******** คืนเงา ********

ตั้งแต่ลืมตาตื่นมาดูโลก
เห็นทั้งโศกทั้งเศร้าเหงาและรัก
หลายสิ่งหลายอย่างต่างตระหนัก
หลายคนทักหลายคนบอกหลอกและจริง

บังเอิญมนุษย์นั้นหลากหลาย
แต่อะไรไม่รู้ดูเกรงกริ่ง
ทำให้เกิดการประหวั่นการประวิง
จนเกิดสิ่งที่เรียกว่าค่านิยม

เริ่มตั้งแต่ต้องแต่งตัวอย่างนั้นอย่างนี้
ต้องเรียนที่นั่นที่นี่ถึงจะสง่าสม
ต้องพูดอย่างงั้นอย่างงี้ถึงจะพร่างพรม
ค้องทำคารมคมคำทำแล้วดี

ต้องมีสิ่งนั้นสิ่งนี้ถึงจะสนาน
เดี๋ยวคนข้างบ้านจะหน่ายหนี
ต้องทำอย่างโน้นอย่างนั้นถึงจะดี
ต้องไปที่นั่นที่นี่ถึงดูงาม

ดูเหมือนจะลามปามไปกันใหญ่
ขอหยุดนิ่งภายในตั้งคำถาม
ใครกันมาตั้งบทนิยาม
ให้ทุกคนเดินตามเหมือนเป็นเกม

ไม่เหนื่อยกันบ้างหรือคือคำถาม
หรือการพล่ามแบบนี้ดูไม่เข้ม
หรือทุกอย่างรอการเติมให้เต็ม
หรือความเค็มความหวานมันดีแล้ว

ยืนอยู่ท่ามความทะมึนของความคิด
กายและจิตเป็นอย่างไรคงไม่แคล้ว
สิ่งที่เห็นภายนอกดูดีมีเขตแนว
ในใจฉันไม่คลาดแคล้วเปลื้องตัวตน

อีกวิญญาณไม่คืนร่างพร่างเวหา
อีกนภาพร่างพราวดั่งดาวฝน
ขอคืนความเป็นตัวเองและตัวตน
ถึงไร้คนเหลียวแลไม่เป็นไร

พอถึงจุดหนึ่งทุกคนก็ต้องปอกเปลือก
จำต้องเลือกว่าจะเดินไปทางไหน
เลือกสิ่งใดไปแล้วได้อะไร
ไม่มีใครตอบได้นอกจากเรา

งั้นจงเดินตรงไปให้ใจพร่าง
จนสุดทางสร้างสรรจากวันเก่า
ใครจะรู้ว่าอะไรที่คือเรา
จนกว่าจะคืนเงาเห็นตัวเอง