สวัสดีทุกคนนะครับ เรื่องราวความรักของผม(คนเดียว) อาจจะพาดูสับสน มึนสมอง หรือ เปลืองพื้นที่ในสมองนะครับ แต่ผมก็ขอเอาใช้พื้นที่ตรงนี้เล่าผ่าน (หรือระบายกันแน่5555) มันมีอยู่ว่า... ประมาณหนึ่งปีก่อนช่วงเดือนกรกฎาคม ผมมีโอกาสได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง(ผมเจอเขานะครับไม่ใช่เขาเจอผม555) ซึ่งแว็ปแรกที่สายตาได้เห็นก็รู้เลยว่าคนนี้แหละถูกใจ สภาพเหมือนกำลังต้องมนต์สะกดยังไงยังงั้นเลยที่เดียว(เวอร์จริงๆ55) แบบว่าเจอคนที่ถูกใจมว๊ากกกกกกกกกกกก ผมกะเลยทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ติดต่อพูดคุย แล้วผมก็ได้เฟสเธอมาและแอดไป พอผมได้พูดคุยสักพัก(ประมาณ2วัน555) ผมก็รู้จากเพื่อนว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว (ขอใช้#รุ่นพี่คนที่1) ขณะที่เรารู้สึกว่าเราคงตกหลุมรักคนๆนี้เข้าไปแล้ว แต่ด้วยที่เขามีแฟนอยู่แล้วเราจะทำยังไงดี  ก็แอบรักแอบรอไปตามทำเนียม555เพราะไม่ชอบการไปแย่งของใครมา รอตอนในวันที่เขาไม่มีใครดีกว่า รอคนๆนี้ จนแบบว่าเวลาที่ได้คุยกับผู้หญิงคนอื่นผมจะบอกกับคนๆนั้นชัดเจนไปเลยว่า "เป็นเพื่อนกันนะ" "ฯลฯ" เพราะผมรู้สึกว่าผมคงเปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว ถัดมาจากนั้นประมาณ 2เดือนเศษ เหมือนฟ้าดลบันบาลประทานพรมา ผมได้รู้ข่าวว่าเธอเลิกกับรุ่นพี่คนที่1 ไปแล้วได้นานพอสมควรแล้ว ช่วงแรกที่เราคุยเขาก็ยังไม่มีใคร(รู้สึกเคืองแหล่งข่าวจริงๆ555555 หน่วยข่าวกรองแต่ไม่กรองข่าวเลย555) ด้วยความที่เรารออย่างมีความหวัง5555 ก็เลยทักไปทำความรู้จักตีสนิท ลืมบอกไปนะครับว่าเธอเป็นรุ่นพี่ในที่ๆเรียนด้วยกัน เมื่อระฆังยก2ของการคุยดังมาได้สักพัก (แต่การคุยของผมมันแบบกล้าๆกลัวๆเพราะเราจีบรุ่นพี่นี่หว่า555ไม่กล้าออกอาการมาก) เหมือนกับว่าโชคชะตาเล่นตลก กลั่นแกล้งอีกแล้ว ผมก็ได้ยินข่าวมาว่าเธอมีแฟนแล้ว (คนนี้รุ่นพี่คนที่2) ด้วยความคิดที่เหมือนกับในตอนแรก ก็รอตามทำเนียม รอไป จนเงียบไป ก็ได้ข่าวว่าเธอเลิกกับรุ่นพี่คนที่2ไปแล้ว เอาละทีนี่แหล่งข่าวชัดเจน แจ่มแจ้งแน่ชัดผมก็จะเริ่มคุยอีกรอบ แต่มันเหมือนกับว่าโดนเทพีแห่งรักถีบหน้าเข้ามาอย่างจัง เมื่อผมรู้ว่า รุ่นพี่คนที่3 ซึ่งผมเคารพรักแทบเท่าพี่ชายคนหนึ่ง คุยกับเธออยู่ และเล่าผ่านให้น้องๆฟังในเรื่องราวต่างๆ บางทีกะรับรู้เอง ก็เลยคิดไปว่าเขาคงเป็นแฟนกันแล้ว โรคเดิมมันกลับมาอีกแล้วคือ "รออยู่ห่างๆอย่างมีหวัง" แต่ผมก็บอกกกับรุ่นพี่คนที่3 คนนี้มาตลอดนะครับว่าผมคิดกับผู้หญิงคนนี้ยังไง แอบชอบยังไง ชอบแค่ไหน เรื่องราวก็ผ่านไปประมาณ 7-8 เดือน #เรื่องราวดราม่า มันเริ่มจากจุดนี้แหละครับ เมื่อเพื่อนของผมที่คุยๆจีบๆ กับเพื่อนในกลุ่มของเธอคนนั้น ชอบแบบแซวประมาณว่าผมมี แฟนคลับอยู่นะเขายังไม่มีแฟนนะอะไรประมาณนี้ ความหวังมาเต็มลุ้นรออยู่ว่าจะใช่เธอคนนั้นๆหรือเปล่า และแล้วก็ใช่จริงๆ เพราะผมเค้นเอาข้อมูลจากมันเกือบสัปดาห์จึงได้รู้ (โชคชะตาเล่นอะไรกับกูอยู่วะ555555) แต่รอบนี้ผมมีอะไรให้คิดเยอะกว่าครั้งก่อนเพราะครั้งที่มี รุ่นพี่คนที่3 ที่ผมเคารพรักแทบเท่าพี่ชายเลยทีเดียวคุยอยู่ คิดนู้นคิดนี่ตามประสาคนที่แอบชอบคนที่เขาคุยกับคนที่เราเคารพเป็นพี่อยู่ แต่ด้วยความคิดที่ว่าเขาก็ยังไม่ใครเราทำไมไม่ลองดูวะจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้นานแค่ไหน ผมก็เลยทักไปเธอทันทีทันใดรอบนี้ผมจริงจังหนักแน่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาเพราะผมไม่อยากให้ไอ้โชคชะตามันแกล้งผมอีกแล้ว (ดูหนักแน่นมาก55555) ช่วงแรกที่คุยกันผมต้องคลายความสงสัยที่มีก่อนคือเธอกับรุ่นพี่คนที่3เป็นอะไรกันหรือเปล่าคำตอบคือ "ไม่" และก็ประมาณมาว่าคุยมาเพื่อศึกษาพฤติกรรมศึกษาดูใจกัน และเธอกะบอกกับผมว่าดูจนรู้จนคำว่ามีใจให้ก็ไม่มี ทั้งด่าทั้งไล่มาแล้วไม่รู้กี่รอบรุ่นพี่คนที่3ก็ยังไม่ไป(ประมาณว่าตื้อ)ช่วงนั้นที่ผมได้รู้และได้คุยกับเธอผมเหมือนอยู่ในพวังค์แห่งความฝันสีชมพู(ของผมนะครับ)  มันมีความสุขจริงๆเพราะเราได้คุยกับคนที่แอบชอบและรอมานาน และด้วยนิสัยเธอที่ผมรู้ได้คือเป็นผู้หญิงที่เหล้าไม่แตะ ไม่เที่ยวกลางคืน เลิกเรียนเข้าครัว ตื่นมาเข้าครัว ขยันและตั่งใจเรียนพอสมควร ไม่ทักผู้ชายก่อน ไม่ชอบโทรหาใครก่อนถ้าไม่มีธุระสำคัญจริงๆ(อือหื้อออออนี่มันนางในฝันชัดๆ) แต่เธอก็เป็นคนแบบนั้นจริงๆนะครับ(ผมตัดสินจากความรู้สึกของผมที่ผมรับรู้ได้ตลอดระยะเวลาที่คุยกันมาผมเลยมีความมั่นใจว่าเธอเป็นใจแข็งมากพอสมควร) แต่อย่าเพิ่งคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่นเพอร์เฟ็กเหมือนนิยายแบบนั้นนะครับเพราะไม่มีทางเป็นไปได้เพราะผมยกับเธอยังไม่ได้เป็นอะไรกันแค่กำลังอยู่ในสถาะ"ดูอยู่ ศึกษาอยู่"และไม่มีทางที่ผมจะไม่มีปัญหากับรุ่นพี่คนที่3 (เพราะเขายังคุยกันอยู่แต่ไม่ได้เป็นไรกัน) และแล้วปัญหาก็มาคือรุ่นพี่คนที่ 3 มาถามผมเลยว่า"มาแย่งของกูทำไม" ด้วยความที่ได้ฟังแบบนี้ใจแป้วครับแต่ก็ไม่รู้สับสนมึนงงไปหมดไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดี เลยเลือกถามฝั่งผู้หญิงเลย คำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิมครับคือ ไม่ และศึกษาจนรู้พฤติกรรมจนคำว่ามีใจยังไม่มี (เราก็ยิ้มด้วยความหวังสิจะรอไร5555) ก็เลยคุยกับเธอต่อไปและทุกครั้งที่ผมถามอะไรเธอ เธอจะบอกว่า "ดูอยู่" (เธอเป็นคนที่ไม่ชอบบอกความรู้สึกของตัวเองกับใครนะครับ มีอะไรไม่พอใจอะไรเธอจะเงียบไปเลย เพราะผมโดนมากับตัวจะยังไงก็อ่านต่อนะครับ) คุยเรื่อยมาจนระยะเวลาผันผ่านมาได้ประมาณ เดือนกว่าๆ ก็มีแชทประหลาดๆเด้งมาหาผมว่า "มาจีบเมียพี่ทำไม" เอาละที่นี่อะไรอีกและวะเนี้ย คนที่ทักมาคือรุ่นพี่คนที่2 ครับผมกะบอกกะคุยกับรุ่นพี่คนที่2 ว่าเป็นยังไงๆ แต่ด้วยความไม่เคลียร์ผมกะเลยถามฝ่ายหญิงเลยดีกว่าคำตอบรอบนี้คือ เลิกและจบไปแล้ว บล็อกไปเฟสบล็อกไรไปแล้ว และผมเมื่อได้ฟังคำตอบแบบนั้นผมก็บล็อกรุ่นพี่คนที่2นี่ไปเลยเพราะไม่อยากมีอะไรมากวนใจอีก ผมกะเลยคุยกับเธอต่อในสถานะเหมือนเดิมนะครับเพราะผมไม่ได้รีบอะไร แต่แล้วผมกะมารู้ว่าเธอบล็อกเฟสบล็อกไรรุ่นพี่คน2ไปแล้ว แต่ปลดบล็อกแล้วเหมือนกัน555 (อันนี้ผมมารู้ในตอนที่ผมรู้สึกอยากให้มันไม่มีอะไรคาใจดีกว่าเล็กน้อยเลยปลดบล็อกรุ่นพี่คนที่2ก็เลยเก็บมาคิดอีกแล้ว5555) ผมเลยสงสัยในจุดยืนของผมในตอนนั้นมากๆ ก็เลยถามเธออีกว่ายังไงกันแน่(ผมนี่กะถามเยอะเหลือเกินจนเธอคงจะเริ่มลำคาญละมั้ง5555) คำตอบที่ได้มาคือจบไปแล้วเพราะเธอเหมือนไม่มีตัวตนในสายตารุ่นพี่คนที่2เลยในตอนคบกัน ก็มีบ้างที่รุ่นพี่คนที่2ทักมาจะขอคืนดีแต่เธอกะตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ตอบแค่สติ๊กเกอร์บ้างผมด้วยความที่พอๆรู้นิสัยเธอบ้างกะเลยเชื่อและคุยจีบเธอต่อ พิสูจน์ตัวเองต่อไปจนมาผ่านมาเข้าเดือนที่2กว่าๆ เพื่อนผมก็มาเล่าบอกผมถึงเรื่องราวของเธอในอดีตที่ผ่านมา ประมาณว่า ที่เลิกกับรุ่นพี่คนที่1 เพราะหนีไปคบกับรุ่นพี่คนที่2 เอาละทีนี้ด้วยความที่มีความสงสัยในจุดยืนของตัวเองแต่แรกอยู่แล้วยิ่งได้ยินอะไรแบบนี้ความรู้สึกที่แบบว่า ม๊ายยยนะ!! เธอคงไม่ใช่ในแบบที่เราได้ยินมาใช่ไหม เธอบอกเรา กับเพื่อนบอกเราไม่ตรงก๊านนนนนนนนนนนนน กูคนอยู่ตรงกลางจะฟังใครดีวะเนี้ยยยยยยยยย และแล้วโรคเดินกะกำเริบคือสงสัยอะไรนานไม่ได้ต้องถามต้องชัดเจน!!! และผมก็ได้รู้จากปากของเธอว่าที่เลิกกับรุ่นพี่คนที่1เพราะเขาเป็นคนที่ปากหมามากในตลอดระยะเวลาที่คบใช้คำว่าอดทนมาโดยตลอดและรุ่นพี่คนที่1ก็บอกเลิกเธอก่อนเองแต่พอเลิกแล้วกับทำตัวเสียดายเกาะแก๊ะไม่เลิกจากคนที่เคยคบกันเธอเกลียดจนเข้ากระดูกแม้คำว่าเพื่อนก็ยังให้ไม่ได้แล้ว และพอมีรุ่นพี่คนที่2เข้ามาก็เป็นธรรมดาที่เราควรเปิดโอกาสให้กับตัวเองเมื่อเจออะไรที่ดีกว่าและต้องการหลุดพ้นจากคนเก่าที่เกาะแกะไม่เลิกสักที เธอก็เลยตกลงคบกับรุ่นพี่คนที่2 และคบกันมาเธอก็รู้สึกว่าเธอไม่มีตัวตนในสายตารุ่นพี่คนที่2แล้วแต่ก็มีรุ่นพี่คนที่3 เข้ามาคุยด้วยทั้งที่รู้ว่ามีแฟนแล้วเธอก็คุยตามมารยาทครับ เมื่อความอดทนที่มีให้รุ่นพี่คนที่2หมดลงก็เลยเลิกกัน แล้วก็เลยได้คุยกับรุ่นพี่คนที่3มา(อือหื้ออออ!!เรื่องราวมันเป็นแบบนี้นี่เองส่วนตัวผมเชื่อใจเธอนะครับเพราะตลอดที่คุยกันมาเธอเป็นคนในแบบที่เธอบอกมาตลอด) ผมก็คุยกับเธอเรื่อยมาในสถานะเดิม พร้อมๆกับรุ่นพี่คนที่3 เอาละทีนี่เมื่อเป็นแบบนี้มันกะต้องมีเรื่องราวต่างๆเข้ามาเห็นนู้นเห็นนี่มันกะต้องมีอะไรแครงใจอยู่แล้ว (ลองคิดภาพนะครับมีวงกลมอยู่วงหนึ่ง ผมยืนอยู่ตรงกลาง ซ้าย ขวา หน้า หลัง คือแบบไม่รู้แล้วว่าจะเชื่อใครดีแล้ว) ผมกะถามเธอเลยว่าบอกว่าศึกษารุ่นพี่คนที่3 จนรู้หมดแล้ว ทำไมยังไม่ตัดให้ขาดสักที คำตอบกะเหมือนเดิมครับ คือรุ่นพี่คนที่3ไล่ยังไงกะไม่ไป ที่คุยด้วยเพราะสงสาร ผมก็โอเครเพราะผมเชื่อใจเธอ ก็คุยกันเรื่อยมาผมก็พิสูจน์ตัวเองเรื่อยมา จนมาถึงจุดๆหนึ่ง ที่มันน่าจะมีอะไรชัดเจนขึ้นมาบ้างแล้วหมายถึงเธอควรตัดรุ่นพี่คนที่3ออกไปได้แล้วอะไรแบบนี้ ผมคุยกับเธอผมก็ไม่ได้รีบอะไรเพราะผมยังต้องพิสูจน์ตัวเองอีกเยอะ เพราะเข้าใจเธอเหมือนกันว่าคนที่เจ็บมาจะเอาอะไรเข้ามาอีกต้องเลือกให้ดี แต่ผมมีจุดยืนของผมคือ "เธอกำลังดูผมอยู่" แสดงว่าผมยังมีหวังอยู่ แต่ความหวังของผมมันอยู่ท่ามกลางต่างๆอะไรมากมาย จนบางทีกะนึกในใจเหมือนกันเธอดูอะไรของเธออยู๋ บางทีกะเฉยชาจนแบบเรารู้สึกสับสนในจุดยืนของเราแล้ว เพราะมันต่างจากช่วงแรกที่คุยกันอย่างชัดเจน (แต่เธอกะเป็นคนแบบนั้นของเธอครับ คือ ไม่ทักใครก่อน ไม่โทรหาใครถ้าไม่มีอะไรสำคัญ) จนมาวันหนึ่งผมได้คุยกับรุ่นพี่คนที่3 รู้ว่าเขาหมดกับเธอไปเยอะ คุยกับเธอมานาน ถ้าไม่มีผมเธอคงเลือกเขาไปแล้ว อะไรแบบนี้ ด้วยความที่ผมเชื่อใจในตัวเธอว่าคงไม่มีทางรักกับคนๆนี้ได้แน่ๆและอยากให้เขาออกจากเธอสักที ผมกะเลยบอกหยุดคุยกับเธอและขอรอดีกว่า มั่นใจในตัวเองว่ารอเธอได้ และไม่อยากให้มันพังในแบบที่ไม่มีใครได้อะไรเลย ถ้ามันจะเป็นอย่างที่คิดเราขอทำแบบนี้ดีกว่าอย่างน้อยเราก็คงมีหวังอยู่ มั้งนะ!!! (เพราะผมไม่อยากให้เธอรู้สึกหนักใจในเวลาที่ต้องเลือกใครสักคน หรือไม่เลือกใครเลย555 เพราะผมกับรุ่นพี่คนที่3นี้ เหมือนกับพี่น้องจริงๆ ผมเคารพเท่าพี่ชายผมและที่ผ่านมาแกก็ดูแลผมเสมือนน้องชายมาตลอด ) พ๊างงงงงงง!!! ผมทำร้ายความรู้สึกเธอเข้าให้แล้ว บอกหยุดคุยเอง เรื่องผ่านมาได้เกือบเดือนสิ่งที่ผมทำลงไปไม่มีผลอะไรเลย เธอยังคุยกับรุ่นพี่คนที่3อยู่ และรุ่นพี่คนที่3ก็ยังไม่ไปไหน คนที่เจ็บกลับเป็นเราที่ต้องมานั่งเสียใจที่คิดเยอะ ห่วงแต่ความรู้สึกคนอื่น ไม่แคร์ความรู้สึกตัวเองเลย ทำเท่ไง!!! ผมก็เลยไปง้อเธอไปขอโอกาสพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าต่อให้กลับมาได้อะไรก็คงเหมือนเดิม เพราะผมทำให้เธอผิดหวัง ทำร้ายความรู้สึกเธอไปแล้ว และแล้วผมก็ได้โอกาสแก้ตัวอีกครั้ง เป็นครั้งที่ 4 (ลืมบอกนะครับว่าด้วยความถามเยอะของผมทำเธอโมโหหนักมา3รอบแล้ว และก็ขอโอกาสแก้ตัวใหม่มาตลอด แต่ก็ยังดีที่มันไม่เคยมีเรื่องซ้ำกัน ) ผมกลับมาเป็นคนตรงกลางอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ความรู้สึกของผมกลับแปลกไปหลังจากไปจองจำทบทวนนู้นนี่นั่นมา ครั้งนี้ผมกลับมีความคิดว่าต่อให้ผมทำให้เธอรักผมไม่ได้ ผมก็จะทำให้เขายิ้มและมีความสุขที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่มันก็เยอะเกินไปเมื่อผมอยากทำมันมากเกินไป(คือคุยกับเธอจนเยอะเกินไป) และก็ทำเยอะเกินไป จนเธอรู้สึกว่าไปรุกล้ำความเป็นส่วนตัวเธอ TT จนเกินไป จนทำให้เธออึดอัด จนลืมนึกไปว่าเรามีสิทธิ์อะไรวะ (พึ่งมาสำนึกได้ทีหลังหลังจากที่ทุกอย่างมันอยู่ในความเงียบ )พ๊างงงง!!!ทุกอย่างก็เงียบกริบไป เงียบทุกอย่าง แล้วหลังจากนี้จะเป็นยังไง ผมก็ยังไม่รู้ หมดหวังแล้วหรือยังก็ไม่รู้ เธอหมดความอดทนแล้วยังก็ไม่รู้ ผมจมอยู่กับความคิดที่ว่าจะทำยังไงให้เธอมาคุยกับผม ผมเป็นคนที่เยอะไปเหมือนที่เธอบอกจริงๆนั่นคือสิ่งที่ผมรู้และบอกกับตัวเองว่าจะปรับปรุงมันแต่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกหรือเปล่า แต่เธอคือคนที่ผมรอจนมีโอกาสและเลือกแล้ว .......... นี่ผมทำอะไรลงไป เอื้ออออออออออออ ปล. ผมบอกแล้วเรื่องของผมอาจพาเปลืองพื้นที่สมอง 5555  #บางที่ถ้าเธอได้อ่านความหวังที่ผมเคยมีกะคงเหลือแต่ซากเพราะเธอไม่ชอบอะไรแบบนี้ #แต่ในเวลาแบบนี้ผมคุยกับต้นไม้กำแพงมันก็ไม่ดีขึ้นเพราะเธอไม่คุยกับผม ปล.แค่นี้ที่พอถ่ายทอดออกมาได้เยอะกว่านี้ผมเสียววูปและมีภัย5555