สวัสดีพี่ๆชาวพันทิปทุกคนนะคะ หนูอายุ16ปีเรียนอยู่ม.5แล้วค่ะ คือที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะว่าหนูรู้สึกไม่ไหวกับสถานการณ์ของตัวเอง แต่ไม่รู้จะปรึกษาใคร ตามหัวข้อข้างบนเลยค่ะ พักหลังๆมานี้หนูมีความรู้สึกอยากตายหรืออยากฆ่าตัวตายบ่อยมาก มากเกินไปด้วยซ้ำสำหรับเด็กอายุแค่นี้
หนูเคยอยากปรึกษาแม่นะคะแต่เพราะรู้ว่าแม่เป็นยังไงเลยคิดว่าไม่ดีกว่า เพราะหลายๆครั้งแม่มักจะบอกเสมอว่ามีอะไรคุยกับแม่ได้ มีอะไรให้บอกแม่ แต่ว่าทุกครั้งที่หนูเริ่มพูดเรื่องปัญหาของหนูให้แม่ฟัง แม่มักจะเริ่มใช้อารมณ์และยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก ยึดเป็นหลักยังไงน่ะหรอคะ ก็อย่างเช่น
แม่จะคิดว่าหนูไม่กินผักไม่กินเผ็ด ทั้งที่จริงๆแล้วหนูกินทั้งผักและกินเผ็ดมากด้วยแต่แม่มักจะไม่เชื่อเวลาที่หนูบอก ซึ่งเรื่องแบบนี้หนูพอจะเข้าใจได้ค่ะเพราะแม่ไม่ได้อยู่กับหนู แม่ไม่ได้เลี้ยงหนูกับมือ มันก็ไม่เป็นไร แต่บางครั้งหนูก็คิดนะคะว่ามันเกินไปหรือเปล่า แม่ไม่คิดจะฟังหนูบ้างเลยหรอ
เรื่องครอบครัวเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้หนูเครียดโดยเฉพาะพี่สาวกับแม่ เวลาที่หนูมีปัญหาแล้วเคยพูดขึ้นมาตอนอยู่กับทั้งสองคน พี่กับแม่ก็จะเริ่มมีข้อโต้แย้ง แล้วสุดท้ายหนูคือคนผิดเสมอไม่ว่าจะเรื่องอะไร เหมือนโดนรุมอะไรประมาณนั้นเลยค่ะ มีครั้งนึงพี่สาวเค้าโกรธหนูคือเหมือนเค้าหงุดหงิด
อะไรมาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว แล้วมาพาลลงที่หนู แล้วโดยส่วนตัวหนูก็จะเป็นคนเงียบๆไม่ชอบทะเลาะอะไรยอมได้ก็ยอมไป ก็เลยเดินออกมาข้างนอกเลี่ยงการทะเลาะกัน หนูก็ไปรดน้ำต้นไม้แล้วก็เดินไปนั่งเล่นหลังบ้าน แต่สักพักก็ได้ยินเสียงพี่คุยกับแม่ พี่เค้าบอกว่าหนูโกรธเค้าเลยเดินออกมา แล้วแม่กับพี่
น่าจะหาหนูไม่เจออ่ะค่ะ แต่หนูก็ยังไม่ได้ออกไปนะคะนั่งแอบฟังว่าเค้าคุยอะไรกัน ก็ได้ยินคำพูดที่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแม่ท่พูดออกมาเค้าพูดว่า หนูชอบโกรธคนอื่น หนูมันใจแคบ คนเค้าสอนอะไรไม่ได้เอาแต่จะโกรธอย่างเดียว มันอาจจะไม่ใช่คำหยาบคายแต่มันกรีดลึกลงไปในความรู้สึกมากๆเลย
คนที่เคารพรักมองเราเป็นแบบนี้หรอ หนูไม่เคยเถียงแม่นะคะเวลาที่ทะเลาะอะไรกัน หนูมักจะเงียบและฟังเสมอว่าแม่โกรธหนูทำไมแม่บ่นเรื่องอะไร แต่แม่มักจะมองว่าหนูมันสอนไม่ได้ เอาแต่ใจ คือหนูอยากจะถามว่าที่หนูเงียบเพื่อฟังที่แม่ด่าและทบทวนตัวเองไปด้วยว่าทำอะไรให้เค้าโกรธคือการ
เอาแต่ใจ และสอนไม่ได้หรอคะ พี่ๆพอจะแนะนำหนูได้ไหมคะว่าจะต้องแสดงท่าทางอาการแบบไหนออกมาเวลาที่โดนด่า แม่จะได้ไม่มองหนูแบบนั้นอีก จริงๆหนูไม่ใช่แค่ไม่เถียงแม่นะคะกับคนอื่นหนูก็ไม่เถียง หนูเกลียดเสียงดังเกลียดการทะเลาะ หนูมีความรู้สึกว่าเป็นคนสองบุคลิกหรือเปล่าไม่แน่ใจ
คือ อยู่กับคนที่บ้านหนูจะเงียบ และฟังให้มากที่สุด ไม่จำเป็นหรือเค้าไม่ถามอะไรก็ไม่พูด เงียบเหมือนคนไม่พอใจอะไร แต่จริงๆแล้วหนูเป็นคนที่นิ่งคือนิ่ง ไม่ได้คิดอะไรมากอาจจะมโนถึงโอ้ปป้าอยู่ก็ได้ ฮ่าฮ่า แล้วก็อีกหนึ่งบุคลิกคือเวลาอยู่กับเพื่อนหนูจะ พูดมากและก็เป็นตนค่อนข้างเฮฮา ปัญญาอ่อน
ตลก จริงจัง ขี้เล่น คือหนูรู้สึกสบายใจที่จะแสดงความรู้สึกแบบนั้นออกมาเวลาอยู่กับเพื่อนหนูคิดว่ามันสบายใจมากเลยเพราะเวลาหนูพูดเพื่อนๆจะฟัง แต่กับคนที่บ้านหนูพูดอะไรเค้าจะไม่ค่อยฟังกัน เหมือนหนูเป็นเสียงนกเสียงกาอะไรแบบนั้นเลยทำให้หนูเงียบเวลาที่อยู่บ้านน่ะค่ะ
ส่วนอีกปัญหานึงคือเรื่องเรียน หนูขาดเรียนบ่อยมากค่ะหนูรู้ตัวเองนะว่าทำไมคือโรงเรียนเข้า 7.30 หนูต้องตื่นเช้ามากอ่ะค่ะประมาณตีสี่ตีห้า เพราะอาบน้ำนาน เดินออกไปนั่งบีทีเอสแล้วต่อวินเข้าโรงเรียน มันไม่เหนือบ่ากว่าแรงหนูเท่าไหร่ แต่ประเด็นคือการบ้านเยอะมากกว่าจะกลับถึงบ้าน
คือหนูนั่งรถเมย์กลับนะคะโรงเรียนเลิก4โมง กว่าจะออกจากโรงเรียนก็เกือบๆ5โมงแล้ว ถึงบ้านเร็วสุดก็6.30 เหนื่อยมากจริงๆความรู้สึกคืออยากนอน แต่การบ้านก็เยอะจะทำยังไงอาบน้ำกว่าจะเสร็จ หนูเป็นคนทำงานช้าอันนี้รู้ตัวเองดีมากพยายามเร่งอาบน้ำ มาทำการบ้านต่อ คือเที่ยงคืนก็ไม่เสร็จนะ
แล้วล้ามากอ่ะก็เลยต้องนอนค่ะพอเช้าเท่านั้นแหละ มันลุกไม่ได้จริงๆ ปวดหัวแบบสุดๆ หนูเป็นแบบนี้เสมอทำให้ต้องขาดเรียน บางทีขาดเรียนเพื่อทำการบ้านให้เสร็จเลยก็มี หนูก็เริ่มเครียดแล้วค่ะว่าขาดเรียนแบบนี้ถ้าแม่รู้โดนด่าแน่ๆ บ้านแตกแน่ๆ จะเรียนจบไหม จะทำยังไงดี
แม่จะผิดหวังกับเราขนาดไหน จนมีความคิดนึงพุ่งเข้ามาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆคือ ถ้าตายไปทุกอย่างจะจบไหมนะ แม่จะได้หมดภาระไม่ต้องส่งเสียลูกไม่เอาไหนแบบเรา ไม่ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลังกับเรา หนูอยากเรียนให้จบนะคะ หนูเลยคิดว่าอยากทำโฮมสคูลดีไหม ไม่ต้องตื่นเช้าเราสะดวกและสบายใจด้วย
แต่คิดว่าแม่คงไม่ให้ ไม่รู้สิคะหนูรู้จักแม่ดีว่าเป็นยังไง นี่แหละค่ะที่มาว่าทำไมอยากจะจบชีวิตตัวเองลงไปเสียที อาจจะยาวหน่อยแต่หนูไม่มีที่ระบายแล้วจริงๆ ตอนนี้คือมันมืดไปหมดเลย หนูอยากได้คำปรึกษาจากพี่ๆทุกคนช่วยชี้ทางสว่างให้เด็กคนนี้ทีเถอะนะคะ ปรกติมีเรื่องอะไรหนูมักเสิร์ชจากอินเทอร์เน็ตเสมอ
และได้คำตอบที่ทำให้คิดได้กลับมา แต่ตอนนี้หนูคิดว่าเรื่องมันเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ มันเก็บเอาไว้ไม่ได้แล้วหนูควรจะระบายมันออกมาบ้างไม่อย่างนั้นหนูคงได้ฆ่าตัวตายจริงๆแน่ ใครที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้หนูก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันแต่ก็ยังใส่ใจมาอ่านเรื่องราวของเด็กมีปัญหาคนนึงได้
จนจบขนาดนี้ ยังไงก็ขอคำปรึกษาจากพี่ๆด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
มีตวามู้สึกอยากตาย จัดการกับมันยังไงดีคะ
หนูเคยอยากปรึกษาแม่นะคะแต่เพราะรู้ว่าแม่เป็นยังไงเลยคิดว่าไม่ดีกว่า เพราะหลายๆครั้งแม่มักจะบอกเสมอว่ามีอะไรคุยกับแม่ได้ มีอะไรให้บอกแม่ แต่ว่าทุกครั้งที่หนูเริ่มพูดเรื่องปัญหาของหนูให้แม่ฟัง แม่มักจะเริ่มใช้อารมณ์และยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก ยึดเป็นหลักยังไงน่ะหรอคะ ก็อย่างเช่น
แม่จะคิดว่าหนูไม่กินผักไม่กินเผ็ด ทั้งที่จริงๆแล้วหนูกินทั้งผักและกินเผ็ดมากด้วยแต่แม่มักจะไม่เชื่อเวลาที่หนูบอก ซึ่งเรื่องแบบนี้หนูพอจะเข้าใจได้ค่ะเพราะแม่ไม่ได้อยู่กับหนู แม่ไม่ได้เลี้ยงหนูกับมือ มันก็ไม่เป็นไร แต่บางครั้งหนูก็คิดนะคะว่ามันเกินไปหรือเปล่า แม่ไม่คิดจะฟังหนูบ้างเลยหรอ
เรื่องครอบครัวเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้หนูเครียดโดยเฉพาะพี่สาวกับแม่ เวลาที่หนูมีปัญหาแล้วเคยพูดขึ้นมาตอนอยู่กับทั้งสองคน พี่กับแม่ก็จะเริ่มมีข้อโต้แย้ง แล้วสุดท้ายหนูคือคนผิดเสมอไม่ว่าจะเรื่องอะไร เหมือนโดนรุมอะไรประมาณนั้นเลยค่ะ มีครั้งนึงพี่สาวเค้าโกรธหนูคือเหมือนเค้าหงุดหงิด
อะไรมาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว แล้วมาพาลลงที่หนู แล้วโดยส่วนตัวหนูก็จะเป็นคนเงียบๆไม่ชอบทะเลาะอะไรยอมได้ก็ยอมไป ก็เลยเดินออกมาข้างนอกเลี่ยงการทะเลาะกัน หนูก็ไปรดน้ำต้นไม้แล้วก็เดินไปนั่งเล่นหลังบ้าน แต่สักพักก็ได้ยินเสียงพี่คุยกับแม่ พี่เค้าบอกว่าหนูโกรธเค้าเลยเดินออกมา แล้วแม่กับพี่
น่าจะหาหนูไม่เจออ่ะค่ะ แต่หนูก็ยังไม่ได้ออกไปนะคะนั่งแอบฟังว่าเค้าคุยอะไรกัน ก็ได้ยินคำพูดที่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแม่ท่พูดออกมาเค้าพูดว่า หนูชอบโกรธคนอื่น หนูมันใจแคบ คนเค้าสอนอะไรไม่ได้เอาแต่จะโกรธอย่างเดียว มันอาจจะไม่ใช่คำหยาบคายแต่มันกรีดลึกลงไปในความรู้สึกมากๆเลย
คนที่เคารพรักมองเราเป็นแบบนี้หรอ หนูไม่เคยเถียงแม่นะคะเวลาที่ทะเลาะอะไรกัน หนูมักจะเงียบและฟังเสมอว่าแม่โกรธหนูทำไมแม่บ่นเรื่องอะไร แต่แม่มักจะมองว่าหนูมันสอนไม่ได้ เอาแต่ใจ คือหนูอยากจะถามว่าที่หนูเงียบเพื่อฟังที่แม่ด่าและทบทวนตัวเองไปด้วยว่าทำอะไรให้เค้าโกรธคือการ
เอาแต่ใจ และสอนไม่ได้หรอคะ พี่ๆพอจะแนะนำหนูได้ไหมคะว่าจะต้องแสดงท่าทางอาการแบบไหนออกมาเวลาที่โดนด่า แม่จะได้ไม่มองหนูแบบนั้นอีก จริงๆหนูไม่ใช่แค่ไม่เถียงแม่นะคะกับคนอื่นหนูก็ไม่เถียง หนูเกลียดเสียงดังเกลียดการทะเลาะ หนูมีความรู้สึกว่าเป็นคนสองบุคลิกหรือเปล่าไม่แน่ใจ
คือ อยู่กับคนที่บ้านหนูจะเงียบ และฟังให้มากที่สุด ไม่จำเป็นหรือเค้าไม่ถามอะไรก็ไม่พูด เงียบเหมือนคนไม่พอใจอะไร แต่จริงๆแล้วหนูเป็นคนที่นิ่งคือนิ่ง ไม่ได้คิดอะไรมากอาจจะมโนถึงโอ้ปป้าอยู่ก็ได้ ฮ่าฮ่า แล้วก็อีกหนึ่งบุคลิกคือเวลาอยู่กับเพื่อนหนูจะ พูดมากและก็เป็นตนค่อนข้างเฮฮา ปัญญาอ่อน
ตลก จริงจัง ขี้เล่น คือหนูรู้สึกสบายใจที่จะแสดงความรู้สึกแบบนั้นออกมาเวลาอยู่กับเพื่อนหนูคิดว่ามันสบายใจมากเลยเพราะเวลาหนูพูดเพื่อนๆจะฟัง แต่กับคนที่บ้านหนูพูดอะไรเค้าจะไม่ค่อยฟังกัน เหมือนหนูเป็นเสียงนกเสียงกาอะไรแบบนั้นเลยทำให้หนูเงียบเวลาที่อยู่บ้านน่ะค่ะ
ส่วนอีกปัญหานึงคือเรื่องเรียน หนูขาดเรียนบ่อยมากค่ะหนูรู้ตัวเองนะว่าทำไมคือโรงเรียนเข้า 7.30 หนูต้องตื่นเช้ามากอ่ะค่ะประมาณตีสี่ตีห้า เพราะอาบน้ำนาน เดินออกไปนั่งบีทีเอสแล้วต่อวินเข้าโรงเรียน มันไม่เหนือบ่ากว่าแรงหนูเท่าไหร่ แต่ประเด็นคือการบ้านเยอะมากกว่าจะกลับถึงบ้าน
คือหนูนั่งรถเมย์กลับนะคะโรงเรียนเลิก4โมง กว่าจะออกจากโรงเรียนก็เกือบๆ5โมงแล้ว ถึงบ้านเร็วสุดก็6.30 เหนื่อยมากจริงๆความรู้สึกคืออยากนอน แต่การบ้านก็เยอะจะทำยังไงอาบน้ำกว่าจะเสร็จ หนูเป็นคนทำงานช้าอันนี้รู้ตัวเองดีมากพยายามเร่งอาบน้ำ มาทำการบ้านต่อ คือเที่ยงคืนก็ไม่เสร็จนะ
แล้วล้ามากอ่ะก็เลยต้องนอนค่ะพอเช้าเท่านั้นแหละ มันลุกไม่ได้จริงๆ ปวดหัวแบบสุดๆ หนูเป็นแบบนี้เสมอทำให้ต้องขาดเรียน บางทีขาดเรียนเพื่อทำการบ้านให้เสร็จเลยก็มี หนูก็เริ่มเครียดแล้วค่ะว่าขาดเรียนแบบนี้ถ้าแม่รู้โดนด่าแน่ๆ บ้านแตกแน่ๆ จะเรียนจบไหม จะทำยังไงดี
แม่จะผิดหวังกับเราขนาดไหน จนมีความคิดนึงพุ่งเข้ามาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆคือ ถ้าตายไปทุกอย่างจะจบไหมนะ แม่จะได้หมดภาระไม่ต้องส่งเสียลูกไม่เอาไหนแบบเรา ไม่ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลังกับเรา หนูอยากเรียนให้จบนะคะ หนูเลยคิดว่าอยากทำโฮมสคูลดีไหม ไม่ต้องตื่นเช้าเราสะดวกและสบายใจด้วย
แต่คิดว่าแม่คงไม่ให้ ไม่รู้สิคะหนูรู้จักแม่ดีว่าเป็นยังไง นี่แหละค่ะที่มาว่าทำไมอยากจะจบชีวิตตัวเองลงไปเสียที อาจจะยาวหน่อยแต่หนูไม่มีที่ระบายแล้วจริงๆ ตอนนี้คือมันมืดไปหมดเลย หนูอยากได้คำปรึกษาจากพี่ๆทุกคนช่วยชี้ทางสว่างให้เด็กคนนี้ทีเถอะนะคะ ปรกติมีเรื่องอะไรหนูมักเสิร์ชจากอินเทอร์เน็ตเสมอ
และได้คำตอบที่ทำให้คิดได้กลับมา แต่ตอนนี้หนูคิดว่าเรื่องมันเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ มันเก็บเอาไว้ไม่ได้แล้วหนูควรจะระบายมันออกมาบ้างไม่อย่างนั้นหนูคงได้ฆ่าตัวตายจริงๆแน่ ใครที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้หนูก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันแต่ก็ยังใส่ใจมาอ่านเรื่องราวของเด็กมีปัญหาคนนึงได้
จนจบขนาดนี้ ยังไงก็ขอคำปรึกษาจากพี่ๆด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ