ขอถามลูกคนเดียวหน่อยคะ ว่าแบกรับภาระ พ่อแม่ตอนแก่อย่างไร? โดยที่พ่อกับแม่ไม่เคยสร้างอะไรไว้ให้เราเลย..

บอกก่อนเลยนะคะ ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของเราเอง
เราอึดอัดมาก ไม่รู้จะพูดกับใคร หรือระบายกับใคร
ขอเล่าประวัติตัวเองสักนิดนะคะ   พ่อกับแม่เรา เริ่มตั้งท้องเรา ตอนที่แม่เราอายุได้ 31 ปี (มีลูกช้ามากๆ) พ่อเราอายุ 34 ปี
โดยพื้นเพทั้งคู่อยู่ในฐานะค่อนข้างลำบาก (ยากจน) ตอนนั้นที่แม่ท้องเรา พ่อไม่ได้ทำงาน ย้ำ! ไม่ได้ทำงาน แม่เราต้องออกไปทำงานทั้งๆที่ตั้งท้องเราอยู่
โดยที่พ่ออยู่บ้านเฉยๆ หรืออาจจะมีการทำงานบ้านบ้าง (คือสลับกันสะงั้น พ่อทำงานบ้าน แม่ออกไปทำงานนอกบ้าน)
แม่เราทำงานคนเดียวตั้งแต่ที่ตั้งท้องเรา
จนกระทั่งเราอายุได้ 14 ปี  ตลอด 14 ปีที่ผ่านมาตั้งแต่เราเกิดจนจำความได้ ก็ไม่เคยเห็นพ่อออกไปทำงานเลย
มีแต่แม่ที่คอยหารายได้จุนเจือครอบครัว อยู่เพียงลำพัง จุดเปลี่ยนของครอบครัวก็เกิดขึ้น!
คือแม่เรากับพ่อเราเลิกกัน เพราะแม่เราทนไม่ไหว ที่จะต้องหาเลี้ยง ทั้งผัวและลูก อยู่คนเดียว แม่เรามีคนอื่นก่อน แต่พ่อก็โทษว่าเป็นความผิดของแม่
หาว่าแม่เล่นชู้ ด่าแม่เราสารพัด ทั้งๆที่ผ่านมา ตัวเองก็ไม่เคยทำหาที่พ่อได้อย่างเต็มที่
แม่ถามเราว่า ถ้าพ่อกับแม่ เลิกกัน เราจะอยู่กับใคร?  ตอนนั้นเราอายุเพียง 14 ปี แต่เราเรียนไวกว่ากำหนด เราเข้า ปวช.1 พอดี (เราเรียนสายพาณิพช์) ตอนนั้นก็ตอบแม่ไปว่า
"ไม่อยู่กับใครทั้งนั้น จะอยู่คนเดียว"
แม่เราเลยจัดหอพักที่อยู่ใกล้กับโรงเรียนไว้ให้เราอยู่สมใจ และแม่กับเราก็ย้ายหนีพ่อไป โดยที่แม่ย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่
ส่วนเราออกมาอยู่หอคนเดียวโดยที่แม่จะคอยส่งเงินมาให้เป็นรายอาทิตย์  
แรกๆ โทรไปขอแม่ แม่ก็ให้ แต่พอหลังๆเริ่มให้บ้างไม่ให้บ้าง
เราก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยต้องออกหางานทำ ชีวิตเริ่มดราม่า ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยตั้งแต่นั้นมา
เด็กอายุ 14 ไปทำอะไรไม่ได้มากนอกจาก เด็กเสริฟ ไม่ก็เด็กชงเหล้า แต่เงินเดือนมาก็ต้องเอามาจ่ายค่าห้อง ค่ารายงาน ฯลฯ
รับผิดชอบตัวเองคนเดียวตลอด พ่อหรอ..ไม่เคยโทรมาหาเราเลยสักครั้ง ไม่เคยถามถึงสารทุกข์สุกดิบเราเลย ว่าเราเป็นอยู่ยังไง
เจอเรื่องร้ายอะไรมาบ้าง แม่เราก็นานๆโทรมาที  ไม่เหมือนตอนแรกที่จะโทรมาทุกวัน (เห็นว่าเราดูแลตัวเองได้ก็ไม่ค่อยจะสนใจล่ะ)
เราก็ยืนด้วยลำแข้งตัวเองมาตลอด งานอะไรที่ได้เงินทำหมดคะ  กล้าพูดได้เลยว่าวันนึง เราได้นอนแค่ 3 ชม.
เพราะเราเรียนตอนเช้า เลิกเย็นพอเย็นก็ออกไปทงาน กลับมาก็เกือบเช้า ไวสุดก็ตี 3 ช้าสุดก็ ตี 5 เป็นแบบนี้ทุกวัน  (เหนื่อยมากๆ)
เป็นเวลา เป็นเวลา 7 ปี ตั้งแต่ ปวช.1 - ป.ตรี
(เห็นงี้เราก็สู้จนจบปริญญาตรีนะคะ โดยที่วันรับปริญญาพ่อเราก็ไม่เคยมาแสดงความยินดีเลย แม้แต่โทรก็ไม่เคยสักครั้ง)
พอเรียนจบแล้ว ได้งานทำเลย เพราะประสปการณ์ตัวเองล้วนๆ ตอนนี้ ทำงานบริษัท ได้ 2 ปี ปัจจุบัน เราอายุ 24 ปี มีรายได้ 20,000+  
เราก็เริ่มที่จะสร้างครอบครัว เรามีแฟนและแฟนกับเราวางแผนกันจะแต่งงานในอีก 2 ปีข้างหน้า
แต่...เรื่องเศร้าก็มาบังเกิดในจิตใจ
ตอนนี้พ่อแท้ๆของเราก็เหมือนนึกขึ้นได้มั้งค่ะว่าตัวเองมีลูก โดยให้ป้า (พี่สาวพ่อ) โทรมาบอกเราว่าให้ช่วยส่งเงินให้เขาหน่อย
เขาไม่มีเงินใช้ เอ็งเป็นลูกเอ็งต้องดูแลพ่อสิ  ป้าเราก็มาบ่นกับเรา ว่าพ่อเอ็งไม่เคยทำงานเลย มาขอเงินเขาตลอด
งานการก็ไม่รู้จักหา บ้านที่มีก็ขาย (ตอนขายบ้านเราไม่เคยเรียกร้องอะไรทั้งสิ้น) จนตอนนี้เงินที่ขายบ้านมาหมดแล้ว
งานการพ่อก็ไม่เคยทำ แล้วนิสัยก็เป็นคนขี้เกียจ หนักไม่เอา เบาไม่สู้ ไปฝากงานที่ไหนก็ทำไม่ทน ก็ออกมานั่งกินนอนกินเหมือนเดิม
(ฟังแล้วเหนื่อยใจมากๆ) ปัจจุบันพ่อเราอายุ 58 จะ 60 แล้ว ก็ยังคิดไม่ได้ ว่าโลกนี้มันโหดร้าย ไม่เคยลำบากที่จะทำงานเอง
ทั้งๆที่ร่างกายก็ครบ 32 ไม่ได้พิการ เราท้อมากคะ ไม่รู้จะทำยังไง เพราะตอนนี้ ทั้งพ่อและแม่มาหวังเพิ่งเราคนเดียว ทั้งๆที่เราเป็นลูกคนเดียว
ที่อายุ 24 และเพิ่งทำงานได้ 2 ปี ยังไม่มีรถ ยังไม่มีบ้านให้เค้ามาอยู่ ไม่รู้จะรับผิดชอบยังไงไหวเพราะตัวเราเองก็มีรายจ่าย
เพราะตอนนี้ก็เช่าห้องอยู่ ไหนจะค่ากิน ค่าของใช้ มันเป็นเงินเป็นทองไปหมด ใครมีวิธีแก้ปัญหายังไง ช่วยบอกทีนะคะ เราเครียดมากเลยคะตอนนี้