วันนี้ ตื่นมามองเห็นแสงข้างหน้าต่างตอนเช้าตรู่ พร้อมอากาศที่เย็นลง
ความคิดต่างๆไหลเข้ามาในหัวสมองทันที เหตุการณ์ต่างๆเมื่อวาน
แต่ทุกอย่างยังไม่ทันได้รวบรวมประมวลผล ความรู้สึกเจ็บก็ปรี่เข้ามาต่อท้าย
ทั้งที่ท่องไว้แล้วว่า
หลายต่อหลายเหตุการณ์ในชีวิต ถ้าเราเอาตัวกูของกูเป็นที่ตั้ง
เราไม่รู้ตัวหรอกว่าเรากำลังทำร้ายความสุขตัวเอง
การเป็นผู้ให้ การปล่อยวางมันเป็นความสุขที่แท้จริง
แต่ก็อดเสียใจ และเจ็บไม่ได้ แม้จะพยายามมองทุกอย่างในแง่บวก
เสียใจที่รู้ว่าความจริงไม่ได้เป็นแบบที่เราคิด
เสียใจที่พี่ชายที่รักกันมากมายสอนมาแล้วไม่เคยจำ และไม่คิดนำมาใช้
จนเกิดผลลัพธ์แบบนี้จริงๆ
เสียใจที่ในวันที่เรามองไม่เห็นใครคนที่เราอยากให้เขาปลอบใจเรา
เขาไม่มองมาที่เราด้วยซ้ำ
ตอนนี้รู้สึกสมเพชตัวเองที่ผ่านมา ทำไมเราถึงยอมให้คนที่ไม่เคยเห็นค่าเรา
มีอิทธิพลกับเราในชีวิต สร้างความรู้สึกต่างๆให้เกิดกับเรามากมาย
ขอโทษตัวเองสักล้านครั้งคงยังน้อยไป
ต่อไปนี้ นับจากวันนี้เขาจะไม่มีค่า ไม่มีผลอะไร กับชีวิตเราอีก
เมื่อคืนตั้งใจจะกันเขาออกทั้งหมด ทั้งชีวิตที่เหลือ แต่มาดูประโยคข้างบน
นี่เรากำลังนึกถึงตัวกูของกู หรือเปล่า เราไม่ปล่อยวางใช่ไหม
เรากำลังทำลายความความสุขตัวเองหรือเปล่า แถมไม่พอ
ยังอาจโยงไปถึงคนอื่น ซึ่ง .. การเป็นคนดี การให้ น่าจะนำความสุขมามากกว่า
การให้... แม้แต่ให้อภัย
นี่คือความรู้สึกของเช้านี้ กับเมื่อคืนหลังผ่านเหตุการณ์ รอยช้ำในใจ
ซึ่งยังคงไม่หายเร็วนักหรอก
ยังมีสิ่งที่ต้องเผชิญอีกมาก ต้องเข้มแข็งและผ่านมันไป จะหวังพึ่งใครเป็นแรงใจ
คงไม่ดีเท่าก้าวมันด้วยตัวเอง
ขอบคุณพี่ชายที่รักกันมากมาย ที่สอนหนูบอกหนูว่าควรทำอย่างไร หนูก็รักเคารพพี่ที่สุด
ขอบคุณพี่ชายอีกคนที่ปลอบใจหนูเมื่อวาน ว่า หนูจะไม่เป็นไร
ขอบคุณโลกใบนี้ที่ทำให้ฉันมองเห็นอะไรในชีวิตชัดขึ้น
ความรู้สึกในเช้าอีกวัน
ความคิดต่างๆไหลเข้ามาในหัวสมองทันที เหตุการณ์ต่างๆเมื่อวาน
แต่ทุกอย่างยังไม่ทันได้รวบรวมประมวลผล ความรู้สึกเจ็บก็ปรี่เข้ามาต่อท้าย
ทั้งที่ท่องไว้แล้วว่า
หลายต่อหลายเหตุการณ์ในชีวิต ถ้าเราเอาตัวกูของกูเป็นที่ตั้ง
เราไม่รู้ตัวหรอกว่าเรากำลังทำร้ายความสุขตัวเอง
การเป็นผู้ให้ การปล่อยวางมันเป็นความสุขที่แท้จริง
แต่ก็อดเสียใจ และเจ็บไม่ได้ แม้จะพยายามมองทุกอย่างในแง่บวก
เสียใจที่รู้ว่าความจริงไม่ได้เป็นแบบที่เราคิด
เสียใจที่พี่ชายที่รักกันมากมายสอนมาแล้วไม่เคยจำ และไม่คิดนำมาใช้
จนเกิดผลลัพธ์แบบนี้จริงๆ
เสียใจที่ในวันที่เรามองไม่เห็นใครคนที่เราอยากให้เขาปลอบใจเรา
เขาไม่มองมาที่เราด้วยซ้ำ
ตอนนี้รู้สึกสมเพชตัวเองที่ผ่านมา ทำไมเราถึงยอมให้คนที่ไม่เคยเห็นค่าเรา
มีอิทธิพลกับเราในชีวิต สร้างความรู้สึกต่างๆให้เกิดกับเรามากมาย
ขอโทษตัวเองสักล้านครั้งคงยังน้อยไป
ต่อไปนี้ นับจากวันนี้เขาจะไม่มีค่า ไม่มีผลอะไร กับชีวิตเราอีก
เมื่อคืนตั้งใจจะกันเขาออกทั้งหมด ทั้งชีวิตที่เหลือ แต่มาดูประโยคข้างบน
นี่เรากำลังนึกถึงตัวกูของกู หรือเปล่า เราไม่ปล่อยวางใช่ไหม
เรากำลังทำลายความความสุขตัวเองหรือเปล่า แถมไม่พอ
ยังอาจโยงไปถึงคนอื่น ซึ่ง .. การเป็นคนดี การให้ น่าจะนำความสุขมามากกว่า
การให้... แม้แต่ให้อภัย
นี่คือความรู้สึกของเช้านี้ กับเมื่อคืนหลังผ่านเหตุการณ์ รอยช้ำในใจ
ซึ่งยังคงไม่หายเร็วนักหรอก
ยังมีสิ่งที่ต้องเผชิญอีกมาก ต้องเข้มแข็งและผ่านมันไป จะหวังพึ่งใครเป็นแรงใจ
คงไม่ดีเท่าก้าวมันด้วยตัวเอง
ขอบคุณพี่ชายที่รักกันมากมาย ที่สอนหนูบอกหนูว่าควรทำอย่างไร หนูก็รักเคารพพี่ที่สุด
ขอบคุณพี่ชายอีกคนที่ปลอบใจหนูเมื่อวาน ว่า หนูจะไม่เป็นไร
ขอบคุณโลกใบนี้ที่ทำให้ฉันมองเห็นอะไรในชีวิตชัดขึ้น