ต้องเป็นคนยังไงถึงลางานไปเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุกได้คนเดียว ?

ต้องเป็นคนยังไงถึงลางานไปเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุกได้คนเดียว ?
ไปเที่ยวมาเมื่อวันศุกร์ แต่ตั้งใจตอกย้ำความเด็ดเดี่ยวด้วยการเขียนทู้ไดอารี่วันวาเลนไทน์

..ถึงเพื่อนๆนีทีมคนเดียวทุกเทศกาล เราไปลองมาให้แล้วนะ ไปเที่ยวสวนสนุกคนเดียว..





ด้วยความที่เป็นผู้หญิง..   
ด้วยความที่เป็นเด็กต่างจังหวัด...   
และด้วยความที่(รู้ตัวเองว่า)หน้าตาแอบดี...


ถามว่ากลัวมั๊ย..   ต่างบ้านต่างเมืองคนเดียว..
แต่ไม่ได้สิ   ใครจะมาท้าเราเฉยๆได้ไง  เราประเภทที่ใครท้าไม่ได้ด้วย
แต่ก็ไม่มีใครท้าเรานะ  อันนี้เราท้าตัวเองไป   ไม่ได้.. ตัวเองจะไม่รับคำท้าตัวเองไม่ได้


/เห้ย คนจริงว่ ะ..


นานมากแล้ว   เคยไปเหยียบงานแฟร์ที่เต็มไปด้วยเครื่องเล่น
แต่ด้วยความที่มีส่วนสูงที่น่ารักมาก..   มันไม่ถึงกำหนด 160 ซม.    เลยไม่เคยมีโอกาสได้เล่น

แล้วก็คิดว่าชีวิตนี้จะไม่มีวันได้เล่นเครื่องเล่นอะไร
เพราะตอนนี้อายุ  20  ต้นๆ   ส่วนสูงสูงสุดสุทธิของเราอยู่ที่  153  ซม.


“หนู ดรีมเวิร์ลมัน 140 ซม.ขึ้นไปเองมั้ง หนูเล่นได้อยู่นะ”

เธอเราเกิดมาหน้าตาดีไม่พออีก   เรายังมีหัวหน้างานที่เข้าใจความฮิปและอินดี้ของเรา   
เราบอกเหตุผลตรงๆว่าหนูจะไปเที่ยวสวนสนุกค่ะ   เค้าก็ Approve แบบไม่อะไรเลย...


ตั้งใจไปวันธรรมดา.. ถ้าไปวันหยุดไปเห็นภาพคู่นั่นนี่ไม่ไหวแน่  
เราก็กลัวขาเราจะไปก้านคอเค้าเนอะ..  




- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
วันศุกร์ 10 กุมภาพันธ์ 2560
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เราออกจากระยอง  ไปถึงดรีมเวิร์ลประมาณเที่ยง
ซื้อบัตรรวมเครื่องเล่นอย่างละรอบ 500 บาท
เดินตัวปลิวโดยไม่ถ่ายรูปกับป้ายข้างหน้าดรีมเวิร์ลด้วยซ้ำ

ใจไปอยู่กับเครื่องเล่นหมดแล้ว


“เชิญครับคนสวย”    / ..ชินมากกับคำแบบนี้.. /

เข้าสวนสนุกด้วยการ  เดินผ่านที่หมุนหมุนอันนั้นอะ
อันที่เป็นวงล้อเหล็กที่เหมือนอีที่ใช้ปั่นออกซิเจนลงน้ำในบ่อกุ้งอะ

สนุกมาก..


เดินมาแปบ  ก็เจอลูกโลกดรีมเวิร์ลให้ถ่ายรูปคู่


เชื่อปะ   เราเดินไปเดินมามีความงงเหมือนหลงเข้าไปในใจใคร..
เพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้หยิบ map มาจากหน้าเคาท์เตอร์ตอนซื้อตั๋ว

คือเราเดินไม่เจอเครื่องเล่นสักอันเลย   ป้ายก็ไม่เจอ
เจอแต่มุมให้ถ่ายรูปเต็มไปหมดเต็มไปหมด    /ย้ำเพื่อให้รู้ว่าเต็มไปหมด
กับขายของ   กับปาโป่ง   ตกปลา  โยนห่วง  โยนบอล  โยนบาส   กับนั่นนี่ชิงรางวัล


ข้อเสียเดียวของการไปคนเดียว คือ เรื่องรูปนี่ล่ะค่ะ


ดรีมเวิร์ลนี่เค้ามีบัตรแบบที่ว่าไม่รวมเครื่องเล่นอยู่นะ   คิดว่าแค่เข้ามาถ่ายรูปก็คุ้มแล้วแหละ
เพราะจุดถ่ายรูปคือเยอะจริงๆ   แล้วถ้าอยากจะเล่นแค่บางอย่างเราก็ซื้อตั๋วได้หน้าเครื่องเล่น


ข้างในมีสวนสัตว์เล็กๆ


เราชอบหมูเอวคอดกลุ่มนี้มาก..   งานดี..   มีพุงแต่มีเอวด้วย..



ถัดจากสวนสัตว์มีสวนผู้ชายไม่เอาสวนเล็กๆ    /จ้ะ   สวนนก
นกที่นี่นกเป็นมิตร   ไม่นกแบบหงุดหงิด   แค่ถืออาหารเข้าไปก็มาเกาะแบบไม่กลัวไรเลย


น้องๆนักเรียนประถมและม.ต้นเต็มไปหมด   เต็มจริงๆไม่มีบุคคลอื่นๆเลย   (ไม่นับครูไม่นับพี่เลี้ยงนะ)




และในส่วนของมุมถ่ายรูปอื่นๆไม่ต้องพูดถึง   ถ้ามีตากล้องไปด้วยอีกคนนี่คิดว่าต้องเผื่อเมมกล้องไปอีก
ที่บอกว่าเยอะนี่คือเยอะจริงๆ   คุกเข่ากอดขาขอให้เชื่อออเถอะะะว่ามันเยอะจริงๆ




ในส่วนของอาหาร มีศูนย์อาหารอยู่ข้างหน้าตั้งแต่ทางเข้า
แต่ถ้าจะเข้ามากินข้างในสวนสนุกก็มี  แบบจริงจังมีเคเอฟซี
แบบไม่จริงจังก็มีเยอะแยะ..  เราสุ่มๆซื้อโดนไส้กรอกลูกชิ้นไม้ละ  20  บาทเบาๆ




ส่วนของ 3 อันดับเครื่องเล่น (สามพอ กลัวกระทู้ยาว) เรียงตามความทรมาน
จริงๆเครื่องเล่นที่นี่ที่ถ้าไม่นับของเด็กๆอย่างพวกปลาบิน   อะไรอินเดียนแดง   อันนั่นอันนี่   มันก็มีไม่กี่อย่างนะ
ขออนุญาตใส่รีวิวในสปอยเพื่อไม่ให้ตัวหนังสือเยอะจนเกินไป   วอนอย่าด่าว่าต้องลำบากกดสปอยดู




H u r r i c a n e
ฮูเรอริแคนอี ? (ดูมีความสามารถทางด้านภาษา)
ราคาบัตรซื้อแยกหน้าเครื่อง  80  บาท

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนเครื่องขึ้น.. มีเพลงปลุกใจ + มีดีเจพูดเหมือนในผับ
“ย่าวป้ายยยยยยยย ตึ่งตึง ตึ๊งตึ่ง ชูมือเขิ่นแค๊บบบ ตึ่งตึง ตึ๊งตึ่ง ชู้มื่ออ! ตึ๊งตึง กรี๊ดได้กรี๊ดได้..”

ตัวเครื่องก็หมุน ตัวที่นั่งก็หมุนรอบตัวที่นั่งอีกที ขึ้นบ้างลงบ้างไปเรื่อย
สังเกตได้ว่าเครื่องคุมด้วยมือคน เค้าสามารถเอาเราค้างอยู่กลางอากาศให้เราห้อยหัวลงอยู่ได้เป็นพักๆ
แล้วก็หมุนเราลงมาใหม่ หมุนโมชั่นเดียวกับคนขายหมึกแผ่นๆ ที่ต้องเอามาหมุนหน้าหมุนหลังรีดให้มันยาวๆ

ไม่ค่อยน่ากลัว แต่เทียบกับอันอื่นแล้วก็ต้องเลือก Top3 ก็อันนี้ละกัน




S k y    C o a s t e r
สะคี่.. โคแอสเตอร์.. (มีความสามารถทางด้านภาษา)
ราคาบัตรซื้อแยกหน้าเครื่อง  100  บาท


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จริงๆไม่เสียวเลยนะ เทียบกับเฮอริเคน   อันนี้น่าจะอยู่ที่ 3 มากกว่า
แต่ให้เป็นที่  2   เพราะวัดจากความทรมานตอนเหวี่ยงซ้ายขวา
หัวกระแทกตรงที่รองคอจนปวดคอปวดหัวไปหมด

/กลับมาบ้านคอเคล็ดไปวันนึงอะ  จะบอก/


เพราะมันเป็นรถไฟเหาะที่สั้นคือยังไม่ทันรู้สึกอะไร   มันจบแล้วจ้ะ
รู้สึกแค่ความทรมานเพราะที่กันกระแทกเค้าแข็งกว่าเบาะรถยนต์มาก
นึกว่ากระแทกอยู่กับล้อรถบรรทุก




T o r n a d o
ทูอานาดู..
ราคาบัตรซื้อแยกหน้าเครื่อง 120 บาท


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อันนี้ยอมตัว ยอมใจ ยอมตับไตไส้พุง ยอมทุกอย่าง
หลังจากเดินเล่นมาทุกอย่างแล้วก็แอบเฟล
ประสบการณ์เล่นเครื่องเล่นครั้งแรกเราจะไม่กรี๊ด ไม่เดินเซ ไม่ผะอืดผะอมเลยหรอ

คิดว่าน่าจะไม่มีอะไรทำให้เรากลัวจนมาเจอเธอทอร์นาโด..

คนเล่นน้อยนะ กลุ่มแรก 4-5 คนเค้าเลือกจะนั่งกันตรงพื้นที่นึง
เราเลือกมานั่งอีกฟากนึงตรงข้ามกับกลุ่มคน

“มาคนเดียวหรอครับ มานั่งซะหลังเชียว” /คนคุมเครื่องพูดแล้วก็ล็อคเรา
“กลัวร้องไห้ค่ะ จะได้ไม่มีใครเห็น.. พี่มานั่งเล่นด้วยกันมั๊ยคะ”
“แล้วใครจะคุมเครื่อง /หัวเราะ”

อันนี้น่าจะเป็นเครื่องเดียวในสวนสนุกที่เค้าหยุดกลางคันไม่ได้ เหมือนแค่คุมให้มันเปิดให้มันปิด
เวลาจะหยุดคือต้องอาศัยปิดเครื่องก่อนแล้วรอให้มันเบาลง เบาลง จนหยุดหมุนไปเอง

นึกสภาพถังปั่นแห้ง.. มีความรู้สึกใกล้เคียงเหมือนเอาตัวเองไปเป็นผ้าเปียก..

พอมันเริ่มเหวี่ยงเท่านั้นแหละ.. แม่.. ตัวเครื่องมันหมุนขึ้นหมุนลงแต่ตัวที่นั่งมันหมุนวนซ้ายไปขวา
“ตึ่ง ตึ่งตึ๊ง ตึ๊งตึง คนเดียวหวายม๊าย คนเดียวหวายม๊าย”

อีเราก็ชูสองนิ้วให้พี่เค้าที่โบกมือมาจากในตู้

มันแรงขึ้นแก มันแรงขึ้นเรื่อยๆ โมเม้นท์กรี๊ดมาแล้ว! โมเม้นท์หลับตาก็มา! โมเม้นท์ร้องขอชีวิต!
ใครจะรู้ว่าเล่นมาทุกอย่างแล้วจนนึกว่าจะไม่มีโมเม้นท์นั้นแล้ว จะมาเจอที่เครื่องเล่นสุดท้าย
ลิปเสตน ลิปเมจิกในตำนานที่ทามาหายหมด คืออยู่ๆปากซีดมาก.. คือเห็นเลยว่าป่วย..

เราขอโทษเรา.. รู้สึกผิดต่อผ้าเปียกในถังปั่นแห้งมาก

อันดับ 1 แบบทิ้งห่างทุกเครื่องเล่นในดรีมเวิร์ล..








สุดท้ายนี้.. ขออภัยที่รูปไม่เยอะมาก   หลายๆรูปเป็นรูปสกิลประถมถ่ายให้..   (กรุณาดูตัวอย่างรูปในสปอย)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
น้องๆ รอพี่ไปยืนใกล้ๆหอไอเฟล น้องถ่ายพี่จากมุมตรงนี้นะ... และรูปที่ได้..





สรุปสภาพทางใจอื่นๆของการไปเล่นในที่ที่ไม่ควรเล่นคนเดียว  
ตอนแรกที่คิดว่าจะเหงา   แต่เหงาไม่ลงหรอกนะ   ทั้งพนักงานที่บูท   ทั้งพนักงานคุมเครื่องเล่น  
พอรู้ว่ามาคนเดียว.. ก็ชวนคุยน้ำไหลไฟดับพรึ่บพรับพับนกกระเรียนเวียนหัวใจ
ก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดไว้เลยนะเธอนะ      

(แต่ถ้ามาวันหยุดปกตินี่ไม่แน่ใจ บวกกับคนเข้ามาเล่นสวนสนุกไม่เยอะพี่ๆพนักงานเค้าเลยมีเวลาคุยมีเวลาดูแลเรามั้ง)




#ทีมคนเดียวทุกเทศกาล

..สวัสดีค่ะ..