*ยืมไอดีมาตั้งนะคะ
เข้าประเด็นเลยนะคะ
พ่อของเราถูกแม่ขอเลิกขอหย่าร้างค่ะ ด้วยเหตุผลที่เราจะไม่เปิดเผยเพราะเป็นเรื่องของครอบครัว แต่ไม่ใช่เรื่องเสียหายแน่นอนค่ะ
ด้วยความที่เขาอยู่กินกันมา20กว่าปี มีลูก2คน มาเจอแบบนี้แล้วนั้น
ในช่วงแรกๆพ่อเราโกรธค่ะ ด่าสารพัดเลย ว่ามาทิ้งได้ยังไงอยู่กันมาจนอายุครึ่งร้อยแล้ว
ส่วนแม่ก็ช่วงที่อยู่ร่วมกัน ก็ไม่มีความสุขเลยค่ะ มีเรื่องทะเลาะตลอด ลูกๆก็ได้รับผลกระทบด้วย บ้านก็ไม่อยากกลับเวลาปิดเทอม (เรียนที่ ตจว.ค่ะ)
สุดท้ายแม่ก็หมดใจค่ะ พอลูกๆโตเรียนจบแล้วคนนึง ส่วนเราเรียนปีสุดท้ายอยู่ แกก็ไปเลย
พ่อก็ช็อคเลยค่ะ แรกๆด่าโกรธ หลังจากนั้นก็เสพสุขสารพัดอย่างตามฉบับชายโสด (เรื่องนี้เราไม่มายค่ะ เป็นสิทธิส่วนบุคคล เราก็บอกเตือนบ้างบางครั้งค่ะ)
จนพ่อไปเจอผู้หญิงคนหนึ่ง อายุน้อยกว่าพ่อ2-3เดือน เป็นหม่ายไม่มีลูกติด
ดูท่าทางโอเค คุยกันรู้เรื่องถูกคอ แกก็ดีขึ้นเลยค่ะช่วงนั้น เหมือนมีคนรู้ใจ
แต่พ่อเราคงเพราะด้วยความยังช็อคอยู่ เลยมักจะชอบเล่าเรื่องแม่ให้คนนั้นเขาฟัง เขาเลยคิดว่าพ่อเรายังไม่หมดเยื่อใย เขาเลยขอเลิกไปค่ะ
ตอนนี้เลยเคว้งคว้างเลยค่ะ กลับไม่ได้ไปไม่ถึง
ก็เริ่มกลับมาคิดมาก เหงาอยู่คนเดียว เราทำได้แค่คุยทางไกล มีอะไรก็คอลมาได้แนะนำตลอด (แต่แกจะไม่ทำตามเลยค่ะ อันนี้เซงสุด)
พี่ชายเราก็ต้องทำงาน ก็ไม่ค่อยได้กลับ และพี่เรามันช็อคเรื่องแม่เหมือนกัน พี่เรามันเซนซิทีฟค่ะ ส่วนเราจะอยู่บนฐานความเข้าใจมากกว่าค่ะ จบคือจบ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ค่ะ เพราะมันไม่มีความสุขจริงๆ ทะเลาะกันทุกวันค่ะ แบบนี้มันดีแล้วค่ะ
เราก็ต้องมาเคลียร์ตลอด แต่ไม่ฟังค่ะ พยายามจะให้แม่กลับมาตลอด
ส่วนแม่ยืนยันยังไงก็ไม่กลับค่ะ เพราะมีความสุขดีแล้ว แม่ก็ไปอาศัยกับน้า
ปัญหาคือตอนนี้ พ่อกับพี่เราส่งเสริมกันจะไปเอาแม่กลับ
เราพยายามบอกแล้วว่า "เขาไม่กลับ เขาหมดใจ ยิ่งทำแบบนี้เขายิ่งจะหนีจะรำคาญนะ" ส่วนพี่เราแม่คุยตามปกติค่ะ แม่ลูก
แต่กับพ่อคือแม่บอกแล้วว่า เรื่องอื่นๆที่เป็นธุระที่ต้องจัดการเกี่ยวกับงานที่ทำร่วมกัน คุยได้ แต่เรื่องเอากลับอย่ามาคุย รำคาญ
แต่พ่อเราไม่ฟัง ดึงดันจะเอากลับ ตามไปถึงบ้านน้า แม่เราก็ขับรถหนีค่ะ ขู่จะแจ้งตำรวจสารพัดถ้ามาตามอีก ตามไปถึงที่ทำงานจนแม่ไม่ไปทำงานเลยค่ะ คือแม่เรารำคาญ พ่อพูดจาไม่รู้เรื่องเหรอประมาณนี้ค่ะ
เราก็โมโหค่ะ ว่าพ่อเป็นอะไรเนี่ย บอกว่าพอได้แล้ว
พ่อไม่ฟังเรา เราเลยไปบอกพี่ให้ไปพูดหน่อย พี่เราก็เซนซิทีฟเข้าข้างพ่ออีกค่ะ
ตอนนี้คือแม่เราจะหนีไปที่อื่นแล้วค่ะ เพราะรำคาญ
เราไม่รู้จะทำยังไง พ่อก็สงสารแต่ก็ควรจะหยุด ส่วนแม่ก็เข้าใจและก็เข้าใจว่าทำไมจะไปที่อื่นไกลๆ
เราควรทำไงดีคะ? ให้พ่อเราหยุดทำแบบนี้สักทีอ่ะค่ะ พิลี้พิไลมันจะบานปลายเป็นปัญหาค่ะ
ญาติพี่น้องทางแม่ก็รำคาญกันแล้วค่ะ มาบอกให้ช่วย แม่ก็พาลมาโกรธเขาอีกค่ะ ว่ามายุ่งทำไม จบคือจบ พูดไม่รู้เรื่องหรือ
เราเครียดค่ะ พ่อเราเหมือนคนบ้าเลยค่ะ
รับปากหลายครั้งว่าเข้าใจแล้ว หยุดแล้ว
แต่พอลับหลังเราก็ยังทำ แต่เรารู้จากญาตินั่นแหละค่ะ แต่เราทำเป็นไม่รู้
ล่าสุดส่งรูปเงินไปโชว์แม่ ทำสารพัดวิธีให้แม่กลับค่ะ เผื่อแม่อยากได้ตังใช้ แม่ก็โกรธค่ะมาดูถูกฉันหรือประมาณนี้ค่ะ
และถ่ายรูปคู่สมัยก่อนส่งไป แม่ก็ด่าค่ะว่ารำคาญมาก พอได้แล้ว พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ
สิ่งที่หวั่นตอนนี้ไม่ใช่ที่แม่จะหนีไปไกลค่ะ กลัวพ่อคิดสั้นค่ะ
พี่เรามันส่งเสริมไม่หยุดด้วย เราด่ามันว่ากำลังฆ่าพ่อทางอ้อม มันก็ไม่ฟังค่ะ
เห้อ...
พ่อเราเหมือนคนบ้าเลย แก้ไขอย่างไรดี?
เข้าประเด็นเลยนะคะ
พ่อของเราถูกแม่ขอเลิกขอหย่าร้างค่ะ ด้วยเหตุผลที่เราจะไม่เปิดเผยเพราะเป็นเรื่องของครอบครัว แต่ไม่ใช่เรื่องเสียหายแน่นอนค่ะ
ด้วยความที่เขาอยู่กินกันมา20กว่าปี มีลูก2คน มาเจอแบบนี้แล้วนั้น
ในช่วงแรกๆพ่อเราโกรธค่ะ ด่าสารพัดเลย ว่ามาทิ้งได้ยังไงอยู่กันมาจนอายุครึ่งร้อยแล้ว
ส่วนแม่ก็ช่วงที่อยู่ร่วมกัน ก็ไม่มีความสุขเลยค่ะ มีเรื่องทะเลาะตลอด ลูกๆก็ได้รับผลกระทบด้วย บ้านก็ไม่อยากกลับเวลาปิดเทอม (เรียนที่ ตจว.ค่ะ)
สุดท้ายแม่ก็หมดใจค่ะ พอลูกๆโตเรียนจบแล้วคนนึง ส่วนเราเรียนปีสุดท้ายอยู่ แกก็ไปเลย
พ่อก็ช็อคเลยค่ะ แรกๆด่าโกรธ หลังจากนั้นก็เสพสุขสารพัดอย่างตามฉบับชายโสด (เรื่องนี้เราไม่มายค่ะ เป็นสิทธิส่วนบุคคล เราก็บอกเตือนบ้างบางครั้งค่ะ)
จนพ่อไปเจอผู้หญิงคนหนึ่ง อายุน้อยกว่าพ่อ2-3เดือน เป็นหม่ายไม่มีลูกติด
ดูท่าทางโอเค คุยกันรู้เรื่องถูกคอ แกก็ดีขึ้นเลยค่ะช่วงนั้น เหมือนมีคนรู้ใจ
แต่พ่อเราคงเพราะด้วยความยังช็อคอยู่ เลยมักจะชอบเล่าเรื่องแม่ให้คนนั้นเขาฟัง เขาเลยคิดว่าพ่อเรายังไม่หมดเยื่อใย เขาเลยขอเลิกไปค่ะ
ตอนนี้เลยเคว้งคว้างเลยค่ะ กลับไม่ได้ไปไม่ถึง
ก็เริ่มกลับมาคิดมาก เหงาอยู่คนเดียว เราทำได้แค่คุยทางไกล มีอะไรก็คอลมาได้แนะนำตลอด (แต่แกจะไม่ทำตามเลยค่ะ อันนี้เซงสุด)
พี่ชายเราก็ต้องทำงาน ก็ไม่ค่อยได้กลับ และพี่เรามันช็อคเรื่องแม่เหมือนกัน พี่เรามันเซนซิทีฟค่ะ ส่วนเราจะอยู่บนฐานความเข้าใจมากกว่าค่ะ จบคือจบ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ค่ะ เพราะมันไม่มีความสุขจริงๆ ทะเลาะกันทุกวันค่ะ แบบนี้มันดีแล้วค่ะ
เราก็ต้องมาเคลียร์ตลอด แต่ไม่ฟังค่ะ พยายามจะให้แม่กลับมาตลอด
ส่วนแม่ยืนยันยังไงก็ไม่กลับค่ะ เพราะมีความสุขดีแล้ว แม่ก็ไปอาศัยกับน้า
ปัญหาคือตอนนี้ พ่อกับพี่เราส่งเสริมกันจะไปเอาแม่กลับ
เราพยายามบอกแล้วว่า "เขาไม่กลับ เขาหมดใจ ยิ่งทำแบบนี้เขายิ่งจะหนีจะรำคาญนะ" ส่วนพี่เราแม่คุยตามปกติค่ะ แม่ลูก
แต่กับพ่อคือแม่บอกแล้วว่า เรื่องอื่นๆที่เป็นธุระที่ต้องจัดการเกี่ยวกับงานที่ทำร่วมกัน คุยได้ แต่เรื่องเอากลับอย่ามาคุย รำคาญ
แต่พ่อเราไม่ฟัง ดึงดันจะเอากลับ ตามไปถึงบ้านน้า แม่เราก็ขับรถหนีค่ะ ขู่จะแจ้งตำรวจสารพัดถ้ามาตามอีก ตามไปถึงที่ทำงานจนแม่ไม่ไปทำงานเลยค่ะ คือแม่เรารำคาญ พ่อพูดจาไม่รู้เรื่องเหรอประมาณนี้ค่ะ
เราก็โมโหค่ะ ว่าพ่อเป็นอะไรเนี่ย บอกว่าพอได้แล้ว
พ่อไม่ฟังเรา เราเลยไปบอกพี่ให้ไปพูดหน่อย พี่เราก็เซนซิทีฟเข้าข้างพ่ออีกค่ะ
ตอนนี้คือแม่เราจะหนีไปที่อื่นแล้วค่ะ เพราะรำคาญ
เราไม่รู้จะทำยังไง พ่อก็สงสารแต่ก็ควรจะหยุด ส่วนแม่ก็เข้าใจและก็เข้าใจว่าทำไมจะไปที่อื่นไกลๆ
เราควรทำไงดีคะ? ให้พ่อเราหยุดทำแบบนี้สักทีอ่ะค่ะ พิลี้พิไลมันจะบานปลายเป็นปัญหาค่ะ
ญาติพี่น้องทางแม่ก็รำคาญกันแล้วค่ะ มาบอกให้ช่วย แม่ก็พาลมาโกรธเขาอีกค่ะ ว่ามายุ่งทำไม จบคือจบ พูดไม่รู้เรื่องหรือ
เราเครียดค่ะ พ่อเราเหมือนคนบ้าเลยค่ะ
รับปากหลายครั้งว่าเข้าใจแล้ว หยุดแล้ว
แต่พอลับหลังเราก็ยังทำ แต่เรารู้จากญาตินั่นแหละค่ะ แต่เราทำเป็นไม่รู้
ล่าสุดส่งรูปเงินไปโชว์แม่ ทำสารพัดวิธีให้แม่กลับค่ะ เผื่อแม่อยากได้ตังใช้ แม่ก็โกรธค่ะมาดูถูกฉันหรือประมาณนี้ค่ะ
และถ่ายรูปคู่สมัยก่อนส่งไป แม่ก็ด่าค่ะว่ารำคาญมาก พอได้แล้ว พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ
สิ่งที่หวั่นตอนนี้ไม่ใช่ที่แม่จะหนีไปไกลค่ะ กลัวพ่อคิดสั้นค่ะ
พี่เรามันส่งเสริมไม่หยุดด้วย เราด่ามันว่ากำลังฆ่าพ่อทางอ้อม มันก็ไม่ฟังค่ะ
เห้อ...