ผมเกลียดการโดนดูถูกมากๆ ตั่งแต่ผมยังเด็กผมไม่ได้อยุ่กับพ่อแม่ แต่ ไปอยู่ กับตา ยาย
สิ่งที่ผมโดนสอนมา จากปู่คือ เวลามีเรื่องห้ามหนี ถ้าหนีโดนตีน ถ้าสู้แล้วแพ้ ไม่เป็นไร ถ้าสู้แล้วชนะก็ดีไป แต่ถ้าไปรังแกคนอื่น กลับมาโดนหนัก แต่ ตาผมไม่เคยสอนการต่อสู้เลย เพราะ ตา เคยทำพ่อผม เลยไม่อยากให้หลานโดนสอนแบบนั่น
พ่อ ไม่เหมือน ตา แต่ ผม เหมือน ตา คือ ไม่ชอบให้ใครมา เหยียบย่ำ หรือ ศักดิ์ศรี ตา ผมถึงจะเป็นนักเลง แต่ด้วยความที่สมัยเมื่อ 40-50 ปีก่อน สังคมมันเป็นแบบนี้น แต่ ผมไม่ได้โตมา เกเร แต่สิ่งที่ผม รักษาไว้คือ ตัวตนของผม
ตั่งแต่ผมย้าย ร.ร มา ผมเคยเกลียดเพื่อนคนหนึ่งมันเอาแต่ยั่วผม ล้อว่า อ่อนแอ เพราะด้วยนิสัยรักอิสระ ผมเป็นเด็กไม่ตั่งใจเรียน ชอบคุยแต่ในห้อง ผมชอบปรับตัวในที่ๆไม่เคยชิน ผมจะใช้วิธี ที่พ่อสอนมาคือ การคบหาคนที่ไม่ดี แต่อยู่เพื่อให้ตัวเองปลอดภัย โดยการแสดงให้เห็นว่า เราไม่อ่อนแอ
มันใช้ได้คับ แต่ สิ่งที่แลกมาคือ ผมต้องเห็นคนในแก็งรังแกแต่คนที่อ่อนแอ เป็นใครก็ไม่ชอบ ผมเริ่มรู้สึกว่าวิธีการกระทำของกลุ่มไม่ตรงกับแนงคิดผม ผมเลยได้ขอ ออก และมักจะมีเรื่องต่อยกัน แต่สิ่งที่แปลกคือ ครูไปไหน แล้วทำไมคนในห้องถึงเงียบ
การที่ผมต้องทำตัวแบบนี้มันทำให้ผมหงุดหงิด เพราะ ผมคิดว่าการทำให้ตัวเองเผื่อเป็นที่พึ่งห้องได้อย่างน้อยก็ให้รู้ว่ามันผิดหรือถูก แต่ดันโดนเพื่อนในห้อง มองว่า เป็นพวกอันธพาล กลัว แล้วผมก็ต้องไปเปลี่ยนตัวตนใหม่ ตอนย้าย ร.ร ผมเลือกจะเป็นเงียบ ผมรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของตัวผม แต่วันนั้นก็มาถึง
ผมไม่นับว่าเป็นการดูถูก แต่ทำให้ผมไม่พอใจมาก ครูคนหนึ่ง หยิบสมุดผมขึ้นมาแล้วประจานว่าผมไม่มีความรับผิดชอบ เป็นใครก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น
แต่ผมแค้นมาก ผมไม่คิดว่าการเรียนมันยากแค่ผมขี้เกียด แต่พอเจอแบบนี้ ผมก็ใล่สั่งงาน อยากแสดงให้เห็นว่า บางทีคนที่โดนมองว่าไม่เก่ง มันก็ทำได้ ไม่มีใครเกิดมาเก่งแต่ไม่ใช่ว่า มาตัดสินว่าคนนั้นทำไม่ได้ แต่ที่จริงตนนั้นทำได้แต่แค่แสดงออกมา
หลายครั้งมากที่ผมต้องเจอคำดูถูก แต่ผมคิดว่าการเอาชนะ มันไม่ยากเลยในการเรียน มันก็เหมือน แต่ว่า เราต้องจำ แค่ อักษรขีดเขียนตัวหนึ่ง แล้วเอาไปเขียนต่อ ประมาณว่า เราจะกลับบ้านยังไง แค่บางข้ออาจจะ อุปสรรค ว่ามีจระเข้ อยู่ด้านหน้า
แต่สิ่งที่ทำให้ผมมองว่ายากคือการเปลี่ยนความคิดหรือ สันดาน คน ผมเกลียดพี่ชายตัวเองมาก โดยเฉพาะเหตุการณ์หนึ่ง เอาข้าวมาให้ผม แต่ แทนที่จะวางไว้แต่ให้ผมไปเอา แต่พอจะเอาก็ปล่อยข้าวให้ผมเก็บตรงเท้า หรือ ตีน มันเหมือนดูถูกได้ลงคอ ผมเลยด่าไปว่าทำไปทำไม แล้วก็วางไว้ มันยังมีหน้ามาพูดว่า กูอุตส่าห์ขี่ไปซื้อมาให้ แล้วก็ ต่อยกับข้าวผม สุดท้ายก็ไม่ได้กิน ผมก็เลยเอาคืน โดยการ เอากับข้าวมันไปให้หมากิน โดยที่โดนมันเทลงจานแล้ว บอกว่า หมาอะถึงมันจะกินตรงพื้นหรือ เท้ากู มันก็ยังเคารพคนให้เลย คนให้คือคนที่ให้ความรัก แต่ไอ้คนที่มา เหยียบย่ำ ก็ไม่มีสิทธิ์ได้ ให้สังคมให้โอกาสหรอก
สรุปเรื่องนี้ จบโดยผมกับมัน ต่อยกัน แล้วพอพ่อแม่มาถามมันยังมีหน้ามาตอบอีกนะว่ามันไม่ผิดอุส่า ไปซื้อมาให้ แต่ก็เถียงไป ถ้าแกล้งเรื่องอื่นกูไม่ว่าแต่คิดอะไรเอาข้าววางไว้ตรงตีนให้กูเก็บมันสมควรไหม แล้วมันยังมีหน้ามาถามนํ้าลายใส่อีกนะ
โดนดูถูกใครๆดูไม่ยอม
สิ่งที่ผมโดนสอนมา จากปู่คือ เวลามีเรื่องห้ามหนี ถ้าหนีโดนตีน ถ้าสู้แล้วแพ้ ไม่เป็นไร ถ้าสู้แล้วชนะก็ดีไป แต่ถ้าไปรังแกคนอื่น กลับมาโดนหนัก แต่ ตาผมไม่เคยสอนการต่อสู้เลย เพราะ ตา เคยทำพ่อผม เลยไม่อยากให้หลานโดนสอนแบบนั่น
พ่อ ไม่เหมือน ตา แต่ ผม เหมือน ตา คือ ไม่ชอบให้ใครมา เหยียบย่ำ หรือ ศักดิ์ศรี ตา ผมถึงจะเป็นนักเลง แต่ด้วยความที่สมัยเมื่อ 40-50 ปีก่อน สังคมมันเป็นแบบนี้น แต่ ผมไม่ได้โตมา เกเร แต่สิ่งที่ผม รักษาไว้คือ ตัวตนของผม
ตั่งแต่ผมย้าย ร.ร มา ผมเคยเกลียดเพื่อนคนหนึ่งมันเอาแต่ยั่วผม ล้อว่า อ่อนแอ เพราะด้วยนิสัยรักอิสระ ผมเป็นเด็กไม่ตั่งใจเรียน ชอบคุยแต่ในห้อง ผมชอบปรับตัวในที่ๆไม่เคยชิน ผมจะใช้วิธี ที่พ่อสอนมาคือ การคบหาคนที่ไม่ดี แต่อยู่เพื่อให้ตัวเองปลอดภัย โดยการแสดงให้เห็นว่า เราไม่อ่อนแอ
มันใช้ได้คับ แต่ สิ่งที่แลกมาคือ ผมต้องเห็นคนในแก็งรังแกแต่คนที่อ่อนแอ เป็นใครก็ไม่ชอบ ผมเริ่มรู้สึกว่าวิธีการกระทำของกลุ่มไม่ตรงกับแนงคิดผม ผมเลยได้ขอ ออก และมักจะมีเรื่องต่อยกัน แต่สิ่งที่แปลกคือ ครูไปไหน แล้วทำไมคนในห้องถึงเงียบ
การที่ผมต้องทำตัวแบบนี้มันทำให้ผมหงุดหงิด เพราะ ผมคิดว่าการทำให้ตัวเองเผื่อเป็นที่พึ่งห้องได้อย่างน้อยก็ให้รู้ว่ามันผิดหรือถูก แต่ดันโดนเพื่อนในห้อง มองว่า เป็นพวกอันธพาล กลัว แล้วผมก็ต้องไปเปลี่ยนตัวตนใหม่ ตอนย้าย ร.ร ผมเลือกจะเป็นเงียบ ผมรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของตัวผม แต่วันนั้นก็มาถึง
ผมไม่นับว่าเป็นการดูถูก แต่ทำให้ผมไม่พอใจมาก ครูคนหนึ่ง หยิบสมุดผมขึ้นมาแล้วประจานว่าผมไม่มีความรับผิดชอบ เป็นใครก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น
แต่ผมแค้นมาก ผมไม่คิดว่าการเรียนมันยากแค่ผมขี้เกียด แต่พอเจอแบบนี้ ผมก็ใล่สั่งงาน อยากแสดงให้เห็นว่า บางทีคนที่โดนมองว่าไม่เก่ง มันก็ทำได้ ไม่มีใครเกิดมาเก่งแต่ไม่ใช่ว่า มาตัดสินว่าคนนั้นทำไม่ได้ แต่ที่จริงตนนั้นทำได้แต่แค่แสดงออกมา
หลายครั้งมากที่ผมต้องเจอคำดูถูก แต่ผมคิดว่าการเอาชนะ มันไม่ยากเลยในการเรียน มันก็เหมือน แต่ว่า เราต้องจำ แค่ อักษรขีดเขียนตัวหนึ่ง แล้วเอาไปเขียนต่อ ประมาณว่า เราจะกลับบ้านยังไง แค่บางข้ออาจจะ อุปสรรค ว่ามีจระเข้ อยู่ด้านหน้า
แต่สิ่งที่ทำให้ผมมองว่ายากคือการเปลี่ยนความคิดหรือ สันดาน คน ผมเกลียดพี่ชายตัวเองมาก โดยเฉพาะเหตุการณ์หนึ่ง เอาข้าวมาให้ผม แต่ แทนที่จะวางไว้แต่ให้ผมไปเอา แต่พอจะเอาก็ปล่อยข้าวให้ผมเก็บตรงเท้า หรือ ตีน มันเหมือนดูถูกได้ลงคอ ผมเลยด่าไปว่าทำไปทำไม แล้วก็วางไว้ มันยังมีหน้ามาพูดว่า กูอุตส่าห์ขี่ไปซื้อมาให้ แล้วก็ ต่อยกับข้าวผม สุดท้ายก็ไม่ได้กิน ผมก็เลยเอาคืน โดยการ เอากับข้าวมันไปให้หมากิน โดยที่โดนมันเทลงจานแล้ว บอกว่า หมาอะถึงมันจะกินตรงพื้นหรือ เท้ากู มันก็ยังเคารพคนให้เลย คนให้คือคนที่ให้ความรัก แต่ไอ้คนที่มา เหยียบย่ำ ก็ไม่มีสิทธิ์ได้ ให้สังคมให้โอกาสหรอก
สรุปเรื่องนี้ จบโดยผมกับมัน ต่อยกัน แล้วพอพ่อแม่มาถามมันยังมีหน้ามาตอบอีกนะว่ามันไม่ผิดอุส่า ไปซื้อมาให้ แต่ก็เถียงไป ถ้าแกล้งเรื่องอื่นกูไม่ว่าแต่คิดอะไรเอาข้าววางไว้ตรงตีนให้กูเก็บมันสมควรไหม แล้วมันยังมีหน้ามาถามนํ้าลายใส่อีกนะ