สวัสดีค่ะ เราเจ้าของกระทู้นะคะ ตอนนี้อายุได้ 23 ปีแล้ว แต่เรากลับมีความรู้สึกว่าเราไม่โตเลย เรื่องของหน้าตาและท่าทางเรายังสามารถแสดงออกกันได้ใช่ไหมค่ะแต่ในเรื่องของความคิดและความรู้สึก ความเข้าใจ บางทีมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากสำหรับตัวเรามากๆ
ยกตัวอย่างเช่น - เคยมีคนบอกให้เราไปลองทำงานดูจะได้เรียนรู้และโตมากขึ้น แต่สิ่งที่เราได้จากการทำงาน (งาน part-time) เรากลับเห็นถึงการนินทา ส่อเสียดซึ่งกันไปมา เราขอบอกว่าเรารับไม่ได้และอยู่ไม่เก่งกับสิ่งเหล่านั้น พยายามปรับตัวแล้วก็ยังอยู่ไม่เป็นจนต้องถอยออกมา จนสุดท้ายเราลาออกจากงาน
- ถ้าเราไม่สนิทกับใครเราจะพูดและพยายามเข้าใจสังคมให้เก่ง แต่ถ้าเราได้สนิทกับใครด้วยใจเราจะคิดมากและพูดไม่เก่งเลย
- พื้นฐานครอบครัวเราเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อกับแม่ไม่เคยเลี้ยงตามใจ อยากได้อะไรพ่อกับแม่จะดุเรา+แสดงออกว่าไม่พอใจ จนเราโกรธหรือร้องไห้แต่สุดท้ายก็ได้
- เราไปเรียน(มหาลัย)กลับรู้สึกว่าตัวเองไม่มีเพื่อนไม่เคยได้ไปเที่ยว กิน ดื่ม หลังเลิกเรียนหรือนัดกันไปปาร์ตี้นอกรอบ จึงทำให้เราไม่สนิทกับเพื่อนที่เรียนจะได้คุยกันทีเค้าจะถามเราเรื่องเรียนมากกว่า
- ที่บ้านก็ไม่มีเพื่อนเราชอบเล่นกับหมารู้สึกว่าคุยกับหมาแล้วสบายใจมากๆๆ
- แม่เราก็บอกว่าเราควรโตได้แล้วปีนี้อายุ 23 แล้วแต่เราก็ยังไม่เข้าใจ
ทั้งหมดนี้บางทีเราก็รู้สึกตัวว่าเป็นคนแปลก บางทีก็เขินอายเหมือนกันนะที่ต้องเดินคนเดียว แต่เรากลับมีความรู้สึกว่า เราไม่ชอบอยู่กับคนไม่จริงใจเลยเรารู้สึกมันไม่จริงและมันทำให้เราไม่กล้าวางใจตลอดเวลา
แต่ในสังคมสิ่งนี้ก็คงจะเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญและเป็นตัวเราเองยังที่ปรับตัวไม่ได้ไม่เก่ง แม่เราบอกให้เราพูดจาให้ห้าวหาญขึ้นน้ำเสียงให้เข้มแข็งขึ้น แต่ตัวเรากลับรู้สึกว่าฟังแล้วมันไม่เพราะเลย ตัวเราก็ยังอยากให้มีคนพูดจาดีดี น่าฟังกับเรา
อยากรู้ว่าที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ คิดอย่างนี้ มันผิดปกติมากไหมแล้วพี่รวมทั้งคนอื่นๆ ในอดีตวัย 23 ปีกำลังทำอะไรกันอยู่ แล้วต้องวางแผนอย่างไรหรือเริ่มคิดอย่างไร
อยากทราบถึงความคิดเห็นและมุมมองของผู้ใหญ่รวมทั้งในวัยเดียวกัน รบกวนสอบถามและชี้แนะด้วยนะคะ ถ้าเราคิดหรือทำอะไรที่ผิดไป ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ถ้าแท็กห้องผิดอย่างไรขออภัยด้วยค่ะ
ในวัย 23 ปีเราต้องมีความคิดหรือแสดงออกอย่างไร ใส่ใจไปในทางไหน อย่างที่เราเป็นอยู่ผิดปกติมั้ยทำไมถึงรู้สึกว่าตนเองไม่โต
ยกตัวอย่างเช่น - เคยมีคนบอกให้เราไปลองทำงานดูจะได้เรียนรู้และโตมากขึ้น แต่สิ่งที่เราได้จากการทำงาน (งาน part-time) เรากลับเห็นถึงการนินทา ส่อเสียดซึ่งกันไปมา เราขอบอกว่าเรารับไม่ได้และอยู่ไม่เก่งกับสิ่งเหล่านั้น พยายามปรับตัวแล้วก็ยังอยู่ไม่เป็นจนต้องถอยออกมา จนสุดท้ายเราลาออกจากงาน
- ถ้าเราไม่สนิทกับใครเราจะพูดและพยายามเข้าใจสังคมให้เก่ง แต่ถ้าเราได้สนิทกับใครด้วยใจเราจะคิดมากและพูดไม่เก่งเลย
- พื้นฐานครอบครัวเราเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อกับแม่ไม่เคยเลี้ยงตามใจ อยากได้อะไรพ่อกับแม่จะดุเรา+แสดงออกว่าไม่พอใจ จนเราโกรธหรือร้องไห้แต่สุดท้ายก็ได้
- เราไปเรียน(มหาลัย)กลับรู้สึกว่าตัวเองไม่มีเพื่อนไม่เคยได้ไปเที่ยว กิน ดื่ม หลังเลิกเรียนหรือนัดกันไปปาร์ตี้นอกรอบ จึงทำให้เราไม่สนิทกับเพื่อนที่เรียนจะได้คุยกันทีเค้าจะถามเราเรื่องเรียนมากกว่า
- ที่บ้านก็ไม่มีเพื่อนเราชอบเล่นกับหมารู้สึกว่าคุยกับหมาแล้วสบายใจมากๆๆ
- แม่เราก็บอกว่าเราควรโตได้แล้วปีนี้อายุ 23 แล้วแต่เราก็ยังไม่เข้าใจ
ทั้งหมดนี้บางทีเราก็รู้สึกตัวว่าเป็นคนแปลก บางทีก็เขินอายเหมือนกันนะที่ต้องเดินคนเดียว แต่เรากลับมีความรู้สึกว่า เราไม่ชอบอยู่กับคนไม่จริงใจเลยเรารู้สึกมันไม่จริงและมันทำให้เราไม่กล้าวางใจตลอดเวลา
แต่ในสังคมสิ่งนี้ก็คงจะเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญและเป็นตัวเราเองยังที่ปรับตัวไม่ได้ไม่เก่ง แม่เราบอกให้เราพูดจาให้ห้าวหาญขึ้นน้ำเสียงให้เข้มแข็งขึ้น แต่ตัวเรากลับรู้สึกว่าฟังแล้วมันไม่เพราะเลย ตัวเราก็ยังอยากให้มีคนพูดจาดีดี น่าฟังกับเรา
อยากรู้ว่าที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ คิดอย่างนี้ มันผิดปกติมากไหมแล้วพี่รวมทั้งคนอื่นๆ ในอดีตวัย 23 ปีกำลังทำอะไรกันอยู่ แล้วต้องวางแผนอย่างไรหรือเริ่มคิดอย่างไร
อยากทราบถึงความคิดเห็นและมุมมองของผู้ใหญ่รวมทั้งในวัยเดียวกัน รบกวนสอบถามและชี้แนะด้วยนะคะ ถ้าเราคิดหรือทำอะไรที่ผิดไป ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ถ้าแท็กห้องผิดอย่างไรขออภัยด้วยค่ะ