ผมอายุ 24 ปีครับ ชอบแบบเดียวกันครับ มีปัญญาที่คิดว่าหลายคนคงเคยคิดแบบเดียวกันครับ
เกิดมาผมไม่เคยมีแฟน เพื่อนน้อยครับ คิดว่าน่าจะเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดและหน้าบึ้ง ด้วยความที่ไม่ค่อยกล้าแสดงออก ตามสไตล์ครับ ทำให้ไม่คนกล้าเข้าหาครับ แต่จริงๆแล้วถ้าสนิทกันจะรู้ว่าผมพูดมากครับ และส่วนลึกนั้นแคร์คนอื่นๆมาก และคิดว่าตัวเองจริงใจครับ คนรอบข้างคิดว่าผมเป็นคนเรียบร้อยครับ แต่จริงๆแล้วไมใช่ เป็นคนสนุกๆมากกว่า ที่เล่าไปนี่จะบอกว่า รู้สึกเหงามากและไม่ค่อยมีใครให้คำปรึกษาครับ ไม่มีคนให้คุยด้วยครับ
ผมเริ่มทำงานหกเดือนครับ งานมั้นคง สังคมยอมรับครับ ชีวิตในตอนนี้นั้นรู้สึกพอใจครับ พึ่งตัวเองได้ เลี้ยงพ่อแม่ได้ ฐานะทางบ้างก้อพอใจครับ แต่อนาคดนี่ไม่ในแน่ใจครับ
ที่บ้านมีด้วยกันสี่คนครับ สนิทกับพ่อแม่มากครับ พ่อแม่รักผมมาก และยอมรับว่าส่วนตัวไม่ค่อยขัดใจพ่อแม่ครับ ไม่ออกนอกกรอบ ทำตามที่สอน จนคิดว่าตัวเองได้ดีมาทุกวันนี้แหละครับ หลังจากทำงาน ทางบ้านพูดเรื่องครอบครัวมากขึ้น แม่บอกเสมอว่าชีวิตที่สมบูรณ์นั้นต้องมีครอบครัว ผมเห็นด้วยครับ แต่ผมไม่ได้ชอบ ผญ นี่ และคงไม่อยากทำร้าย ผญ ที่จะมาอยู่ก้บผมทั้งที่ไม่ได้รักกัน ไม่อยากทำลายชีวิตคนอื่น
ผมรู้สึกน้อยใจครับ คิดๆมาตลอด ไม่เข้าใจว่าทำไมเกิดมาเป็นแบบนี้ครับ ผมคิดว่าตัวเองเป็นคนดีครับ แต่บางอย่างนั้นเรากำหนดไม่ได้ครับ ผมมั้นใจว่าไม่มีทางไปชอบ ผญ ครับ และไม่มีทางมีครอบครัวเหมือนทั่วๆไปได้ ตอนนี้นั้นมั่นใจมากกว่า ทางบ้านต้องเป็นห่วงแน่ๆ หาไม่มีคนคอยดูแล และส่วนตัวนั้นก้อกลัวการอยู่คนเดียวมากๆด้วยครับ ไม่มีคนปรึกษาครับ เพื่อนน้อย และไม่คุยเรื่องนี้กับทางบ้านครับ ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมเป็น มันไม่ยุติธรรมครับ ผมทำดี แต่สิ่งที่เป็นมาตั้งแต่เกิดนั้นทำให้ พ่อแม่เป็นห่วงและเสียใจคับ
เชื่อว่าหลายคนคงเคยรู้สึกเหมือนกันครับ อยากรู้แนวคิดและวิธีจัดการกับปัญหาเหล่านี้
น้อยใจตัวเองที่เกิดมาเป็นแบบนี้ อยากขอคำปรึกษา
เกิดมาผมไม่เคยมีแฟน เพื่อนน้อยครับ คิดว่าน่าจะเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดและหน้าบึ้ง ด้วยความที่ไม่ค่อยกล้าแสดงออก ตามสไตล์ครับ ทำให้ไม่คนกล้าเข้าหาครับ แต่จริงๆแล้วถ้าสนิทกันจะรู้ว่าผมพูดมากครับ และส่วนลึกนั้นแคร์คนอื่นๆมาก และคิดว่าตัวเองจริงใจครับ คนรอบข้างคิดว่าผมเป็นคนเรียบร้อยครับ แต่จริงๆแล้วไมใช่ เป็นคนสนุกๆมากกว่า ที่เล่าไปนี่จะบอกว่า รู้สึกเหงามากและไม่ค่อยมีใครให้คำปรึกษาครับ ไม่มีคนให้คุยด้วยครับ
ผมเริ่มทำงานหกเดือนครับ งานมั้นคง สังคมยอมรับครับ ชีวิตในตอนนี้นั้นรู้สึกพอใจครับ พึ่งตัวเองได้ เลี้ยงพ่อแม่ได้ ฐานะทางบ้างก้อพอใจครับ แต่อนาคดนี่ไม่ในแน่ใจครับ
ที่บ้านมีด้วยกันสี่คนครับ สนิทกับพ่อแม่มากครับ พ่อแม่รักผมมาก และยอมรับว่าส่วนตัวไม่ค่อยขัดใจพ่อแม่ครับ ไม่ออกนอกกรอบ ทำตามที่สอน จนคิดว่าตัวเองได้ดีมาทุกวันนี้แหละครับ หลังจากทำงาน ทางบ้านพูดเรื่องครอบครัวมากขึ้น แม่บอกเสมอว่าชีวิตที่สมบูรณ์นั้นต้องมีครอบครัว ผมเห็นด้วยครับ แต่ผมไม่ได้ชอบ ผญ นี่ และคงไม่อยากทำร้าย ผญ ที่จะมาอยู่ก้บผมทั้งที่ไม่ได้รักกัน ไม่อยากทำลายชีวิตคนอื่น
ผมรู้สึกน้อยใจครับ คิดๆมาตลอด ไม่เข้าใจว่าทำไมเกิดมาเป็นแบบนี้ครับ ผมคิดว่าตัวเองเป็นคนดีครับ แต่บางอย่างนั้นเรากำหนดไม่ได้ครับ ผมมั้นใจว่าไม่มีทางไปชอบ ผญ ครับ และไม่มีทางมีครอบครัวเหมือนทั่วๆไปได้ ตอนนี้นั้นมั่นใจมากกว่า ทางบ้านต้องเป็นห่วงแน่ๆ หาไม่มีคนคอยดูแล และส่วนตัวนั้นก้อกลัวการอยู่คนเดียวมากๆด้วยครับ ไม่มีคนปรึกษาครับ เพื่อนน้อย และไม่คุยเรื่องนี้กับทางบ้านครับ ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมเป็น มันไม่ยุติธรรมครับ ผมทำดี แต่สิ่งที่เป็นมาตั้งแต่เกิดนั้นทำให้ พ่อแม่เป็นห่วงและเสียใจคับ
เชื่อว่าหลายคนคงเคยรู้สึกเหมือนกันครับ อยากรู้แนวคิดและวิธีจัดการกับปัญหาเหล่านี้