โตมาจาก ตจว. เข้ามาอยู่กทม. เคยอยู่ทั้งบ้านแบบบ้านเดียวในตัวเมือง บ้านแบบชนบท มีพื้นที่ทำเกษตรได้
ปรากฏว่า พอเรามาเช่าห้องคอนโดใกล้ๆ โรงเรียนลูก ครอบครัวผม มีความสุขขึ้นมากๆ
ทั้งๆที่ก่อนหน้า แฟนผมจะกังวลมาก คิดมากว่า เราพ่อแม่ลูกจะไปอยู่ห้องเล็กๆ กันยังไง

แต่พอมาอยู่กันระยะหนึ่ง แฟนถึงขั้นเอ๋ยปากว่า รู้งี้ย้ายมานานแล้ว

ไม่ต้องตื่นเช้า รับส่งลูกสบาย(รั้วติดโรงเรียนลูก) ลูกสุขภาพจิตดีขึ้น คะแนนดีขึ้น
จากเดิมตอนอยู๋บ้าน ต้องทั้งขู่ มีตีบ้าง
ลูกกว่าจะได้นอนสี่ห้าทุ่ม ตีห้าต้องรีบตื่น ทั้งขู่ทั้งดุลูก ลูกเค้าไม่ไหว แต่เราก็ต้องรีบ รถตู้มารับ ตอนตีห้าสี่สิบห้า กลับถึงบ้าน หกโมงครึ่ง(เย็น) ตอนนั้น เด็กอนุบาลนะเนี้ย

พอมาเช่าคอนโดข้างโรงเรียนลูก ผมไม่เคย อารมณ์ไม่ดี หรือขู่ลูกอีกเลย ครอบครัวเรารักกัน ไม่มีระหองระแหงกันเหมือนตอนอยู่บ้าน
ได้ไปส่งไปรับลูกเองทุกวัน ได้หอมแก้มได้กอดกัน พ่อแม่ลูก ก่อนจะส่งลูกขึ้นตึกเรียน

ทุกอย่างมันดีขึ้นหมด ทั้งลูก ทั้งงานผม(ผมทำที่ห้องอยู่ล่ะ) ทั้งแฟน
น้ำหนักขึ้นกันด้วย หาของกินง่าย ทำงานสะดวก (ส่งลูกเสร็จกลับมาทำก็ทัน) ห้องเล็กๆ ไม่ต้องรับผิดชอบมากมายอะไร กวาด สองสามที ก็จบ

จนตอนนี้แฟนบอกว่า เราขายบ้านหลังเก่า มาซื้อทาวเฮาส์ ในซอยที่เราอยู่ติดโรงเรียนลูกดีกว่า
แฟนบอกจะใหญ่หรือเล็กไม่สำคัญ ขอให้เราอยู่กันอย่างมีความสุขก็พอ
(ใหญ่ไปเค้าทำความสะอาด ไม่ไหว  ติดใจห้องเล็กๆ แล้ว)

ตอนนี้ลูกจะขึ้น ป.2 ล่ะเทอมหน้า กะเรียนที่นี้ยัน ม.6 ล่ะครับ
แต่ปัจจุบันเค้าเป็นคนกลัวรถตู้ไปเลยครับ เวลาเราจะไปห้าง จะนั่งรถเมลล์ สองแถว หรือ แท๊กซี่ไม่เป็นไร
แต่ถ้าเป็นรถตู้ เค้าจะไม่ชอบมากๆ ไม่ยอมขึ้น เลย เค้ากลัวยันโตเลยครับ
แล้วก็ไม่อยากกลับไปอยู่บ้านหลังเก่าด้วย เค้าบอกว่า ที่บ้านหลังเก่าครอบครัวเราไม่รักกัน มีแต่ทะเราะกัน พ่อแม่ก็ไม่รักหนู ดุหนู ตีหนู หนูเรียนหนักมากๆ เหนื่อยหัวมากๆ เมื่อยมือ(เค้าเขียนเยอะ) หนูตื่นไม่ไหว ไม่มีแรงตอนเช้า อยู่บนรถตู้ หนูคิดถึงแต่พ่อแม่มากๆ หนูกลัวมากๆ ทุกวันเลย

ผมฟังแล้วก็เศร้าใจมากๆ ลูกทนอยู่อย่างนั้นมาตั้งอนุบาลหนึ่ง ยัน ป.1 ช่วงต้น
พอไปรับส่งเอง เพิ่งจะรู้ว่าเด็กที่พ่อแม่ไปรับส่งเอง เค้ามีความสุขมาก พ่อแม่ก็ได้พูดคุยปัญหาต่างๆ พัฒนาการของลูกจากคุณครู ระหว่างผู้ปกครองกันเองก็พูดคุยกัน ปรึกษา กัน

ผมกับแฟน ไม่น่าพลาดเลย มั่วแต่ไปยึดติด เรื่องบ้าน ว่าจะต้องอยู่บ้าน
ทำให้ทุกข์กันทั้งบ้าน เลย สงสารลูกจริงๆครับ

ไม่มีไรแค่มาเล่า ปสก. ให้ฟังครับ

หมายเหตุ : ตอนอยู่ที่บ้าน เราจะอยู่ ห้องใครห้องมันซะส่วนใหญ่ ยิ่งเวลาโกรธกันนี้ เหมือนเล่นซ่อนหาเลย
จนลูกพูดติดปากว่า where are you ? ( you ทำเสียงสูง สูง)
พอมาอยู่ที่ห้องลูกชอบมากๆ พ่อแม่อยู่ในสายตาหนูตลอด เวลาจะโกรธกัน ลูกสาวจะบอกว่า บ้านเรารักกัน เรามีกันแค่ 3คน พ่อแม่รักกัน พ่อยิ้มหวานหน่อย แม่ยิ้มหวานให้พ่อหน่อย