รู้จักกันมาหลายปีมาก เราเคยเป็นเพื่อนร่วมงานกันมาก่อนที่ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ทำงานที่อื่น

ตอนที่เราทำงานด้วยกันเราไม่ได้สนิทกันมากแต่ก็ทักทายยิ้มแย้มพูดจาปราศรัย อย่างมีไมตรีจิตที่ดีต่อกัน คุณอายุอ่อนกว่าฉัน 9 ปี เคยแอบคิดนะถ้าอายุเราไม่ต่างกันมากและต่างคนต่างไม่มีแฟน คุณคงเป็นผู้ชายที่ฉันจะชอบ

หลังจากนั้นเวลาล่วงเลยผ่านไป หลายปี เราเป็นเพื่อนกันใน facebook บางวันมีคุณมากด like status หรือรูปฉัน... ก็ค่อนข้างบ่อยนะ...
บางครั้งสเตตัสของฉัน มันเวิ้น มากๆ ก็จะมีinbox จากคุณ ส่งมา บอกว่า เป็นห่วง พักนี้ดูพี่ไม่ค่อยสบายนะครับสู้ๆ...ก็ไม่บ่อยนะ....ปี หนึ่ง จะ มีinbox มาซักครั้ง...

จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้ว คุณส่งข้อความแปลกๆมา บอกว่า เห็นชอบถ่ายรูปคนเดียว อยากมีคนมาถ่ายเป็นเพื่อนไหม ฉันรู้สึกแปลกใจ จนต้อง ถามไปตรงๆว่าคุณหมายความว่าไง คุณก็บอกฉันว่า ผมชอบพี่ไง ชอบมานานแล้ว ชอบมาตั้งแต่ทำงานด้วยกัน แต่ตอนนั้นต่างคนก็ต่างมีแฟน ตอนนี้พี่ก็ไม่มีแฟนแล้วและผมก็ไม่มี หลังจากนั้นเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ โดยสถานะแปลกๆ ฉันไม่เข้าใจในความไม่ชัดเจน มันเหมือนเรากำลังแอบคุยกัน มันเกิดอะไรขึ้น????
คนที่คุยกันปกติ มันต้องมีอะไรที่ชัดเจนมากกว่านี้ แต่สำหรับเราทั้งสองมันไม่ใช่ จนในที่สุด ฉันทนไม่ได้ และอันเฟรนด์ คุณไป ผ่านไป 1 เดือน คุณขอมาเป็นเพื่อนใน FB ใหม่....ถามว่าฉันรับไม๊....รับ....
เพราะฉันรักคุณ ฉันไม่อยากเลิกติดต่อกับคุณ
คุณกลับมาในสถานะเดิมๆคือ...ไม่ชัดเจน โดยบอกว่า อย่าเพิ่งมีใครได้ไหมขอเวลาผมหน่อย แต่ไม่มีอะไรเพิ่มเติมมากกว่านี้ เหมือนเดิม ความไม่ชัดเจน โดยที่ไม่มีคำตอบ ก็กลายเป็นตัวฉันเองที่ทนไม่ได้
จนต้องอันเฟรนด์กันไปอีกรอบ ฉันบอกเลยมันทรมานมาก....ทรมานกับความรู้สึกของตัวเองฉันอยากเลิกรักคุณ ทั้งๆที่ใจยังแอบมีความหวังว่า ถ้าคุณยังรักฉันอยู่คุณก็ต้องพยายติดต่อ...

แต่ผ่านไปหลายเดือนไม่มีการติดต่ออะไรจากคุณเลย ฉันพยามทำตัวเองให้มีจิตใจเข้มแข็ง ไปออกกำลังกาย....ไปเที่ยว....ทำงานหนัก ทำอะไรสารพัด
ที่จะทำ จนกระทั่งเข้าใจผิด คิดว่าตัวเองแข็งแรงแล้ว

แต่ไม่ใช่เลยมันคือความหายนะครั้งยิ่งใหญ่ หลังจากที่ขอแอดคุณเป็นเพื่อนกลับไปอีกรอบ ฉันบอกคุณว่า ต่อให้เราไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ฉัน ก็ยังอยากเห็นคุณ มีชีวิตที่ดีอยากรู้ว่าคุณเป็นยังไงมีความสุขดีไหมอยากพูดแสดงความยินดีในวันที่คุณประสบความสำเร็จ หรือ ปลอบใจในวันที่คุณเสียใจ ยังอยากอวยพรวันเกิดให้คุณทุกๆปี ฉันเข้าใจผิดคิดว่าฉันกลับไปคุยกับคุณอีกครั้งในสถานะของเพื่อน หรือ พี่ ได้ ทั้งๆที่ตัวคุณเองก็บอกฉันไปในวันนั้นว่าผมไม่สามารถคิดกับพี่แบบนั้นได้อีกต่อไป...ฉันเองซินะที่เป็นฝ่ายดื้อรั้นอยากเจ็บ.....

ตอนที่คุณบอกว่าคุณจะย้ายไปทำงานกับแม่ที่อีกจังหวัดหนึ่ง ฉันแกล้งถามคุณไปว่าแล้วภรรยาคุณว่ายังไง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้คุณไม่เคยบอกฉันว่า กลับไปดีกันแล้ว ในที่สุดก็ได้รับคำตอบของเรื่องที่ไม่เคยชัดเจนมาตลอดที่ผ่านมา

คุณบอกว่า ก็ต้องทำใจกันไป แฟนผม ไม่ถูกกับแม่ผม สรุปที่ผ่านมามันคืออะไร คุณหลอกฉันหรือเรื่องที่คุณเลิกกับแฟน นี่คือสิ่งที่ฉันคิดในใจแต่ฉันต้องข่มใจเอาไว้เพราะตอนนี้ฉันเป็นเพียงพี่สาวคุณ

แล้วคุณก็บอกฉันว่านี่ไงคือเหตุผลว่าทำไมผมไม่ชัดเจน ผมผิดเอง ผมทิ้งเค้าไม่ได้ลำบากด้วยกันมาเย๊อะ ผมมีเรื่องอย่างนี้ไงเลยไม่อยากให้เราไปไกลมากกว่านี้ผมก็เลยเลือกที่จะ หายไปดีกว่า ไม่เข้าไปวุ่นวายกับพี่.....

โอเคฉันเข้าใจฉันเป็นพี่สาวคุณ ก่อนที่คุณจะไป ฉันเองหน้าด้าน ไปบอกคุณว่าเราเจอกันก่อนครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจากไปได้ไหม และแล้วเราก็เจอกัน มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆเพียงแค่ไม่ถึง2ชั่วโมง แค่การกินข้าว พูดคุยกัน แต่มันทำให้ใจของฉัน ไม่แข็งแรงอีกต่อไป ฉันคิดว่าฉันนั้นคือครั้งสุดท้ายจริงๆนะ แต่มันไม่ใช่ มันกลายเป็นการต่อยอดความสัมพันธ์ของเรา เราเลือกที่จะสานความสัมพันธ์ทั้งๆที่มันน่าจะจบ ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ คุณบอกว่าให้เวลาผมได้ไหม ฉันเองที่ดันเผลอพูดออกไป ว่า ถ้าอยากให้ฉันอยู่ฉันก็จะอยู่ หลังจากนั้นเราก็โทรคุยกันบ้าง ฉันก็ไม่รู้ในสถานะอะไร แต่ทุกครั้ง ที่ฉันรู้สึกเหนื่อย เสียใจท้อใจ ฉันคิดถึงแต่คุณ....
ฉันอยากกอดคุณ...รู้ไหมฉันดีใจมากแค่ไหน มันเป็นความดีใจแค่ช่วงเวลาสั้นๆตอนที่คุณบอกว่าคุณอยากอยู่กับฉัน อยากมีเวลาอยู่ด้วยกัน เราไม่ต้องมีความสัมพันธ์ทางกายกันก็ได้  แค่มีเวลาอยู่ด้วยกัน กอดกัน ให้กำลังใจกันก็พอ แต่มันไม่เคยเป็นได้จริง ทุกครั้ง เวลาที่เราคิดจะเจอกัน คุณก็ทำไม่ได้ตามสัญญา ฉันพยายามเข้าสถานะของตัวเอง และงานของคุณที่มันยุ่งมากมายขนาดไหน....

ทุกๆครั้งที่คุณกลับมาที่บ้าน คุณก็จะบอกว่าตอนนี้ผมอยู่บ้าน ช่วงนี้ไม่ต้องโทรมาสักพักนะครับ รู้ไหมฉันเสียใจแค่ไหน ฉันไม่ใช่คนที่จะเกิดมา เพื่อที่จะเป็นกิ๊ก หรือ แย่งผู้ชายของใคร หลายครั้ง ที่ฉันบอกคุณไปว่าฉันอยากตัดใจ ฉันไม่อยากคุยกับคุณอีก แล้วฉันก็จะหายไปจากชีวิตคุณ แต่...ไปได้ไม่นาน ฉันก็ทนคิดถึงคุณไม่ได้...

ครั้งสุดท้าย ที่เรานัดเจอกัน แล้วคุณก็มาไม่ได้อีกตามเคย โดยที่ไม่ได้บอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น

รู้ไหม มันมันเสียใจแค่ไหน ฉันไม่ได้ต้องการอะไรเลยตอนนั้น แค่อยากเห็นหน้าคุณ คิดถึงคุณ อยากกอดคุณ แค่นั้น....วันนั้นจะส่งข้อความไปว่า ไม่รู้ว่าสรุปยังจะมาหาอยู่หรือเปล่าแต่ไม่ต้องแล้วนะ ฉันไปที่อื่นแล้ว...

คุณรู้อะไรไหมว่าคนสักคนอยากเจอคุณต้องทำอะไรบ้าง ฉันต้องทำงานหนัก 4-5 วัน เพื่อที่จะมีเวลาหยุดวันนี้ที่ได้นัดกันไว้ ฉันต้องทนอยู่กับความรู้สึกตัวเอง ข่มใจเอาไว้ ว่า มันอาจมีอะไรเปลี่ยนแปลงได้ เหมือนทุกๆครั้ง และแม้จะทำใจไว้แล้ว ก็เสียใจทุกครั้งนั่นแหละ....
คุณรู้อะไรไหม มันรู้สึกยังไง ที่เห็นคุณเช็คอิน ที่โน่นที่นี่ ที่นั่น แต่ก็รู้ ว่าที่ที่คุณอยู่ คุณอยู่กับใคร...

ต้องเสียใจกับความรู้สึกว่าที่ตรงนั้นมันเป็นที่ของคุณกับเขา ส่วนเรา.. เรา ไม่มีความสำคัญกับชีวิตของเขาเลย เราจะอยู่ก็ได้ หรือไม่อยู่ก็ได้...

คุณไม่ตอบอะไรฉันกลับมานอกจากคำว่าผมขอโทษ และฉันจะตอบกลับไปว่า ไม่ต้องมาขอโทษเพราะต่อไปนี้ ฉันจะไม่สนใจคุณอีกต่อไป..

มันผิดตรงที่ฉันไม่ยอมอันเฟรนด์คุณใน facebook มันผิด ตรงที่ฉันยังส่องคุณ และบุคคลที่เกี่ยวข้องกับคุณ จนทำให้ฉันเข้าใจว่า คุณ ไม่ได้คุยกับฉันคนเดียว แต่คุณ คุยกับผู้หญิงคนอื่นอยู่เหมือนกัน จากสถานที่ที่ไปเช็คอิน ที่เดียวกัน ในเวลาไล่เลี่ยกัน (ที่ไม่ใช่ภรรยาคุณ)

ฉันเคยถามผู้หญิงคนนี้ไปตรงๆตอนที่มีปัญหากับคุณ เพราะจากสเตตัส ของผู้หญิงคนนี้ ที่พูดถึง คนรัก ที่อยู่กันคนละต่างจังหวัด มันทำให้คิดว่าเหมือนคุณ

และในสเตตัสนั้นๆ ก็มีคุณมากดไลค์อยู่บ่อยๆ มันทำให้เหมือนมีปีศาจเข้าสิง.....

ฉันใช้ถ้อยคำรุนแรง ต่อว่า ผู้หญิง เพื่อความสะใจ เพราะเข้าใจว่า เธอเป็นผู้หญิงโกหกลวงโลก...ตอแ...ล....ฉันไม่เข้าใจว่า ทำไมจะต้องโกหกทั้งผู้หญิงผู้ชาย หลังจากที่พูดจาต่อว่ากันมานาน เป็นอาทิตย์ ผู้หญิงคนนี้ก็เลยดึง คุณเข้ามาร่วมสนทนา ใน inbox แล้วให้ฉันถามคุณเองเลย..

บอกตรงๆ ฉันรู้สึกอายมาก ฉันเองไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะขาดสติได้ขนาดนี้ ออกอาการหึงหวงต่อว่า คนที่อายุอ่อนกว่า เป็น 10 ปี มันแสดงถึง วุฒิภาวะที่ต่ำมาก.....แต่ฉันทำมันไปแล้ว ฉันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว วันนั้นคุณโทรมาบอกว่า ผมไม่อยากให้พี่เป็นอย่างนี้ผมรู้สึกเสียใจผมขอโทษ ถ้าพี่เกลียดอะไร พี่ก็มาลงที่ผม พี่อยากรู้อะไรพี่ถามผม ผมเป็นห่วงพี่ พี่ชอบคิดมากคิดไปเองคนเดียว มีอะไรไม่สบายใจ ก็คุยกับผมผมมีเวลาให้พี่คุยได้เสมอ
ผมไม่เคยโกหกพี่เลยนอกจากเรื่องแฟนผมที่ไม่ได้บอกพี่ตั้งแต่แรก......

ฉันเลือกที่จะจบความสัมพันธ์ของเราด้วยการส่งข้อความ ไปบอกถึงความรู้สึก ว่า ทำไมฉันถึงเป็นอย่างนี้ และอันเฟรนด์ คุณใน facebook พร้อมทั้ง เลิกส่อง facebook ของผู้หญิงคนนั้น สเตตัสหลังจากนั้นเธออาจจะด่าฉันต่างๆนาๆ ก็เข้าใจ เพราะว่าฉันทำไว้เยอะเหลือเกิน...

เรื่องของเรามันจบแล้ว จบไม่สวย ฉันรู้สึกเสียใจแต่มันกลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว กับอารมณ์ชั่ววูบ ครบ 1 ปีแล้ว ที่เราคุยกันในสถานะที่ไม่ใช่พี่น้อง จากเคยเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องกัน แต่ตอนนี้ เราเป็นอะไรกัน ไม่ได้เลย

ทุกวันนี้...ฉันต้องเลิกเข้าไปดูmemories ใน FB...เพราะมันมีคุณอยู่เกือบทุกๆวัน สลับปีกันไป

😢😢😢😢😢😢😢