ผมกับภรรยา แต่งงานกานมาสามปี ไม่มีลูกแต่เรามีปัญหากันเยอะ จนผมไม่ไหวแล้ว
แม่ป่วยไม่สบาย รอผมกลับไปหา ผมอยุ่ ตปท ครับ มีครอบครัวอยุ่นี่ ผมไม่ได้เจอพ่อแม่มาสามปีแล้ว พ่อแม่ก็แก่ลงทุกวัน ผมอยากกลับไปดูแลท่าน ก่อนที่ท่านจะเป็นอะไร ทุกวันนี้ ผมใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่รุ้อยู่เพื่อไรที่นี่ ไม่มีความสัขแล้วกับภรรยา อยู่เพื่อรอวันจาก จริงๆครับ
มันเจ็บ ผมไม่กล้าบอกเลิกเทอ สงสาร คิดๆแล้วเห็นเธอ ลำบากเพื่อให้ได้อยุ่ด้วยกัน เช่นเอกสาร ต่างๆ แต่ผมมีปัญหากับเธอเยอะจน ไม่ไหวแล้ว เวลาจะเลิกรุ้สึกเสียดาย ทีเค้าเหนื่อยทำไรมา ไม่อยากให้เค้าต้องเหนื่อยฟรี เค้าพุดว่า "ในชีวิตเค้า เวลาทำไรจะเสร็จ มันต้องพังก่อนสำเร็จ ประจำ ผมจึงรู้สึกสงสาร
แก่พ่อแม่ ผมก็รอ ผมอยุ่ ถ้าผมไม่กลับไปแม่ผมคงแย่แน่ ทุกวันนี้ แม่ รอผมกลับไปหา ทุกวัน
แม่ผม70กว่าและครับ ผมกลัวจะเสียท่านไป ผมคงเสียใจไปตลอดชีวิตถ้าไม่ได้ดูแลท่าน ท่านรอผม ไม่ยอมไปหาหมอ จะรอผมกลับ ท่าน ต่อไปตรวจมดลูก แต่ไม่ยอมไปรอผม ทุกตอนนี้แม่เอาชีวิตฝากไว้กับผมแล้ว ผมไม่รุ้จะทำไง พุดกับใครก็ไม่ได้
ผมคิดว่า ผมจะหนีภรรยา เพราะทำใจไม่ได้ที่ต้องบอกเลิก ผมควรทำไงดี ผมไม่รุ้จะหาทางออกไง
ไม่รุ้จะยังไงดี อยู่เพื่อรอวันจาก
แม่ป่วยไม่สบาย รอผมกลับไปหา ผมอยุ่ ตปท ครับ มีครอบครัวอยุ่นี่ ผมไม่ได้เจอพ่อแม่มาสามปีแล้ว พ่อแม่ก็แก่ลงทุกวัน ผมอยากกลับไปดูแลท่าน ก่อนที่ท่านจะเป็นอะไร ทุกวันนี้ ผมใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่รุ้อยู่เพื่อไรที่นี่ ไม่มีความสัขแล้วกับภรรยา อยู่เพื่อรอวันจาก จริงๆครับ
มันเจ็บ ผมไม่กล้าบอกเลิกเทอ สงสาร คิดๆแล้วเห็นเธอ ลำบากเพื่อให้ได้อยุ่ด้วยกัน เช่นเอกสาร ต่างๆ แต่ผมมีปัญหากับเธอเยอะจน ไม่ไหวแล้ว เวลาจะเลิกรุ้สึกเสียดาย ทีเค้าเหนื่อยทำไรมา ไม่อยากให้เค้าต้องเหนื่อยฟรี เค้าพุดว่า "ในชีวิตเค้า เวลาทำไรจะเสร็จ มันต้องพังก่อนสำเร็จ ประจำ ผมจึงรู้สึกสงสาร
แก่พ่อแม่ ผมก็รอ ผมอยุ่ ถ้าผมไม่กลับไปแม่ผมคงแย่แน่ ทุกวันนี้ แม่ รอผมกลับไปหา ทุกวัน
แม่ผม70กว่าและครับ ผมกลัวจะเสียท่านไป ผมคงเสียใจไปตลอดชีวิตถ้าไม่ได้ดูแลท่าน ท่านรอผม ไม่ยอมไปหาหมอ จะรอผมกลับ ท่าน ต่อไปตรวจมดลูก แต่ไม่ยอมไปรอผม ทุกตอนนี้แม่เอาชีวิตฝากไว้กับผมแล้ว ผมไม่รุ้จะทำไง พุดกับใครก็ไม่ได้
ผมคิดว่า ผมจะหนีภรรยา เพราะทำใจไม่ได้ที่ต้องบอกเลิก ผมควรทำไงดี ผมไม่รุ้จะหาทางออกไง