ขอเรียนแจ้งว่า ดิฉันพิมพ์จากมือถือ ขออภัยหากอ่านแล้ว ทำให้ไม่สบายตา ขอโทษนะคะ
.....ดิฉันมีอาการพิจารณาความตายบ่อยมาก เห็นอะไรก็คิดแต่เรื่องทางธรรม คิดๆๆ ใบไม้ร่วงก็คิด มองเห็นคนคิดทุกคน จนรู้สึกสังเวช ในการเกิด คิดไปถึงว่า จะเกิดเป็นอะไร ก็ดับเหมือนเดิม คิดขนาดว่า ร่างกายนี้ มันเป็นเพียง อะตอม แค่นั้น วันนึงสลายไป เหลือเพียงแค่อะตอมทิ้งไว้บนโลกจริงๆ รอบตัว มีแต่อะตอม ล้วนเกิดมาจาก การเกิดดับ ทั้งนั้น บางทีส่องกระจก แล้วกลัวตัวเอง มีคนทักว่า โดนคุณไสยจากคนจะทำร้าย เขาหวังให้จิตเศร้าหมองแล้ว. รอจัดการ ดิฉันก็พยายามทำใจให้ร่าเริง พยายามคุยแชทกับคนอื่นเพื่อกลบเกลื่อน ไปดูหนัง คุยสนุกเฮฮาเรื่องขำๆไปเดินเที่ยว แต่มันก็ไม่หายคะ มันไม่สนุก อาการนั้นมันตามมาตลอดเวลา คือไม่อยากคิดว่าเราจะบรรลุธรรม เหมือนจะกลัวมากกว่า อยากเป็นเหมือนคนอื่น อยากมองเหมือนคนอื่น คล้ายกับ ว่า มันขัดแย้งกันคะ ใครมีประสบการณ์บ้างคะ ควรหาทางออกอย่างไร เพราะยิ่งพิจารณาทางธรรมมากๆ ก็ยิ่งเป็นมาก บอกตามตรงว่า กลัวตัวเองจะบรรลุธรรมคะ
กลัวการบรรลุธรรมคืออารมณ์แห่งมารใช่หรือไม่
.....ดิฉันมีอาการพิจารณาความตายบ่อยมาก เห็นอะไรก็คิดแต่เรื่องทางธรรม คิดๆๆ ใบไม้ร่วงก็คิด มองเห็นคนคิดทุกคน จนรู้สึกสังเวช ในการเกิด คิดไปถึงว่า จะเกิดเป็นอะไร ก็ดับเหมือนเดิม คิดขนาดว่า ร่างกายนี้ มันเป็นเพียง อะตอม แค่นั้น วันนึงสลายไป เหลือเพียงแค่อะตอมทิ้งไว้บนโลกจริงๆ รอบตัว มีแต่อะตอม ล้วนเกิดมาจาก การเกิดดับ ทั้งนั้น บางทีส่องกระจก แล้วกลัวตัวเอง มีคนทักว่า โดนคุณไสยจากคนจะทำร้าย เขาหวังให้จิตเศร้าหมองแล้ว. รอจัดการ ดิฉันก็พยายามทำใจให้ร่าเริง พยายามคุยแชทกับคนอื่นเพื่อกลบเกลื่อน ไปดูหนัง คุยสนุกเฮฮาเรื่องขำๆไปเดินเที่ยว แต่มันก็ไม่หายคะ มันไม่สนุก อาการนั้นมันตามมาตลอดเวลา คือไม่อยากคิดว่าเราจะบรรลุธรรม เหมือนจะกลัวมากกว่า อยากเป็นเหมือนคนอื่น อยากมองเหมือนคนอื่น คล้ายกับ ว่า มันขัดแย้งกันคะ ใครมีประสบการณ์บ้างคะ ควรหาทางออกอย่างไร เพราะยิ่งพิจารณาทางธรรมมากๆ ก็ยิ่งเป็นมาก บอกตามตรงว่า กลัวตัวเองจะบรรลุธรรมคะ