ฉันรักเธอไม่ถูกวิธีใช่หรือเปล่า..?

คือเราคบกันได้เกือบๆ 4เดือน แต่ตอนนี้เรากับเขาเลิกกันได้สักระยะใหญ่ๆแล้ว เราจบกันด้วยดี ไม่ได้ทะเลาะกัน(ดีหรือเปล่าไม่แน่ใจ เพราะยังรู้สึกค้างๆคาๆอยู่) เขาให้เหตุผลเราว่าเขาไม่มีเวลาดูแลเรา คือ..เรื่องนี้เรารู้ตั้งแต่แรกแล้ว เพราะเขาก็ไม่ได้มีเวลาให้เรามากตั้งแต่วันแรกๆแล้ว นิสัยเขาเป็นคนบ้างานถ้าได้ทำงานคือจะโฟกัสแค่ตรงนั้น ออกจะติดเพื่อนด้วย(คือเขาเป็นคนออกแนวคนสาธารณะหน่อยๆ) เราก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไร ก็มีบ่นบ้างว่าอยากมีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่านี้ แต่เอาจริงๆวันวันนึงถ้าเขาจะคุยกับเราแค่บอก "ฝันดีนะ" คำเดียวเราก็ดีใจแล้ว เราไม่ได้ต้องการหรือเรียกร้องจะอยู่ด้วยกันตลอดหรือว่าอยากคุยด้วยกันทั้งวันอะไรขนาดนั้น เพราะเรากับเขาก็โลกส่วนตัวสูงพอๆกันเลยเข้าใจ และเราก็ให้พื้นที่ส่วนตัวเขาตรงนั้น แต่คู่เราไม่ได้อยู่ไกลกันหรอก เรียนที่เดียวกัน แต่คนละคณะ เวลาเลิกเรียนเลยต่างกัน

เพราะไม่ได้เจอกันบ่อยเวลาเราน้อยใจหรือไม่เข้าใจกันเราเลยปรึกษาเพื่อนแทนที่จะคุยกับเจ้าตัวเองบ่อยๆ(อันนี้คือเราผิดจริงๆ) แต่ที่ทำแบบนั้นคือเราคิดแค่ว่าเวลาเจอกันมันน้อยเลยไม่อยากให้ตอนอยู่ด้วยกันมันเครียดเลยเลือกที่จะคุยเรื่องอื่นแทนที่จะบอกหรือเคลียความรู้สึกเล็กๆน้อยๆนั้นกับเขา

เราไม่ค่อยอยากอยู่กับเขาสองคนในที่เรียนเท่าไหร่ เราให้เหตุผลเขาว่าเรากลัวรุ่นพี่หรือเพื่อนมองไม่ดีเพราะที่เรียนเรามันเคยมีกรณีแบบนี้ แต่นั่นส่วนนีง(คือผิดอีกแล้วที่ห่วงคนอื่นมากกว่าความสัมพันธ์ของตัวเอง TT ) เหตุผลที่เราไม่ได้บอกเขาคือเราเป็นคนชวนคุยไม่เก่ง กลัวเขาเบื่อเวลาพูดกับเรา คือเราสังเกตว่าเวลาเขาอยู่กับเพื่อนเยอะๆแล้วเขาดูสนุกเขายิ้มได้อะ เราเลยอยากให้มีเพื่อนอยู่ด้วยเวลาที่เขาไปไหนมาไหนหรือนั่งกินข้าวด้วยกัน แต่ก็นั่งกินข้าวด้วยกันไม่บ่อยหรอก เพราะต่างคนก็ต่างมีกลุ่มเพื่อนของตัวเอง เพื่อนเขาเราก็ไม่รู้จัก แต่เพื่อนเราเขารู้จักหมดเลย จะให้ไปนั่งกับเขารวมกับเพื่อนเขามันก็รู้สึกแปลกๆอะ คิดดูนะ พอไปนั่งด้วยเขากับเพื่อนคุยกันเรื่องงานคุยเล่นนู้นนี่นั่นที่รู้กันในกลุ่มเพื่อน แต่เราเขาก็ไม่เคยแนะนำเราให้เพื่อนเขารู้จักอะ บวกกับเราเข้าหาคนไม่เก่งด้วยจะเข้าไปคุยกับเขาก็ไม่รู้เรื่องอีก ขัดอารมณ์เพื่อนเขาคุยกันเปล่าๆ

เราเคยหอมแก้มเขาต่อหน้าคนเยอะๆ(ก็ไม่ค่อยเยอะมากหรอก)ทั้งๆที่เราเคยบอกเขาว่าเราไม่ใช่คนก๋ากั๋นแบบนั้น แต่ตอนที่ทำเราโคตรรรรรร..เขินเลย! มันขัดกันนะ อันนี้รู้ แต่คือสาเหตที่ทำมันมาจากที่เราไม่ค่อยได้เจอ คุยหรืออยู่ด้วยกันนานอะ นานแบบ..บางทีเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์เลยแล้วก็เป็นแบบนั้นมาตลอดที่คบกันด้วย เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะเบื่อหรือเปล่า เขาคิดถึงเราบ้างมั้ยวันวันนึงเนี่ย เพราะคู่นี้คือไม่ค่อยคุยโทรศัพท์กันด้วย(คือเป็นไรไม่รู้โทรศัพท์มีปัญหาตลอดทั้งคู่ ตลอดระยะเวลาที่คบกัน)ส่วนใหญ่คุยแชทกันไม่เฟซก็ไลน์ นั่นแหละ เราเลยใช้ทฤษฎีที่ว่าเวลาคนเราหอมแก้มหรือจูบกันอะ มันจะมีความรู้สึกดีเล็กๆจี้ๆอยู่ในใจ แล้วมันจะทำให้เรานึกถึงช่วงเวลานั้นอะ เราเลยทำแบบนั้นไป แต่ไม่รู้ว่ากับเขาจะเป็นแบบนี้ป่าว หรือกลายเป็นว่าเราเป็นคนพูดกลับกรอก หน้าด้านไปเลย..

เขาเคยบอกเราว่าอยากให้เราโทรไปปลุกทุกเช้า เราทำนะ แต่แค่ไม่กี่วัน เพราะเราไปรู้จากรูมแมทเขามาว่าพอเราวางสาย เขาก็นอนต่อจนรูมเมทเขาอาบน้ำเสร็จเขาถึงจะลุกไปอาบและตื่นจริงๆ คือไม่ใช่ไม่อยากปลุก แต่เรากับเขาก็เป็นคนนึงไงที่นอนดึกแล้วต้องตื่นเช้า เป็นเราก็อยากจะนอนนานๆก็เลยเข้าใจ คือถ้าเราปลุกเขาตื่นมาครั้งนึงแล้วมันจะงัวเงีย นอนต่ออีกแปบก็ต้องตื่นอีก แบบนั้นมันจะรู้สึกเพลียๆอะ เราไม่อยากให้เขาเป็นแบบนั้นเลยเลือกให้รูมเมทเขาปลุกทีเดียวแล้วตื่นเลยดีกว่า ง่วงเหมือนกันแต่ไม่ค่อยเพลีย

สรุปคือเรารักเขาไม่ถูกวิธีใช่มั้ย? ที่เราไม่ยอมพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด แถมไแคิดแทนเขาอีก แล้วก็ไม่อธิบายการกระทำของตัวเอง..

ปล. ถึงเธอ.. ถ้าได้อ่านแล้วรู้ว่าเป็นเราเขียน อยากบอกนะว่าตลอดเวลาที่คบกัน ถึงเธอจะไม่มีเวลาให้เราเหมือนคู่อื่น แต่เราไม่เคยคิดกังวลกับเรื่องนี้เลยนะ บางทีที่พูดออกไปว่าอย่างมีเวลาอยู่ด้วยบ้าง จริงๆมันก็แค่คุยกับเราบ้างในวันนึง เธอจะตอบแค่ฝันดีอย่างเดียวตอนก่อนนอน หรือบอกแค่ตั้งใจเรียนในตอนเช้าเราก็ดีใจแล้ว เธอบอกกับเราว่าที่ตัดสินใจเลิกเพราะไม่อยากให้เราทุกข์ใจที่ไม่มีเวลาให้ บอกตรงๆนะ มันไม่ได้ทุกข์ขนาดนั้น ตลอดเวลาที่เธอไม่มาคุย ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ลืมกันบ้าง เราก็มีน้อยใจบ้างตามประสาผู้หญิงแต่เราไม่ได้อดทนนะ เราแค่รออะ รอให้ถึงเวลาที่เธอพร้อมจะมีเวลามาดูแลเรา มานั่งเล่นกับเรา มีอดทนอยู่เรื่องเดียวก็คือเวลาเราเหงา เราไม่เคยคุยกับใครคนอื่นเลยนะนอกจากเพื่อนๆกัน เรารู้นะถึงจะไม่ชัวร์แต่เหตุผลที่เธอขอเลิกกับเราอะมันคงไม่ได้มีแค่เพราะไม่มีเวลาให้เราหรอก เราไม่รู้นะว่ามันคืออะไร แต่ไม่ใช่แค่นั้นแน่ๆ(นี่แหละที่ค้างคา) ขอโทษที่เวลามีปัญหาเราเอาไปปรึกษาเพื่อนจนบางทีทำให้หลายๆคนมองเธอไม่ดี ไม่ใส่ใจแฟน แต่เราไม่เคยคิดงั้นนะ ความสุขที่เธอทำให้เราอะ จริงๆมันไม่จำเป็นต้องเหมือนคนอื่นเลย ไม่ต้องคุยกันมาก แต่แค่เห็นหน้าเธอเราก็ยิ้มแก้มจะแตกเล่า ^^ แค่เธอมองมาหรือแค่ยิ้มให้เฉยๆเราก็เขินแล้ว เราว่าบางที่เวลากินข้าวที่โรงอาหารแล้วเรานั่งคนละโต๊ะกันแล้วแอบๆมองกันตลอดมันยังทำให้เรามีความสุขมากกว่านั่งด้วยกันแต่ต้องมานั่งเงียบใส่กันอีกนะ ทั้งที่ได้คบกันแล้วแต่เรายังเขินเธออยู่เลย บางทีที่เธอไม่เห็นเราแต่เราเห็นเธอ รู้มั้ยทุกครั้งที่เป็นแบบนั้นแทนที่เราจะน้อยใจแต่กลับเป็นว่าเรารู้สึกเขินเธอแทนแค่ได้เห็นหน้าอะ มันเหมือนกับตอนที่เรากรี๊ดๆรุ่นพี่แล้วเขาเดินมาในโรงอาหารแล้วเราแอบมองยังไงอย่างงั้นเลย 5555555 เนี่ย เห็นมั้ย เธอไม่ทำให้เราทุกข์เลยนะ แค่เธอยังไม่ทำอะไรเราก็หาความสุขจากเธอได้แล้ว 55555555
...สุดท้ายนี้ เราอยากบอกว่า เรายังอยากกลับไปคืนดีกับเธอนะ แต่เราไม่กล้าหรอก เราคิดว่าการที่เธอบอกเลิกเราเธอคงมีเหตุผลมากพอที่จะทำแบบนั้น เราอยากให้เธอเป็นคนกลับมามากกว่า เราอยากให้เธอให้โอกาศกับเราอีกครั้งนึง ถึงมันจะเป็นไปไม่ค่อยได้ก็เหอะ เพราะเราไม่เคยรู้ความคิดของเธอที่เกี่ยวกับตัวเราเลย แต่ขอบคุณที่เข้ามาเป็นเรื่องดีๆ และขอโทษที่ทำให้เธอมีความสุขได้นิดเดียวแล้วต้องกลายเป็นเรื่องหนักใจให้เธอแทน ...แต่ถึงเราจะเลิกกันมาพักใหญ่มากแล้ว แต่เรายังคิดถึงเธออยู่นะ เอาจริงๆก็ยังหวังว่าเธอจะกลับมาเหมือนกัน ถ้าที่หวังเป็นจริงก็ดี ^^
ปล2. เรายังแอบรักเธออยู่นะตอนนี้ 55555555

ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ