โมโกจู ทริป 3/1 (17-21 De 2016) กวางน้อยตะลุยดงงิ้ว หรา<_>
แม้เราจะพยายามอะไรให้ดีที่สุด มันยังไม่ได้ บางครั้งมันต้องมีดวงด้วย แต่ฉันยังได้เรียนรู้ต่อว่า ดวงก็ยังแพ้ให้กับความเชื่อและความศรัทธา เราได้ไปเพราะมีความศรัทธา มันได้มาจนคิดว่าเป็นความเหลือเชื่อ
ทริปเดินป่าระยะไกล 5วัน4คืน พิชิตยอดโมโกจู อุทยานแห่งชาติแม่วงก์ ขึ้นชื่อว่าจองยาก โหดที่สุด ส่วนการเดินป่านั้น เขาว่ากันว่าไม่ยากเท่าการจอง อยากรู้ก็คงต้องไปลอง>>>เขาว่า โมโกจู เป็นภาษากระเหรี่ยง แปลว่า เหมือนฝนจะตก มันจริงหรือ
12 ชีวิต จากคนที่ไม่เคยรู้จัก เพิ่งรู้จัก คนสนิท ไม่นานก็กลายเป็นคนคุ้นเคย แม้ดูเผินๆจะไม่มีความเหมือน แต่เราเข้ากันได้เพราะความต่าง จึงทิพรส นัวตลอดทริป
นัดหมายไปเจอกันที่ทำการอุทยาน ถึงตอนดึกๆ หาที่นอนในห้องประชุม หรือใครอยากนอนเตนท์ก็ได้ ตัวใครตัวมัน หัวถึงพื้นก็นอนกันได้สนั่นหวั่นไหว กำหนดการพบปะคือ 8 โมงเช้า การแนะนำตัวเพียงง่ายๆ ก็ใช้ได้ เพราะภาษาใจมันตรงกัน
กินข้าวเช้าที่อุทยาน แพ็คสัมภาระ แยกของที่พี่ลูกหาบต้องช่วยเรา ซึ่งส่วนใหญ่ก็คือเสบียงส่วนกลาง คนละ 20 กิโล x 3 คน ที่เหลือแบกเอง นน. สถิติแบกที่มากที่สุดคือ 22 กิโลกรัม ไม่ง่ายเลยเพราะการเดินตัวเปล่าก็ยังว่ายาก
ก่อนเริ่มเดิน ปฐมบทแรก จาก จนท. แม้จะจำข้อมูลไม่ได้มาก ผืนป่าแม่วงก์ 5 แสนกว่าไร่ มี จนท.ดูแลหนึ่งร้อยกว่าคน ถือว่าเป็นภารกิจที่หนักหนา มีเสือเดินเพ่นพ่าน ถ้าเจอเสือให้บอกว่ารู้จัก ท่านวีระ เจอช้าง เขาไม่ทำอะไรเรา ช้างที่นี่น่ารักไม่ทำร้ายคน มีสัตว์หายาก คือ ตุ๊กกลาย หน้าตาคล้ายตุ๊กแก ขามีหนาม และหากถามว่าผืนป่าแม่วงก์ยังอุดมสมบูรณ์ไหม ให้มองลงจากข้างบน แล้วตอบหัวใจตัวเอง ปีนี้เด็ด มีริชแบนด์ผู้พิชิตมอบให้ ครบรอบ 30 ปีอุทยาน ปีแรกและปีเดียว ที่สำคัญไปรับที่ยอดเท่านั้น
วันแรกของการเดินทาง ออก start ประมาณ 10 โมงกว่า จากที่ทำการอุทยานไปยังแคมป์แม่กระสา ผ่านมอขี้แตก ทางชั้นขึ้นลงยาวๆ ต้องสาวเท้าให้สุด อย่าคิดหยุดกลางมอ เพราะขาอาจจะล้า (ขรี้อาจจะแตก 555) เดินไปคุยไปเพื่อ save ร่างกาย เคล็ดลับคืออย่าลงน้ำหนักที่ขามาก เวลาเดินย่อเข่าเล็กน้อย หากรู้สึกเจ็บแป้บที่ขา ก็ลองเดินถอยหลัง อาจช่วยได้ ระหว่างทางเจอวัตถุลึกลับกลางป่า สารพัดขี้ และต้นไม้ที่ทั้งรู้และไม่รู้จักอีกมาก
เดินดุ่มๆ จนฝ่าเท้าร้อน วันแรกคือการเดิน และเดิน หากเดินไม่ไหวก็กลิ้งไป 16 km ก็ถึงแคมป์แม่กระสา ยังไม่หายเหนื่อยเลยถึงซะและ เพิงน้อยกลางป่าที่พักคืนแรก พนักงานต้อนรับประจำถิ่น นกยูงหนุ่มสาว 5 ตัว ที่เดินออกมาทักทาย อย่าไปคิดแหยมหรือหยอก นกยูงที่นี่โหดจริง อ่างอาบน้ำจากุซซี่ขนาดใหญ่ น้ำเย็นใสไหลเชี่ยว ต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่ม ที่สบายสุดแคมป์นี้มีห้องน้ำแยกชายหญิงชัดเจน งดอาบน้ำ ใครยากปลดอะไรก็ปลดซะตั้งแต่ที่นี่
วันที่สอง เราตื่นกันประมาณ 6 โมงเช้า เป้าหมายคือแคมป์แม่รีวา และพิชิตน้ำตกแม่รีวา จากแม่กระสาไปรีวา 4 km ถึงจุดกางเตนท์ (แคมป์นี้ยังมีห้องส้วมให้ด้วย) เดินไปเล่นน้ำตก คุณหลอกดาวนะคะว่าชิวๆ อีแตะยังได้ เดินกันจนตรีนแตก
อลังการงานสร้างจากธรรมชาติ น้ำตกขนาดใหญ่ ใจกลางป่า เข้าถึงได้ยาก น้ำไหลเหมือนก็อกเส้นน้ำที่เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 5 เมตร สาดลงมายังแอ่ง รออะไร กระโจนลง น้ำเย็นเจี๊ยบ ขนแขนยังร้องจ้าก แช่น้ำเล่นจักพอเป็นกระสัย ธาราบำบัด น้ำเย็นลดอาการปวดเมื่อยได้เป็นอย่างดี แต่บางจุดก็อันตรายเหมือนกัน โดยเฉพาะบริเวณขอบสระ โปรดใช้วิจารญาณในการเล่นน้ำ
ไปกลับน้ำตกและแคมป์ 6 km กลับมานั่งประชุมจริงจัง หัวข้อคือ อาหารมื้อต่อไป มื้อค่ำวันนี้เมนูเด็ดมาม่าราดหน้าก๋วยจั๊บ พอทานเสร็จก็ล้อมวงเช่นเคย ใช้บริการหมอนวดประจำทริปที่มักเลือกปฏิบัติเสมอ วันนี้จนท.บอกเราว่า พรุ่งนี้กลุ่มไหนถึงก่อน มีสิทธิได้แคมป์ตีนดอย ซึ่งใกล้จุดยอด กลุ่มเราที่ตอนแรกดูอ่อนหัด กลับฮึกเหิมขึ้นทันตา นัดหมายกันคือตื่นตี 4 เริ่มเดินตี 5 ทุกคนรู้หน้าที่ ไม่มีอิดออด ส่งม้าเร็วพร้อมเจ้าหน้าที่เข้าชิงแคมป์ ทำสถิติเวลาได้ดีที่สุดถึง 11 น. เลยทีเดียว ถามว่าเดินหรือเหาะไป ระยะทาง 9 km แต่ทว่าเหมือนสักร้อยกิโล จากแคมป์แม่รีวาความสูงแค่ 300 เมตร สู่แคมป์ตีนดอย 1800 กว่าเมตร ใกล้ๆ แคมป์ตีนดอยมีป่าไม้ที่แลดูโบราณ ต้นไม้ใหญ่ขึ้นสูงสลับกัน สูดหายใจแล้วรู้สึกได้โอโซนเต็มปอด
วันนี้เดินโหดของจริง ทางชันโคตร บางจุดต้องใช้เชือกไต่ ด้วยความชันระดับ Advance เคล็ดลับการเดินคือ เดิน แล้วก็เดิน อย่าหยุดเดินนาน มิเช่นนั้นขาอาจตาย และอย่าเดินก้มหน้าอย่างเดียว เพราะอาจพลาดความงามของป่าสองข้างทาง เดินไม่นานก็ต้องพัก พักไม่นานก็ต้องเดิน ความลื่นไม่ต้องพูดถึง ตีลังกาม้วนกันหลายคน เดินกันจนลืมทรีนก็ว่าได้ อะไรตกหล่นกลางป่าก็เก็บกิน แม้ว่ารู้ทีหลังว่าเขาไม่กินเราก็ยังกิน บางคนเขาก็มาในคอนเซปศึกษาธรรมชาติ ปลอกส้มโอป่า มะกอกป่าหรือป่าว
ห่อข้าวระหว่างทาง พ่อครัวหัวป่าใต้ นำเสนอคั้วกลิ้งโบวออฟ พี่ลูกหมีบอกว่า ช่วยกระตุ้นระบบขับถ่ายได้เป็นอย่างดี ขมิบไว้หูรูดก็ยังไม่ฟัง คอยแต่จะทำงาน กระ
กระสนเดินกันจนถึงแคมป์ตีนดอย ผ่านแหล่งน้ำ 2 จุด คือ คลอง 1 และคลอง 2 จุดเติมน้ำสุดท้ายคือคลอง 2 ต้องหิ้วน้ำขึ้นไปกิน จุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญของแคมป์นี้คือใกล้ยอด ห้องน้ำระดับชัน ขี้อาจไหลตกเขาได้ในบางก้อน
ระหว่างทางมีสัญญาณโทรศัพท์เป็นพักๆ อยากเช็คอินหรือติดต่อญาติพี่น้องให้รู้ได้ว่าคุณยังมีลมหายใจอยู่ก็ได้555
พอมาถึงแคมป์ตีนดอย พักให้หายเหนื่อย หมอกหนา ลมเย็นยะเยือกทำเอาใจแป้ว กลัวฟ้าไม่เปิด พอถามเจ้าหน้าที่ บอกต้องรอ พอได้กำลังพลก็พร้อมพิชิตยอดเขา ส่วนฟ้าจะเปิดหรือไม่ก็แล้วแต่บุญกรรมที่ทำมา เดินกันไม่ถึง ½ ชั่วโมง ก็ถึงยอด ทว่าพอถึงสิ่งที่มองเห็นตรงหน้ากลับไม่ใช่หินเรือใบ แต่เป็นผืนป่าอันกว้างใหญ่ กรีดร้องออกไปดังๆๆ “สวยจังโว้ย” ภาพที่อยู่ตรงหน้าทลายความเหนื่อย จนปลิดทิ้ง แม้จะกระพริบตายังไม่อยาก
เราขึ้นไปกอดเขา เขาก็กอดเรา ชอบโมเมนต์ที่ขึ้นไปยืนดูวิว 360 องศา มองไปสุดลูกหูลูกตา ภูเขาเรียงรายนับร้อย ไม่สินับไม่ถ้วน ต้นไม้เบียดเสียดกันจนไม่มีที่ว่าง เสียงสัตว์ร้องกลางป่าใหญ่ ทะเลหมอกลอยฟูอยู่บนภูเขา สายลมสายหมอกกระทบกาย กระซิบบอกใจว่าหายเหนื่อยแล้วหรือยังจ๊ะ จิตใจที่ห่อเหี่ยวชื้นขึ้นมาทันตา เสียงหัวใจร่ำร้องเรียกหาความสวยงามแบบนี้มานาน มันสวยงามยิ่งกว่าในความฝัน ท้องฟ้าวันนี้โคตรสวยเลย
ฟ้าที่แลดูจะไม่เปิด แค่เสียงหัวใจของเราเคาะ กลอนก็หลุด ดวงอาทิตย์ดวงนี้ แม้ดูที่ไหนก็ดวงเดียวกัน แต่ลองมาดูที่นี่มันจะซึมซับเข้าไปถึงหัวใจ ได้เก็บภาพความประทับใจ ทั้งภาพเดี่ยวและภาพหมู่ แต่ที่สวยสุดบอกเลยว่า คือ "ภาพฝันแห่งความทรงจำ"
มีคนเคยพูดว่า ขึ้นมาดูอะไรแค่หินเรือใบก้อนเดียว คำตอบที่ได้ คือ มีหินให้รู้ว่ามาถึง แต่ฉันมาเพื่อดูความสวยงามของผืนป่าแห่งแม่วงก์
วันนี้เรากะว่าจะดึงดาว สาวช้างเผือก แต่หมอกลงหนา จึงต้องถอยกำลังไปตั้งหลัก เติมพลังท้อง พอได้เวลา 22 น. โดยประมาณ จิตใจมันร่ำร้องอีกรอบ จึงชวนกันไป เดินดุ่มๆ ไม่นานก็ถึงยอด สักพักมีเจ้าหน้าที่แอบตามมา 555 ด้วยความเป็นห่วง พี่เจ้าหน้าที่บอกว่าแอบฟังอยู่ ตรูว่าแล้วพวก
ต้องไป ดวงดาวเรียงรายนับร้อยล้าน รู้จักกันบ้างไม่รู้จักบ้างไม่สำคัญ แค่รับรู้ว่าได้มองดาวก็เพียงพอ
ดมกลิ่นหอมสายหมอกกยามเช้า เสพธรรมชาติ บนยอดโมโกจู 1964 km เหนือระดับน้ำทะเล ดริปกาแฟสด วิ่งเล่นบนเขา สนุกกันจนไม่อยากลง ได้เวลาที่เจ้าหน้าที่เรียกตัวกลับ แต่มิดุ สายตาของเขามองพวกเราแล้วก็ยิ้มๆ
วันที่ 4 ขาลง คือ ความมันส์บังเกิด เรื่องเล่า 2 บรรทัด เดินเดี่ยว เปลี่ยว มีคนนำส่ง สาวผมสั้นเป้ดำ ใช้เวลาไม่นาน ก็ลงมาถึงแคมป์แม่รีวา คนที่ขึ้นช้า ตอนลงกลับเร็ว เนื่องจากลืมเบรก ถึงแคมป์แม่รีวา 12-13 น. และกลับสู่แคมป์แม่กระสา สถิติดีมาก ถึงกันบ่าย 2-4
เขาว่าคืนสุดท้ายใจมันหวิวๆ มันจริงอย่างที่ว่า จนอยากหยุดเข็มนาฬิกาแล้วหมุนทวนเข็มกลับ อาหารเด็ดดวงวันนี้ แกงกะทิผักกูด 1 กระสอบ หมูย่างสไปรซี่ ผัดมะละกอขออุทยาน พอหนังท้องตึง อย่ารอให้หนังตาหย่อน พวกผู้ชายเขาก็พากันลงไปแช่น้ำกันสนุกสนาน เขาว่ากินสุกี้ ไข่แช่ออนเซ็น อันนี้ฉันก็ไม่รู้จัก
ตกดึกจิบน้ำชา เพียววอสก้า แบ่งปันความประทับใจ หนีไม่พ้นเรื่องขรี้ คั้วกลิ้งโบวออฟ กินแล้วถ่ายคล่อง ห้องน้ำ 5 แสนไร่ ได้รู้ความลับของปีที่แล้วที่จองไม่ได้คือเมลล์ผิด แต่ไม่เป็นไร คนเรามีกรรมหรือวาสนาต่อกันยังไงก็ได้มาพานพบ ชอบประโยคหนึ่งของสหายที่บอกว่า รู้สึกว่าตัวเองได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของร่างกาย มีค่ำคืนที่ฮาจนท้องแข็ง เรื่องบางเรื่องเล่าวนฉายหลายรอบก็ไม่รู้สึกเบื่อ
ระหว่างทางขากลับ หันหลังทุกครั้งยังอมยิ้ม 16 km/3 hr ขาตึง แข้งหนัก มอขี้แตกที่ว่าแน่ก็แพ้พวกเราราบคาบ
ถามว่าทริปนี้ได้อะไร หัวใจคือ มิตรภาพ ขอบคุณผืนป่าที่รังสรรค์ความสวยงามไว้ให้ ขอบคุณจนท.ที่พิทักษ์ผืนป่ากว่าห้าแสนไร่ พี่บัติ พี่ทศ ที่มองหน้าพี่สองคนทุกครั้งจะได้รับรอยยิ้มกลับมา แม้ว่ากลุ่มเราจะดื้อและซนก็ตาม สุดท้ายขอบคุณเพื่อนรักนักเดินทางที่มอบหัวใจแห่งมิตรภาพรสชาติหอมหวานกลิ่นละมุน (แต่ไม่ใช่ละมุดนะจ๊ะ) <จากใจ>
[SR] ตามล่าหัวใจแห่งขุนเขา หินเรือใบแห่งแม่วงก์
แม้เราจะพยายามอะไรให้ดีที่สุด มันยังไม่ได้ บางครั้งมันต้องมีดวงด้วย แต่ฉันยังได้เรียนรู้ต่อว่า ดวงก็ยังแพ้ให้กับความเชื่อและความศรัทธา เราได้ไปเพราะมีความศรัทธา มันได้มาจนคิดว่าเป็นความเหลือเชื่อ
ทริปเดินป่าระยะไกล 5วัน4คืน พิชิตยอดโมโกจู อุทยานแห่งชาติแม่วงก์ ขึ้นชื่อว่าจองยาก โหดที่สุด ส่วนการเดินป่านั้น เขาว่ากันว่าไม่ยากเท่าการจอง อยากรู้ก็คงต้องไปลอง>>>เขาว่า โมโกจู เป็นภาษากระเหรี่ยง แปลว่า เหมือนฝนจะตก มันจริงหรือ
12 ชีวิต จากคนที่ไม่เคยรู้จัก เพิ่งรู้จัก คนสนิท ไม่นานก็กลายเป็นคนคุ้นเคย แม้ดูเผินๆจะไม่มีความเหมือน แต่เราเข้ากันได้เพราะความต่าง จึงทิพรส นัวตลอดทริป
นัดหมายไปเจอกันที่ทำการอุทยาน ถึงตอนดึกๆ หาที่นอนในห้องประชุม หรือใครอยากนอนเตนท์ก็ได้ ตัวใครตัวมัน หัวถึงพื้นก็นอนกันได้สนั่นหวั่นไหว กำหนดการพบปะคือ 8 โมงเช้า การแนะนำตัวเพียงง่ายๆ ก็ใช้ได้ เพราะภาษาใจมันตรงกัน
กินข้าวเช้าที่อุทยาน แพ็คสัมภาระ แยกของที่พี่ลูกหาบต้องช่วยเรา ซึ่งส่วนใหญ่ก็คือเสบียงส่วนกลาง คนละ 20 กิโล x 3 คน ที่เหลือแบกเอง นน. สถิติแบกที่มากที่สุดคือ 22 กิโลกรัม ไม่ง่ายเลยเพราะการเดินตัวเปล่าก็ยังว่ายาก
ก่อนเริ่มเดิน ปฐมบทแรก จาก จนท. แม้จะจำข้อมูลไม่ได้มาก ผืนป่าแม่วงก์ 5 แสนกว่าไร่ มี จนท.ดูแลหนึ่งร้อยกว่าคน ถือว่าเป็นภารกิจที่หนักหนา มีเสือเดินเพ่นพ่าน ถ้าเจอเสือให้บอกว่ารู้จัก ท่านวีระ เจอช้าง เขาไม่ทำอะไรเรา ช้างที่นี่น่ารักไม่ทำร้ายคน มีสัตว์หายาก คือ ตุ๊กกลาย หน้าตาคล้ายตุ๊กแก ขามีหนาม และหากถามว่าผืนป่าแม่วงก์ยังอุดมสมบูรณ์ไหม ให้มองลงจากข้างบน แล้วตอบหัวใจตัวเอง ปีนี้เด็ด มีริชแบนด์ผู้พิชิตมอบให้ ครบรอบ 30 ปีอุทยาน ปีแรกและปีเดียว ที่สำคัญไปรับที่ยอดเท่านั้น
วันแรกของการเดินทาง ออก start ประมาณ 10 โมงกว่า จากที่ทำการอุทยานไปยังแคมป์แม่กระสา ผ่านมอขี้แตก ทางชั้นขึ้นลงยาวๆ ต้องสาวเท้าให้สุด อย่าคิดหยุดกลางมอ เพราะขาอาจจะล้า (ขรี้อาจจะแตก 555) เดินไปคุยไปเพื่อ save ร่างกาย เคล็ดลับคืออย่าลงน้ำหนักที่ขามาก เวลาเดินย่อเข่าเล็กน้อย หากรู้สึกเจ็บแป้บที่ขา ก็ลองเดินถอยหลัง อาจช่วยได้ ระหว่างทางเจอวัตถุลึกลับกลางป่า สารพัดขี้ และต้นไม้ที่ทั้งรู้และไม่รู้จักอีกมาก
เดินดุ่มๆ จนฝ่าเท้าร้อน วันแรกคือการเดิน และเดิน หากเดินไม่ไหวก็กลิ้งไป 16 km ก็ถึงแคมป์แม่กระสา ยังไม่หายเหนื่อยเลยถึงซะและ เพิงน้อยกลางป่าที่พักคืนแรก พนักงานต้อนรับประจำถิ่น นกยูงหนุ่มสาว 5 ตัว ที่เดินออกมาทักทาย อย่าไปคิดแหยมหรือหยอก นกยูงที่นี่โหดจริง อ่างอาบน้ำจากุซซี่ขนาดใหญ่ น้ำเย็นใสไหลเชี่ยว ต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่ม ที่สบายสุดแคมป์นี้มีห้องน้ำแยกชายหญิงชัดเจน งดอาบน้ำ ใครยากปลดอะไรก็ปลดซะตั้งแต่ที่นี่
วันที่สอง เราตื่นกันประมาณ 6 โมงเช้า เป้าหมายคือแคมป์แม่รีวา และพิชิตน้ำตกแม่รีวา จากแม่กระสาไปรีวา 4 km ถึงจุดกางเตนท์ (แคมป์นี้ยังมีห้องส้วมให้ด้วย) เดินไปเล่นน้ำตก คุณหลอกดาวนะคะว่าชิวๆ อีแตะยังได้ เดินกันจนตรีนแตก
อลังการงานสร้างจากธรรมชาติ น้ำตกขนาดใหญ่ ใจกลางป่า เข้าถึงได้ยาก น้ำไหลเหมือนก็อกเส้นน้ำที่เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 5 เมตร สาดลงมายังแอ่ง รออะไร กระโจนลง น้ำเย็นเจี๊ยบ ขนแขนยังร้องจ้าก แช่น้ำเล่นจักพอเป็นกระสัย ธาราบำบัด น้ำเย็นลดอาการปวดเมื่อยได้เป็นอย่างดี แต่บางจุดก็อันตรายเหมือนกัน โดยเฉพาะบริเวณขอบสระ โปรดใช้วิจารญาณในการเล่นน้ำ
ไปกลับน้ำตกและแคมป์ 6 km กลับมานั่งประชุมจริงจัง หัวข้อคือ อาหารมื้อต่อไป มื้อค่ำวันนี้เมนูเด็ดมาม่าราดหน้าก๋วยจั๊บ พอทานเสร็จก็ล้อมวงเช่นเคย ใช้บริการหมอนวดประจำทริปที่มักเลือกปฏิบัติเสมอ วันนี้จนท.บอกเราว่า พรุ่งนี้กลุ่มไหนถึงก่อน มีสิทธิได้แคมป์ตีนดอย ซึ่งใกล้จุดยอด กลุ่มเราที่ตอนแรกดูอ่อนหัด กลับฮึกเหิมขึ้นทันตา นัดหมายกันคือตื่นตี 4 เริ่มเดินตี 5 ทุกคนรู้หน้าที่ ไม่มีอิดออด ส่งม้าเร็วพร้อมเจ้าหน้าที่เข้าชิงแคมป์ ทำสถิติเวลาได้ดีที่สุดถึง 11 น. เลยทีเดียว ถามว่าเดินหรือเหาะไป ระยะทาง 9 km แต่ทว่าเหมือนสักร้อยกิโล จากแคมป์แม่รีวาความสูงแค่ 300 เมตร สู่แคมป์ตีนดอย 1800 กว่าเมตร ใกล้ๆ แคมป์ตีนดอยมีป่าไม้ที่แลดูโบราณ ต้นไม้ใหญ่ขึ้นสูงสลับกัน สูดหายใจแล้วรู้สึกได้โอโซนเต็มปอด
วันนี้เดินโหดของจริง ทางชันโคตร บางจุดต้องใช้เชือกไต่ ด้วยความชันระดับ Advance เคล็ดลับการเดินคือ เดิน แล้วก็เดิน อย่าหยุดเดินนาน มิเช่นนั้นขาอาจตาย และอย่าเดินก้มหน้าอย่างเดียว เพราะอาจพลาดความงามของป่าสองข้างทาง เดินไม่นานก็ต้องพัก พักไม่นานก็ต้องเดิน ความลื่นไม่ต้องพูดถึง ตีลังกาม้วนกันหลายคน เดินกันจนลืมทรีนก็ว่าได้ อะไรตกหล่นกลางป่าก็เก็บกิน แม้ว่ารู้ทีหลังว่าเขาไม่กินเราก็ยังกิน บางคนเขาก็มาในคอนเซปศึกษาธรรมชาติ ปลอกส้มโอป่า มะกอกป่าหรือป่าว
ห่อข้าวระหว่างทาง พ่อครัวหัวป่าใต้ นำเสนอคั้วกลิ้งโบวออฟ พี่ลูกหมีบอกว่า ช่วยกระตุ้นระบบขับถ่ายได้เป็นอย่างดี ขมิบไว้หูรูดก็ยังไม่ฟัง คอยแต่จะทำงาน กระ
ระหว่างทางมีสัญญาณโทรศัพท์เป็นพักๆ อยากเช็คอินหรือติดต่อญาติพี่น้องให้รู้ได้ว่าคุณยังมีลมหายใจอยู่ก็ได้555
พอมาถึงแคมป์ตีนดอย พักให้หายเหนื่อย หมอกหนา ลมเย็นยะเยือกทำเอาใจแป้ว กลัวฟ้าไม่เปิด พอถามเจ้าหน้าที่ บอกต้องรอ พอได้กำลังพลก็พร้อมพิชิตยอดเขา ส่วนฟ้าจะเปิดหรือไม่ก็แล้วแต่บุญกรรมที่ทำมา เดินกันไม่ถึง ½ ชั่วโมง ก็ถึงยอด ทว่าพอถึงสิ่งที่มองเห็นตรงหน้ากลับไม่ใช่หินเรือใบ แต่เป็นผืนป่าอันกว้างใหญ่ กรีดร้องออกไปดังๆๆ “สวยจังโว้ย” ภาพที่อยู่ตรงหน้าทลายความเหนื่อย จนปลิดทิ้ง แม้จะกระพริบตายังไม่อยาก
เราขึ้นไปกอดเขา เขาก็กอดเรา ชอบโมเมนต์ที่ขึ้นไปยืนดูวิว 360 องศา มองไปสุดลูกหูลูกตา ภูเขาเรียงรายนับร้อย ไม่สินับไม่ถ้วน ต้นไม้เบียดเสียดกันจนไม่มีที่ว่าง เสียงสัตว์ร้องกลางป่าใหญ่ ทะเลหมอกลอยฟูอยู่บนภูเขา สายลมสายหมอกกระทบกาย กระซิบบอกใจว่าหายเหนื่อยแล้วหรือยังจ๊ะ จิตใจที่ห่อเหี่ยวชื้นขึ้นมาทันตา เสียงหัวใจร่ำร้องเรียกหาความสวยงามแบบนี้มานาน มันสวยงามยิ่งกว่าในความฝัน ท้องฟ้าวันนี้โคตรสวยเลย
ฟ้าที่แลดูจะไม่เปิด แค่เสียงหัวใจของเราเคาะ กลอนก็หลุด ดวงอาทิตย์ดวงนี้ แม้ดูที่ไหนก็ดวงเดียวกัน แต่ลองมาดูที่นี่มันจะซึมซับเข้าไปถึงหัวใจ ได้เก็บภาพความประทับใจ ทั้งภาพเดี่ยวและภาพหมู่ แต่ที่สวยสุดบอกเลยว่า คือ "ภาพฝันแห่งความทรงจำ"
มีคนเคยพูดว่า ขึ้นมาดูอะไรแค่หินเรือใบก้อนเดียว คำตอบที่ได้ คือ มีหินให้รู้ว่ามาถึง แต่ฉันมาเพื่อดูความสวยงามของผืนป่าแห่งแม่วงก์
วันนี้เรากะว่าจะดึงดาว สาวช้างเผือก แต่หมอกลงหนา จึงต้องถอยกำลังไปตั้งหลัก เติมพลังท้อง พอได้เวลา 22 น. โดยประมาณ จิตใจมันร่ำร้องอีกรอบ จึงชวนกันไป เดินดุ่มๆ ไม่นานก็ถึงยอด สักพักมีเจ้าหน้าที่แอบตามมา 555 ด้วยความเป็นห่วง พี่เจ้าหน้าที่บอกว่าแอบฟังอยู่ ตรูว่าแล้วพวก
ดมกลิ่นหอมสายหมอกกยามเช้า เสพธรรมชาติ บนยอดโมโกจู 1964 km เหนือระดับน้ำทะเล ดริปกาแฟสด วิ่งเล่นบนเขา สนุกกันจนไม่อยากลง ได้เวลาที่เจ้าหน้าที่เรียกตัวกลับ แต่มิดุ สายตาของเขามองพวกเราแล้วก็ยิ้มๆ
วันที่ 4 ขาลง คือ ความมันส์บังเกิด เรื่องเล่า 2 บรรทัด เดินเดี่ยว เปลี่ยว มีคนนำส่ง สาวผมสั้นเป้ดำ ใช้เวลาไม่นาน ก็ลงมาถึงแคมป์แม่รีวา คนที่ขึ้นช้า ตอนลงกลับเร็ว เนื่องจากลืมเบรก ถึงแคมป์แม่รีวา 12-13 น. และกลับสู่แคมป์แม่กระสา สถิติดีมาก ถึงกันบ่าย 2-4
เขาว่าคืนสุดท้ายใจมันหวิวๆ มันจริงอย่างที่ว่า จนอยากหยุดเข็มนาฬิกาแล้วหมุนทวนเข็มกลับ อาหารเด็ดดวงวันนี้ แกงกะทิผักกูด 1 กระสอบ หมูย่างสไปรซี่ ผัดมะละกอขออุทยาน พอหนังท้องตึง อย่ารอให้หนังตาหย่อน พวกผู้ชายเขาก็พากันลงไปแช่น้ำกันสนุกสนาน เขาว่ากินสุกี้ ไข่แช่ออนเซ็น อันนี้ฉันก็ไม่รู้จัก
ตกดึกจิบน้ำชา เพียววอสก้า แบ่งปันความประทับใจ หนีไม่พ้นเรื่องขรี้ คั้วกลิ้งโบวออฟ กินแล้วถ่ายคล่อง ห้องน้ำ 5 แสนไร่ ได้รู้ความลับของปีที่แล้วที่จองไม่ได้คือเมลล์ผิด แต่ไม่เป็นไร คนเรามีกรรมหรือวาสนาต่อกันยังไงก็ได้มาพานพบ ชอบประโยคหนึ่งของสหายที่บอกว่า รู้สึกว่าตัวเองได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของร่างกาย มีค่ำคืนที่ฮาจนท้องแข็ง เรื่องบางเรื่องเล่าวนฉายหลายรอบก็ไม่รู้สึกเบื่อ
ระหว่างทางขากลับ หันหลังทุกครั้งยังอมยิ้ม 16 km/3 hr ขาตึง แข้งหนัก มอขี้แตกที่ว่าแน่ก็แพ้พวกเราราบคาบ
ถามว่าทริปนี้ได้อะไร หัวใจคือ มิตรภาพ ขอบคุณผืนป่าที่รังสรรค์ความสวยงามไว้ให้ ขอบคุณจนท.ที่พิทักษ์ผืนป่ากว่าห้าแสนไร่ พี่บัติ พี่ทศ ที่มองหน้าพี่สองคนทุกครั้งจะได้รับรอยยิ้มกลับมา แม้ว่ากลุ่มเราจะดื้อและซนก็ตาม สุดท้ายขอบคุณเพื่อนรักนักเดินทางที่มอบหัวใจแห่งมิตรภาพรสชาติหอมหวานกลิ่นละมุน (แต่ไม่ใช่ละมุดนะจ๊ะ) <จากใจ>
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น