ปัจจุบัน เลิกกับแฟนมา ได้ เกือบปีแล้วครับ
จนตอนนี่นางมีคนใหม่ไปแล้ว บอกรักกันนี่นั่นนุ่น
(ส่วนตัวไม่รุ้ว่าคุยกันก่อนเลิก หรือ หลังเลิก) แต่เดือนเดียวก็คบกันเลย
ตอนนี้ก้ไม่ได้โมโหหรือหึงหวงอะไรหรอกครับ แต่เป็นอารมน้อยใจตัวเองมากกว่า ที่ผ่านมาผมดุแลเค้าดีตลอดเสียสละให้เค้าตลอด ไม่เคยนอกใจตลอด 4 ปี กลายเป็นเขาด้วยซ้ำที่นอกใจผม ปีแรก แรกๆก้เป็นแผลอยุ่ แต่ผมก้ให้อภัยอโหสิกรรมให้เขาสำเร็จ (พิสูจแล้วครับ ว่าสามารถให้อภัยได้ จนไม่รู้สึกอะไร แค่ต้องใช้เวลา + อีกฝ่ายไม่ทำซ้ำ ) กรรมจะได้ไม่ตามเขา (ผมเชื่อเรื่องกรรมเวรครับ) หลังจากนั้นก้คบกันดีตลอดมาครับ
ผมทำงาน เป็นครู ใน รร แห่งหนึ่ง ส่วน
เสาอาทิตย์ก้สอนพิเศษ
เหตุผลที่เลิกก็เป็นเพราะตัวผมเอง ที่ไม่
ขวนขวายพอที่จะให้ครอบครัวผู้หญิงยอมรับ
(นางเป็นครอบครัวคนจีนครับ)
ผมก้ยอมรับและเข้าใจครับ ผมก้เข้าใจว่างานที่ผมทำมันหาความก้าวหน้ายาก เลิกกันตอนที่ผมตัดสินใจ ออกจากงานครู ละเคว้ง อยุ่ เดือนนึง
วันนั้นผมไม่รั้งเทอครับ ผมเข้าใจสิ่งที่เทอต้องการ ณ วัยนี้ของเทอ ผมปล่อยเทอไปครับ แต่เจ็บใจความด๋อยตัวเองครับ ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมา คือ อยากไปเมืองนอก
ความรู้สึกไม่เชิงหนีครับ แต่ไปไม่ถูกมากกว่า+รู้ว่า
อยุ่ไทยต่อทำงานที่นี่ต่อก้ได้ แต่ ผมเลือกสกิลครูมา
จะแหกไป 0 ใหม่ก้ไม่เวิก ถ้า 0 ที่ไทย ขอไป 0 ที่เมืองนอกดีกว่า เลยตัดสินใจบินเลยครับ
คำสัญญาต่างๆนาๆ ว่าเราจะแต่งงานกัน เราจะเดินไปด้วยกัน ฝ่าฟันกันมาเยอะแยะมากมาย กลับกลายเป็นสายลม ทุกคำพุดที่นางพุดกับแฟนใหม่นางตอนนี้ ล้วนเคยพุดกับผมทั้งนั้น ซึ่งนางพยายามมอบความเป็นเพื่อนให้ผม แต่ผมไม่ตอบนางครับ
(อาจเปนเพราะเหตุนี้ก้ได้นางจึงมีคนใหม่ไปเลย)
ประเด็นคือ ไม่ใช่ผมไม่อยากตอบครับ แต่ผมทราบว่า ณ จุดนี้ ถ้าผมตอบมันจะพังเอา
1. ผมมาอยุ่ 3ปีครึ่ง จะขังนางไว้ ในกรงทอง ตลอเ 3 ปี ครึ่ง ผมคงรับตัวเองไม่ได้
2. เพราะใจผมมันไม่คงที่พุดด้วยมีแต่จะทำให้นางสับสน ...สุ้เงียบ ละเก็บความรู้สึกดีๆไว้ จะได้ให้ความเป็นเพื่อนนางได้ดีกว่าครับซึ่ง นางก้ มา HNY, HBD นะครับ แต่ผมก้ตอบแค่ ขอบคุณ (แต่ปีนี้ไม่น่ามีครับ แผลนางคงแห้งแล้ว 55)
ทั้งหมดนี่ทำให้ผมสงสัยครับ
มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอครับในการที่จะรัก
ใครคนใหม่คนนึง (หรือแค่ปากบอกให้มันข้าวใหม่ปลามันไปงั้นๆ)
ผมเองตอนนี้ก้มีคนมาคุย และไม่ใช่ผมปิดโอกาสตัวเองนะครับ แต่ผมรุ้สึกได้เลยว่า สภาพใจผมตอนนี้ ยังไม่พร้อมที่จะรักใคร เพราะ ผมยังรักเทออยุ่ เข้าใจว่าชีวิตต้องเดินต่อ แต่ผมเดินต่อคนเดียวได้ครับ ถ้ามัน จะเป็นการไม่แฟร์ต่ออีกฝ่าย ละถ้าใจผมยังไม่ปกติ แต่สำหรับเทอมันกลับง่ายดายเสียนี่กะไร
จนผมก้อดสงสัยไม่ได้ว่า "หัวใจทำด้วย เส้นใยไหมอวกาศรึไง" เหมือนไม่รุ้สึกอะไรเลย คำว่ารักก้รุ้สึกก้บอกกันได้ง่ายๆแค่เดือนเดียว
ตัวผมตอนนี้ ไม่ได้เฮิร์ทจะเป็นจะตาย มีกิเลสเข้ามาบ้างแว้บๆ เหมือนผีหลอก ว่า "ของกุๆ อยากได้คืนๆ" แต่ก้พยายามคิดว่า เรารักเค้า เราเห็นเขามีความสุข เราก้ควรยินดีสิ
ส่วนตัวผมอยากขอบคุณเทอครับ ผมเปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดีขึ้นหมดทุกอย่าง เข็มทิศชีวิตผมเปลี่ยนเพราะเทอครับ เพียงแต่ข้อแลกเปลี่ยนครั้งนี้ คือต้องเสียเทอไป....
ปัจจุบันใช้เงินเก็บทั้งหมดจากที่เป็นครู มาศึกษา+ทำงานต่อเมืองนอกครับ
ผมกลายเป็นคนเริ่มวางแผนชีวิต เริ่มเผชิญชีวิตจริงๆแบบโคตรจริง แบบที่ไม่เคยเจอมาก่อน
ตอนนี้หาลู่ทาง จะทำเรื่องยื่นเป็นพลเมืองที่นี่ให้ได้ครับ
แต่ถ้าสุดๆแล้ว ดวงไม่นำพา ก้จะเกบตังเรียน โทอีกใบ ที่ไทยครับ
ผมได้บทเรียนในชีวิตชาตินี้ของผมอย่างนึงครับ
ช่วงอายุ หนึ่งของคนเรา
ความดีอย่างเดียวไม่พอครับ
ใครที่มีรักแท้อยุ่ อย่ารักไปวันๆนะครับ วางแผน
ความคิดคู่ของเราเปลี่ยนแปลงตลอดทุกปี
เหมือนผีหลอกครับ
วันนึงที่เสียคนที่คิดว่ารักที่สุดในชีวิตไปแล้ว
เราก้ย้อนเวลากลับไปไม่ได้
ทุกวันนี้ก้ยังหวัง ว่าในอนาคต จะมีวาสนา
ได้คุยกับเทอ ได้ พบเทออีกครับ
สวัสดี
เรื่องเล่าของพี่หมี ภาค 1 "ความรักคืออะไรครับ"
จนตอนนี่นางมีคนใหม่ไปแล้ว บอกรักกันนี่นั่นนุ่น
(ส่วนตัวไม่รุ้ว่าคุยกันก่อนเลิก หรือ หลังเลิก) แต่เดือนเดียวก็คบกันเลย
ตอนนี้ก้ไม่ได้โมโหหรือหึงหวงอะไรหรอกครับ แต่เป็นอารมน้อยใจตัวเองมากกว่า ที่ผ่านมาผมดุแลเค้าดีตลอดเสียสละให้เค้าตลอด ไม่เคยนอกใจตลอด 4 ปี กลายเป็นเขาด้วยซ้ำที่นอกใจผม ปีแรก แรกๆก้เป็นแผลอยุ่ แต่ผมก้ให้อภัยอโหสิกรรมให้เขาสำเร็จ (พิสูจแล้วครับ ว่าสามารถให้อภัยได้ จนไม่รู้สึกอะไร แค่ต้องใช้เวลา + อีกฝ่ายไม่ทำซ้ำ ) กรรมจะได้ไม่ตามเขา (ผมเชื่อเรื่องกรรมเวรครับ) หลังจากนั้นก้คบกันดีตลอดมาครับ
ผมทำงาน เป็นครู ใน รร แห่งหนึ่ง ส่วน
เสาอาทิตย์ก้สอนพิเศษ
เหตุผลที่เลิกก็เป็นเพราะตัวผมเอง ที่ไม่
ขวนขวายพอที่จะให้ครอบครัวผู้หญิงยอมรับ
(นางเป็นครอบครัวคนจีนครับ)
ผมก้ยอมรับและเข้าใจครับ ผมก้เข้าใจว่างานที่ผมทำมันหาความก้าวหน้ายาก เลิกกันตอนที่ผมตัดสินใจ ออกจากงานครู ละเคว้ง อยุ่ เดือนนึง
วันนั้นผมไม่รั้งเทอครับ ผมเข้าใจสิ่งที่เทอต้องการ ณ วัยนี้ของเทอ ผมปล่อยเทอไปครับ แต่เจ็บใจความด๋อยตัวเองครับ ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมา คือ อยากไปเมืองนอก
ความรู้สึกไม่เชิงหนีครับ แต่ไปไม่ถูกมากกว่า+รู้ว่า
อยุ่ไทยต่อทำงานที่นี่ต่อก้ได้ แต่ ผมเลือกสกิลครูมา
จะแหกไป 0 ใหม่ก้ไม่เวิก ถ้า 0 ที่ไทย ขอไป 0 ที่เมืองนอกดีกว่า เลยตัดสินใจบินเลยครับ
คำสัญญาต่างๆนาๆ ว่าเราจะแต่งงานกัน เราจะเดินไปด้วยกัน ฝ่าฟันกันมาเยอะแยะมากมาย กลับกลายเป็นสายลม ทุกคำพุดที่นางพุดกับแฟนใหม่นางตอนนี้ ล้วนเคยพุดกับผมทั้งนั้น ซึ่งนางพยายามมอบความเป็นเพื่อนให้ผม แต่ผมไม่ตอบนางครับ
(อาจเปนเพราะเหตุนี้ก้ได้นางจึงมีคนใหม่ไปเลย)
ประเด็นคือ ไม่ใช่ผมไม่อยากตอบครับ แต่ผมทราบว่า ณ จุดนี้ ถ้าผมตอบมันจะพังเอา
1. ผมมาอยุ่ 3ปีครึ่ง จะขังนางไว้ ในกรงทอง ตลอเ 3 ปี ครึ่ง ผมคงรับตัวเองไม่ได้
2. เพราะใจผมมันไม่คงที่พุดด้วยมีแต่จะทำให้นางสับสน ...สุ้เงียบ ละเก็บความรู้สึกดีๆไว้ จะได้ให้ความเป็นเพื่อนนางได้ดีกว่าครับซึ่ง นางก้ มา HNY, HBD นะครับ แต่ผมก้ตอบแค่ ขอบคุณ (แต่ปีนี้ไม่น่ามีครับ แผลนางคงแห้งแล้ว 55)
ทั้งหมดนี่ทำให้ผมสงสัยครับ
มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอครับในการที่จะรัก
ใครคนใหม่คนนึง (หรือแค่ปากบอกให้มันข้าวใหม่ปลามันไปงั้นๆ)
ผมเองตอนนี้ก้มีคนมาคุย และไม่ใช่ผมปิดโอกาสตัวเองนะครับ แต่ผมรุ้สึกได้เลยว่า สภาพใจผมตอนนี้ ยังไม่พร้อมที่จะรักใคร เพราะ ผมยังรักเทออยุ่ เข้าใจว่าชีวิตต้องเดินต่อ แต่ผมเดินต่อคนเดียวได้ครับ ถ้ามัน จะเป็นการไม่แฟร์ต่ออีกฝ่าย ละถ้าใจผมยังไม่ปกติ แต่สำหรับเทอมันกลับง่ายดายเสียนี่กะไร
จนผมก้อดสงสัยไม่ได้ว่า "หัวใจทำด้วย เส้นใยไหมอวกาศรึไง" เหมือนไม่รุ้สึกอะไรเลย คำว่ารักก้รุ้สึกก้บอกกันได้ง่ายๆแค่เดือนเดียว
ตัวผมตอนนี้ ไม่ได้เฮิร์ทจะเป็นจะตาย มีกิเลสเข้ามาบ้างแว้บๆ เหมือนผีหลอก ว่า "ของกุๆ อยากได้คืนๆ" แต่ก้พยายามคิดว่า เรารักเค้า เราเห็นเขามีความสุข เราก้ควรยินดีสิ
ส่วนตัวผมอยากขอบคุณเทอครับ ผมเปลี่ยนตัวเองไปในทางที่ดีขึ้นหมดทุกอย่าง เข็มทิศชีวิตผมเปลี่ยนเพราะเทอครับ เพียงแต่ข้อแลกเปลี่ยนครั้งนี้ คือต้องเสียเทอไป....
ปัจจุบันใช้เงินเก็บทั้งหมดจากที่เป็นครู มาศึกษา+ทำงานต่อเมืองนอกครับ
ผมกลายเป็นคนเริ่มวางแผนชีวิต เริ่มเผชิญชีวิตจริงๆแบบโคตรจริง แบบที่ไม่เคยเจอมาก่อน
ตอนนี้หาลู่ทาง จะทำเรื่องยื่นเป็นพลเมืองที่นี่ให้ได้ครับ
แต่ถ้าสุดๆแล้ว ดวงไม่นำพา ก้จะเกบตังเรียน โทอีกใบ ที่ไทยครับ
ผมได้บทเรียนในชีวิตชาตินี้ของผมอย่างนึงครับ
ช่วงอายุ หนึ่งของคนเรา
ความดีอย่างเดียวไม่พอครับ
ใครที่มีรักแท้อยุ่ อย่ารักไปวันๆนะครับ วางแผน
ความคิดคู่ของเราเปลี่ยนแปลงตลอดทุกปี
เหมือนผีหลอกครับ
วันนึงที่เสียคนที่คิดว่ารักที่สุดในชีวิตไปแล้ว
เราก้ย้อนเวลากลับไปไม่ได้
ทุกวันนี้ก้ยังหวัง ว่าในอนาคต จะมีวาสนา
ได้คุยกับเทอ ได้ พบเทออีกครับ
สวัสดี