ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ น้องดาว Lady Star 919, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณซูซี่ Susisiri, คุณ สมาชิกหมายเลข 2134801, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, จารย์จี GTW, คุณ สมาชิกหมายเลข 1065771, คุณ ฮิปโปโปตัวโตพุงโลชะมัด, คุณ เป่าชาง, คุณลิ ลายลิขิต, คุณออม ออมอำพัน
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ
บทก่อนๆ ค่ะ
บทที่ 10
https://pantip.com/topic/35992032
บทที่ 11
https://pantip.com/topic/35999142
บทที่ 12
https://pantip.com/topic/36005614
บทที่ 13
https://pantip.com/topic/36008955
บทที่ 14
https://pantip.com/topic/36015042
บทที่ 15
https://pantip.com/topic/36022170
บทที่ 16
https://pantip.com/topic/36025947
บทที่ 17
https://pantip.com/topic/36032009
บทที่ 18
https://pantip.com/topic/36038614
บทที่ 19
https://pantip.com/topic/36045647
บทที่ 20
https://pantip.com/topic/36052025
บทที่ 21
https://pantip.com/topic/36057918
บทที่ 22
https://pantip.com/topic/36064433
บทที่ 23
https://pantip.com/topic/36071189
บทที่ 24
https://pantip.com/topic/36080925
บทที่ 25
https://pantip.com/topic/36084107
บทที่ 26
https://pantip.com/topic/36091378
บทนี้มีภาษาเหนือแทรกอยู่ด้วย ถ้าผิดเพี้ยนไปก็ต้องขอโทษคุณลิและคนเหนือทุกคนด้วยนะคะ
บทที่ 27
มีเสียงผ้าเสียดสีกันแผ่วๆ และปณิตาก็เงี่ยหูฟัง เพียงไม่นานเห็นชายผ้าซิ่นขาวยกลายทองดูเลื่อมระยับ ยิ่งเมื่อต้องแสงอรุณยามรุ่งสางที่ส่องเฉียงผ่านชายคาลงมาบนชานกว้าง ชานนั้นทอดยาวอ้อมไปอีกด้านของตัวเรือน เสื้อคอป้ายเป็นไหมแก้วสีออกนวล มีเสียงกรุ๋งกริ๋งของเครื่องประดับอะไรบางอย่างดังให้ได้ยินตามจังหวะก้าวเดิน
“เจ้าแน่ใจนะคำแก้ว ว่าเป็นหนานตาจริง” กังวานเสียงนั้นแม้อ่อนโยนหากก็ฟังดูทรงอำนาจอยู่ในที
“บ่หันจั๊ดดอกเจ้า มันมืด แต่ข้าเจ้าฮู้ว่าเป็นหนานตาเจ้า”
ร่างโปร่งระหงของหญิงสาวชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเลี้ยวมุมไปอีกด้านของตัวเรือน แล้วเห็นชายหนุ่มในชุดกางเกงขากว้างสีนวล ขากางเกงยาวลงมาถึงแข้ง เสื้อผ้าฝ้ายคอป้ายขวา แขนสามส่วน สีใกล้เคียงกัน เขายืนผงาดอยู่ตรงหน้าผู้ชายร่างล่ำสันอีกคนซึ่งกำลังหมอบหน้าก้มต่ำอยู่กับพื้นไม้ เสื้อที่ผู้ชายคนบนพื้นสวมมีรอยฉีกขาดที่แขน และบริเวณแผ่นหลังมีร่องรอยดินปนเลือดเปรอะไปหมด ผมเผ้าของเขายุ่งเหยิง มีเศษโคลนเศษดินเกาะเกรอะกรัง
ชายหนุ่มคนยืนเงยหน้าเคร่งเครียดขึ้นมองหญิงสาวผู้เพิ่งมาถึง พอเห็นว่าเป็นใครก็ยกสองแขนล่ำสันไขว้กันบนแผ่นอกเมื่อหล่อนเป็นฝ่ายเอื้อนเอ่ยขึ้นก่อน
“รู้เรื่องแล้วซีนะ” เสียงใสไพเราะเย้ยหยัน
ในเมื่อคำถามนั้นไม่ต้องการคำตอบ จึงไม่มีการตอบรับหรือปฏิเสธจากอีกฝ่าย ก็ในเมื่อเห็นๆ อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
เขาเหลียวมองผ่านประตูซึ่งเปิดอยู่กว้างเข้าไปภายในห้อง แววตาปวดร้าว
ปณิตาขยับเข้าไปยืนใกล้ๆ พลางมองตามสายตาเขา
ในห้องนั้นมืดเพราะหน้าต่างปิดสนิท มีก็เพียงแสงสลัวส่องผ่านช่องลมเหนือหน้าต่างลงมาพอให้เห็นเรือนร่างที่ฟุบอยู่กับพื้นไม้
“ว่าจังได๋ ตองนวล ถ้าเจ้าฮักชอบกับหนานตา ข้าจะปล่อยเจ้าไป”
ปณิตาถึงกับผงะเมื่อหญิงสาวบนพื้นห้องเงยหน้าขึ้น หล่อนมองตรงมาที่คนถาม แม้จะไม่เห็นชัดๆ เพราะความสลัวภายในห้อง หากมีอะไรหลายอย่างทำให้แน่ใจว่าใบหน้านวลละมุนนั้นมีส่วนละม้ายคล้ายคลึงคุณณัฐฐาราวมาจากพิมพ์เดียวกัน…เหมือนจะเป็นคนๆ เดียวกันเสียด้วยซ้ำในความรู้สึก
“ข้าเจ้าบ่ฮักอ้ายหนานตา”
ผู้ชายซึ่งยังคงหมอบอยู่บนพื้นหันขวับไปทางนั้น นัยน์ตาสีเทาลุกวาวราวโกรธจัด ปณิตาขนลุกซู่ นั่นนัยน์ตาคู่เดียวกับผู้ชายที่ชื่อน่านอย่างแน่นอน
คนซึ่งดูเหมือนจะตัดสินใจได้รวดเร็วและเด็ดขาดกว่ากลับเป็นหญิงสาวในเครื่องแต่งกายที่เป็นทางการที่สุดในที่นั้น หล่อนออกคำสั่งทั้งห้วนสั้นและไม่อ้อมค้อม
“อูซอ ลากเอามันไปขังไว้ก่อน…ทั้งคู่นั่นแหละ ข้าจะตัดสินเองว่าควรทำจังได๋”
ไม่ทันสิ้นเสียงสั่ง ภาพผู้คนทั้งหมด…รวมทั้งชานเรือน…เริ่มเลือน เพียงอึดใจต่อมาก็หายไปหมดสิ้น เหลืออยู่เพียงชายหนุ่มซึ่งยังคงยืนกอดอกอยู่ที่เดิม หน้าก้มต่ำราวกำลังครุ่นคิด รอบตัวเขามีแต่ความมืด ไม่มีเวลา ไม่มีสถานที่หลงเหลือให้เห็น
หากเพียงไม่นาน เขาเงยกลับขึ้นสบตาเธอ ชั่วขณะแรกครูสาวไม่แน่ใจว่าเขาเห็นเธอหรือไม่ แต่แล้วก็แน่ใจเมื่อเสียงทุ้มๆ เอ่ยเลื่อนลอย
“เรื่องเป็นแบบนี้เองหรือ”
นั่นทำเอางุนงงไปได้เหมือนกัน เขากำลังพูดกับเธออย่างนั้นหรือ และนี่แสดงว่าเขาเห็นอย่างที่เธอเห็น
“คะ?”
“ผมเคยรู้เรื่องนี้มาบ้างเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง”
คราวนี้แน่ใจแล้วว่าเขากำลังพูดด้วย
“เรื่องอะไรหรือคะ”
“เรื่องของทั้งสี่คนนั่นไงล่ะ มีเรื่องเล่ากันว่าแม้นมาศเป็นเจ้าของที่นี่ทั้งหมดหลังจากที่พ่อตาย แม้นมาศแต่งงานกับวงศ์เมือง พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายหมั้นหมายทั้งคู่ไว้ให้กันตั้งแต่ยังเล็ก แม้นมาศเป็นคนแข็งเพราะต้องปกครองผู้คนจำนวนมาก ต่อมาวงศ์เมืองไปได้ตองนวล แล้วพามาอยู่ด้วย วงศ์เมืองหลงใหลตองนวลชนิดไม่ลืมหูลืมตา ตองนวลนั้นว่ากันว่าสวยจนร่ำลือเลยทีเดียว ตรงข้ามกับแม้นมาศทุกอย่างก็ว่าได้ แม้นมาศสวย แต่แข็งกระด้างและชอบวางอำนาจ แม้กับสามีของตัวเอง”
ปณิตาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเสื้อผ้าแปลกตาที่เขาสวมค่อยๆ เลือนหายไป กลับกลายเป็นเสื้อเชิ้ตสีอ่อน กางเกงขายาวสีเข้มรูปทรงตามสมัย ใบหน้าซึ่งเริ่มคุ้นเคยกลับมาแทนที่ผู้ชายผมตัดสั้นแสกกลางคนนั้นด้วย
คุ้มสีทอง (บทที่ 27)
ขอบคุณ น้องดาว Lady Star 919, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณซูซี่ Susisiri, คุณ สมาชิกหมายเลข 2134801, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, จารย์จี GTW, คุณ สมาชิกหมายเลข 1065771, คุณ ฮิปโปโปตัวโตพุงโลชะมัด, คุณ เป่าชาง, คุณลิ ลายลิขิต, คุณออม ออมอำพัน
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ
บทก่อนๆ ค่ะ
บทที่ 10 https://pantip.com/topic/35992032
บทที่ 11 https://pantip.com/topic/35999142
บทที่ 12 https://pantip.com/topic/36005614
บทที่ 13 https://pantip.com/topic/36008955
บทที่ 14 https://pantip.com/topic/36015042
บทที่ 15 https://pantip.com/topic/36022170
บทที่ 16 https://pantip.com/topic/36025947
บทที่ 17 https://pantip.com/topic/36032009
บทที่ 18 https://pantip.com/topic/36038614
บทที่ 19 https://pantip.com/topic/36045647
บทที่ 20 https://pantip.com/topic/36052025
บทที่ 21 https://pantip.com/topic/36057918
บทที่ 22 https://pantip.com/topic/36064433
บทที่ 23 https://pantip.com/topic/36071189
บทที่ 24 https://pantip.com/topic/36080925
บทที่ 25 https://pantip.com/topic/36084107
บทที่ 26 https://pantip.com/topic/36091378
บทนี้มีภาษาเหนือแทรกอยู่ด้วย ถ้าผิดเพี้ยนไปก็ต้องขอโทษคุณลิและคนเหนือทุกคนด้วยนะคะ
มีเสียงผ้าเสียดสีกันแผ่วๆ และปณิตาก็เงี่ยหูฟัง เพียงไม่นานเห็นชายผ้าซิ่นขาวยกลายทองดูเลื่อมระยับ ยิ่งเมื่อต้องแสงอรุณยามรุ่งสางที่ส่องเฉียงผ่านชายคาลงมาบนชานกว้าง ชานนั้นทอดยาวอ้อมไปอีกด้านของตัวเรือน เสื้อคอป้ายเป็นไหมแก้วสีออกนวล มีเสียงกรุ๋งกริ๋งของเครื่องประดับอะไรบางอย่างดังให้ได้ยินตามจังหวะก้าวเดิน
“เจ้าแน่ใจนะคำแก้ว ว่าเป็นหนานตาจริง” กังวานเสียงนั้นแม้อ่อนโยนหากก็ฟังดูทรงอำนาจอยู่ในที
“บ่หันจั๊ดดอกเจ้า มันมืด แต่ข้าเจ้าฮู้ว่าเป็นหนานตาเจ้า”
ร่างโปร่งระหงของหญิงสาวชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเลี้ยวมุมไปอีกด้านของตัวเรือน แล้วเห็นชายหนุ่มในชุดกางเกงขากว้างสีนวล ขากางเกงยาวลงมาถึงแข้ง เสื้อผ้าฝ้ายคอป้ายขวา แขนสามส่วน สีใกล้เคียงกัน เขายืนผงาดอยู่ตรงหน้าผู้ชายร่างล่ำสันอีกคนซึ่งกำลังหมอบหน้าก้มต่ำอยู่กับพื้นไม้ เสื้อที่ผู้ชายคนบนพื้นสวมมีรอยฉีกขาดที่แขน และบริเวณแผ่นหลังมีร่องรอยดินปนเลือดเปรอะไปหมด ผมเผ้าของเขายุ่งเหยิง มีเศษโคลนเศษดินเกาะเกรอะกรัง
ชายหนุ่มคนยืนเงยหน้าเคร่งเครียดขึ้นมองหญิงสาวผู้เพิ่งมาถึง พอเห็นว่าเป็นใครก็ยกสองแขนล่ำสันไขว้กันบนแผ่นอกเมื่อหล่อนเป็นฝ่ายเอื้อนเอ่ยขึ้นก่อน
“รู้เรื่องแล้วซีนะ” เสียงใสไพเราะเย้ยหยัน
ในเมื่อคำถามนั้นไม่ต้องการคำตอบ จึงไม่มีการตอบรับหรือปฏิเสธจากอีกฝ่าย ก็ในเมื่อเห็นๆ อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร
เขาเหลียวมองผ่านประตูซึ่งเปิดอยู่กว้างเข้าไปภายในห้อง แววตาปวดร้าว
ปณิตาขยับเข้าไปยืนใกล้ๆ พลางมองตามสายตาเขา
ในห้องนั้นมืดเพราะหน้าต่างปิดสนิท มีก็เพียงแสงสลัวส่องผ่านช่องลมเหนือหน้าต่างลงมาพอให้เห็นเรือนร่างที่ฟุบอยู่กับพื้นไม้
“ว่าจังได๋ ตองนวล ถ้าเจ้าฮักชอบกับหนานตา ข้าจะปล่อยเจ้าไป”
ปณิตาถึงกับผงะเมื่อหญิงสาวบนพื้นห้องเงยหน้าขึ้น หล่อนมองตรงมาที่คนถาม แม้จะไม่เห็นชัดๆ เพราะความสลัวภายในห้อง หากมีอะไรหลายอย่างทำให้แน่ใจว่าใบหน้านวลละมุนนั้นมีส่วนละม้ายคล้ายคลึงคุณณัฐฐาราวมาจากพิมพ์เดียวกัน…เหมือนจะเป็นคนๆ เดียวกันเสียด้วยซ้ำในความรู้สึก
“ข้าเจ้าบ่ฮักอ้ายหนานตา”
ผู้ชายซึ่งยังคงหมอบอยู่บนพื้นหันขวับไปทางนั้น นัยน์ตาสีเทาลุกวาวราวโกรธจัด ปณิตาขนลุกซู่ นั่นนัยน์ตาคู่เดียวกับผู้ชายที่ชื่อน่านอย่างแน่นอน
คนซึ่งดูเหมือนจะตัดสินใจได้รวดเร็วและเด็ดขาดกว่ากลับเป็นหญิงสาวในเครื่องแต่งกายที่เป็นทางการที่สุดในที่นั้น หล่อนออกคำสั่งทั้งห้วนสั้นและไม่อ้อมค้อม
“อูซอ ลากเอามันไปขังไว้ก่อน…ทั้งคู่นั่นแหละ ข้าจะตัดสินเองว่าควรทำจังได๋”
ไม่ทันสิ้นเสียงสั่ง ภาพผู้คนทั้งหมด…รวมทั้งชานเรือน…เริ่มเลือน เพียงอึดใจต่อมาก็หายไปหมดสิ้น เหลืออยู่เพียงชายหนุ่มซึ่งยังคงยืนกอดอกอยู่ที่เดิม หน้าก้มต่ำราวกำลังครุ่นคิด รอบตัวเขามีแต่ความมืด ไม่มีเวลา ไม่มีสถานที่หลงเหลือให้เห็น
หากเพียงไม่นาน เขาเงยกลับขึ้นสบตาเธอ ชั่วขณะแรกครูสาวไม่แน่ใจว่าเขาเห็นเธอหรือไม่ แต่แล้วก็แน่ใจเมื่อเสียงทุ้มๆ เอ่ยเลื่อนลอย
“เรื่องเป็นแบบนี้เองหรือ”
นั่นทำเอางุนงงไปได้เหมือนกัน เขากำลังพูดกับเธออย่างนั้นหรือ และนี่แสดงว่าเขาเห็นอย่างที่เธอเห็น
“คะ?”
“ผมเคยรู้เรื่องนี้มาบ้างเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง”
คราวนี้แน่ใจแล้วว่าเขากำลังพูดด้วย
“เรื่องอะไรหรือคะ”
“เรื่องของทั้งสี่คนนั่นไงล่ะ มีเรื่องเล่ากันว่าแม้นมาศเป็นเจ้าของที่นี่ทั้งหมดหลังจากที่พ่อตาย แม้นมาศแต่งงานกับวงศ์เมือง พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายหมั้นหมายทั้งคู่ไว้ให้กันตั้งแต่ยังเล็ก แม้นมาศเป็นคนแข็งเพราะต้องปกครองผู้คนจำนวนมาก ต่อมาวงศ์เมืองไปได้ตองนวล แล้วพามาอยู่ด้วย วงศ์เมืองหลงใหลตองนวลชนิดไม่ลืมหูลืมตา ตองนวลนั้นว่ากันว่าสวยจนร่ำลือเลยทีเดียว ตรงข้ามกับแม้นมาศทุกอย่างก็ว่าได้ แม้นมาศสวย แต่แข็งกระด้างและชอบวางอำนาจ แม้กับสามีของตัวเอง”
ปณิตาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเสื้อผ้าแปลกตาที่เขาสวมค่อยๆ เลือนหายไป กลับกลายเป็นเสื้อเชิ้ตสีอ่อน กางเกงขายาวสีเข้มรูปทรงตามสมัย ใบหน้าซึ่งเริ่มคุ้นเคยกลับมาแทนที่ผู้ชายผมตัดสั้นแสกกลางคนนั้นด้วย