เกลียดพ่อมาก การอยู่บ้านมันขมขื่น

เจ้าของกระทู้เกิดมาในสังคมที่ดีค่ะ แต่สังคมและครอบครัวที่ดีกลับไม่ได้ทำให้มีสุขภาพจิตดี พื้นหลังของครอบครัวเป็นครอบครัวในเมืองแยกตัวมาจากญาติพี่น้อง มีฐานะพอมีพอกินไม่เดือดร้อน ทุกคนมีการศึกษาที่ดี แต่สิ่งที่พ่อพยายามให้ทำกลับเป็นความทรงจำที่ขมขื่น เช่นการสอนลูกๆตีแบต จขกท.คิดได้ตอนประถมค่ะว่าถนัดซ้ายก็บอกพ่ออยากลองตีมือซ้าย แลัวก็โดยว่าแบบไม่มีชิ้นดีเลย จขกทไม่เคยเอามือซ้ายไปทำอะไรอีกเลย  

การเขียนหนังสือแม่ก็บังคับให้เขียนมือขวา แล้วมาบอกตอนโตว่าอยากเขียนมือซ้ายก็ลองฝึกดู คือมือว้ายมันไม่มีกล้ามเนื้อให้ทำได้แล้ว มันยากกว่าตอนเด็กที่มือ 2 ข้างมันมีกำลังทั้งคู่ ตอนเด็กก็ให้ไปเรียนดนตรี กลับบ้านมาเล่นให้ฟัง ก็บอกว่าเล่นไม่ได้เรื่อง ฟังแล้วไม่อยากแตะเครื่องดนตรีนั้นอีกเลย ผ่านมา 10 ปีก็กลับมาเล่นแต่ก็ไปแอบเล่นที่อื่นแทน เล่นตามแบบที่อยากเล่น เราเคยบอกพ่อแม่ว่าทำไมไม่ถามเราว่าเราอยากเล่นอะไร เขาตอบมาว่าเรายังเด็กเราไม่มีความชอบหรอก เราไม่รู้อะไรหรอก เราอยู่ป. 1 ในตอนที่พ่อแม่เลือกเครื่องดนตรีให้ ความจริงแล้วเราว่าพ่อแม่ก็แค่ให้เราเล่นในสิ่งที่พ่อแม่อยากเล่น ตอนเด็กพ่อชวนมาร้องกล่องคาราโอเกะและก็บอกว่าเราร้องไม่ได้เรื่อง เราไม่เคยร้องเพลงให้ใครฟังอีกเลย ไปคาราโอเกะกับเพื่อนก็จะพาสไมค์ผ่านเราไป

เวลาพ่อโกรธเราพ่อจะตะคอกเรา ซึ่งเราว่าการเลี้ยงดูแบบนั้นทำให้เราอารมณ์ร้อน เราอารมณ์เสียง่ายมากเวลาอยู่บ้าน เราเคยทะเลาะกับพ่อแล้วพ่อว่าเราว่าเราไปเอานิสัยเสียอารมร์ร้อนหงุดหงิดง่ายมาจากไหน เราตอบพ่อไปว่าเราก็มีนิสัยเหมือนพ่อแหละ เลี้ยงมายังไงก็ได้แบบนั้น พ่อตะคอกใส่เราว่า ไม่จริง!!! พ่อไม่ใช่คนอย่างนั้น พ่อไม่เคยรับความจริง ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองก็ทำผิดได้ พ่อถูกเสมอ

เวลาถกเถียงกันพอเราทำหน้านิ่งๆก็มาบอกว่าเราอารมณ์เสีย แค่นี้ก็อารมณ์เสียแล้ว ทั้งที่เรายังไม่ขึ้นแลย แต่พอได้ยินแบบนี้แล้วเราขึ้นทุกครั้งเลย เราตอบพ่อว่าอย่าใส่ความ นี่ยังไม่ได้ขึ้นเสียงเลย นี่นิ่งมากทั้งเสียงและหน้า พ่อก็จะวนไปมาว่าเราอารมณ์เสียแล้ว เราแย่ เราขี้หงุดหงิด พ่อทำนิสัยอย่างงี้ใครจะไปอยากอยู่ด้วย ไม่มีลูกๆคนไหนอยากอยู่บ้านแล้ว อยู่บ้านแล้วเสียสุขภาพจิต เราเข้าใจว่าพ่อรักกเราแต่ความทรงจำที่ขมขื่นหลายๆเรื่องทำให้เราไม่อยากอยู่กับพ่อ ถ้าเราทำงานมีเงินเราก็อยากไปอยู่คนเดียว