเรื่องที่เคยแต่ง สุดท้ายก็ทำไม่ได้ แต่ก็กลับไปแต่งไม่ได้อีกเช่นกัน.. มันเป็นความรู้สึกที่แย่จริงๆค่ะแย่มากๆ พยายามจะอ่านนิยายให้เมื่อปกติ..ที่สุด แล้วเราก็เอามากดตัวเอง.. ทำไมไม่แต่งนิยายต่อหล่ะ.. เนี้ยพวกการบรรยายฉากไง.. อ่านสิ..แล้วเอามาปรับแต่งว่าฉากนี้ควรบรรยายแบบไหน.. มันก็จบลงที่ว่าเราไม่กล้าแม้แต่จะอ่านมัน.. ไม่กล้าคิดว่าเราจะแต่งนิยายไม่ได้ มันเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่เราทำได้อยู่ตอนนี้ เราไม่เข้าใจเหมือนกันว่าวันข้างเราจะทำอะไร.. เราอยากทำงานอะไร? เราจะใช้ชีวิตแบบไหน? ทุกๆอย่างเรามีคำตอบให้มัน.. แต่เหมือนมันจะเป็นเรื่องเพ้อฝันของเราซะมากกว่าที่จะเป็นเรื่องจริงได้
หลังๆจากช่วงนั้นมา ไม่รู้ว่าความจำตัวเองแย่ลงหรือเปล่า.. จากที่แก้ปัญหาได้เกือบดี ก็กลายเป็นว่าทำไม่ได้.. ลืมเกือบทุกอย่าง ถึงแม้ว่า จะมีคนมาถามว่า 'วันนี้คุณทานอะไรมาบ้าง..' เราก็จะนึกอยู่นานมาก..บางครั้งก็จำได้ บางครั้งก็จำไม่ได้ เราเลยยิ่งกดตัวเองลงไปอีกเรื่อยๆ
ยอมรับเลยว่าด้วยเหตุการณ์หลายๆอย่างทำให้เรากลายเป็นคนคิดลบแบบนี้...
เราควรทำไงให้เลิกคิดแบบนี้..มันอดคิดไม่ได้จริงๆค่ะ ทุกๆครั้งที่พยายามจะเผชิญหน้ากับมัน...เรากลับถอยห่าง
เราต้องทำอย่างไรให้กลับไปแต่งนิยายต่อได้โดยไม่คิดอะไรแบบนี้และภูมิใจไปกับมัน...
อนึ่ง.. เราเขียนกระทู้นี้โดยยังไม่ได้แก้ไขหรือตรวจทานดูคำผิดใดๆทั้งสิน ดังนั้นอาจจะมีคำผิดบ้าง ด้วยความที่พิมพ์จากโทรศัทพ์ และอาจจะมีเล่าวกไปวนมาตามภาษาเรา.. ทั้งหมดคือออกมาจากใจแล้วจริงๆ เก็บไว้ไม่ไหวแล้ว