คือเราค่อนข้างเป็นคนอ่อนแอ อ่อนไหวง่าย
เราไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงสักเท่าไหร่
ที่เห็นได้ชัดที่รู้สึกว่าทรมานมากๆ ร้องไห้อยู่ได้ แบบหนักมาก เวลาผ่านไปก็ยังนึกถึงและร้องไห้ น้ำตาไหลแทบตลอด อยู่ช่วงนึง ที่เลิกกับแฟนเก่าค่ะ
นี่เป็นเหตุการณ์เริ่มต้นที่หนักมากสำหรับเรา จนคิดว่าตัวเองไม่โอเคละที่เป็นแบบนี้
คือด้วยความที่เป็นแฟนคนแรกด้วยค่ะ ผูกพัน รักมาก และโลกสวยเลยไม่เผื่อใจว่าโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน
มันไม่ใช่ประเด็นหลักมากหรอกค่ะ เราแค่จะท้าวความถึงความเซ้นสิทีฟเกินไปของเรา
แน่นอนมันผ่านมาเป็นปีๆ เราดีขึ้นแน่นอน แต่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้
ต่อมา..พอมีโอกาสคุยกับคนๆนึง คุยแบบไม่มีสถานะเป็นปีค่ะ ที่ไม่ให้สถานะเพราะใจมันเข็ด มันกลัวและด้วยอะไรหลายๆอย่าง แต่เพิ่งโดนเทไปค่ะ
เราร้องไห้หนักมาก2วัน(แต่หลังจากนี้ยังไม่รู้จะร้องอีกมั้ย เพราะเหตุการณ์เพิ่งเกิดน่ะ)
คือแม้ไม่มีสถานะ แต่ความรู้สึกเรานำไปมากค่ะยอมรับ จะไม่เล่ารายละเอียดมากแต่คืออันนี้ในแง่ความรัก
เราไม่ชอบที่ตัวเอง เผลอเอาตัวเองไปยึดกับอีกคนโดยไม่รู้ตัว จากครั้งเก่าที่เจ็บมา ครั้งใหม่ว่าดูดีแล้วแต่ยังโดนเท
(แต่เค้าไม่ใช่ไม่ดีนะ มีเหตุผลที่ดีที่ทำให้สถานะเปลี่ยน)
แต่ใจเราไปไกลละเลยเสียใจน่ะ
แต่ครั้งนี้ แบบ ณ ตอนนี้นะคะ เราคิดว่าเราโอเคกว่าครั้งแรกมาก อาจเพราะไม่มีสถานะ เพราะไกลกัน เพราะเหตุการณ์นี้เคยเจอที่หนักจากคนเก่ามาแล้วหรือเราพยายามบอกตัวเองมั้ง
คือยกตัวอย่างในแง่ความรักเพราะมันเห็นได้ชัดดี เราจะแบบอยากร้องไห้แทบตลอด แทบไม่อยากทำอะไร วันแรกเราเอาแต่ร้องๆ ฟังเพลงเศร้า
และเข้านอนไว นอนไม่หลับหรอก แต่อยากนอนๆๆๆละไม่อยากให้เช้า แบบไม่อยากทำอะไรไง
ข้าวก็กินได้น้อย แทบไม่กิน(มันอย่างกับในละคร) กินไม่ลงจริงๆ เหมือนมีอะไรผลักออกมาแบบกลืนแทบไม่ลง(เกลียดมากที่เป็นแบบนี้5555)
ตอนนี้เราว่างอยู่เราจะนอนๆๆๆเราทำได้ไง แต่ถ้าเราต้องทำงานอ่ะ เราจะมีสมาธิมั้ย แค่ลองคิดว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานนะ ใจมันก็แบบชั้นจะลางานไม่ไหวจริงๆ อยากจะนอนร้องไห้โง่ๆ ขนาดแค่คิดว่าจะไปทำงานนะ แค่คิด
"อยากรู้วิธีแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวค่ะ"
เราเคยแบบ ช่วงที่ยังเสียใจกับแฟนเก่า พอรู้ข่าวว่าเค้ามีใหม่เราซึมมากในที่ทำงานอ่ะ แทบไม่อยากคุยกับใคร
น้ำตาคลอๆหลายครั้ง เพื่อนถามเป็นอะไรป่าว เราบอกว่าหาวๆ เราไม่ชอบให้ใครเห็นเราร้องไห้ด้วย อีกอย่างมันที่ทำงานไง
พอเลิกงานแวะไปตลาด ก็ยังพยายามกลั้นได้ ไหลบ้าง พอถึงห้องปุ้บเท่านั้นแหละไหลพรากๆๆๆๆๆๆ เราคงทนจนถึงห้องให้ได้ไง
ละตอนอยู่คนเดียว ไม่มีครอบครัวที่อยู่ด้วย ที่ที่อยู่ก็ไม่ใช่บ้านเรา ความไม่สบายใจที่มีอยู่ในที่แบบนั้นตัวคนเดียวก็ยิ่งไม่โอเค
ตอนนั้นสุดท้ายเราลาออก กลับบ้านเลยนะ(ด้วยสภาพงานที่ยังไม่โอเคมาก กับปัญหาส่วนตัวที่พีค)
เนี่ย เราไม่อดทนอ่ะ เอาปัญหาส่วนตัวมาพานงานอ่ะ ละกลับบ้านเพราะเป็นที่ที่อยู่ละสบายใจ มาถึงบ้านปุ้บ แค่นั้นสบายใจสุดๆ
แต่มันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดีเลยอ่ะค่ะ
ทำงานเคยถูกกดดันก็ชอบบ่นๆให้แม่หรือเพื่อนฟัง โดนดุนิดก็ไม่ค่อยพอใจ ค่อยมาระบายกับคนสนิท(เหมือนไม่อดทน)
ถ้าอย่างเรื่องอื่นๆเหตุการณ์ไม่คาดคิด หรือความเปลี่ยนแปลงที่จะต้องเกิด ซึ่งมันก็ยังไม่ค่อยมีหรอก
คือถ้ามันเกิดขึ้นมาเราจะรับมันได้มั้ย
อยากเข้มแข็งให้มากๆค่ะ แบบรับได้ในสถานการณ์ที่เป็นไป
หลังๆเราบอกตัวเองให้รับกับความจริงให้ได้ เข้าใจมันและเดินต่อไปให้ได้ และยังมองแง่บวกต่อไป แม้จะเกิดความคิดลบๆบ้าง
อันนี้เราก็รับรู้ว่าคงช่วยมั้ง เพราะที่เราเสียใจกับคนนี้ วันนี้วันที่สาม เราไม่ร้องไห้เลยทั้งวันละมานั่งพิมพ์พันทิพเนี่ย
คือพิมพ์มาแบบยาวมาก มันคือเรื่องราวที่บอกว่าเราอ่อนแอยังไงอ่ะค่ะ
อยากเป็นผู้หญิงสตรวงงงง รับได้กับทุกสถานการณ์ ไม่ต้องขั้นถึกไม่รู้สึกอะไรเลย แต่แยกแยะเป็น ระหว่างเรื่องงานเรื่องส่วนตัว
ถึงเสียใจก็กลับมามีความสุขได้แบบที่ใช้เวลาไม่นานอ่ะ(เราอาจจะทำได้หรือไม่กับเรื่องคนนี้ ต้องรอสังเกตตัวเองต่อแหละค่ะ)
อยากเป็นคนอดทนมากกว่านี้ ไม่ว่าจะเจองานที่ยาก กดดัน คนที่มีความเยอะ หรืออะไรก็ตาม
แนะนำหน่อยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะคนที่อ่านจนจบ^^
อยากเป็นคนเข้มแข็งให้มากๆ ทำยังไงดีคะ?
เราไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงสักเท่าไหร่
ที่เห็นได้ชัดที่รู้สึกว่าทรมานมากๆ ร้องไห้อยู่ได้ แบบหนักมาก เวลาผ่านไปก็ยังนึกถึงและร้องไห้ น้ำตาไหลแทบตลอด อยู่ช่วงนึง ที่เลิกกับแฟนเก่าค่ะ
นี่เป็นเหตุการณ์เริ่มต้นที่หนักมากสำหรับเรา จนคิดว่าตัวเองไม่โอเคละที่เป็นแบบนี้
คือด้วยความที่เป็นแฟนคนแรกด้วยค่ะ ผูกพัน รักมาก และโลกสวยเลยไม่เผื่อใจว่าโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน
มันไม่ใช่ประเด็นหลักมากหรอกค่ะ เราแค่จะท้าวความถึงความเซ้นสิทีฟเกินไปของเรา
แน่นอนมันผ่านมาเป็นปีๆ เราดีขึ้นแน่นอน แต่กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้
ต่อมา..พอมีโอกาสคุยกับคนๆนึง คุยแบบไม่มีสถานะเป็นปีค่ะ ที่ไม่ให้สถานะเพราะใจมันเข็ด มันกลัวและด้วยอะไรหลายๆอย่าง แต่เพิ่งโดนเทไปค่ะ
เราร้องไห้หนักมาก2วัน(แต่หลังจากนี้ยังไม่รู้จะร้องอีกมั้ย เพราะเหตุการณ์เพิ่งเกิดน่ะ)
คือแม้ไม่มีสถานะ แต่ความรู้สึกเรานำไปมากค่ะยอมรับ จะไม่เล่ารายละเอียดมากแต่คืออันนี้ในแง่ความรัก
เราไม่ชอบที่ตัวเอง เผลอเอาตัวเองไปยึดกับอีกคนโดยไม่รู้ตัว จากครั้งเก่าที่เจ็บมา ครั้งใหม่ว่าดูดีแล้วแต่ยังโดนเท
(แต่เค้าไม่ใช่ไม่ดีนะ มีเหตุผลที่ดีที่ทำให้สถานะเปลี่ยน)
แต่ใจเราไปไกลละเลยเสียใจน่ะ
แต่ครั้งนี้ แบบ ณ ตอนนี้นะคะ เราคิดว่าเราโอเคกว่าครั้งแรกมาก อาจเพราะไม่มีสถานะ เพราะไกลกัน เพราะเหตุการณ์นี้เคยเจอที่หนักจากคนเก่ามาแล้วหรือเราพยายามบอกตัวเองมั้ง
คือยกตัวอย่างในแง่ความรักเพราะมันเห็นได้ชัดดี เราจะแบบอยากร้องไห้แทบตลอด แทบไม่อยากทำอะไร วันแรกเราเอาแต่ร้องๆ ฟังเพลงเศร้า
และเข้านอนไว นอนไม่หลับหรอก แต่อยากนอนๆๆๆละไม่อยากให้เช้า แบบไม่อยากทำอะไรไง
ข้าวก็กินได้น้อย แทบไม่กิน(มันอย่างกับในละคร) กินไม่ลงจริงๆ เหมือนมีอะไรผลักออกมาแบบกลืนแทบไม่ลง(เกลียดมากที่เป็นแบบนี้5555)
ตอนนี้เราว่างอยู่เราจะนอนๆๆๆเราทำได้ไง แต่ถ้าเราต้องทำงานอ่ะ เราจะมีสมาธิมั้ย แค่ลองคิดว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานนะ ใจมันก็แบบชั้นจะลางานไม่ไหวจริงๆ อยากจะนอนร้องไห้โง่ๆ ขนาดแค่คิดว่าจะไปทำงานนะ แค่คิด
"อยากรู้วิธีแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวค่ะ"
เราเคยแบบ ช่วงที่ยังเสียใจกับแฟนเก่า พอรู้ข่าวว่าเค้ามีใหม่เราซึมมากในที่ทำงานอ่ะ แทบไม่อยากคุยกับใคร
น้ำตาคลอๆหลายครั้ง เพื่อนถามเป็นอะไรป่าว เราบอกว่าหาวๆ เราไม่ชอบให้ใครเห็นเราร้องไห้ด้วย อีกอย่างมันที่ทำงานไง
พอเลิกงานแวะไปตลาด ก็ยังพยายามกลั้นได้ ไหลบ้าง พอถึงห้องปุ้บเท่านั้นแหละไหลพรากๆๆๆๆๆๆ เราคงทนจนถึงห้องให้ได้ไง
ละตอนอยู่คนเดียว ไม่มีครอบครัวที่อยู่ด้วย ที่ที่อยู่ก็ไม่ใช่บ้านเรา ความไม่สบายใจที่มีอยู่ในที่แบบนั้นตัวคนเดียวก็ยิ่งไม่โอเค
ตอนนั้นสุดท้ายเราลาออก กลับบ้านเลยนะ(ด้วยสภาพงานที่ยังไม่โอเคมาก กับปัญหาส่วนตัวที่พีค)
เนี่ย เราไม่อดทนอ่ะ เอาปัญหาส่วนตัวมาพานงานอ่ะ ละกลับบ้านเพราะเป็นที่ที่อยู่ละสบายใจ มาถึงบ้านปุ้บ แค่นั้นสบายใจสุดๆ
แต่มันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดีเลยอ่ะค่ะ
ทำงานเคยถูกกดดันก็ชอบบ่นๆให้แม่หรือเพื่อนฟัง โดนดุนิดก็ไม่ค่อยพอใจ ค่อยมาระบายกับคนสนิท(เหมือนไม่อดทน)
ถ้าอย่างเรื่องอื่นๆเหตุการณ์ไม่คาดคิด หรือความเปลี่ยนแปลงที่จะต้องเกิด ซึ่งมันก็ยังไม่ค่อยมีหรอก
คือถ้ามันเกิดขึ้นมาเราจะรับมันได้มั้ย
อยากเข้มแข็งให้มากๆค่ะ แบบรับได้ในสถานการณ์ที่เป็นไป
หลังๆเราบอกตัวเองให้รับกับความจริงให้ได้ เข้าใจมันและเดินต่อไปให้ได้ และยังมองแง่บวกต่อไป แม้จะเกิดความคิดลบๆบ้าง
อันนี้เราก็รับรู้ว่าคงช่วยมั้ง เพราะที่เราเสียใจกับคนนี้ วันนี้วันที่สาม เราไม่ร้องไห้เลยทั้งวันละมานั่งพิมพ์พันทิพเนี่ย
คือพิมพ์มาแบบยาวมาก มันคือเรื่องราวที่บอกว่าเราอ่อนแอยังไงอ่ะค่ะ
อยากเป็นผู้หญิงสตรวงงงง รับได้กับทุกสถานการณ์ ไม่ต้องขั้นถึกไม่รู้สึกอะไรเลย แต่แยกแยะเป็น ระหว่างเรื่องงานเรื่องส่วนตัว
ถึงเสียใจก็กลับมามีความสุขได้แบบที่ใช้เวลาไม่นานอ่ะ(เราอาจจะทำได้หรือไม่กับเรื่องคนนี้ ต้องรอสังเกตตัวเองต่อแหละค่ะ)
อยากเป็นคนอดทนมากกว่านี้ ไม่ว่าจะเจองานที่ยาก กดดัน คนที่มีความเยอะ หรืออะไรก็ตาม
แนะนำหน่อยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะคนที่อ่านจนจบ^^