ผมเจอกับเธอครั้งแรกเมื่อหลายเดือนก่อน ผมจำเธอได้ในทุกๆอย่างที่เป็นเธอ จะบอกว่าเห็นครั้งแรกก็คือชอบเลย อ่อ ต้องขอบคุณพี่สาว(พี่สะใภ้)ของผมที่จัดงานดีๆ(งานแข่งกีฬา)ในวันนั้น ที่ทำให้ผมได้มาพบกับเธอ
จากวันนั้นผมคุยกับเธอเกือบทุกวัน คุยกันตามปกติคุยได้ทุกๆเรื่อง คุยในฐานะเพื่อนกัน(เธอเป็นพี่ผม4ปี) แต่จริงๆแล้วในใจผมหรอ ผมแอบชอบเธอมาตลอด ผมก็รู้สึกได้นะว่าเธอคงไม่ได้คิดอะไรเกินกว่าเป็นเพื่อนกัน คุยกันมาเรื่อยๆจนกระทั้งมีน้องผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิตผม ก็เลยลองเปิดโอกาสให้ตัวเองได้คุยได้เปิดใจ เลยตัดสินใจคุยกับน้อง หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับเธอเลยนานๆทีถึงจะได้คุยกันบ้างเป็นคำสองคำไม่เหมือนเมื่อก่อน ผมใช้เวลาคุยกับน้องประมาณเดือนนึงซึ่งรู้แล้วว่าน้องคงไม่ใช่สำหรับผม ผมก็เลือกที่จะเลิกคุยกับน้องไปหลังจากที่ไม่คุยกับน้องผมก็ไม่ได้คุยกับใครอีกเลย แต่ผมก็ไม่กล้าทักเธอไปเพราะกลัวว่าเธอจะมองว่าพอเวลาไม่มีใครแล้วกลับมาหาเธอ แต่..
(ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้เลิกชอบเธอเลยแม้แต่นิดเดียว) มาวันนี้ผมมีโอกาสได้คุยกับเธออีกครั้ง ผมตัดสินใจบอกชอบเธอไป ซึ่งเธอก็ทำงงๆบอกว่าคุยกันตั้งนานทำไมเพิ่งจะมาหวานอะไรตอนนี้ ตอนนี้ผมกับเธอก็ยังใช้สถานะเพื่อนกันอยู่แต่ผมจะคอยบอกกับเธอเสมอว่าผมชอบเธอนะ จะคอยเป็นห่วงเธอนะ คอยคิดถึงเธอนะ แล้วพอได้รู้จักได้คุยกันนานๆขึ้น ทีนี้แหละมันทำให้ผมรู้สึกท้อขึ้นมาปกติแล้วผมอยู่ในสังคมของผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรพอมาเข้าสังคมของเธอมันทำให้ผมรู้สึกว่าต้อยต่ำกว่าเธอมาก เพราะว่าฐานะของผมกับเธอนั้นมันต่างกันมาก คนรอบๆตัวเธอคนที่เข้ามาหาเธอก็มีแต่คนฐานะดีๆ โปรไฟล์ดีๆ คือดูดีอ่ะ! ส่วนผมก็เป็นแค่ทหารยศน้อยๆรับเงินเดือนอันน้อยนิด เรียนก็ไม่จบ ฐานะทางบ้านก็ไม่ถึงกับจนพอมีพอกินประหยัดไม่ฟุ่มเฟือย แล้วจะไปสู้เขาได้ไหมแต่ถ้าเรื่องใจผมให้เต็มร้อยอยู่เเล้ว ต่างกันกับเธอที่ฐานะทางบ้านของเธอดีกว่าผมเยอะเลย เธอเรียนจบปริญญาโท "เธอเก่ง" สำหรับผมแล้วเธอเป็นคนเก่ง เก่งในทุกๆด้าน เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ พักอยู่คนเดียวแต่เอาตัวรอดได้ ผมคิดว่าตอนนี้ผมรักเธอแล้วนะ(ไม่มีเหตุผลบอกไม่ได้ว่าทำไมถึงรัก)ในชีวิตนี้ผมอยากจะขอดูแลเธอ ผมอยากทำกับข้าวให้เธอกินเวลาเธอหิว อยากพาไปเที่ยวเวลาที่เธออยากไป คอยนวดเวลาที่เธอบ่นว่าเหนื่อย คอยกอดเวลาที่เธอต้องการกำลังใจ แต่ผมคงทำได้แค่คิดใช่ไหม แค่อยากจะขอดูแลเธอ ทำไมชอบพูดกันนักว่าเค้าอยู่สูงแล้วทำไมไม่พยายามปีนขึ้นไปหาเค้าล่ะ ปีนนานๆมันก็เหนื่อยนะ และก็กลัวด้วยกลัวว่าปีนๆไปกลับมามีคนที่ระดับเดียวกับเธอรึสูงกว่าที่ไม่ต้องปีนไม่ต้องพยายามทำอะไรเลยเข้ามาหาเธอ คนเรามันก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีกว่ายู่แล้วใช่ไหม แต่ผมก็จะลองดูนะก็จะพยายามทำให้ดี ให้เต็มที่ดีกว่าไม่ยอมทำอะไรเลย เพราะผมรักเธอ...
ผมแอบชอบเธอแต่ไม่ได้บอก คุยกันมาตลอดเวลาหลายเดือน พอมีโอกาสได้บอกว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ กลับรู้สึกว่าผมไม่เหมาะกับเธอเลย
จากวันนั้นผมคุยกับเธอเกือบทุกวัน คุยกันตามปกติคุยได้ทุกๆเรื่อง คุยในฐานะเพื่อนกัน(เธอเป็นพี่ผม4ปี) แต่จริงๆแล้วในใจผมหรอ ผมแอบชอบเธอมาตลอด ผมก็รู้สึกได้นะว่าเธอคงไม่ได้คิดอะไรเกินกว่าเป็นเพื่อนกัน คุยกันมาเรื่อยๆจนกระทั้งมีน้องผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิตผม ก็เลยลองเปิดโอกาสให้ตัวเองได้คุยได้เปิดใจ เลยตัดสินใจคุยกับน้อง หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับเธอเลยนานๆทีถึงจะได้คุยกันบ้างเป็นคำสองคำไม่เหมือนเมื่อก่อน ผมใช้เวลาคุยกับน้องประมาณเดือนนึงซึ่งรู้แล้วว่าน้องคงไม่ใช่สำหรับผม ผมก็เลือกที่จะเลิกคุยกับน้องไปหลังจากที่ไม่คุยกับน้องผมก็ไม่ได้คุยกับใครอีกเลย แต่ผมก็ไม่กล้าทักเธอไปเพราะกลัวว่าเธอจะมองว่าพอเวลาไม่มีใครแล้วกลับมาหาเธอ แต่..
(ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้เลิกชอบเธอเลยแม้แต่นิดเดียว) มาวันนี้ผมมีโอกาสได้คุยกับเธออีกครั้ง ผมตัดสินใจบอกชอบเธอไป ซึ่งเธอก็ทำงงๆบอกว่าคุยกันตั้งนานทำไมเพิ่งจะมาหวานอะไรตอนนี้ ตอนนี้ผมกับเธอก็ยังใช้สถานะเพื่อนกันอยู่แต่ผมจะคอยบอกกับเธอเสมอว่าผมชอบเธอนะ จะคอยเป็นห่วงเธอนะ คอยคิดถึงเธอนะ แล้วพอได้รู้จักได้คุยกันนานๆขึ้น ทีนี้แหละมันทำให้ผมรู้สึกท้อขึ้นมาปกติแล้วผมอยู่ในสังคมของผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรพอมาเข้าสังคมของเธอมันทำให้ผมรู้สึกว่าต้อยต่ำกว่าเธอมาก เพราะว่าฐานะของผมกับเธอนั้นมันต่างกันมาก คนรอบๆตัวเธอคนที่เข้ามาหาเธอก็มีแต่คนฐานะดีๆ โปรไฟล์ดีๆ คือดูดีอ่ะ! ส่วนผมก็เป็นแค่ทหารยศน้อยๆรับเงินเดือนอันน้อยนิด เรียนก็ไม่จบ ฐานะทางบ้านก็ไม่ถึงกับจนพอมีพอกินประหยัดไม่ฟุ่มเฟือย แล้วจะไปสู้เขาได้ไหมแต่ถ้าเรื่องใจผมให้เต็มร้อยอยู่เเล้ว ต่างกันกับเธอที่ฐานะทางบ้านของเธอดีกว่าผมเยอะเลย เธอเรียนจบปริญญาโท "เธอเก่ง" สำหรับผมแล้วเธอเป็นคนเก่ง เก่งในทุกๆด้าน เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ พักอยู่คนเดียวแต่เอาตัวรอดได้ ผมคิดว่าตอนนี้ผมรักเธอแล้วนะ(ไม่มีเหตุผลบอกไม่ได้ว่าทำไมถึงรัก)ในชีวิตนี้ผมอยากจะขอดูแลเธอ ผมอยากทำกับข้าวให้เธอกินเวลาเธอหิว อยากพาไปเที่ยวเวลาที่เธออยากไป คอยนวดเวลาที่เธอบ่นว่าเหนื่อย คอยกอดเวลาที่เธอต้องการกำลังใจ แต่ผมคงทำได้แค่คิดใช่ไหม แค่อยากจะขอดูแลเธอ ทำไมชอบพูดกันนักว่าเค้าอยู่สูงแล้วทำไมไม่พยายามปีนขึ้นไปหาเค้าล่ะ ปีนนานๆมันก็เหนื่อยนะ และก็กลัวด้วยกลัวว่าปีนๆไปกลับมามีคนที่ระดับเดียวกับเธอรึสูงกว่าที่ไม่ต้องปีนไม่ต้องพยายามทำอะไรเลยเข้ามาหาเธอ คนเรามันก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีกว่ายู่แล้วใช่ไหม แต่ผมก็จะลองดูนะก็จะพยายามทำให้ดี ให้เต็มที่ดีกว่าไม่ยอมทำอะไรเลย เพราะผมรักเธอ...