เริ่มเรื่องเลยนะครับ
แต่งงานมา 10 กว่าปี มีลูกที่น่ารัก 1 คน เรียนชั้นอนุบาล ก่อนมีลูกนอนกัน 2 คน พอมีลูกก็ไปนอนรวมกันห้องใหญ่ 5 คน ทำให้เราไม่ได้นอนกอดกันเหมือนเดิม ความสัมพันธ์ก็เริ่มห่างโดยไม่รู้ตัวเลย มีอะไรกันไม่เกินเดือนละ 2 ครั้ง ตอนนี้เพิ่งซื้อบ้าน และซื้อรถด้วยกันหลังลูกเกิด(ซื้อบ้านเดิมเพิ่มพันธะแต่อยู่แบบเดิม) ภรรยาเรียนด้วยทำงานด้วย หลายๆครั้งกลับมาก็เหนื่อย ก็ทำให้ยิ่งห่างกันโดยไม่รู้ตัวเข้าไปอีก เพิ่งมาสังเกตุตัวเองช่วงหลัง(เป็นมาก่อนเกิดปัญหา) ปกติภรรยาพูดอะไรก็จะสนใจฟัง เล่นมุขก็ขำ(บางทีมุขไม่ขำก็ขำในความพยายาม) แต่ตอนนี้เฉยชามาก แต่เค้าก็ยังดูแลเราดีตื่นมาทำกับข้าวทุกเช้า เค้าเป็นแม่บ้านแม่เรือน ทำกับข้าวทำงานบ้านหมดทุกอย่าง เป็นผมที่เฉยชาไปเองโดยไม่รู้ตัว และหลังๆเวลาอยู่บ้านจะขี้โมโห ใจร้อน หงุดหงิดง่าย ตีลูกบ่อย
ผมเป็นสายดื่มครับ เพื่อนสมัยเรียนบ้าง เพื่อนที่ทำงานบ้าง เธอไม่ค่อยบ่น ให้อิสระเราเต็มที่
ผมมักจะด่าเพื่อนเสมอ เพื่อนที่มีกิ๊กเป็นตัวเป็นตน บางคนเลิกกับแฟนไปเลือกกิ๊ก เพราะตัวผมมั่นใจว่ายังไงก็เลือกครอบครัว(เพราะผมเคยมีมาบ้าง)
เรื่องมาเกิดตอนที่มีน้องใหม่เข้ามาที่ทำงาน เรานั่งใกล้ๆกัน ผมเป็นฝ่ายบุคคลเลยต้องคอยแนะนำอะไรอยู่เรื่อยๆ น้องเค้าน่ารัก ยิ้มเก่ง เฮฮา(ซึ่งเป็นแบบที่ผมชอบ) เราสนิทกันมาก เพราะทางกลับบ้านก็ผ่าน ผมก็แวะส่งทุกวัน กลางวันก็ไปกินข้าวด้วยกันเกือบทุกวัน (ไปหลายคนไปกับแกงค์ดื่ม) น้องเค้ามีแฟนแล้วครับแต่แฟนนิสัยไม่ดีพวกเราเลยยุให้เลิก สุดท้าย ก็เลิกกัน ผมสงสารเค้ามาก อยากดูแล อยากทำให้เค้าลืม เลยดูแลเค้ามากขึ้น ใกล้ชิดกันมากขึ้น จนในที่สุดก็เกินเลยไป (ผมทั้งนั้นที่สร้างสถานการณ์วันนั้น น้องไม่ได้มีการอ่อยอะไรเลย) ในที่สุดเราก็รักกัน มันมีความสุขมากๆ อยากอยู่ด้วยกัน แต่ด้วยที่ทำงานผมรู้ว่าผมมีลูกมีเมียแล้ว จึงทำอะไรไม่ได้ เปิดเผยไม่ได้ เพราะสุดท้ายคนที่จะโดนว่าร้ายคือน้อง น้องเค้าเลยพยายามขอจบ(หลายครั้ง) ขอให้หยุดทุกอย่าง เค้าทรมานมากที่เป็นแบบนี้ เค้าเป็นคนที่ชอบแสดงออกเค้าทนไม่ได้ที่เป็นแบบนี้ มันอึดอัดมาก และไม่อยากทำให้ใครต้องเลิกกัน เพราะเค้าเป็นที่ปรึกษาของเพื่อน ซึ่งเธอเคยแนะนำเพื่อนเองว่าอย่าไปยุ่งกับเค้า ให้เลิกกับเค้าซะ(เพื่อนเค้ามีคนที่มีครอบครัวแล้วเข้ามาพัวพัน) สุดท้ายเธอดันมาตกอยู่ในสถานการณ์นี้ซะเอง เธอเลยรู้สึกผิดมากๆ ซึ่งทั้งหมดเป็นผมเองที่ไม่ยอมจบ ยังไปรับไปส่ง ซึ่งเค้าก็ขัดไม่ได้
ความรู้สึก : กับภรรยาผมรู้สึกว่ามันกลายเป็นหน้าที่ เพราะเรามีลูกด้วยกัน มีภาระ บ้าน-รถ ด้วยกัน และเค้าก็เป็นคนที่ดีมาก และผมทำร้ายเค้าไม่ได้
: กับน้องเค้า ผมยิ้มได้ตลอดเวลา แค่หันไปมองเค้าก็ยิ้ม มันมีความสุขมากๆ และผมก็ชอบแอบมองเค้า เวลาที่นอนกอดกัน(เอาแค่นอนกอด) มันมีความสุขมากจนอยากอยู่แบบนี้ตลอดไปเลย อยู่กับเค้าแล้วใจเย็น ทำให้รู้สึกเข้าใจประโยคที่ว่า "ชอบตัวเองตอนที่อยุ่กับเค้า" และตอนที่น้องเค้าจะย้ายหนี(ย้ายห้อง ย้ายที่ทำงาน)ผมแทบบ้า แค่คิดก็รู้สึกแย่มากเหมือนใจจะขาด
: ลูก ผมรักลูกมากครับ ลูกสาวเป็นเด็กดี น่ารัก มีดื้อบ้าง หลังๆตอนอยู่บ้านแล้วหงุดหงิดเวลาเค้าดื้อก็ตีเค้า พอคิดได้ก็มาสงสาร
: ตัวเอง เคยคิดว่าเราต้องไม่ตาย เราต้องอยู่ดูแลครอบครัวเราให้ดี ตอนนี้ความตายเหมือนเป็นจุดจบที่ดี(ไม่ได้คิดฆ่าตัวตาย)
ปัญหาความรัก ไปต่อก็ลำบาก เลี้ยวกลับก็ยากจัง
แต่งงานมา 10 กว่าปี มีลูกที่น่ารัก 1 คน เรียนชั้นอนุบาล ก่อนมีลูกนอนกัน 2 คน พอมีลูกก็ไปนอนรวมกันห้องใหญ่ 5 คน ทำให้เราไม่ได้นอนกอดกันเหมือนเดิม ความสัมพันธ์ก็เริ่มห่างโดยไม่รู้ตัวเลย มีอะไรกันไม่เกินเดือนละ 2 ครั้ง ตอนนี้เพิ่งซื้อบ้าน และซื้อรถด้วยกันหลังลูกเกิด(ซื้อบ้านเดิมเพิ่มพันธะแต่อยู่แบบเดิม) ภรรยาเรียนด้วยทำงานด้วย หลายๆครั้งกลับมาก็เหนื่อย ก็ทำให้ยิ่งห่างกันโดยไม่รู้ตัวเข้าไปอีก เพิ่งมาสังเกตุตัวเองช่วงหลัง(เป็นมาก่อนเกิดปัญหา) ปกติภรรยาพูดอะไรก็จะสนใจฟัง เล่นมุขก็ขำ(บางทีมุขไม่ขำก็ขำในความพยายาม) แต่ตอนนี้เฉยชามาก แต่เค้าก็ยังดูแลเราดีตื่นมาทำกับข้าวทุกเช้า เค้าเป็นแม่บ้านแม่เรือน ทำกับข้าวทำงานบ้านหมดทุกอย่าง เป็นผมที่เฉยชาไปเองโดยไม่รู้ตัว และหลังๆเวลาอยู่บ้านจะขี้โมโห ใจร้อน หงุดหงิดง่าย ตีลูกบ่อย
ผมเป็นสายดื่มครับ เพื่อนสมัยเรียนบ้าง เพื่อนที่ทำงานบ้าง เธอไม่ค่อยบ่น ให้อิสระเราเต็มที่
ผมมักจะด่าเพื่อนเสมอ เพื่อนที่มีกิ๊กเป็นตัวเป็นตน บางคนเลิกกับแฟนไปเลือกกิ๊ก เพราะตัวผมมั่นใจว่ายังไงก็เลือกครอบครัว(เพราะผมเคยมีมาบ้าง)
เรื่องมาเกิดตอนที่มีน้องใหม่เข้ามาที่ทำงาน เรานั่งใกล้ๆกัน ผมเป็นฝ่ายบุคคลเลยต้องคอยแนะนำอะไรอยู่เรื่อยๆ น้องเค้าน่ารัก ยิ้มเก่ง เฮฮา(ซึ่งเป็นแบบที่ผมชอบ) เราสนิทกันมาก เพราะทางกลับบ้านก็ผ่าน ผมก็แวะส่งทุกวัน กลางวันก็ไปกินข้าวด้วยกันเกือบทุกวัน (ไปหลายคนไปกับแกงค์ดื่ม) น้องเค้ามีแฟนแล้วครับแต่แฟนนิสัยไม่ดีพวกเราเลยยุให้เลิก สุดท้าย ก็เลิกกัน ผมสงสารเค้ามาก อยากดูแล อยากทำให้เค้าลืม เลยดูแลเค้ามากขึ้น ใกล้ชิดกันมากขึ้น จนในที่สุดก็เกินเลยไป (ผมทั้งนั้นที่สร้างสถานการณ์วันนั้น น้องไม่ได้มีการอ่อยอะไรเลย) ในที่สุดเราก็รักกัน มันมีความสุขมากๆ อยากอยู่ด้วยกัน แต่ด้วยที่ทำงานผมรู้ว่าผมมีลูกมีเมียแล้ว จึงทำอะไรไม่ได้ เปิดเผยไม่ได้ เพราะสุดท้ายคนที่จะโดนว่าร้ายคือน้อง น้องเค้าเลยพยายามขอจบ(หลายครั้ง) ขอให้หยุดทุกอย่าง เค้าทรมานมากที่เป็นแบบนี้ เค้าเป็นคนที่ชอบแสดงออกเค้าทนไม่ได้ที่เป็นแบบนี้ มันอึดอัดมาก และไม่อยากทำให้ใครต้องเลิกกัน เพราะเค้าเป็นที่ปรึกษาของเพื่อน ซึ่งเธอเคยแนะนำเพื่อนเองว่าอย่าไปยุ่งกับเค้า ให้เลิกกับเค้าซะ(เพื่อนเค้ามีคนที่มีครอบครัวแล้วเข้ามาพัวพัน) สุดท้ายเธอดันมาตกอยู่ในสถานการณ์นี้ซะเอง เธอเลยรู้สึกผิดมากๆ ซึ่งทั้งหมดเป็นผมเองที่ไม่ยอมจบ ยังไปรับไปส่ง ซึ่งเค้าก็ขัดไม่ได้
ความรู้สึก : กับภรรยาผมรู้สึกว่ามันกลายเป็นหน้าที่ เพราะเรามีลูกด้วยกัน มีภาระ บ้าน-รถ ด้วยกัน และเค้าก็เป็นคนที่ดีมาก และผมทำร้ายเค้าไม่ได้
: กับน้องเค้า ผมยิ้มได้ตลอดเวลา แค่หันไปมองเค้าก็ยิ้ม มันมีความสุขมากๆ และผมก็ชอบแอบมองเค้า เวลาที่นอนกอดกัน(เอาแค่นอนกอด) มันมีความสุขมากจนอยากอยู่แบบนี้ตลอดไปเลย อยู่กับเค้าแล้วใจเย็น ทำให้รู้สึกเข้าใจประโยคที่ว่า "ชอบตัวเองตอนที่อยุ่กับเค้า" และตอนที่น้องเค้าจะย้ายหนี(ย้ายห้อง ย้ายที่ทำงาน)ผมแทบบ้า แค่คิดก็รู้สึกแย่มากเหมือนใจจะขาด
: ลูก ผมรักลูกมากครับ ลูกสาวเป็นเด็กดี น่ารัก มีดื้อบ้าง หลังๆตอนอยู่บ้านแล้วหงุดหงิดเวลาเค้าดื้อก็ตีเค้า พอคิดได้ก็มาสงสาร
: ตัวเอง เคยคิดว่าเราต้องไม่ตาย เราต้องอยู่ดูแลครอบครัวเราให้ดี ตอนนี้ความตายเหมือนเป็นจุดจบที่ดี(ไม่ได้คิดฆ่าตัวตาย)