“ล๊อตเตอรี่ ไหมคะ?”
เสียงแหลมแหลม ของ เด็กผู้หญิงอายุไม่เกิน ๑๐ ขวบ ดังอยู่ข้างหู จน ตะนิ่นตาญี สะดุ้ง
เพราะกำลังเพลิดเพลิน อยู่กับ ข้าวต้มกุ๊ย ข้างถนนเยาวราช
พอเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็น ล๊อตเตอรี่ ปึกเบ้อเริ่ม ยื่นส่งมาตรงหน้า
รู้ทั้งรู้ว่า อีหนู แกต้องการสื่อสารว่าอะไร แต่ก็อดเสียไม่ได้ที่จะเย้ากลับไปไม่ได้ว่า
“หนูว่าอะไร ลุงไม่ทันฟัง”
อาหมวยตัวน้อย ค้อนใส่ให้เป็นวงพองาม แล้วบอกว่า “เถ้าแก่ ซื้อล๊อตเตอรี่”
“คู่ล่ะเท่าไหร่?”
“คู่ละร้อยเถ้าแก่”
"ขายเกินราคานี่ ไม่กลัวแม่ทัพแดงท่านจับไปขังเหรอ? แล้วมาขายเองทำไม?
ทำไมไม่ให้พ่อแม่มาขายล่ะ"
ป๊า กะ ม๋า ขายถูกจับ แต่หนูขาย ม๋าต๋า ไม่จับ นั่นไง ป๊า หนูยืนรออยู่นอกร้านไง"
ตะนิ่นตาญี อดเสียไม่ได้ที่จะหัวเราะในความเดียงสาของเด็กน้อย
พร้อมกับช่วยซื้อไปสอง-สามคู่
******************************************************************
ชีวิต ไย มิใช่ คล้าย การเดินทาง? บนเส้นทางทุรกันดาร
จะมี สักกี่คนที่สามารถหยุดได้
ในบางครั้งแม้เราพบที่ที่อยากหยุด แต่ก็ไม่อาจหยุดได้ ...
เนื่องด้วยเหตุแห่งหน้าที่ ของ ชีวิต ซึ่งต้องรับผิดชอบ ที่ คอยขับไล่เราอยู่
เหล่านี้ ล้วนแล้วแต่ไม่อาจ ปฏิเสธ ได้ว่า ผลักดันให้เราต้องก้าวต่อไป
ก้าวต่อไปบนเส้นทางชีวิตอย่างไม่หยุดยั้ง จวบจนลมหายใจสุดท้าย ...
******************************************************************
มา เยาวราช ทีไร อดเสียไม่ได้ที่จะนึกถึง ไอ้นัส เยาว์ ผู้เชี่ยวชาญและช่ำชองถิ่นนี้
มันเคยพาพวกเราเดินลัดตรอกนั้นซอยนี้ทะลุไปนั่นทะลุไปนี่ จนน่าเวียนหัว
เพื่อหาของกินอร่อยอร่อยให้เราได้กินกันอย่างเหลือเชื่อ
เคยพาพวกเรามุดรั้วสังกะสีเข้าไปหลังโรงงิ้ว นั่งขัดสมาธิดูนางเอกงิ้วแต่งหน้า
พาไปดูผู้หญิงหยำฉ่ารับแขก ยามค่ำคืน
นั่งจ้องกันจนแขกของเธอเหล่านั้นต้องแกล้งเดินผ่าน
หลายครั้งพวกเธอต้องเอาไม้กวาดไล่ตีเราพร้อมด่า ไอ้พวกตัวซวย 555+
นั่นคือ ไอ้นัส เยาว์ เจ้าพ่อเยาวราช !
******************************************************************
บ่ายวันนั้น วันอันน่าเบื่อ ของ การปิดภาคเรียน หลังจากไปดูหนังรอบเที่ยงกันมา
ขณะที่กำลัง วิพากษ์-วิจารณ์ หนังที่เราดูกันจบมาหมาดหมาด
ไอ้ตี๋ ก็ร้องตะโกนขึ้นโหวกเหวก ว่า "เอ๊ะ ... นั่น ไอ้นัส นี่นา มาทำไมวะ ไอ้นัส"
มี เสียงตะโกนตอบมาจาก ไอ้นัส "เดี๋ยวโว้ย ไปฉี่ก่อน เดี๋ยวมาคุยด้วย"
สักแป๊บนึง ไอ้นัส ก็ เดินตัวปลิวพลางร้องบ่นว่า ...
"ร้อนอิ๊บอ๋าย หิวน้ำเป็นบ้า เอาบุหรี่มาดูดตัวนึงดิแก้หิวน้ำ"
ไอ้ป๊อก หัวเราะ "กู พึ่งรู้หว่ะ สูบบุหรี่นี่มันแก้หิวน้ำได้ ว่าแต่ว่ามาทำไมวะ?
"กู จะมาชวนพวกไปเที่ยวหนองคายกันหว่ะ ไปไหม? ไปกันวันนี้แหละ" ไอ้นัส เฉลย
ในขณะที่ ไอ้จ๋อ ทำหน้าฉงน "ไป ไงว่ะ นี่ ก็จะ สี่โมงแล้ว
กว่าจะกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ามิปาไปหกโมงแล้วเหรอ? รถ บ.ข.ส. มันออกกี่โมง?"
ไอ้นัส ยิ้มแห้งแห้งก่อนจะบอกว่า "โบกรถไป"
"
" ... พวกเราทั้งสี่คนอุทานขึ้นมาพร้อมพร้อมกัน
*************************************************************
"เฮ้ย ... ไปเหอะ กู อยากไปเที่ยวหว่ะ อยู่บ้านไม่รู้จะทำอะไร
ปิดเทอมใหญ่ทีไร เหงา อิ๊บอ๋าย" ไอ้นัส อุทธรณ์ อย่างไม่น่าเห็นใจ
ไอ้ป๊อก ตั้งปุจฉา "กูไม่เห็นมีเสื้อผ้าอะไรติดตัวมาเลย แล้วไปไงวะ
เสียเวลารอกลับไปเอาเสื้อผ้าอีก"
"ไม่ต้องมีหรอกเดี๋ยวไปหาซื้อเสื้อผ้าเอาในตลาด ไม่กี่ตังค์หรอกวะกูพึ่งได้สองใบเกมา
หลายตังค์อยู่ งานนี้กูเป็นเจ้าภาพเอง" ไอ้นัส บอก
ก่อนที่มีใครจะว่าอะไร ไอ้ตี๋ ก็ โพล่งขึ้นมาว่า
"โบกรถ ตอนนี้คงไม่ไหวมั้ง จะมืดอยู่แล้ว เอางี้ เพื่อนกู ไอ้เปี๊ยบ
บ้านมันมีรถบรรทุกสิบล้อ วิ่งสายตะวันออก เลียบชายฝั่งทะเล
ไปถึง ตราด นู่น เอาม่ะ?"
ไอ้จ๋อ สวนขึ้นมาทันที "ไอ้เปี๊ยบ เด็กห้องสามน่ะเหรอ?" "เออ ... ใช่ เอาม่ะ" ไอ้ตี๋ ถามซ้ำ
"งั้นเอางี้ ไอ้ตี๋ กะ ไอ้ป๊อก สองคนขับรถมา ไอ้ป๊อก พา ไอ้นิ่นฯ กะ กู ไปเอาเสื้อผ้าก่อน
ส่วน ไอ้นัส ไปรอ กูสามคน อยู่ที่ บ้านไอ้ตี๋ เดี๋ยวกูสามคนตามไป" ไอ้จ๋อ ตัดสินใจ
******************************************************************
คนอื่นอาจมีความรักเป็นอดีต แต่ ตะนิ่นตาญี มี โรงเรียน เป็น อดีต ...
มี การเดินทาง เป็น ชีวิต ... มี เพื่อน คอยเตือนความจำ ...
สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่มีบุญคุณทั้งสิ้น
มัน เป็น ขุมทรัพย์ แห่ง ชีวิต
ที่ ตักกิน ตลอดมา ... มันแนะนำ-มันสั่งสอน-มันคอยบอก ... ชีวิตเราก็เท่านี้
เจ้าจงอย่าทิ้งความกตัญญู ต่อ แผ่นดิน !
ตะนิ่นตาญี
วันเสาร์ที่ ๔ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๖๐
เวลา ๐๖.๓๕ นาฬิกา
หมายเหตุ : ยังไม่จบนะครับ
ขาสั้น-ขนยาว ตอน โบกรถ
เสียงแหลมแหลม ของ เด็กผู้หญิงอายุไม่เกิน ๑๐ ขวบ ดังอยู่ข้างหู จน ตะนิ่นตาญี สะดุ้ง
เพราะกำลังเพลิดเพลิน อยู่กับ ข้าวต้มกุ๊ย ข้างถนนเยาวราช
พอเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็น ล๊อตเตอรี่ ปึกเบ้อเริ่ม ยื่นส่งมาตรงหน้า
รู้ทั้งรู้ว่า อีหนู แกต้องการสื่อสารว่าอะไร แต่ก็อดเสียไม่ได้ที่จะเย้ากลับไปไม่ได้ว่า
“หนูว่าอะไร ลุงไม่ทันฟัง”
อาหมวยตัวน้อย ค้อนใส่ให้เป็นวงพองาม แล้วบอกว่า “เถ้าแก่ ซื้อล๊อตเตอรี่”
“คู่ล่ะเท่าไหร่?”
“คู่ละร้อยเถ้าแก่”
"ขายเกินราคานี่ ไม่กลัวแม่ทัพแดงท่านจับไปขังเหรอ? แล้วมาขายเองทำไม?
ทำไมไม่ให้พ่อแม่มาขายล่ะ"
ป๊า กะ ม๋า ขายถูกจับ แต่หนูขาย ม๋าต๋า ไม่จับ นั่นไง ป๊า หนูยืนรออยู่นอกร้านไง"
ตะนิ่นตาญี อดเสียไม่ได้ที่จะหัวเราะในความเดียงสาของเด็กน้อย
พร้อมกับช่วยซื้อไปสอง-สามคู่
******************************************************************
ชีวิต ไย มิใช่ คล้าย การเดินทาง? บนเส้นทางทุรกันดาร
จะมี สักกี่คนที่สามารถหยุดได้
ในบางครั้งแม้เราพบที่ที่อยากหยุด แต่ก็ไม่อาจหยุดได้ ...
เนื่องด้วยเหตุแห่งหน้าที่ ของ ชีวิต ซึ่งต้องรับผิดชอบ ที่ คอยขับไล่เราอยู่
เหล่านี้ ล้วนแล้วแต่ไม่อาจ ปฏิเสธ ได้ว่า ผลักดันให้เราต้องก้าวต่อไป
ก้าวต่อไปบนเส้นทางชีวิตอย่างไม่หยุดยั้ง จวบจนลมหายใจสุดท้าย ...
******************************************************************
มา เยาวราช ทีไร อดเสียไม่ได้ที่จะนึกถึง ไอ้นัส เยาว์ ผู้เชี่ยวชาญและช่ำชองถิ่นนี้
มันเคยพาพวกเราเดินลัดตรอกนั้นซอยนี้ทะลุไปนั่นทะลุไปนี่ จนน่าเวียนหัว
เพื่อหาของกินอร่อยอร่อยให้เราได้กินกันอย่างเหลือเชื่อ
เคยพาพวกเรามุดรั้วสังกะสีเข้าไปหลังโรงงิ้ว นั่งขัดสมาธิดูนางเอกงิ้วแต่งหน้า
พาไปดูผู้หญิงหยำฉ่ารับแขก ยามค่ำคืน
นั่งจ้องกันจนแขกของเธอเหล่านั้นต้องแกล้งเดินผ่าน
หลายครั้งพวกเธอต้องเอาไม้กวาดไล่ตีเราพร้อมด่า ไอ้พวกตัวซวย 555+
นั่นคือ ไอ้นัส เยาว์ เจ้าพ่อเยาวราช !
******************************************************************
บ่ายวันนั้น วันอันน่าเบื่อ ของ การปิดภาคเรียน หลังจากไปดูหนังรอบเที่ยงกันมา
ขณะที่กำลัง วิพากษ์-วิจารณ์ หนังที่เราดูกันจบมาหมาดหมาด
ไอ้ตี๋ ก็ร้องตะโกนขึ้นโหวกเหวก ว่า "เอ๊ะ ... นั่น ไอ้นัส นี่นา มาทำไมวะ ไอ้นัส"
มี เสียงตะโกนตอบมาจาก ไอ้นัส "เดี๋ยวโว้ย ไปฉี่ก่อน เดี๋ยวมาคุยด้วย"
สักแป๊บนึง ไอ้นัส ก็ เดินตัวปลิวพลางร้องบ่นว่า ...
"ร้อนอิ๊บอ๋าย หิวน้ำเป็นบ้า เอาบุหรี่มาดูดตัวนึงดิแก้หิวน้ำ"
ไอ้ป๊อก หัวเราะ "กู พึ่งรู้หว่ะ สูบบุหรี่นี่มันแก้หิวน้ำได้ ว่าแต่ว่ามาทำไมวะ?
"กู จะมาชวนพวกไปเที่ยวหนองคายกันหว่ะ ไปไหม? ไปกันวันนี้แหละ" ไอ้นัส เฉลย
ในขณะที่ ไอ้จ๋อ ทำหน้าฉงน "ไป ไงว่ะ นี่ ก็จะ สี่โมงแล้ว
กว่าจะกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ามิปาไปหกโมงแล้วเหรอ? รถ บ.ข.ส. มันออกกี่โมง?"
ไอ้นัส ยิ้มแห้งแห้งก่อนจะบอกว่า "โบกรถไป"
"
*************************************************************
"เฮ้ย ... ไปเหอะ กู อยากไปเที่ยวหว่ะ อยู่บ้านไม่รู้จะทำอะไร
ปิดเทอมใหญ่ทีไร เหงา อิ๊บอ๋าย" ไอ้นัส อุทธรณ์ อย่างไม่น่าเห็นใจ
ไอ้ป๊อก ตั้งปุจฉา "กูไม่เห็นมีเสื้อผ้าอะไรติดตัวมาเลย แล้วไปไงวะ
เสียเวลารอกลับไปเอาเสื้อผ้าอีก"
"ไม่ต้องมีหรอกเดี๋ยวไปหาซื้อเสื้อผ้าเอาในตลาด ไม่กี่ตังค์หรอกวะกูพึ่งได้สองใบเกมา
หลายตังค์อยู่ งานนี้กูเป็นเจ้าภาพเอง" ไอ้นัส บอก
ก่อนที่มีใครจะว่าอะไร ไอ้ตี๋ ก็ โพล่งขึ้นมาว่า
"โบกรถ ตอนนี้คงไม่ไหวมั้ง จะมืดอยู่แล้ว เอางี้ เพื่อนกู ไอ้เปี๊ยบ
บ้านมันมีรถบรรทุกสิบล้อ วิ่งสายตะวันออก เลียบชายฝั่งทะเล
ไปถึง ตราด นู่น เอาม่ะ?"
ไอ้จ๋อ สวนขึ้นมาทันที "ไอ้เปี๊ยบ เด็กห้องสามน่ะเหรอ?" "เออ ... ใช่ เอาม่ะ" ไอ้ตี๋ ถามซ้ำ
"งั้นเอางี้ ไอ้ตี๋ กะ ไอ้ป๊อก สองคนขับรถมา ไอ้ป๊อก พา ไอ้นิ่นฯ กะ กู ไปเอาเสื้อผ้าก่อน
ส่วน ไอ้นัส ไปรอ กูสามคน อยู่ที่ บ้านไอ้ตี๋ เดี๋ยวกูสามคนตามไป" ไอ้จ๋อ ตัดสินใจ
******************************************************************
คนอื่นอาจมีความรักเป็นอดีต แต่ ตะนิ่นตาญี มี โรงเรียน เป็น อดีต ...
มี การเดินทาง เป็น ชีวิต ... มี เพื่อน คอยเตือนความจำ ...
สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่มีบุญคุณทั้งสิ้น
มัน เป็น ขุมทรัพย์ แห่ง ชีวิต
ที่ ตักกิน ตลอดมา ... มันแนะนำ-มันสั่งสอน-มันคอยบอก ... ชีวิตเราก็เท่านี้
เจ้าจงอย่าทิ้งความกตัญญู ต่อ แผ่นดิน !
ตะนิ่นตาญี
วันเสาร์ที่ ๔ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๖๐
เวลา ๐๖.๓๕ นาฬิกา
หมายเหตุ : ยังไม่จบนะครับ