ตัวผมเองปีนี้เพิ่ง 26 ได้ไม่กี่เดือน
ชีวิตการเป็นอยู่ของผมค่อนข้างสบาย พ่อแม่สปอย ตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ถึงกับตามใจอะไรขนาดนั้นครับ
ฐานะการเงินทางบ้านก็อยู่ในเกณฑ์ที่ดีปกติ มีตังค์ส่งเรียนสบายๆ
แต่ที่ผ่านมาเรื่องเรียน คือ ผมไม่เอาจริงเอาจัง เพราะได้ลงคณะที่ไม่ได้ชอบแต่แรกเลยทิ้งเรียนไปเลย
ละวันๆก็หันมาเที่ยว กับเพื่อน กินเหล้า ติดผญ แต่ก็ดูแลตัวเองอยู่นะครับ ไม่ได้ปล่อยปะละเลยอะไร
(ซึ่งตัวผมเองตอนแรกคิดว่าตัวเองโชคดี แต่ตอนนี้ถ้าให้เลือก คงอยากลำบากตั้งแต่แรกมากกว่า
จะได้เป้็นคนมีวินัย รับผิดชอบต่อตัวเองได้ดีกว่านี้)
จนมาถึงจุดเปลี่ยนของชีวิต ที่ผมเลือกจะไปทำงาน "โฮส" เมื่อปีที่แล้ว
หลายๆคนอาจรู้จักกันดี สถานที่ๆไว้สำหรับให้คนมากหน้าหลายตามาเที่ยว เรียกเด็ก ซื้อดื่ม ซื้อดริ้งกัน
เราก็มีหน้าที่นั่งเอนเตอเทน เงินเข้ากระเป๋าสบาย แต่นั่นละคับ เหมือนจะดี แต่ตอนนั้นผมยังไม่มีวินัยมากพอ
ซึ่งตัวผมเอง ขอบอกตรงๆแบบไม่ได้อวดเลยนะครับ ผมหน้าตาดีพอสมควรครับ ค่อนข้างมากเลยด้วยซ้ำ
หลายๆคนเห็นผมถามว่าใช่ดารารึเปล่า หรือไม่ก็เป็นศิลปินรึเปล่า เพิ่งเจอกันก็จะบอกผมหน้าตาดีก่อนเป็นส่วนมาก
ซึ่งนี่คือข้อดีของผมครับ ผมเห็นโอกาสในจุดแข็งตัวเองตรงนี้ เลยเลือกจะไปทำงานด้านนี้ดูครับ
แต่มาต่อตรงผมไม่มีวินัย ผมขาดวินัยยับยุ่ยเลยครับช่วงนั้น ติดญ ติดเหล้า เล่นพนัน มาครบวงจร
เงินจากที่บ้านให้มา ผมก็เฉียดไปเล่นพนัน ได้เงินทำงานมาก็ไปใส่กับพนัน
ชีวิตวนลูปอยู่อย่างงั้น พอยิ่งได้ไปทำงาน ผมยิ่งสนุกไปใหญ่ เมากินเหล้า กลับมาเมาแอ๋ทุกคืน
เที่ยวเล่น ติดผญ สาวๆนี่มีตลอด แต่ละอาทิตย์ไม่ซ้ำคนเลยครับช่วงนั้น
จนผมมาพลาดตรงสาวๆนี่ละครับ ดันไปติดผญคน1ที่เขามาเที่ยวที่ร้าน
ก็อายุราวๆผม ฐานะการเงินทางบ้านเธอไปทางติดลบ ต้องรับเอนหาเงินเลี้ยงตัวเอง
ตอนนั้นผมที่ติดสนุกไม่ได้คิดอะไรครับ เลยปล่อยใจ ก็ลองเปิดใจคุยดู
คิดยังไงไม่รู้ ทิ้งแฟนเก่าที่คบมา4ปี (รักมาก) คอยอยู่กับผมมาตลอด ตั้งแต่ช่วงก่อนทำงาน
ร้องไห้กับผมมาจะกี่ร้อยเรื่อง เธอก็ยังอยู่กับผม คือรักผมมาก และผมก็รัก
แต่ด้วยความติดเมา ติดสนุก ไปเลือกผญคนนั้นมา จนสุดท้ายคบเป็นแฟน
ทั้งๆที่ในใจก็ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยขนาดนั้น แต่ด้วยความที่งานผมก็ได้เจอเธอประจำ
อะไรหลายๆอย่างจนผมลืมคิดอะไรให้รอบคอบ
แฟนใหม่ผมคนนี้ นอกจากเธอจะไม่ได้มีอะไรดี พูดจาหยาบคาย กินเหล้าเที่ยวทุกวัน รับเอน
ไม่พอ เธอก็ยังติดยาอีกด้วย นั่นละครับ ละก็อย่างที่ทุกคนคิด คือ ผมก็เสพยาไปกับเธอ พากันติดยา
ยานี่ไม่ได้มีสายม่วงนะครับ ยาเสพติดทั่วๆไป กัญชา กระท่อม (สำหรับตัวผมนะ)
แต่เธอเล่นเยอะ เวลาไปรับเอน ผมก็ไม่รู้ว่าเล่นอะไรบ้าง
ผมติดอยู่กับเธอเป็นเวลา 8 เดือนเต็ม มีแต่เรื่องทะเลาะ บางทีเสพยา
แล้วเธออารมณ์หงุดหงิด มีหึงหวงกัน ตามภาษาอย่างว่าคนเสพยาน่ะนะ
อะไรๆรอบตัวบางทีมันดูเป็นปัญหา ดูน่าหงุดหงิดไปหมด
ยุ่งเหยิง จนสุดท้ายก็เลิกกัน
ชีวิตผมตอนนี้จากที่เคยมีเพื่อนฝูงมากมายรุมล้อม เป็นคนนิสัยดี อัธยาศัยดี
ใครๆก็รักก็ชื่นชม สุดท้ายตอนนี้ ก็เหลือผมเพียงคนเดียว เพื่อนๆก็ห่างๆกันไปมากแล้ว
มีโทรคุยกันบ้างอะไรบ้าง แยกย้ายกันไปใช้ชีวิต
แต่ผมยืนยันตรงนี้เลยว่า ผมเสพยาก็จริง แต่ไม่เคยไปก่อความเดือดร้อน ไปทำร้ายใครนะครับ
ผมอยู่เงียบๆของผมจริงๆ เสพก็เสพคนเดียว เศร้าก็เศร้าคนเดียว ไม่ค่อยจะไปกล้าเล่าอะไรให้เพื่อนฟังมากเหมือนแต่ก่อน
รู้สึกว่าพออายุมากขึ้นแล้ว การใช้ชีวิตมันก็เริ่มยากขึ้น เริ่มมีการเปรียบเทียบกันในกลุ่มเพื่อน
เลยเลือกเก็บตัวซะมากกว่า
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กตลอดเวลา โทษตัวเองว่า ทำไมอายุขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย
ขอตังพ่อแม่ไปวันๆ
พ่อกับแม่ผมคอยพูดกับผมแทบทุกๆวันว่า หางานทำได้แล้วนะ จะขอตังค์พ่อแม่ไปถึงเมื่อไหร่ พ่อกับแม่ตายไปแล้วจะมีใครช่วย
(เงินที่ขอจากพ่อแม่ไม่ได้เยอะนะครับ เป็นเงินค่าขนมที่ได้เป็นรายอาทิตย์ ปกติ นอกนั้นก็จิปาถะ ค่าหอไม่ได้ออกเอง)
ผมเข้าใจดี และ รู้สึกเป็นปมของผมเลยตอนนี้ที่ไม่มีงานทำ หาเงินเองไม่ได้ รู้สึกว่าตัวเองแย่จังเลย
ที่ผ่านมาโอกาสดีๆมีตั้งเยอะ คนหวังดีกับเราก็เยอะ แต่สุดท้ายทำตัวเองทั้งนั้นเลย
วันๆผมเอาแต่เครียด ย้อนคิดกลับไปถึงอดีตที่ย้อนกลับไปแก้ไม่ได้
คิดถึงแฟนที่คบมา4ปี คิดถึงชีวิตที่เคยสดใส กลับกัน ตอนนี้เหมือนเป็นซึมเศร้าไปแล้วเลย
เพราะตอนนี้ผมกลับมาอยู่กับคนคุยเก่าคน1ที่เป็นซึมเศร้า แล้วผมคล้อยตามเธอไปด้วย (เป็นคนขี้สงสาร)
(ตอนแรกจิตใจเข้มแข็งดี แต่หลากหลายปัญหาถาโถม
จนกลายเป็นผมดิ่งลงไปกับเธอด้วย ซึ่งตอนนี้ผมก็ยังตัดเธอไม่ได้ ยอมรับเลยว่านี่คือสิ่งที่ต้องตัดจริงๆ
การดูแลผู้ป่วยซึมเศร้า สำหรับผม ตอนแรกคิดว่าง่าย แต่ตอนนี้รู้ซึ้งแล้ว)
ผมเหนื่อย เหนื่อยกับการที่ตัวเองต้องมานั่งโทษตัวเองซ้ำๆทุกวัน
จากมองโลกในแง่ดีกลายเป็นมองโลกในแง่ร้ายไปซะยังงั้น
พยายามปลอบใจตัวเองด้วยประโยคที่ว่า " แผลเป็นไม่ใช่สิ่งที่ให้ย้อนกลับไปโทษ แต่คือสิ่งที่เตือนใจเราถึงสิ่งที่เราสร้างมา"
แต่ก็อดโทษตัวเองไม่ได้
ตอนนี้ผมพยายามเลิกเสพสารเสพติดอยู่ ยาจิตเวชที่ผมเคยกินผมก็ไม่ได้กินมาซักพักแล้ว
ทำให้มีอาการทั้งถอนยาจิตเวช และก็เลิกสารเสพติดไปด้วย
(ที่บ้านผมรับรู้เรืองพวกนี้นะครับ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรผม แค่คอยเตือน)
ผมมีอาการสับสนกับตัวเอง ว่าสิ่งไหนถูกสิ่งไหนผิดกันแน่ รู้สึกขาดความมั่นใจในตัวเองไปมากพอสมควร
ความจำก็ไม่ค่อยดี เพราะนอนไม่หลับบ้าง ไม่นอนบ้าง
อยากจะหันกลับมาออกกำลังกาย ดูแลตัวเอง ใช้ชีวิตให้เต็มที่ได้อีกครั้งครับ
แต่ตอนนี้ท้อมากจริงๆ รู้สึกแย่ อยากได้คำแนะนำที่เตือนสติให้ผมได้ใช้ชีวิตเดินไปต่อได้ถูกทางและมั่นคงทีครับ
ขอบพระคุณทุกๆท่านที่อ่านกระทู้ของผมจนจบ อาจจะมีมึนๆ ตกหล่นอะไรไปบ้างอย่างไรก็ขออภัยด้วยครับ
หมดแพชชั่นในการใช้ชีวิตทำอย่างไร ทั้งปัญหาชีวิต ครอบครัว และ ความรัก
ชีวิตการเป็นอยู่ของผมค่อนข้างสบาย พ่อแม่สปอย ตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ถึงกับตามใจอะไรขนาดนั้นครับ
ฐานะการเงินทางบ้านก็อยู่ในเกณฑ์ที่ดีปกติ มีตังค์ส่งเรียนสบายๆ
แต่ที่ผ่านมาเรื่องเรียน คือ ผมไม่เอาจริงเอาจัง เพราะได้ลงคณะที่ไม่ได้ชอบแต่แรกเลยทิ้งเรียนไปเลย
ละวันๆก็หันมาเที่ยว กับเพื่อน กินเหล้า ติดผญ แต่ก็ดูแลตัวเองอยู่นะครับ ไม่ได้ปล่อยปะละเลยอะไร
(ซึ่งตัวผมเองตอนแรกคิดว่าตัวเองโชคดี แต่ตอนนี้ถ้าให้เลือก คงอยากลำบากตั้งแต่แรกมากกว่า
จะได้เป้็นคนมีวินัย รับผิดชอบต่อตัวเองได้ดีกว่านี้)
จนมาถึงจุดเปลี่ยนของชีวิต ที่ผมเลือกจะไปทำงาน "โฮส" เมื่อปีที่แล้ว
หลายๆคนอาจรู้จักกันดี สถานที่ๆไว้สำหรับให้คนมากหน้าหลายตามาเที่ยว เรียกเด็ก ซื้อดื่ม ซื้อดริ้งกัน
เราก็มีหน้าที่นั่งเอนเตอเทน เงินเข้ากระเป๋าสบาย แต่นั่นละคับ เหมือนจะดี แต่ตอนนั้นผมยังไม่มีวินัยมากพอ
ซึ่งตัวผมเอง ขอบอกตรงๆแบบไม่ได้อวดเลยนะครับ ผมหน้าตาดีพอสมควรครับ ค่อนข้างมากเลยด้วยซ้ำ
หลายๆคนเห็นผมถามว่าใช่ดารารึเปล่า หรือไม่ก็เป็นศิลปินรึเปล่า เพิ่งเจอกันก็จะบอกผมหน้าตาดีก่อนเป็นส่วนมาก
ซึ่งนี่คือข้อดีของผมครับ ผมเห็นโอกาสในจุดแข็งตัวเองตรงนี้ เลยเลือกจะไปทำงานด้านนี้ดูครับ
แต่มาต่อตรงผมไม่มีวินัย ผมขาดวินัยยับยุ่ยเลยครับช่วงนั้น ติดญ ติดเหล้า เล่นพนัน มาครบวงจร
เงินจากที่บ้านให้มา ผมก็เฉียดไปเล่นพนัน ได้เงินทำงานมาก็ไปใส่กับพนัน
ชีวิตวนลูปอยู่อย่างงั้น พอยิ่งได้ไปทำงาน ผมยิ่งสนุกไปใหญ่ เมากินเหล้า กลับมาเมาแอ๋ทุกคืน
เที่ยวเล่น ติดผญ สาวๆนี่มีตลอด แต่ละอาทิตย์ไม่ซ้ำคนเลยครับช่วงนั้น
จนผมมาพลาดตรงสาวๆนี่ละครับ ดันไปติดผญคน1ที่เขามาเที่ยวที่ร้าน
ก็อายุราวๆผม ฐานะการเงินทางบ้านเธอไปทางติดลบ ต้องรับเอนหาเงินเลี้ยงตัวเอง
ตอนนั้นผมที่ติดสนุกไม่ได้คิดอะไรครับ เลยปล่อยใจ ก็ลองเปิดใจคุยดู
คิดยังไงไม่รู้ ทิ้งแฟนเก่าที่คบมา4ปี (รักมาก) คอยอยู่กับผมมาตลอด ตั้งแต่ช่วงก่อนทำงาน
ร้องไห้กับผมมาจะกี่ร้อยเรื่อง เธอก็ยังอยู่กับผม คือรักผมมาก และผมก็รัก
แต่ด้วยความติดเมา ติดสนุก ไปเลือกผญคนนั้นมา จนสุดท้ายคบเป็นแฟน
ทั้งๆที่ในใจก็ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยขนาดนั้น แต่ด้วยความที่งานผมก็ได้เจอเธอประจำ
อะไรหลายๆอย่างจนผมลืมคิดอะไรให้รอบคอบ
แฟนใหม่ผมคนนี้ นอกจากเธอจะไม่ได้มีอะไรดี พูดจาหยาบคาย กินเหล้าเที่ยวทุกวัน รับเอน
ไม่พอ เธอก็ยังติดยาอีกด้วย นั่นละครับ ละก็อย่างที่ทุกคนคิด คือ ผมก็เสพยาไปกับเธอ พากันติดยา
ยานี่ไม่ได้มีสายม่วงนะครับ ยาเสพติดทั่วๆไป กัญชา กระท่อม (สำหรับตัวผมนะ)
แต่เธอเล่นเยอะ เวลาไปรับเอน ผมก็ไม่รู้ว่าเล่นอะไรบ้าง
ผมติดอยู่กับเธอเป็นเวลา 8 เดือนเต็ม มีแต่เรื่องทะเลาะ บางทีเสพยา
แล้วเธออารมณ์หงุดหงิด มีหึงหวงกัน ตามภาษาอย่างว่าคนเสพยาน่ะนะ
อะไรๆรอบตัวบางทีมันดูเป็นปัญหา ดูน่าหงุดหงิดไปหมด
ยุ่งเหยิง จนสุดท้ายก็เลิกกัน
ชีวิตผมตอนนี้จากที่เคยมีเพื่อนฝูงมากมายรุมล้อม เป็นคนนิสัยดี อัธยาศัยดี
ใครๆก็รักก็ชื่นชม สุดท้ายตอนนี้ ก็เหลือผมเพียงคนเดียว เพื่อนๆก็ห่างๆกันไปมากแล้ว
มีโทรคุยกันบ้างอะไรบ้าง แยกย้ายกันไปใช้ชีวิต
แต่ผมยืนยันตรงนี้เลยว่า ผมเสพยาก็จริง แต่ไม่เคยไปก่อความเดือดร้อน ไปทำร้ายใครนะครับ
ผมอยู่เงียบๆของผมจริงๆ เสพก็เสพคนเดียว เศร้าก็เศร้าคนเดียว ไม่ค่อยจะไปกล้าเล่าอะไรให้เพื่อนฟังมากเหมือนแต่ก่อน
รู้สึกว่าพออายุมากขึ้นแล้ว การใช้ชีวิตมันก็เริ่มยากขึ้น เริ่มมีการเปรียบเทียบกันในกลุ่มเพื่อน
เลยเลือกเก็บตัวซะมากกว่า
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กตลอดเวลา โทษตัวเองว่า ทำไมอายุขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย
ขอตังพ่อแม่ไปวันๆ
พ่อกับแม่ผมคอยพูดกับผมแทบทุกๆวันว่า หางานทำได้แล้วนะ จะขอตังค์พ่อแม่ไปถึงเมื่อไหร่ พ่อกับแม่ตายไปแล้วจะมีใครช่วย
(เงินที่ขอจากพ่อแม่ไม่ได้เยอะนะครับ เป็นเงินค่าขนมที่ได้เป็นรายอาทิตย์ ปกติ นอกนั้นก็จิปาถะ ค่าหอไม่ได้ออกเอง)
ผมเข้าใจดี และ รู้สึกเป็นปมของผมเลยตอนนี้ที่ไม่มีงานทำ หาเงินเองไม่ได้ รู้สึกว่าตัวเองแย่จังเลย
ที่ผ่านมาโอกาสดีๆมีตั้งเยอะ คนหวังดีกับเราก็เยอะ แต่สุดท้ายทำตัวเองทั้งนั้นเลย
วันๆผมเอาแต่เครียด ย้อนคิดกลับไปถึงอดีตที่ย้อนกลับไปแก้ไม่ได้
คิดถึงแฟนที่คบมา4ปี คิดถึงชีวิตที่เคยสดใส กลับกัน ตอนนี้เหมือนเป็นซึมเศร้าไปแล้วเลย
เพราะตอนนี้ผมกลับมาอยู่กับคนคุยเก่าคน1ที่เป็นซึมเศร้า แล้วผมคล้อยตามเธอไปด้วย (เป็นคนขี้สงสาร)
(ตอนแรกจิตใจเข้มแข็งดี แต่หลากหลายปัญหาถาโถม
จนกลายเป็นผมดิ่งลงไปกับเธอด้วย ซึ่งตอนนี้ผมก็ยังตัดเธอไม่ได้ ยอมรับเลยว่านี่คือสิ่งที่ต้องตัดจริงๆ
การดูแลผู้ป่วยซึมเศร้า สำหรับผม ตอนแรกคิดว่าง่าย แต่ตอนนี้รู้ซึ้งแล้ว)
ผมเหนื่อย เหนื่อยกับการที่ตัวเองต้องมานั่งโทษตัวเองซ้ำๆทุกวัน
จากมองโลกในแง่ดีกลายเป็นมองโลกในแง่ร้ายไปซะยังงั้น
พยายามปลอบใจตัวเองด้วยประโยคที่ว่า " แผลเป็นไม่ใช่สิ่งที่ให้ย้อนกลับไปโทษ แต่คือสิ่งที่เตือนใจเราถึงสิ่งที่เราสร้างมา"
แต่ก็อดโทษตัวเองไม่ได้
ตอนนี้ผมพยายามเลิกเสพสารเสพติดอยู่ ยาจิตเวชที่ผมเคยกินผมก็ไม่ได้กินมาซักพักแล้ว
ทำให้มีอาการทั้งถอนยาจิตเวช และก็เลิกสารเสพติดไปด้วย
(ที่บ้านผมรับรู้เรืองพวกนี้นะครับ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรผม แค่คอยเตือน)
ผมมีอาการสับสนกับตัวเอง ว่าสิ่งไหนถูกสิ่งไหนผิดกันแน่ รู้สึกขาดความมั่นใจในตัวเองไปมากพอสมควร
ความจำก็ไม่ค่อยดี เพราะนอนไม่หลับบ้าง ไม่นอนบ้าง
อยากจะหันกลับมาออกกำลังกาย ดูแลตัวเอง ใช้ชีวิตให้เต็มที่ได้อีกครั้งครับ
แต่ตอนนี้ท้อมากจริงๆ รู้สึกแย่ อยากได้คำแนะนำที่เตือนสติให้ผมได้ใช้ชีวิตเดินไปต่อได้ถูกทางและมั่นคงทีครับ
ขอบพระคุณทุกๆท่านที่อ่านกระทู้ของผมจนจบ อาจจะมีมึนๆ ตกหล่นอะไรไปบ้างอย่างไรก็ขออภัยด้วยครับ