เราตัดสินใจมาตั้งกระทู้ เพราะมันคือทางเลือกสุดท้ายจริง ๆ อาจจะเรียบเรียงคำไม่ดีเท่าไหร่นะคะ 🥹🙏🏻
คือเรามีเพื่อนสนิทหนึ่งคนค่ะ รู้จักและสนิทกันมาได้ประมาณ 3 ปีแล้ว คือเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาก ๆ ตัวติดกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดแบบว่าไม่เคยห่างเลยค่ะ ทำงานกลุ่มด้วยกัน เล่นเกมด้วยกันตลอด โทรหากันทุกวัน มีอะไรปรึกษากันตลอด คือเรารักกันมากแน่นแฟ้นจนเราไม่เคยคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้
ซึ่งในช่วงประมาณ 2-3 เดือนก่อน เราแอบชอบผู้ชายคนนึงในโรงเรียนค่ะ ซึ่งผู้ชายคนนี้ก็เป็นคนรู้จักห่าง ๆ ของเพื่อนเราค่ะ ตอนแรกคือเพื่อนของเราเชียร์มาก ๆ พยายามทำทุกทางให้เราได้คุยกับคนที่เราแอบชอบ
แต่พอเราได้คุยกับคนที่เราแอบชอบ ได้พัฒนาความสัมพันธ์ขึ้นไปอยู่ในฐานะคนคุย เพื่อนของเราตอนแรกคือ ดีใจมาก ๆ ตื่นเต้นลัลลามากกว่าเราซะอีก แต่พออยู่ไปนาน ๆ เราคุยกับคนที่เราแอบชอบบ่อยขึ้น เพื่อนของเราก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดค่ะ
จากที่เคยเชียร์ เคยดีใจ เคยสนุกสนาน เริ่มบ่นกับเราว่า ไม่ชอบคนที่เราแอบชอบเลย มันแย่งความสนใจของเธอไปจากเรา หรือ เกลียดขี้หน้าคนที่เราแอบชอบจัง เลิกชอบได้ไหม ซึ่งเพื่อนพูดแบบนี้กับเราบ่อยมาก บางทีเล่นเกมด้วยกันสามคน (เรา เพื่อนเรา และคนที่เราชอบ) คือเพื่อนเราด่าคนที่เราชอบสารพัดเลยค่ะเหมือนเกลียดจริง ๆ
เราไม่เคยคิดมากเลยค่ะคิดว่าเพื่อนตลก ๆ อยู่ จนเราคบกับคนที่เราชอบเป็นแฟนกัน เราก็อยู่กับแฟนเรามากขึ้น แต่เราก็พยายามปันเวลามาอยู่กับเพื่อนนะคะ เราพยายามแบ่งเวลาให้แฟนกับให้เพื่อนของเรามัน balance กัน เพราะเราก็ไม่อยากให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเสียใจ หรือน้อยใจ
แต่คงเราอาจจะให้ความสนใจเพื่อนเราน้อยลงจริง ๆ หรืออาจจะยังให้ไม่มากพอ จนเพื่อนสนิทของเราตีตัวออกห่าง จากที่เคยเล่นเกมด้วยกันทุกวัน คุยกันนานมากเป็นชั่วโมง ไม่คุย ไม่โทร ไม่เล่นเกมกันเลย (แถมลบแชตเราทิ้งไปเลยค่ะ) เราชวนเล่นเพื่อนก็ไม่เล่นด้วย
เราก็ถามตรง ๆ เคลียร์ตรง ๆ นะคะว่า ทำไม เกิดอะไรขึ้น ทำไมตีตัวออกห่าง เพราะแฟนเราหรอ เราอยากรู้บอกเราได้มั้ย สรุปคือเพื่อนสนิทของเราก็พูดออกมาแนวแบบว่า
เพราะว่าเธอไม่เล่นเกมกับเราบ่อย อยู่กับแฟน พอเราชวนเล่นเกมก็ไม่เล่นด้วย แล้วเธอติดแฟนมาก เราก็เลยคิดว่าเราจะชวนเธอเล่นเกม ชวนเธอคุยไปทำไม
ซึ่งตอนนั้นคือเราอึ้งมาก เราคือพูดไม่ออกเลย เพราะว่าเราก็พยายามมาตลอดนะคะ แบ่งเวลาให้ทั้งแฟนทั้งเพื่อน พยายามทำให้มันเท่ากัน แล้วการที่เราไม่เล่นเกมด้วยคือมันนับครั้งได้เลยค่ะ เพราะส่วนใหญ่ ต่อให้มีแฟนหรือไม่มี ถ้าเพื่อนชวนคือเราเล่นตลอด แต่เราก็ยอมรับค่ะว่ามีบางครั้ง (น้อยครั้งมาก) ที่เราจะไม่เล่น แต่หลังจากนั้นเราจะเป็นคนชวนเล่นเกมตลอด เล่นเกมกับเพื่อนเสร็จอยู่กับแฟน อยู่กับแฟนเสร็จมาอยู่กับเพื่อน ไม่เคยทิ้งใครเลยค่ะ เพราะทั้งสองฝ่ายสำคัญกับเรามาก ๆ ทั้งคู่
เราก็อธิบายไป บอกเพื่อนตลอดว่าถ้าไม่โอเค ก็คุยกันตรง ๆ ดีกว่า สรุปเพื่อนก็ไม่ยอมพูดค่ะ บอกว่า โอเคดี สนิทเหมือนเดิม แต่คือเราคิดว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะ เพราะคำพูดของเพื่อนหลังจากนั้นคือ ประชดนิด ๆ แบบ ไม่มีเราก็ไม่เห็นเป็นอะไร เรารู้สึกผิดมาก เสียใจมากว่าแค่เรามีแฟน มันผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ
หลังจากนั้นมา เราก็แทบไม่ได้คุยกับเพื่อนสนิทของเราอีกเลยค่ะ เพราะเวลาเราชวนคุย ทักแชต หรือชวนเล่นเกมตามปกติ จากเพื่อนที่เคยตอบยาว ๆ กวน ๆ ปั่นประสาทกันไปมา คือกลายเป็นตอบสั้นลงมาก สั้นเหมือนคนไม่อยากคุยด้วย เย็นชามากเหมือนไม่รู้จักกันเลย เราไม่เข้าใจจริง ๆ ค่ะ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง เริ่มตั้งแต่ตอนไหน และเราก็เสียใจมาก ๆ
เราก็ลองมาทบทวนตัวเอง เราก็คิดนะคะว่าเพื่อนอาจจะน้อยใจรึเปล่าที่เราให้เวลาน้อยลง ทั้งที่ก่อนมีแฟนเราได้หมดเลย แต่พอมีแฟน เราก็ใช้เวลาอยู่กับแฟนมากขึ้น แต่เราก็ไม่คิดว่าเพื่อนของเราจะต้องตีตัวออกห่าง เมินเฉย เย็นชาใส่ขนาดนี้ สนิทกันมาตั้งสามปีเพราะแค่เรามีแฟน ทำให้มิตรภาพของเรามันพังได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ
ลองปรึกษาใครหลาย ๆ คน ทั้งคนในครอบครัว คนไว้ใจคนอื่น ๆ ก็มีหลายคนค่ะบอกว่า อีกสักพักเพื่อนก็คงดีขึ้น แต่เราก็กังวล กลัวจะไม่สนิทเหมือนเดิมกันอีก เพราะยอมรับตรง ๆ ว่าเราผูกพันกับเพื่อนคนนี้มาก ๆ
แต่ไม่ใช่ว่าเพื่อนคนนั้นไม่มีแฟนนะคะ คือเพื่อนของเราก็มีแฟนค่ะ และเราก็ไม่เคยพูดกับเพื่อนของเราเลยนะคะ ว่าให้มาอยู่กับเราบ่อย ๆ สิ อย่าไปอยู่กับแฟนเยอะ เราสนับสนุนด้วยซ้ำว่าให้ไปอยู่เลย เดี๋ยวแฟนเหงานะ เดี๋ยวรักกันน้อยลงนะ ตอนก่อนเราจะมีแฟน เราชวนเพื่อนไปเที่ยวด้วยกัน เพื่อนก็ไม่ไปนะคะ เพราะอยากอยู่กับแฟน คุยกับแฟนมากกว่า ซึ่งเราก็เข้าใจ ไม่เคยเสียใจเลย แต่พอเรามีแฟน เพื่อนเรากลับตีตัวออกห่างไปไกลมาก ๆ
เราเสียใจมากค่ะ เหมือนมีตราบาปว่าเราทำให้เพื่อนต้องตีตัวออกห่าง เพราะเรามีแฟนหรอ มิตรภาพระหว่างเรากับเพื่อนมันถึงขาดหายไป หรือเพราะเรา balance ทั้งสองฝ่ายไม่ดีพอ หรือเพราะเราติดแฟนมากเกินไปจริง ๆ หรือเพราะอะไร เครียดมากค่ะ แล้วตอนนี้ปิดเทอม เราฟุ้งซ่านง่ายมาก เราไม่อยากทำอะไรเลย ร้องไห้เพราะเรื่องนี้หลายครั้งจนรู้สึกว่าสุขภาพจิตมันแย่ลงมาก ๆ ค่ะ
อยากได้คำปรึกษาจากทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ว่าเราควรทำยังไงดี เราพยายามเข้าใจเพื่อนนะคะ พยายามมาก ๆ เลย แต่เรารู้สึกเหมือนพยายามคนเดียว จะให้เลิกคบกันคงยากค่ะเพราะเราผูกพันและสนิท ไว้ใจเพื่อนคนนี้มาก ๆ หรือเราควรจะเปิดใจคุยกับเพื่อน แต่เพื่อนของเราดูไม่อยากคุยเท่าไหร่เลย
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
พอเรามีแฟน เพื่อนที่สนิทกันมากก็ตีตัวออกห่าง
คือเรามีเพื่อนสนิทหนึ่งคนค่ะ รู้จักและสนิทกันมาได้ประมาณ 3 ปีแล้ว คือเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาก ๆ ตัวติดกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดแบบว่าไม่เคยห่างเลยค่ะ ทำงานกลุ่มด้วยกัน เล่นเกมด้วยกันตลอด โทรหากันทุกวัน มีอะไรปรึกษากันตลอด คือเรารักกันมากแน่นแฟ้นจนเราไม่เคยคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้
ซึ่งในช่วงประมาณ 2-3 เดือนก่อน เราแอบชอบผู้ชายคนนึงในโรงเรียนค่ะ ซึ่งผู้ชายคนนี้ก็เป็นคนรู้จักห่าง ๆ ของเพื่อนเราค่ะ ตอนแรกคือเพื่อนของเราเชียร์มาก ๆ พยายามทำทุกทางให้เราได้คุยกับคนที่เราแอบชอบ
แต่พอเราได้คุยกับคนที่เราแอบชอบ ได้พัฒนาความสัมพันธ์ขึ้นไปอยู่ในฐานะคนคุย เพื่อนของเราตอนแรกคือ ดีใจมาก ๆ ตื่นเต้นลัลลามากกว่าเราซะอีก แต่พออยู่ไปนาน ๆ เราคุยกับคนที่เราแอบชอบบ่อยขึ้น เพื่อนของเราก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดค่ะ
จากที่เคยเชียร์ เคยดีใจ เคยสนุกสนาน เริ่มบ่นกับเราว่า ไม่ชอบคนที่เราแอบชอบเลย มันแย่งความสนใจของเธอไปจากเรา หรือ เกลียดขี้หน้าคนที่เราแอบชอบจัง เลิกชอบได้ไหม ซึ่งเพื่อนพูดแบบนี้กับเราบ่อยมาก บางทีเล่นเกมด้วยกันสามคน (เรา เพื่อนเรา และคนที่เราชอบ) คือเพื่อนเราด่าคนที่เราชอบสารพัดเลยค่ะเหมือนเกลียดจริง ๆ
เราไม่เคยคิดมากเลยค่ะคิดว่าเพื่อนตลก ๆ อยู่ จนเราคบกับคนที่เราชอบเป็นแฟนกัน เราก็อยู่กับแฟนเรามากขึ้น แต่เราก็พยายามปันเวลามาอยู่กับเพื่อนนะคะ เราพยายามแบ่งเวลาให้แฟนกับให้เพื่อนของเรามัน balance กัน เพราะเราก็ไม่อยากให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเสียใจ หรือน้อยใจ
แต่คงเราอาจจะให้ความสนใจเพื่อนเราน้อยลงจริง ๆ หรืออาจจะยังให้ไม่มากพอ จนเพื่อนสนิทของเราตีตัวออกห่าง จากที่เคยเล่นเกมด้วยกันทุกวัน คุยกันนานมากเป็นชั่วโมง ไม่คุย ไม่โทร ไม่เล่นเกมกันเลย (แถมลบแชตเราทิ้งไปเลยค่ะ) เราชวนเล่นเพื่อนก็ไม่เล่นด้วย
เราก็ถามตรง ๆ เคลียร์ตรง ๆ นะคะว่า ทำไม เกิดอะไรขึ้น ทำไมตีตัวออกห่าง เพราะแฟนเราหรอ เราอยากรู้บอกเราได้มั้ย สรุปคือเพื่อนสนิทของเราก็พูดออกมาแนวแบบว่า
เพราะว่าเธอไม่เล่นเกมกับเราบ่อย อยู่กับแฟน พอเราชวนเล่นเกมก็ไม่เล่นด้วย แล้วเธอติดแฟนมาก เราก็เลยคิดว่าเราจะชวนเธอเล่นเกม ชวนเธอคุยไปทำไม
ซึ่งตอนนั้นคือเราอึ้งมาก เราคือพูดไม่ออกเลย เพราะว่าเราก็พยายามมาตลอดนะคะ แบ่งเวลาให้ทั้งแฟนทั้งเพื่อน พยายามทำให้มันเท่ากัน แล้วการที่เราไม่เล่นเกมด้วยคือมันนับครั้งได้เลยค่ะ เพราะส่วนใหญ่ ต่อให้มีแฟนหรือไม่มี ถ้าเพื่อนชวนคือเราเล่นตลอด แต่เราก็ยอมรับค่ะว่ามีบางครั้ง (น้อยครั้งมาก) ที่เราจะไม่เล่น แต่หลังจากนั้นเราจะเป็นคนชวนเล่นเกมตลอด เล่นเกมกับเพื่อนเสร็จอยู่กับแฟน อยู่กับแฟนเสร็จมาอยู่กับเพื่อน ไม่เคยทิ้งใครเลยค่ะ เพราะทั้งสองฝ่ายสำคัญกับเรามาก ๆ ทั้งคู่
เราก็อธิบายไป บอกเพื่อนตลอดว่าถ้าไม่โอเค ก็คุยกันตรง ๆ ดีกว่า สรุปเพื่อนก็ไม่ยอมพูดค่ะ บอกว่า โอเคดี สนิทเหมือนเดิม แต่คือเราคิดว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะ เพราะคำพูดของเพื่อนหลังจากนั้นคือ ประชดนิด ๆ แบบ ไม่มีเราก็ไม่เห็นเป็นอะไร เรารู้สึกผิดมาก เสียใจมากว่าแค่เรามีแฟน มันผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ
หลังจากนั้นมา เราก็แทบไม่ได้คุยกับเพื่อนสนิทของเราอีกเลยค่ะ เพราะเวลาเราชวนคุย ทักแชต หรือชวนเล่นเกมตามปกติ จากเพื่อนที่เคยตอบยาว ๆ กวน ๆ ปั่นประสาทกันไปมา คือกลายเป็นตอบสั้นลงมาก สั้นเหมือนคนไม่อยากคุยด้วย เย็นชามากเหมือนไม่รู้จักกันเลย เราไม่เข้าใจจริง ๆ ค่ะ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง เริ่มตั้งแต่ตอนไหน และเราก็เสียใจมาก ๆ
เราก็ลองมาทบทวนตัวเอง เราก็คิดนะคะว่าเพื่อนอาจจะน้อยใจรึเปล่าที่เราให้เวลาน้อยลง ทั้งที่ก่อนมีแฟนเราได้หมดเลย แต่พอมีแฟน เราก็ใช้เวลาอยู่กับแฟนมากขึ้น แต่เราก็ไม่คิดว่าเพื่อนของเราจะต้องตีตัวออกห่าง เมินเฉย เย็นชาใส่ขนาดนี้ สนิทกันมาตั้งสามปีเพราะแค่เรามีแฟน ทำให้มิตรภาพของเรามันพังได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ
ลองปรึกษาใครหลาย ๆ คน ทั้งคนในครอบครัว คนไว้ใจคนอื่น ๆ ก็มีหลายคนค่ะบอกว่า อีกสักพักเพื่อนก็คงดีขึ้น แต่เราก็กังวล กลัวจะไม่สนิทเหมือนเดิมกันอีก เพราะยอมรับตรง ๆ ว่าเราผูกพันกับเพื่อนคนนี้มาก ๆ
แต่ไม่ใช่ว่าเพื่อนคนนั้นไม่มีแฟนนะคะ คือเพื่อนของเราก็มีแฟนค่ะ และเราก็ไม่เคยพูดกับเพื่อนของเราเลยนะคะ ว่าให้มาอยู่กับเราบ่อย ๆ สิ อย่าไปอยู่กับแฟนเยอะ เราสนับสนุนด้วยซ้ำว่าให้ไปอยู่เลย เดี๋ยวแฟนเหงานะ เดี๋ยวรักกันน้อยลงนะ ตอนก่อนเราจะมีแฟน เราชวนเพื่อนไปเที่ยวด้วยกัน เพื่อนก็ไม่ไปนะคะ เพราะอยากอยู่กับแฟน คุยกับแฟนมากกว่า ซึ่งเราก็เข้าใจ ไม่เคยเสียใจเลย แต่พอเรามีแฟน เพื่อนเรากลับตีตัวออกห่างไปไกลมาก ๆ
เราเสียใจมากค่ะ เหมือนมีตราบาปว่าเราทำให้เพื่อนต้องตีตัวออกห่าง เพราะเรามีแฟนหรอ มิตรภาพระหว่างเรากับเพื่อนมันถึงขาดหายไป หรือเพราะเรา balance ทั้งสองฝ่ายไม่ดีพอ หรือเพราะเราติดแฟนมากเกินไปจริง ๆ หรือเพราะอะไร เครียดมากค่ะ แล้วตอนนี้ปิดเทอม เราฟุ้งซ่านง่ายมาก เราไม่อยากทำอะไรเลย ร้องไห้เพราะเรื่องนี้หลายครั้งจนรู้สึกว่าสุขภาพจิตมันแย่ลงมาก ๆ ค่ะ
อยากได้คำปรึกษาจากทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ว่าเราควรทำยังไงดี เราพยายามเข้าใจเพื่อนนะคะ พยายามมาก ๆ เลย แต่เรารู้สึกเหมือนพยายามคนเดียว จะให้เลิกคบกันคงยากค่ะเพราะเราผูกพันและสนิท ไว้ใจเพื่อนคนนี้มาก ๆ หรือเราควรจะเปิดใจคุยกับเพื่อน แต่เพื่อนของเราดูไม่อยากคุยเท่าไหร่เลย
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ