เรียนผู้มีจิตศรัทธาทางธรรม....ช่วยพิจารณา..เรื่องตัวกรรมนี้ให้หน่อยนะคะ.....คือรู้จักกับแมวตัวนึงเมื่อ2อาทิตย์ก่อน แมวฉลาดมากคะ มันชอบมาขออาหารกินที่บ้านเป็นประจำ แมวตัวนี้ขื่อกาฟิวคะ เคยคิดจะเอามันมันเลี้ยง แต่มันมีครอบครัวอยู่ในสวนดอกไม้ ในระแวกหมู่บ้าน ดิฉันเอาอาหารไปให้มันทุกวัน แต่คงพาไปที่บ้านไม่ได้ เราเองไม่พร้อมเอาทั้งครอบครัวมาอยู่ด้วย อาทิตย์นี้ไม่เจอมันเลย มันหายไป..ถาม..รปภ.เขาบอกว่าไม่เจอ..มันคงไปเที่ยว...ถามรปภ.ทุกวันคะ..เขาก็ตอบแบบนี้...แต่วันนี้...ได้ยิน..รปภ.พูดถึงกับตกใจสุดขีด...เขามากระซิบเบาๆๆบอกว่า...มีคนจับมันไปทิ้ง..ที่โน่น...ไกลจากบ้านเป็น..5กิโล..เขาบอกว่าตอนแรกเขาไปทิ้ง...ตรงห่างออกไป..1กิโล..มันกลับมาอีก...แต่คราวนี้...มันกลับไม่ได้แล้ว..เขาบอกว่า..มันขี้ส่งกลิ่นรบกวน...เขานิ่งขณะเล่า..ดิฉันคิดว่า..รปภ.มีส่วนรู้เห็น....ที่ผ่านมาโกหก รอหลายวันค่อยมาบอก..ใจร้ายที่สุด...กลัวเราไปจับกลับมาแน่เลย...คิดไป..กับเรื่องแมวเหมียว....พอถามถึงลูกเมียมัน..เขาก็ส่ายหัว..บอกว่า..เมียมันมาแต่ลูกมันไม่เห็น...วันนี้เลยกับคำว่าคิดถึงอย่างมากเป็นยังไง...ที่พระพุทธเจ้ากล่าว....เกี่ยวกับการพลัดพราก...กรรมของสัตว์โลก..แม้แต่แมว...คนยังไปเบียดเบียนมัน.....ถ้าวันนั้นเราเอาครอบครัวมันไปเลี้ยง..มันคงไม่ต้องพลัดพรากแบบนี้.....การพลัดพราก...เป็นเรื่องที่เจ็บปวด... ท่านผู้เจริญทางธรรมคิดว่า....แมว..คนจับแมว..รปภ...และดิฉัน คือกลุ่มที่มีกรรมสัมพันธ์หรือเปล่าคะ....เพราะบอกเลยว่า..คิดถึงแมวมากเลยคะ....ตอนนี้จิตไปเกาะอยู่แต่เรื่องแมว....เป็นห่วงแมว ทำอย่างไรดีคะ เพราะความรักความคิดถึงนี่ ช่างเป็นความโหดร้ายทางอารมณ์แบบหนึ่ง ซึ่งถ้าไม่เกิดกับใครแล้ว ยากที่จะเข้าใจมัน นี่คือเรื่องจริงของจิต ณ เวลานี้
คิดถึงแมวที่สุดเลย ...เป็นกรรมใช่ไหมคะ